Leczenie dużych epizodów depresyjnych, leczenie zespołu lęku napadowego z agorafobią lub bez agorafobii, leczenie społecznych zaburzeń lękowych (fobii społecznej), leczenie zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego.

Nie wykazano bezpieczeństwa stosowania dawek dobowych większych niż 20 mg. Escytalopram podaje się w pojedynczej dawce dobowej, może być przyjmowany w trakcie posiłku lub niezależnie od posiłków. Epizody ciężkiej depresji. Zazwyczaj stosowana dawka to 10 mg raz na dobę. W zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta na leczenie, dawkę można zwiększyć maksymalnie do 20 mg na dobę. Zwykle działanie przeciwdepresyjne pojawia się po upływie 2 do 4 tyg. leczenia. Po ustąpieniu objawów, leczenie należy kontynuować przynajmniej przez 6 miesięcy, aby uzyskać utrwalenie odpowiedzi na leczenie. Zaburzenia lękowe z napadami lęku z agorafobią lub bez agorafobii. W pierwszym tygodniu zaleca się początkową dawkę 5 mg, a następnie zwiększenie dawki do 10 mg na dobę. Dawkę można następnie zwiększyć maksymalnie do 20 mg na dobę, zależnie od indywidualnej odpowiedzi pacjenta. Maksymalną skuteczność osiąga się po około 3 m-cach. Leczenie trwa kilka m-cy. Fobia społeczna. Zwykle stosowana dawka to 10 mg raz/dobę. Zwykle złagodzenie objawów uzyskuje się po 2-4 tyg. leczenia. Następnie, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta, dawkę można zmniejszyć do 5 mg/dobę lub zwiększyć maksymalnie do 20 mg/dobę. Fobia społeczna jest chorobą o przewlekłym przebiegu, a w celu utrwalenia odpowiedzi na terapię zaleca się leczenie przez 12 tyg. Leczenie długotrwałe osób odpowiadających na leczenie badano przez 6 m-cy i można je rozważać indywidualnie w celu zapobiegania nawrotom choroby. Korzyści z prowadzonego leczenia należy oceniać w regularnych odstępach czasu. Fobia społeczna stanowi dobrze zdefiniowaną jednostkę chorobową i nie należy jej mylić z nadmierną nieśmiałością. Leczenie farmakologiczne jest wskazane wyłącznie wtedy, gdy choroba znacząco zaburza aktywność zawodową i społeczną. Nie przeprowadzono oceny pozycji leczenia farmakologicznego w odniesieniu do terapii poznawczo-behawioralnej. Farmakoterapia stanowi element kompleksowego postępowania terapeutycznego. Zaburzenie lękowe uogólnione. Dawka początkowa wynosi 10 mg raz na dobę. Dawkę można zwiększyć maksymalnie do 20 mg/dobę, w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta. Leczenie długotrwałe osób odpowiadających na leczenie badano przez 6 m-cy u pacjentów otrzymujących dawkę 20 mg/dobę. Korzyści z prowadzonego leczenia oraz stosowaną dawkę należy oceniać w regularnych odstępach czasu. Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne. Dawka początkowa wynosi 10 mg raz/dobę. Dawkę można zwiększyć maksymalnie do 20 mg/dobę, w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne to choroba przewlekła i pacjenci powinni być leczeni przez okres wystarczająco długi, aby przekonać się, że objawy ich choroby ustąpiły. Korzyści terapeutyczne i dawkę należy oceniać w regularnych odstępach czasu. Pacjenci w podeszłym wieku (w wieku powyżej 65 lat). Dawka początkowa wynosi 5 mg raz/dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie, dawkę można zwiększyć do 10 mg/dobę. Nie badano skuteczności escytalopramu w leczeniu fobii społecznej u pacjentów w podeszłym wieku. Dzieci i młodzież (w wieku poniżej 18 lat). Nie należy stosować produktu leczniczego w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Cl_Cr poniżej 30 ml/min). Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby zaleca się dawkę początkową 5 mg/dobę przez pierwsze 2 tyg. leczenia. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie, dawkę dobową można zwiększyć do 10 mg. Należy zachować ostrożność i wyjątkową staranność podczas dostosowywania dawkowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci wolno metabolizujący produkty lecznicze z udziałem izoenzymu CYP2C19. U pacjentów, o których wiadomo, że wolno metabolizują leki z udziałem izoenzymu CYP2C19, zaleca się dawkę początkową 5 mg na dobę przez pierwsze 2 tyg. leczenia. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie, dawkę dobową można zwiększyć do 10 mg. Objawy odstawienia obserwowane po zakończeniu leczenia. Należy unikać nagłego odstawienia terapii. Kończąc leczenie escytalopramem, dawkę należy zmniejszać stopniowo przez okres co najmniej jednego do dwóch tygodni, aby zmniejszyć ryzyko objawów z odstawienia. Jeśli po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia wystąpią nietolerowane przez pacjenta objawy, należy rozważyć wznowienie stosowania poprzednio przepisanej dawki. Następnie, lekarz może kontynuować wolniejsze zmniejszanie dawki.

