Leczenie dorosłych pacjentów z chorobą Alzheimera o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu.

Leczenie powinien rozpocząć i nadzorować lekarz mający doświadczenie w diagnostyce i terapii choroby Alzheimera. Leczenie można rozpocząć tylko wówczas, gdy osoba sprawująca opiekę, zapewni stały nadzór nad przyjmowaniem produktu leczniczego przez pacjenta. Rozpoznanie należy postawić zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi. Należy regularnie oceniać tolerancję i dawkowanie memantyny, szczególnie w ciągu pierwszych trzech miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Następnie należy regularnie oceniać działanie terapeutyczne memantyny oraz tolerancję leczenia przez pacjenta zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi klinicznymi. Leczenie podtrzymujące może być kontynuowane tak długo, jak długo utrzymuje się korzystne działanie terapeutyczne i pacjent dobrze toleruje leczenie memantyną. Przerwanie leczenia należy rozważyć, gdy brak oznak działania terapeutycznego lub w przypadku złej tolerancji leczenia. Dorośli. Zwiększanie dawki. Maks. dawka dobowa wynosi 20 mg/dobę. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia działań niepożądanych, w ciągu pierwszych 3 tyg., dawkę należy zwiększać stopniowo, o 5 mg co tydz., do chwili osiągnięcia dawki podtrzymującej, zgodnie z następującym schematem: 1. tydz. (dzień 1-7): pacjent powinien przyjmować pół tabl. powlekanej 10 mg (5 mg)/dobę przez 7 dni. 2. tydzień (dzień 8-14): pacjent powinien przyjmować 1 tabl. powl. 10 mg (10 mg)/dobę przez 7 dni. 3. tydzień (dzień 15-21): pacjent powinien przyjmować 11 tabl. powl. 10 mg (15 mg)/dobę przez 7 dni. Począwszy od 4. tygodnia: pacjent powinien przyjmować 2 tabl. powl. 10 mg (20 mg) lub 1 tabl. powl. 20 mg/dobę. Dawka podtrzymująca. Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 20 mg/dobę. Osoby w podeszłym wieku. Na podstawie badań klinicznych określono, że dla pacjentów w wieku pow. 65 lat, zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg/dobę (2 tabl. powlekane 10 mg lub 1 tabl. powl. 20 mg, raz/dobę), zgodnie z opisanym powyżej schematem podawania leku. Zaburzenie czynności nerek. U pacjentów z nieznacznie zaburzoną czynnością nerek (Cl_Cr 50-80 ml/min) modyfikacja dawki nie jest wymagana. W przypadku pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (Cl_Cr 30-49 ml/min) dawka dobowa powinna wynosić 10 mg. Jeśli leczenie jest dobrze tolerowane przynajmniej przez 7 dni, to dawka może być zwiększona do 20 mg/dobę zgodnie ze standardowym schematem zwiększania dawki. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (Cl_Cr 5-29 ml/min) dawka dobowa powinna wynosić 10 mg. Zaburzenie czynności wątroby. U pacjentów z nieznacznym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (stopień A i B w skali Child-Pugh) nie ma potrzeby modyfikacji dawki. Nie ma dostępnych danych na temat stosowania memantyny u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Nie zaleca się podawania produktu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Nie ma dostępnych danych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Ze względu na brak danych dotyczących podawania preparatu pacjentom z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny niższy niż 9 ml/min/1,73 m²), nie zaleca się stosowania memantyny w tej grupie pacjentów. Z uwagi na właściwości farmakologiczne leku oraz pojedyncze doniesienia z opisem przypadku, zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów chorych na padaczkę. Należy unikać równoczesnego stosowania antagonistów kwasu N-metylo-D-asparginowego (NMDA), takich jak amantadyna, ketamina czy dekstrometorfan, ponieważ środki te wywierają wpływ na ten sam układ receptorowy co memantyna. Równoczesne podawanie tych środków może prowadzić do wzrostu częstości występowania oraz nasilenia działań niepożądanych (głównie związanych z CUN). Należy uważnie monitorować stan pacjentów, u których występują czynniki, mogące prowadzić do wzrostu pH moczu. Do czynników tych należą: drastyczne zmiany diety, np. z diety mięsnej na wegetariańską lub przyjmowanie dużych dawek leków alkalizujących treść żołądkową. Przyczyną wzrostu pH moczu może być również kwasica kanalikowo-nerkowa oraz ciężkie infekcje dróg moczowych wywołane przez bakterie z rodzaju Proteus. Ponieważ z większości badań klinicznych wykluczono pacjentów ze świeżo przebytym zawałem serca, z niewyrównaną zastoinową niewydolnością krążenia (NYHA III-IV) oraz źle kontrolowanym nadciśnieniem tętniczym, dostępna jest jedynie ograniczona ilość danych dotycząca podawania memantyny tym pacjentom. Z tego względu pacjentów z tymi schorzeniami należy podczas leczenia poddać wnikliwej obserwacji. Choroba Alzheimera od średnio-zaawansowanego do zaawansowanego stadium powoduje upośledzenie zdolności do prowadzenia pojazdów oraz obsługi maszyn. Memantyna może dodatkowo wpływać na szybkość reakcji, w związku z czym pacjentów leczonych w warunkach ambulatoryjnych należy poinformować o konieczności zachowania szczególnych środków ostrożności podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych lub obsługi maszyn.

