Nadciśnienie tętnicze samoistne: chinapryl wskazany jest w leczeniu nadciśnienia tętniczego samoistnego. Chinapryl jest skuteczny u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym w monoterapii jak i w skojarzeniu z tiazydowymi lekami moczopędnymi. Zastoinowa niewydolność serca: chinapryl stosuje się w leczeniu zastoinowej niewydolności serca, w skojarzeniu z lekami moczopędnymi i/lub glikozydami naparstnicy. Rozpoczęcie leczenia zastoinowej niewydolności serca lekiem powinno zawsze odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarską.

Dorośli. Nadciśnienie tętnicze samoistne. Monoterapia: zalecana dawka początkowa wynosi 10 mg/dobę. W zależności od odpowiedzi klinicznej, dawkę można stopniowo zwiększać (poprzez podwojenie uwzględniając czas wymagany do dostosowania dawki), do dawki podtrzymującej 20-40 mg/dobę, przyjmowanych jednorazowo lub podzielonych na dwie dawki. U większości pacjentów uzyskuje się długotrwałą kontrolę ciśnienia krwi stosując preparat raz/dobę. U pacjentów stosowano maksymalne dawki chinaprylu do 80 mg/dobę. Preparat można przyjmować niezależnie od posiłku. Preparat należy przyjmować regularnie o tej samej porze. Leczenie skojarzone z lekami moczopędnymi: ze względu na możliwość wystąpienia dużego obniżenia ciśnienia tętniczego u pacjentów leczonych lekami moczopędnymi, zalecana początkowa dawka chinaprylu wynosi 2,5 mg. Następnie dawkę należy stopniowo zwiększyć (jak opisano powyżej) w celu uzyskania optymalnego działania terapeutycznego. Zastoinowa niewydolność serca. Zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg raz/dobę. Po podaniu preparatu pacjent powinien być ściśle kontrolowany w kierunku wystąpienia niedociśnienia tętniczego. Następnie, jeżeli dawka początkowa jest dobrze tolerowana, dawkę należy stopniowo zwiększyć do dawki skutecznej (maksymalnie do 40 mg/dobę), podawanej w dawce pojedynczej lub w dwóch dawkach podzielonych, w skojarzeniu z lekami moczopędnymi i/lub glikozydami naparstnicy. W leczeniu skojarzonym skuteczna dawka podtrzymująca wynosi zazwyczaj 10-20 mg/dobę. Preparat można przyjmować niezależnie od posiłku. Dawkę należy przyjmować zawsze o tej samej porze. Ciężka niewydolność serca. W leczeniu ciężkiej lub niestabilnej zastoinowej niewydolności serca podawanie preparatu powinno być rozpoczynane zawsze w szpitalu, pod ścisłą kontrolą medyczną. Inni pacjenci należący do grupy wysokiego ryzyka, u których leczenie należy rozpoczynać w szpitalu, to pacjenci: przyjmujący duże dawki diuretyków pętlowych (np. >80 mg furosemidu) lub stosujący jednocześnie kilka leków moczopędnych, z hipowolemią, z hiponatremią (stężenie sodu w osoczu <130 μq/l) lub ze skurczowym ciśnieniem krwi <90 mmHg, przyjmujący duże dawki leków rozszerzających naczynia, ze stężeniem kreatyniny w surowicy >150 μmol/l oraz pacjenci w wieku 70 lat i starsi. Osoby z zaburzeniem czynności nerek/osoby w podeszłym wieku. U osób w podeszłym wieku i pacjentów z Cl_Cr <40 ml/min zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg. Następnie dawkę można zwiększyć w zależności od działania terapeutycznego. Dzieci i młodzież. Dostępne aktualnie dane znajdują się w ChPL ale nie są one wystarczające do ustalenia zaleceń dawkowania.

Nadwrażliwość na chinapryl lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Wystąpienie obrzęku naczynioruchowego w wyniku stosowania inhibitorów ACE w przeszłości. Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. II i III trymestr ciąży. Chinaprylu nie należy stosować u pacjentów z dynamicznym zawężeniem drogi odpływu z lewej komory.