Nadwrażliwość na escytalopram lub którąkolwiek substancję pomocniczą produktu. Escytalopram jest przeciwwskazany u pacjentów ze stwierdzonym wydłużonym odstępem QT lub wrodzonym zespołem wydłużonego QT. Escytalopramu nie należy stosować jednocześnie z produktami leczniczymi o znanym działaniu wpływającym na wydłużenie odstępu QT. Jednoczesne leczenie nieselektywnymi, nieodwracalnymi inhibitorami MAO jest przeciwwskazane, ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego z pobudzeniem, drżeniem, hipertermią, itp. Leczenie skojarzone escytalopramu z odwracalnymi inhibitorami MAO-A (np. moklobemid) lub odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem MAO - linezolidem jest przeciwwskazane, ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego.

Nie zaleca się stosowania escytalopramu u dzieci i młodzieży (poniżej 18 lat) z powodu niewystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania. W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi, obserwowano częstsze w porównaniu z grupą placebo występowanie zachowań samobójczych (prób samobójczych i myśli samobójczych) oraz wrogości (szczególnie agresji, zachowań buntowniczych i przejawów gniewu). Jeśli mimo to podejmuje się decyzję o rozpoczęciu podawania leków z tej grupy, należy uważnie obserwować pacjenta pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak jest długoterminowych danych, dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży, charakteryzujących wpływ na wzrost, dojrzewanie, rozwój zdolności poznawczych i rozwój behawioralny. U niektórych pacjentów z lękiem napadowym, w początkowym okresie stosowania leków przeciwdepresyjnych może wystąpić nasilenie objawów lękowych. Ta paradoksalna reakcja ustępuje zwykle w ciągu 2 tyg. ciągłego leczenia. W celu zmniejszenia prawdopodobieństwa wystąpienia stanów lękowych, zaleca się stosowanie małej dawki początkowej. Stosowanie produktu leczniczego należy przerwać, jeżeli u pacjenta wystąpią napady drgawkowe po raz 1-szy lub jeżeli nastąpi zwiększenie częstości napadów drgawkowych (u pacjentów z wcześniej zdiagnozowaną padaczką). Należy unikać stosowania produktów leczniczych z grupy SSRI u pacjentów z niestabilną padaczką, natomiast pacjenci z kontrolowaną padaczką powinni znajdować się pod szczególną opieką lekarską. Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktów leczniczych z grupy SSRI u pacjentów z manią lub hipomanią w wywiadzie. Produkty lecznicze z grupy SSRI należy odstawić, u każdego pacjenta, u którego wystąpi faza maniakalna. U pacjentów z cukrzycą leczenie produktami z grupy SSRI może wpływać na kontrolowanie glikemii (hipoglikemia lub hiperglikemia). Może okazać się konieczna zmiana dawkowania insuliny i/lub doustnych leków o działaniu hipoglikemizującym. Depresja wiąże się ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samouszkodzenia i samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko to utrzymuje się aż do wystąpienia istotnej remisji. Ponieważ poprawa może nie wystąpić przez 1-sze kilka tyg. lub więcej leczenia, pacjentów należy uważnie obserwować aż do wystąpienia poprawy. Z ogólnego doświadczenia klinicznego wynika, że ryzyko samobójstwa może się zwiększyć we wczesnym etapie powrotu do zdrowia. W innych zaburzeniach psychicznych, w których stosuje się escytalopram, ryzyko zdarzeń związanych z samobójstwem może być także zwiększone. Poza tym, zaburzenia te mogą współistnieć z dużymi epizodami depresyjnymi. Dlatego podczas leczenia pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi należy zachować takie same środki ostrożności, jak w przypadku pacjentów z dużym epizodem depresyjnym. Pacjenci ze zdarzeniami związanymi z samobójstwem w wywiadzie lub ci, którzy wykazują znaczny stopień myśli samobójczych przed rozpoczęciem leczenia, stanowią grupę wysokiego ryzyka dla wystąpienia myśli lub prób samobójczych i powinni się znajdować pod szczególną opieką podczas leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych leków przeciwdepresyjnych, prowadzonych wśród dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała większe ryzyko wystąpienia tendencji