Ze względu na efekty farmakologiczne oraz mechanizm działania memantyny, mogą wystąpić następujące interakcje: Mechanizm działania wskazuje, że efekty lewodopy (L-DOPY), agonistów receptorów dopaminergicznych oraz środków antycholinergicznych mogą być zwiększone przez równoczesne podawanie antagonistów NMDA, takich jak memantyna. Natomiast działanie barbituranów i neuroleptyków może ulec osłabieniu. Podawanie memantyny może modyfikować działanie stosowanych równocześnie leków zmniejszających napięcie mięśni szkieletowych, dantrolenu i baklofenu i konieczne może być dostosowanie ich dawkowania. Nie należy stosować równocześnie memantyny i amantadyny, gdyż wiąże się to z ryzykiem wystąpienia psychozy farmakotoksycznej. Obydwa produkty o podobnej budowie chemicznej, są antagonistami NMDA. To samo może dotyczyć ketaminy i dekstrometorfanu. Istnieje jeden opis przypadku dotyczący potencjalnego ryzyka związanego z równoczesnym stosowaniem memantyny i fenytoiny. Ryzyko wystąpienia interakcji istnieje również w przypadku równoczesnego podawania innych leków, takich jak cymetydyna, ranitydyna, prokainamid, chinidyna, chinina oraz nikotyna. Ponieważ w procesie wydalania tych środków bierze udział ten sam, nerkowy układ transportu kationów, co w przypadku amantadyny, równoczesne ich stosowanie z memantyną może prowadzić do wzrostu poziomów tych leków w osoczu. Jednoczesne podawanie memantyny i hydrochlorotiazydu (HCT) lub jakichkolwiek preparatów zawierających hydrochlorotiazyd może prowadzić do zahamowania jego wydalania. Memantyna in vitro nie hamuje aktywności enzymów cytochromu P450 (CYP 1 A2, 2 A6, 2 C9, 2 D6, 2 E1, 3 A), monooksygenazy zawierającej flawinę, ani hydrolazy epoksydowej i sulfationowej.

Brak danych klinicznych o ekspozycji na memantynę u kobiet w ciąży. Memantyny nie należy stosować u kobiet w ciąży chyba, że jest to absolutnie konieczne. Nie wiadomo czy memantyna przenika do mleka matki. Jednak jest to możliwe ze względu na lipofilne właściwości leku. Kobiety przyjmujące memantynę nie powinny karmić piersią.

Ogólny wskaźnik częstości występowania zdarzeń niepożądanych w badaniach klinicznych memantyny u pacjentów ze średnio-zaawansowanym do zaawansowanego stadium otępienia, nie różnił się znacząco w stosunku do placebo, a zdarzenia niepożądane miały zwykle łagodne lub umiarkowane nasilenie. Najczęściej opisywanymi działaniami niepożądanymi u pacjentów przyjmujących memantynę lub placebo były: halucynacje (częstość ich występowania w grupie leczonych memantyną w porównaniu do placebo wynosiła: 2,0 versus 0,7%), dezorientacja (odpowiednio 1,3 versus 0,3%), zawroty głowy (1,7 versus 1%), ból głowy (1,7 versus 1,4%) oraz zmęczenie (1,0 versus 0,3%). Niezbyt częstymi działaniami niepożądanymi były: niepokój, zwiększone napięcie mięśni, wymioty, zapalenie pęcherza i zwiększone libido.

W jednym przypadku przedawkowania samobójczego, pacjent przeżył po doustnym przyjęciu, do 400 mg memantyny. Wystąpiły objawy ze strony centralnego układu nerwowego (m.in. niepokój, psychoza, halucynacje wzrokowe, stan przeddrgawkowy, nadmierna senność, stupor oraz utrata przytomności), które ustąpiły nie pozostawiając trwałych następstw. W przypadku przedawkowania leczenie powinno być objawowe.

Istnieje coraz więcej dowodów na to, że zaburzenia neuroprzekaźnictwa glutaminergicznego, zwłaszcza w receptorach NMDA (kwasu N-metylo-D-asparaginowego), przyczyniają się zarówno do występowania objawów, jak i do postępu choroby w otępieniu neurodegeneracyjnym. Memantyna jest napięcio-zależnym, o średnim powinowactwie, niekompetytywnym antagonistą receptora NMDA. Blokuje efekty patologicznie podwyższonych stężeń glutaminianu, które mogą prowadzić do zaburzenia czynności neuronów.

1 tabl. powl. zawiera 10 mg chlorowodorku memantyny, co odpowiada 8,31 mg memantyny. 1 g roztworu zawiera 10 mg chlorowodorku memantyny, co odpowiada 8,31 mg memantyny.