Chinapryl należy stosować z ostrożnością u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej. Reakcje nadwrażliwości: u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową w wywiadzie lub bez, mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości, takie jak: plamica, nadwrażliwość na światło, martwicze zapalenie naczyń, niewydolność oddechowa w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc, reakcje anafilaktyczne. Objawy niedociśnienia: objawowe niedociśnienie tętnicze było rzadko obserwowane u pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym. U pacjentów z nadciśnieniem otrzymujących chinapryl, wystąpienie niedociśnienia jest bardziej prawdopodobne, jeśli pacjent jest odwodniony np. w wyniku stosowania leków moczopędnych, diety z ograniczeniem soli, dializy, biegunki lub wymiotów lub w przypadku ciężkiego nadciśnienia reninozależnego. Jeśli wystąpi niedociśnienie, pacjenta należy położyć na plecach i jeśli konieczne podać dożylnie roztwór soli fizjologicznej. Przejściowe niedociśnienie w reakcji na podanie leku nie jest przeciwwskazaniem do dalszego leczenia, jednak, jeśli wystąpi, można rozważyć zmniejszenie dawki leku lub podawanie w skojarzeniu leków moczopędnych. U pacjentów z niewydolnością serca, u których ryzyko wystąpienia nadmiernego niedociśnienia jest podwyższone, leczenie chinaprylem należy rozpocząć od zalecanych dawek pod ścisłą obserwacją lekarza; tych pacjentów należy obserwować przez pierwsze 2 tyg. leczenia i po każdorazowym zwiększeniu dawki. Podobne postępowanie należy wdrożyć u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub chorobą naczyń mózgowych, u których nadmierny spadek ciśnienia krwi może spowodować zawał serca lub udar mózgu. Zaburzenia czynności nerek: u pacjentów z niewydolnością nerek należy kontrolować czynność nerek podczas leczenia, chociaż w większości przypadków nie ulegnie ona zmianie. T_0,5 chinaprylatu wydłuża się wraz ze zmniejszeniem klirensu kreatyniny. Pacjenci z klirensem kreatyniny poniżej 60 ml/min wymagają zastosowania niższej dawki początkowej chinaprylu. U pacjentów tych dawkę należy zwiększać dostosowując ją do wartości ciśnienia tętniczego i jednocześnie monitorując czynność nerek; chociaż wstępne badania nie wykazały, że chinapryl powoduje dalsze pogorszenie funkcji nerek. W wyniku zahamowania układu renina-angiotensyna-aldosteron, można spodziewać się zmian w funkcjonowaniu nerek u pacjentów z taką skłonnością. U pacjentów z ciężką niewydolnością serca, u których funkcjonowanie nerek może zależeć od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron, leczenie chinaprylem może wiązać się z występowaniem skąpomoczu i/lub postępującej azotemii oraz rzadko ostrej niewydolności nerek i/lub zgonu. W badaniach klinicznych u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i jedno- lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej u niektórych pacjentów obserwowano wzrost stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy po zastosowaniu inhibitorów ACE. Wzrost stężenia był prawie zawsze odwracalny po przerwaniu podawania inhibitora ACE i/lub leków moczopędnych. U tych pacjentów, czynność nerek powinna być monitorowana w ciągu pierwszych kilku tyg. leczenia. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem lub niewydolnością serca bez wcześniejszej, objawowej choroby nerek występował wzrost stężenia mocznika i kreatyniny, przeważnie niewielki i przejściowy (>1,25 razy powyżej górnej granicy normy), szczególnie, jeśli chinapryl podawano w skojarzeniu z lekiem moczopędnym. Wzrost stężenia mocznika i kreatyniny obserwowano odpowiednio u 2% i 2% pacjentów z nadciśnieniem leczonych chinaprylem w monoterapii i u odpowiednio 4% i 3% pacjentów z nadciśnieniem leczonych chinaprylem i HCTZ. Występowanie wzrostu stężenia było bardziej prawdopodobne u pacjentów, u których występowała niewydolność nerek. Zmniejszenie dawki i/lub zaprzestanie podawania leku moczopędnego i/lub chinaprylu może być konieczne. Brak jest wystarczającego doświadczenia u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 10 ml/min). Dlatego leczenie u tych pacjentów nie jest zalecane. Obrzęk naczynioruchowy: obserwowano obrzęk naczynioruchowy u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE. Jeśli wystąpi świst krtaniowy lub obrzęk naczynioruchowy twarzy, języka lub głośni leczenie należy natychmiast przerwać i wdrożyć odpowiednie postępowanie oraz obserwować pacjenta aż obrzęk ustąpi. Jeśli obrzęk jest ograniczony do twarzy i warg, najczęściej ustępuje on bez leczenia, dla złagodzenia objawów można podać leki przeciwhistaminowe. Obrzęk naczynioruchowy z zajęciem krtani może zakończyć się zgonem. Jeśli wystąpił obrzęk języka, głośni i krtani mogący powodować zamknięcie dróg oddechowych, należy niezwłocznie podać podskórnie roztwór adrenaliny 1: 1000 (od 0,3 ml do 0,5 ml). Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym niezależnym od przyjmowania inhibitorów ACE w wywiadzie, mogą mieć podwyższone ryzyko wystąpienia obrzęku podczas przyjmowania inhibitorów ACE. Obrzęk naczynioruchowy jelit: Zgłaszano przypadki obrzęku naczynioruchowego jelit u pacjentów leczonych inhibitorami ACE. Objawem klinicznym był ból brzucha (z lub bez nudności lub wymiotów), w niektórych przypadkach brak było obrzęku naczyniowego twarzy w wywiadzie, a stężenia esterazy C1 w surowicy były prawidłowe. Obrzęk naczynioruchowy rozpoznawano wykonując TK lub USG jamy brzusznej lub podczas zabiegu operacyjnego, a objawy kliniczne ustępowały po odstawieniu inhibitora ACE. Obrzęk naczynioruchowy jelit należy uwzględnić w diagnostyce różnicowej bólów brzucha u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE. Różnice etniczne: u pacjentów rasy czarnej przyjmujących inhibitory ACE zgłaszano częstsze występowanie obrzęku naczynioruchowego niż u pacjentów innych ras. Należy również zauważyć, że w kontrolowanych badaniach klinicznych inhibitory ACE miały mniejszy wpływ na ciśnienie krwi u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Neutropenia/agranulocytoza: inhibitory ACE rzadko mają związek z agranulocytozą i supresją szpiku kostnego u pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem, ale częściej u pacjentów z niewydolnością nerek, szczególnie przy towarzyszącej kolagenozie naczyń. Agranulocytozę zgłaszano rzadko podczas leczenia chinaprylem. Należy rozważyć monitorowanie liczby białych krwinek u pacjentów z kolagenozą i/lub chorobami nerek. Odczulanie: u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE podczas zabiegów odczulania jadem owadów błonkoskrzydłych występowała zagrażająca życiu reakcja rzekomoanafilaktyczna. U tych samych pacjentów reakcje nie występowały, gdy tymczasowo przerwano podawanie inhibitorów ACE, ale pojawiały się ponownie, po powtórnym, przypadkowym podaniu leku. Hemodializa i LDL afereza: u pacjentów dializowanych z użyciem błon o dużej przepuszczalności (poliakrylonitrylowych np. „AN69”) istnieje duże prawdopodobieństwo wystąpienia reakcji rzekomoanafilaktycznych, gdy przyjmują chinapryl. Dlatego należy unikać takiego połączenia poprzez zastosowanie innego leku przeciwnadciśnieniowego lub innych błon do hemodializy. Podobne reakcje obserwowano podczas LDL-aferezy z siarczanem dekstranu. Dlatego tej metody nie należy również stosować podczas leczenia inhibitorami ACE. Niewydolność wątroby: chinapryl przyjmowany z lekami moczopędnymi powinien być stosowany ostrożnie u pacjentów z upośledzoną czynnością wątroby lub z postępującą chorobą wątroby, ponieważ niewielkie zmiany w płynach lub zaburzenia elektrolitowe mogą wywołać śpiączkę wątrobową. Przekształcanie chinaprylu do chinaprylatu zależy od esteraz wątrobowych. Stężenie chinaprylatu jest zmniejszone u pacjentów z marskością poalkoholową z powodu upośledzenia deestryfikacji chinaprylu. Rzadko, inhibitory ACE były związane z zespołem chorobowym rozpoczynającym się żółtaczką zastoinową przechodzącą w piorunującą martwicę wątroby (w niektórych przypadkach śmiertelną). Pacjenci, u których podczas leczenia inhibitorami ACE wystąpi żółtaczka lub znaczne zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych powinni przerwać leczenie chinaprylem i zostać objęci dalszą opieką medyczną. Kaszel: zgłaszano kaszel w trakcie stosowania chinaprylu. Kaszel jest charakterystyczny, nieproduktywny, uporczywy i ustępuje po przerwaniu leczenia. Kaszel związany z przyjmowaniem inhibitorów ACE powinien być brany pod uwagę w diagnostyce różnicowej kaszlu. Zabiegi operacyjne/znieczulenie: u pacjentów poddanych dużym zabiegom chirurgicznym lub w trakcie znieczulenia środkami powodującymi niedociśnienie tętnicze, chinapryl może hamować powstawanie angiotensyny II wtórnie do kompensacji uwalniania reniny. Jeśli wystąpi niedociśnienie i powyższy mechanizm jest podejrzewany, przeciwdziałać można zwiększając objętość płynów. Hiperkaliemia i leki oszczędzające potas: pacjenci leczeni chinaprylem w monoterapii mogą mieć podwyższone stężenie potasu w surowicy. Jeśli chinapryl jest stosowany z lekami moczopędnymi, może zmniejszać hipokaliemię wywoływaną przez nie. Z powodu ryzyka dalszego nasilonego zwiększania stężenia potasu w surowicy zaleca się, aby leczenie skojarzone z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas było rozpoczynane z ostrożnością i poziom potasu w surowicy powinien być ściśle monitorowany. Pacjenci z cukrzycą: u pacjentów z cukrzycą inhibitory ACE mogą zwiększać wrażliwość na insulinę i związane są z hipoglikemią u pacjentów leczonych insuliną lub doustnymi lekami hipoglikemizującymi. Należy odpowiednio często kontrolować stężenie glukozy we krwi, szczególnie podczas pierwszego m-ca leczenia inhibitorem ACE. Ciąża: leczenia inhibitorami ACE nie należy rozpoczynać w czasie ciąży. U pacjentek planujących ciążę należy zastosować inne leczenie przeciwnadciśnieniowe o potwierdzonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży, chyba że dalsze leczenie inhibitorami ACE uważa się za niezbędne. W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać leczenie inhibitorami ACE oraz zastosować leczenie alternatywne, jeżeli jest to konieczne. Laktoza: pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy i galaktozy nie powinni stosować tego leku. Zdolność obsługi maszyn lub prowadzenia pojazdów może być ograniczona, szczególnie w trakcie rozpoczynania leczenia chinaprylem.