samobójczych u pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne w porównaniu do pacjentów przyjmujących placebo, u pacjentów w poniżej 25 rż. Leczeniu powinno towarzyszyć dokładne monitorowanie pacjentów, zwłaszcza tych z grupy wysokiego ryzyka, szczególnie we wczesnym okresie leczenia i po zmianie dawki. Pacjentów (i ich opiekunów) należy poinformować o konieczności monitorowania każdego pogorszenia klinicznego, czy pojawienia się zachowań i myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu i natychmiastowego zwrócenia się o poradę do lekarza, gdy tylko wystąpią takie objawy. Stosowanie produktów leczniczych z grupy SSRI/SNRI wiąże się z rozwojem akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie odczuwanym jako nieprzyjemny lub przykry niepokojem oraz koniecznością poruszania się, często połączoną z niemożnością siedzenia lub stania w miejscu. Wystąpienie tych objawów jest najbardziej prawdopodobne w 1-szych kilku tyg. leczenia. W przypadku pacjentów, u których te objawy wystąpią, zwiększanie dawki może być szkodliwe. Podczas leczenia z użyciem produktów leczniczych z grupy SSRI rzadko informowano o hiponatremii, prawdopodobnie spowodowanej niewłaściwym wydzielaniem hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH). Rozwiązaniem jest zwykle przerwanie leczenia. Ostrożność należy zachować u pacjentów z grup ryzyka, takich jak: osoby w podeszłym wieku, pacjenci z marskością wątroby oraz pacjenci otrzymujący jednocześnie produkty lecznicze, o których wiadomo, że mogą powodować hiponatremię. Podczas leczenia produktami leczniczymi z grupy SSRI informowano o występowaniu krwawień w obrębie skóry, takich jak: wybroczyny i plamica. Ostrożność zalecana jest u pacjentów przyjmujących produkty lecznicze z grupy SSRI, szczególnie w przypadku jednoczesnego stosowania doustnych leków przeciwzakrzepowych, produktów leczniczych wpływających na czynność płytek krwi (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne i pochodne fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, ASA, NLPZ), tyklopidyna i dipirydamol, a także u pacjentów z rozpoznaną skłonnością do krwawień. Doświadczenia kliniczne dotyczące jednoczesnego przyjmowania produktów leczniczych z grupy SSRI oraz stosowania elektrowstrząsów są ograniczone, dlatego zaleca się ostrożność. Zaleca się ostrożność podczas stosowania escytalopramu jednocześnie z produktami leczniczymi o działaniu serotoninergicznym, takimi jak: sumatryptan i inne tryptany, tramadol i tryptofan. W rzadkich przypadkach informowano o występowaniu zespołu serotoninowego u pacjentów przyjmujących produkty lecznicze z grupy SSRI jednocześnie z produktami leczniczymi o działaniu serotoninergicznym. Na rozwój zespołu serotoninowego może wskazywać jednoczesne wystąpienie objawów, takich jak: pobudzenie, drżenia mięśniowe, mioklonie oraz hipertermia. Jeśli dojdzie do wystąpienia tych objawów, stosowanie produktu leczniczego z grupy SSRI oraz produktu leczniczego o działaniu serotoninergicznym należy niezwłocznie przerwać i rozpocząć leczenie objawowe. Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego z grupy SSRI i produktów ziołowych zawierających wyciąg z ziela dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) może powodować zwiększenie częstości występowania działań niepożądanych. Objawy z odstawienia występują często po przerwaniu leczenia szczególnie, gdy leczenie przerwano nagle. W badaniach klinicznych działania niepożądane obserwowane po przerwaniu leczenia występowały u około 25% pacjentów leczonych escytalopramem oraz u 15% pacjentów przyjmujących placebo. Ryzyko objawów z odstawienia może zależeć od kilku czynników, do których należą czas trwania leczenia oraz wielkość dawki, a także szybkość zmniejszania dawki. Najczęściej zgłaszane objawy to: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, zaburzenia czuciowe (w tym parestezje i wrażenie porażenia prądem elektrycznym), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne marzenia senne), pobudzenie lub niepokój, nudności i/lub wymioty, drżenie, splątanie, pocenie się, bóle głowy, biegunka, kołatanie serca, niestabilność emocjonalna, drażliwość oraz zaburzenia widzenia. Na ogół objawy te mają nasilenie łagodne do umiarkowanego, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie. Objawy te występują zwykle w ciągu pierwszych kilku dni po odstawieniu produktu leczniczego, jednak istnieją bardzo rzadkie doniesienia o ich wystąpieniu u pacjentów, którzy nieumyślnie pominęli dawkę. Na ogół objawy te ustępują samoistnie, zazwyczaj w ciągu 2 tyg., chociaż u niektórych osób mogą utrzymywać się dłużej (2-3 m-ce lub dłużej). Dlatego też, w razie zakończenia leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki escytalopramu przez okres kilku tyg. lub m-cy, w zależności od potrzeb pacjenta. Ze względu na ograniczone doświadczenie kliniczne zaleca się ostrożność u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Wykazano, że escytalopram może powodować zależne od dawki wydłużenie odstępu QT. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QT i zaburzeń rytmu komorowego, w tym typu torsade de pointes, głównie u kobiet, pacjentów z hipokaliemią lub z współistniejącym wydłużeniem odstępu QT lub innymi chorobami serca. Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów ze znaczną bradykardią, z ostatnio przebytym zawałem lub z niewyrównaną niewydolnością serca. Zaburzenia elektrolitowe, takie jak hipokaliemia i hipomagnezemia, zwiększają ryzyko złośliwych zaburzeń rytmu serca. Stężenie elektrolitów powinno być wyrównane przed rozpoczęciem leczenia escytalopramem. Jeśli pacjenci z ustabilizowaną chorobą serca są w trakcie leczenia, przed rozpoczęciem stosowania escytalopramu należy rozważyć wykonanie badania EKG. Jeśli podczas leczenia escytalopramem pojawią się objawy zaburzeń rytmu serca, leczenie należy przerwać i wykonać badanie EKG. Jakkolwiek w badaniach escytalopram nie powodował zaburzeń sprawności intelektualnej lub zdolności psychomotorycznych, lek psychoaktywny może zaburzać zdolność osądu lub sprawność. Pacjenci powinni zostać ostrzeżeni o możliwym ryzyku wpływu produktu leczniczego na ich zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych.

Zgłaszano wystąpienie ciężkich działań niepożądanych u pacjentów otrzymujących produkty lecznicze z grupy SSRI w skojarzeniu z nieselektywnymi, nieodwracalnymi inhibitorami MAO oraz u pacjentów, którzy niedawno przerwali leczenie produktami leczniczymi z grupy SSRI i rozpoczęli leczenie takim inhibitorem MAO. W niektórych przypadkach, u pacjentów wystąpił zespół serotoninowy. Escytalopram jest przeciwwskazany w skojarzeniu z nieselektywnymi, nieodwracalnymi inhibitorami MAO. Stosowanie escytalopramu można rozpocząć 14 dni po zakończeniu stosowania nieodwracalnego inhibitora MAO. Należy zachować co najmniej 7-dniową przerwę od zakończenia przyjmowania escytalopramu do momentu rozpoczęcia leczenia nieodwracalnym, nieselektywnym inhibitorem MAO. Ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego leczenie skojarzone escytalopramu z inhibitorem MAO-A jest przeciwwskazane. Jeśli jednak takie skojarzenie okaże się konieczne, leczenie należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki, z jednoczesną stałą kontrolą kliniczną pacjenta. Linezolid jest antybiotykiem, będącym odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem MAO i nie powinien być podawany pacjentom leczonym escytalopramem. Jeśli jednak takie skojarzenie okaże się konieczne, leczenie należy zacząć od najmniejszej zalecanej dawki, z jednoczesną stałą kontrolą kliniczną pacjenta. Zaleca się ostrożność podczas stosowania escytalopramu w skojarzeniu z selegiliną (nieodwracalnym inhibitorem MAO-B) z uwagi na ryzyko rozwoju zespołu serotoninowego. Selegilina była bezpiecznie stosowana w dawce do 10 mg/dobę w skojarzeniu z racemicznym cytalopramem. Nie prowadzono badań farmakokinetycznych i farmakodynamicznych pomiędzy escytalopramem i innymi lekami wydłużającymi dostęp QT. Nie można jednak wykluczyć efektu addycyjnego działania escytalopramu i tych produktów leczniczych. W związku z tym przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie escytalopramu z lekami wydłużającymi odstęp