Tetracykliny i inne leki wchodzące w interakcję z magnezem: z powodu zawartości węglanu magnezu w tabl., zmniejsza wchłanianie tetracyklin o około 28-37%. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z tetracyklinami. Leki moczopędne w leczeniu skojarzonym: pacjenci przyjmujący leki moczopędne, szczególnie od niedawna, mogą sporadycznie zaobserwować nadmierne obniżenie ciśnienia krwi po rozpoczęciu leczenia chinaprylem. Ten efekt można zmniejszyć poprzez odstawienie leków moczopędnych przed rozpoczęciem terapii chinaprylem. Jeśli nie można przerwać podawania leku moczopędnego, należy podać mniejszą dawkę początkową chinaprylu. U pacjentów przyjmujących leki moczopędne należy ściśle kontrolować czynność układu krążenia nie krócej niż przez 2 h po podaniu początkowej dawki chinaprylu. Leki zwiększające stężenie potasu w surowicy: chinapryl jest inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę i może obniżać poziom aldosteronu, co skutkuje wzrostem potasu w surowicy. Przy jednoczesnym podawaniu leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu oraz soli potasu należy zachować ostrożność i odpowiednio często oznaczać stężenie potasu w surowicy. Zabiegi chirurgiczne/znieczulenie: brak jest danych wskazujących na interakcję między chinaprylem i środkami znieczulającymi wywołującymi niedociśnienie, jednak należy zachować ostrożność podczas zabiegów chirurgicznych w znieczuleniu, ponieważ inhibitory ACE blokują tworzenie angiotensyny II wtórnie do kompensacyjnego uwalniania reniny. Może to prowadzić do niedociśnienia, które można skorygować przez uzupełnienie płynów. Lit: obserwowano wzrost stężenia litu w surowicy i objawy zatrucia litem u pacjentów otrzymujących związki litu i inhibitory ACE jednocześnie, związany ze zwiększoną utratą sodu wywołaną przez oba leki. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu obu leków i monitorować stężenie litu w surowicy. Jeśli stosowany jest również lek moczopędny, ryzyko zatrucia litem jest zwiększone. NLPZ: u niektórych pacjentów przyjmowanie NLPZ może osłabić działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitora ACE. Ponadto, opisano działanie addytywne NLPZ i inhibitorów ACE powodujące wzrost stężenia potasu w surowicy, co może osłabiać pracę nerek. Te zmiany są w zasadzie odwracalne i występują szczególnie u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek. Złoto: reakcje przypominające objawy jak po podaniu azotanów (uderzenia gorąca do twarzy, nudności, wymioty, niedociśnienie) zgłaszano rzadko u pacjentów leczonych złotem w iniekcjach (aurotiojabłczan sodu) i jednocześnie inhibitorem ACE. Allopurynol, leki cytostatyczne i immunosupresyjne, kortykosteroidy stosowane ogólnie oraz prokainamid: jednoczesne stosowanie z inhibitorami ACE może zwiększać ryzyko wystąpienia leukopenii. Alkohol, barbiturany i narkotyki: może wystąpić nasilenie hipotonii ortostatycznej. Inne leki przeciwnadciśnieniowe: może wystąpić działanie addytywne lub synergistyczne. Inne leki: Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek 10 mg atorwastatyny z chinaprylem 80 mg skutkowało nieistotną zmianą parametrów farmakokinetycznych atorwastatyny w stanie stacjonarnym. Leki zobojętniające kwas solny: leki te mogą zmniejszać biodostępność chinaprylu. Leki przeciwcukrzycowe (doustne leki przeciwcukrzycowe i insulina): u pacjentów z cukrzycą inhibitory ACE mogą zwiększyć wrażliwość na insulinę i mogą wywoływać hipoglikemię u pacjentów leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną. Poziom glikemii powinien być ściśle monitorowany, szczególnie podczas pierwszego m-ca leczenia inhibitorem ACE.

Stosowanie inhibitorów ACE nie jest zalecane w I trymestrze ciąży i jest przeciwwskazane w II i III trymestrze. Dane epidemiologiczne nie dostarczyły wystarczających dowodów na ryzyko teratogennego wpływu inhibitorów ACE w I trymestrze ciąży, jednak nie można wykluczyć niewielkiego wzrostu tego ryzyka. U pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o potwierdzonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży, chyba że dalsze leczenie inhibitorami ACE jest niezbędne. W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać leczenie inhibitorami ACE, a w razie potrzeby zastosować leczenie alternatywne. Ekspozycja na inhibitory ACE w II i III trymestrze ciąży zwiększa ryzyko fetotoksyczności (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i toksycznego wpływu na noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). W przypadku narażenia na działanie inhibitorów ACE od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie ultrasonograficznego badania czynności nerek oraz czaszki. Noworodki, których matki stosowały inhibitory ACE należy dokładnie obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Ograniczone dane farmakokinetyczne wskazują na bardzo małe stężenie w mleku kobiecym. Chociaż stężenie to wydaje się być klinicznie nieistotne, nie zaleca się stosowania leku podczas karmienia piersią niemowląt urodzonych przed terminem oraz w czasie 1-szych kilku tygodni od urodzenia, ze względu na ryzyko wpływu na układ sercowo-naczyniowy i nerki, jak również ze względu na niewystarczające doświadczenie kliniczne. W przypadku starszych niemowląt można rozważyć stosowanie leku podczas karmienia piersią, jeśli leczenie jest konieczne dla matki, a dziecko jest obserwowane ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych.

Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi obserwowanymi w trakcie kontrolowanych badań klinicznych były ból głowy (7,2%), zawroty głowy (5,5%), kaszel (3,9%), zmęczenie (3,5%), zapalenie błony śluzowej nosa (3,2%), nudności i (lub) wymioty (2,8%), ból mięśni (2,2%). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) agranulocytoza, anemia hemolityczna, neutopenia, trombocytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcje anafilaktoidalne. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperkaliemia. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność; (niezbyt często) stan splątania, depresja, nerwowość. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, ból głowy, parestezje; (niezbyt często) przemijający udar niedokrwienny, senność; (rzadko) zaburzenia równowagi, omdlenie; (nieznana) zdarzenie naczyniowo-mózgowe. Zaburzenia oka: (niezbyt często) niedowidzenie; (bardzo rzadko) niewyraźne widzenie. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) zawroty głowy, szumy uszne. Zaburzenia serca: (niezbyt często) zawał serca, dławica piersiowa, tachykardia, kołatanie serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie; (niezbyt często) rozszerzenie naczyń; (nieznana) niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, kaszel; (niezbyt często) suchość w gardle; (rzadko) eozynofilowe zapalenie płuc; (nieznana) skurcz oskrzeli. W pojedynczych przypadkach, obturacja górnych dróg oddechowych spowodowana obrzękiem (może być śmiertelna). Zaburzenia żołądka i jelit: (często) wymioty, biegunka, niestrawność, ból brzucha, nudności; (niezbyt często) wzdęcia, suchość w jamie ustnej; (rzadko) zapalenie głośni, zap

Doustna dawka LD50 chinaprylu u myszy i szczurów wynosi od 1440 do 4280 mg/kg. Brak jest specyficznych informacji dotyczących leczenia przedawkowania chinaprylu. Najprawdopodobniejszą manifestacją kliniczną są objawy związane z ciężkim niedociśnieniem, które należy leczyć standardowo przez dożylne podanie płynów. Leczenie jest objawowe i podtrzymujące zgodnie ze standardami opieki medycznej. Hemodializa i dializa otrzewnowa są mało skuteczne w eliminacji chinaprylu i chinaprylatu.

Chinapryl jest metabolizowany w wątrobie do aktywnego metabolitu - chinaprylatu, który jest inhibitorem enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II (inhibitor konwertazy angiotensyny, ACE). Konwertaza angiotensyny katalizuje przemianę angiotensyny I w angiotensynę II, która powoduje zwężenia naczyń krwionośnych i zwiększenie ciśnienia krwi. W nadciśnieniu tętniczym i zastoinowej niewydolności serca chinaprylat hamuje działanie ACE w surowicy i tkankach zmniejszając tym samym powstawanie angiotensyny II. Chinaprylat powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II, aldosteronu, katecholamin, argininy i wazopresyny w osoczu i tkankach, natomiast zwiększenie stężenia kinin, zwiększenie stężenia prostaglandyn o działaniu rozszerzającym naczynia. Zmniejszenie sekrecji aldosteronu przez chinaprylat powoduje wzmożone wydzielanie sodu z moczem i zatrzymanie potasu w organizmie. Zmniejsza naczyniowy opór obwodowy i obniża ciśnienie tętnicze, ciśnienie w tętnicy płucnej, obciążenie wstępne, obciążenie następcze, zwiększa objętość wyrzutową, zwiększa przepływ krwi przez nerki, zwiększa wartość wskaźnika sercowego.

1 tabl. zawiera 5 mg, 10 mg lub 20 mg chinaprylu w postaci chinaprylu chlorowodorku. 1 tabl. zawiera 43,328 mg chlorowodorku chinaprylu co odpowiada 40 mg chinaprylu.