QT, takimi jak leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, leki przeciwpsychotyczne (np. pochodne fenotiazyny, pimozyd, haloperydol), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, niektóre leki przeciwgrzybicze (np. sparfloksacyna, moksyfloksacyna, erytromycyna podawana dożylnie, pentamidyna, leki stosowane w leczeniu malarii, szczególnie halofantryna), niektóre leki przeciwhistaminowe (astemizol, mizolastyna) itp. Skojarzone stosowanie z produktami leczniczymi o działaniu serotoninergicznym (np. tramadol, sumatryptan oraz inne tryptany) może prowadzić do zespołu serotoninowego. Produkty lecznicze z grupy SSRI mogą obniżać próg drgawkowy. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z innymi produktami leczniczymi mogącymi obniżać próg drgawkowy np. leki przeciwdepresyjne (leki trójpierścieniowe, leki z grupy SSRI), neuroleptyki (pochodne fenotiazyny, tioksantenu i butyrofenonu), meflochina, bupropion i tramadol. Istnieją doniesienia o nasileniu działania podczas stosowania produktów leczniczych z grupy SSRI jednocześnie z litem lub tryptofanem, dlatego w razie skojarzonego leczenia produktami leczniczymi z grupy SSRI oraz wymienionymi produktami leczniczymi należy zachować ostrożność. Skojarzone stosowanie produktów leczniczych z grupy SSRI z produktami ziołowymi zawierającymi ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) może prowadzić do zwiększenia częstości występowania działań niepożądanych. Jednoczesne podawanie escytalopramu i doustnych leków przeciwzakrzepowych może wpływać na ich działanie. Zaleca się ścisłe i częste monitorowanie parametrów krzepnięcia krwi u pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe, u których rozpoczyna się lub kończy leczenie escytalopramem. Nie należy oczekiwać interakcji farmakodynamicznych ani farmakokinetycznych pomiędzy escytalopramem a alkoholem. Jednak połączenie z alkoholem nie jest zalecane. W procesie metabolizmu escytalopramu uczestniczy przede wszystkim CYP2C19. Izoenzymy CYP3A4 oraz CYP2D6 mogą także wpływać na metabolizm escytalopramu, chociaż w mniejszym stopniu. Wydaje się, że proces biotransformacji głównego metabolitu S-DCT (demetylowanego escytalopramu) jest częściowo katalizowany przy udziale izoenzymu CYP2D6. Podawanie escytalopramu w skojarzeniu z omeprazolem w dawce 30 mg raz/dobę (inhibitor CYP2C19) wywołało umiarkowane (około 50%) zwiększenie stężenia escytalopramu w osoczu. Podawanie escytalopramu w skojarzeniu z cymetydyną w dawce 400 mg 2x/dobę (umiarkowanie silny inhibitor enzymów) wywołało umiarkowane (około 70%) zwiększenie stężenia 7 escytalopramu w osoczu. Należy zachować ostrożność stosując escytalopram jednocześnie z cymetydyną. Może być konieczne dostosowanie dawki. Należy zatem zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu escytalopramu z inhibitorami CYP2C19 (np. omeprazol, ezomeprazol, fluwoksamina, lansoprazol, tyklopidyna) czy cymetydyną. Może być konieczne zmniejszenie dawki escytalopramu na podstawie wyników monitorowania działań niepożądanych podczas leczenia skojarzonego. Escytalopram jest inhibitorem izoenzymu CYP2D6. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania escytalopramu z innymi produktami leczniczymi metabolizowanymi przez ten enzym oraz o niskim indeksie terapeutycznym, takimi jak np. flekainid, propafenon i metoprolol (stosowane w niewydolności serca), lub niektórymi produktami leczniczymi działającymi na OUN, metabolizowanymi głównie z udziałem CYP2D6, np. lekami przeciwdepresyjnymi, takimi jak dezypramina, klomipramina i nortryptylina lub lekami przeciwpsychotycznymi, takimi jak rysperydon, tiorydazyna i haloperydol. Konieczne może być dostosowanie dawkowania. Jednoczesne stosowanie z dezypraminą lub metoprololem w obu przypadkach spowodowało 2-krotne zwiększenie stężenia w osoczu tych dwóch substratów izoenzymu CYP2D6. Badania in vitro wykazały, że escytalopram może również wykazywać słabe działanie hamujące aktywność izoenzymu CYP2C19. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego stosowania z innymi produktami leczniczymi metabolizowanymi z udziałem CYP2C19.

Dostępne dane kliniczne dotyczące stosowania escytalopramu w okresie ciąży są ograniczone. W badaniach nad toksycznym wpływem escytalopramu na rozrodczość, przeprowadzonych na szczurach zaobserwowano toksyczne działanie na zarodek i płód, nie odnotowano zwiększenia występowania wad wrodzonych. Escytalopramu nie należy stosować w okresie ciąży chyba, że jest to bezwzględnie konieczne oraz jedynie po dokładnym rozważeniu stosunku ryzyka do korzyści. Noworodki powinny zostać poddane obserwacji, jeśli matka kontynuuje stosowanie escytalopramu do późnych stadiów ciąży, szczególnie w III trymestrze. Należy unikać nagłego odstawiania produktu leczniczego w okresie ciąży. U noworodków, których matki otrzymywały produkty lecznicze z grupy SSRI/SNRI do późnego okresu ciąży mogą wystąpić następujące objawy: zaburzenia oddechowe, sinica, bezdech, drgawki, wahania temperatury ciała, trudności w karmieniu, wymioty, hipoglikemia, hipertonia, hipotonia, hiperrefleksja, drżenie, drżączka, drażliwość, letarg, nieustanny płacz, senność lub trudności w zasypianiu. Objawy te mogą być wywołane działaniem serotoninoergicznym lub mogą wystąpić jako objawy z odstawienia. W większości przypadków powikłania ujawniają się natychmiast lub wkrótce (<24 h) po porodzie. Z badań epidemiologicznych wynika, że stosowanie w ciąży leków z grupy SSRI, szczególnie w późnym okresie ciąży, może zwiększać ryzyko przetrwałego nadciśnienia płucnego u noworodka (ang.PPHN). Zaobserwowane ryzyko wynosi około 5 przypadków na 1000 ciąż. W ogólnej populacji obserwuje się 1-2 przypadków PPHN na 1000 ciąż. Przypuszcza się, że escytalopram przenika do mleka ludzkiego i z tego powodu nie zaleca się karmienia piersią w trakcie leczenia.

Działania niepożądane występują najczęściej podczas 1. lub 2. tyg. leczenia i zwykle ich nasilenie oraz częstość występowania zmniejszają się wraz z kontynuacją leczenia. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje anafilaktyczne. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszone łaknienie, zwiększone łaknienie, zwiększenie mc.; (niezbyt często) zmniejszenie masy ciała; (nieznana) hiponatremia, jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (często) lęk, niepokój, nieprawidłowe marzenia senne, kobiety i mężczyźni - spadek libido, kobiety - brak orgazmu; (niezbyt często) bruksizm, pobudzenie, nerwowość, napady paniki, stan splątania; (rzadko) agresja, depersonalizacja, omamy; (nieznana) mania, myśli samobójcze, zachowania samobójcze. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bezsenność, senność, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, parestezje, drżenie; (niezbyt często) zaburzenia smaku, zaburzenia snu, omdlenia; (rzadko) zespół serotoninowy; (nieznana) dyskineza, zaburzenia ruchowe, drgawki, akatyzja/niepokój psychoruchowy. Zaburzenia oka: (niezbyt często) rozszerzenie źrenic, zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne. Zaburzenia serca: (niezbyt często) tachykardia; (rzadko) bradykardia; (nieznana) Zaburzenia rytmu komorowego w tym typu torsade de pointes. Zaburzenia naczyniowe: (nieznana) hipotonia ortostatyczna. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zapalenie zatok, ziewanie; (niezbyt często) krwawienie z nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności; (często) biegunka, zaparcia, wymioty, suchość w ustach; (niezbyt często) krwawienia z żołądka i jelit (włączając krwawienie z odbytu). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zapalenie wątroby, nieprawidłowy wynik prób czynnościowych wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wzmożone pocenie się; (niezbyt często) pokrzywka, łysienie, wysypka, świąd; (nieznana) wybroczyny, obrzęki naczynioruchowe. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle stawów, bóle mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) zatrzymanie moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) mężczyźni: zaburzenia ejakulacji, impotencja; (niezbyt często) kobiety: krwotok maciczny, krwotok miesiączkowy; (nieznana) mlekotok, mężczyźni: priapizm. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie, gorączka; (niezbyt często) obrzęk. Badania epidemiologiczne, głównie prowadzone u pacjentów w wieku 50 lat i powyżej, wykazały zwiększone ryzyko złamań kości w grupie pacjentów otrzymujących produkty lecznicze z grupy SSRI oraz trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TLPD). Mechanizm tego ryzyka nie jest znany.

Dane kliniczne dotyczące przedawkowania escytalopramu są ograniczone i wiele przypadków obejmuje jednoczesne przedawkowania innych produktów leczniczych. W większości przypadków odnotowano brak objawów lub wystąpienie łagodnych objawów. Rzadko informowano o zgonach w wyniku przedawkowania samego escytalopramu; w większości przypadków dochodziło do przedawkowania przyjętych jednocześnie produktów leczniczych. Przyjęte dawki 400-800 mg samego escytalopramu nie powodowały wystąpienia ciężkich objawów. Objawy zgłaszane w przypadkach przedawkowania escytalopramu dotyczą głównie OUN (od zawrotów głowy pochodzenia ośrodkowego, drżenia i pobudzenia, po rzadkie przypadki zespołu serotoninowego, drgawki i śpiączkę), układu pokarmowego (nudności/wymioty), oraz układu sercowo-naczyniowego (hipotensja, tachykardia, wydłużenie odstępu QT i arytmia), zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej (hipokaliemia, hiponatremia). Brak swoistej odtrutki. Należy przywrócić i zapewnić prawidłową drożność dróg oddechowych, zapewnić dostateczną podaż tlenu i zapewnić prawidłową czynność układu oddechowego. Należy rozważyć zastosowanie płukania żołądka i podanie węgla aktywowanego. Płukanie żołądka należy wykonać możliwie jak najszybciej po spożyciu doustnym. Zaleca się monitorowanie czynności serca i objawów czynności życiowych oraz stosowanie ogólnego leczenia objawowego podtrzymującego czynności organizmu. Zaleca się monitorowanie zapisu EKG po przedawkowaniu u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca/bradyarytmią, u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki wydłużające odstęp QT lub u pacjentów ze zmienionym metabolizmem, np. z zaburzeniami czynności wątroby.

Escytalopram jest selektywnym inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny (5-HT) o dużym powinowactwie do pierwotnego miejsca wiązania. Wiąże się także z miejscem allosterycznym na transporterze serotoniny, z 1000-krotnie mniejszym powinowactwem. Escytalopram nie ma powinowactwa lub ma małe powinowactwo do wielu receptorów, w tym 5-HT_1A, 5-HT₂, receptorów DA, D₁ i D₂, receptorów α₁44 α₂44 β-adrenergicznych, receptorów histaminowych H₁, cholinergicznych receptorów muskarynowych, receptorów benzodiazepinowych oraz receptorów opioidowych. Hamowanie zwrotnego wychwytu serotoniny (5-HT) jest jedynym, możliwym mechanizmem wyjaśniającym farmakologiczne i kliniczne działanie escytalopramu.

1 tabl. powl. zawiera 10 mg, 15 mg lub 20 mg escytalopramu (w postaci szczawianu).