Czynne uodparnianie osób w wieku od 6 tyg. przeciwko inwazyjnej chorobie meningokokowej wywoływanej przez Neisseria meningitidis grupy A, C, W-135 i Y.

Szczepionkę należy stosować zgodnie z dostępnymi oficjalnymi zaleceniami. Szczepienie pierwotne. Niemowlęta w wieku od 6 tyg.i do poniżej 6 m-cy: należy podać dwie dawki 0,5 ml z 2-miesięcznym odstępem między dawkami. Niemowlęta w wieku od 6 m-cy, dzieci, młodzież i dorośli: należy podać jedną dawkę 0,5 ml. U niektórych osób można rozważyć podanie dodatkowej dawki szczepionki w ramach szczepienia pierwotnego. Dawki przypominające. Po zakończeniu cyklu szczepienia pierwotnego u niemowląt w wieku od 6 tyg. do poniżej 12 m-cy dawkę przypominającą należy podać w wieku 12 m-cy w odstępie co najmniej 2 m-cy od podania poprzedniej dawki szczepionki. U wcześniej zaszczepionych osób w wieku od 12 m-cy, które w przeszłości zostały poddane szczepieniu pierwotnemu szczepionką skoniugowaną lub polisacharydową przeciw meningokokom, szczepionkę można podać jako dawkę przypominającą.

Szczepionkę należy podawać wyłącznie we wstrzyknięciu domięśniowym. Zalecanym miejscem wstrzyknięcia u niemowląt jest przednio-boczna część uda, a u osób powyżej 1. rż. przednio-boczna część uda lub mięsień naramienny.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W żadnym wypadku nie należy podawać szczepionki donaczyniowo, śródskórnie oraz podskórnie. Zasady dobrej praktyki klinicznej wymagają, aby szczepienie było poprzedzone zebraniem dokładnego wywiadu lekarskiego (ze szczególnym uwzględnieniem poprzednich szczepień i działań niepożądanych, które mogły być nimi spowodowane) oraz badaniem przedmiotowym. Należy bezwzględnie zapewnić możliwość właściwego leczenia i nadzoru na wypadek wystąpienia rzadko występujących reakcji anafilaktycznych po podaniu szczepionki. Podanie szczepionki należy odroczyć u osób z ostrą, ciężką chorobą przebiegającą z gorączką. Łagodne zakażenie, takie jak przeziębienie, nie powinno prowadzić do odroczenia szczepienia. Utrata przytomności (omdlenie) może wystąpić po podaniu lub nawet przed podaniem szczepionki, szczególnie u nastolatków, jako reakcja psychogenna na ukłucie igłą. Mogą temu towarzyszyć objawy neurologiczne, takie jak przemijające zaburzenia widzenia, parestezje oraz tonicznokloniczne ruchy kończyn podczas odzyskiwania przytomności. Ważne jest zachowanie odpowiednich procedur, aby uniknąć urazów podczas omdleń. Szczepionkę należy stosować ostrożnie u osób z małopłytkowością lub zaburzeniami krzepnięcia, ze względu na ryzyko krwawienia po podaniu domięśniowym. Można oczekiwać, że u pacjentów poddawanych leczeniu immunosupresyjnemu lub z zaburzeniami odporności może nie wystąpić prawidłowa odpowiedź immunologiczna. U osób z dziedzicznymi niedoborami układu dopełniacza (na przykład niedoborami C5 lub C3) oraz u osób stosujących produkty lecznicze hamujące końcowy etap aktywacji dopełniacza (na przykład ekulizumab) występuje zwiększone ryzyko inwazyjnej choroby meningokokowej wywołanej przez grupy A, C, W-135 i Y Neisseria meningitidis, nawet jeśli po podaniu szczepionki wytworzą się u nich przeciwciała. Produkt leczniczy zapewnia ochronę jedynie przed zakażeniami wywoływanymi przez grupy serologiczne A, C, W-135 i Y Neisseria meningitidis. Szczepionka nie chroni przed zakażeniami wywoływanymi przez inne grupy Neisseria meningitidis. Może się zdarzyć, że nie wszyscy zaszczepieni uzyskają ochronną odpowiedź immunologiczną. Wpływ wcześniejszego szczepienia polisacharydową szczepionką meningokokową: u osób, które otrzymały w przeszłości polisacharydową szczepionkę meningokokową i zostały zaszczepione szczepionką po upływie 30-42 m-cy stwierdzano niższe średnie geometryczne mian przeciwciał (GMTs) mierzone w teście bakteriobójczej aktywności surowicy przeprowadzonym z użyciem dopełniacza króliczego (rSBA), niż u osób, które nie były szczepione jakąkolwiek szczepionką meningokokową w okresie ostatnich 10 lat. Znaczenie kliniczne tej obserwacji nie jest znane. Wpływ przeciwciał przeciwtężcowych wytworzonych w wyniku wcześniejszego szczepienia: oceniano bezpieczeństwo i immunogenność szczepionki podawanej kolejno lub w tym samym czasie ze szczepionką zawierającą toksoid błoniczy, toksoid tężcowy, bezkomórkowy składnik krztuścowy, inaktywowane wirusy polio (typ 1, 2 i 3), antygen powierzchniowy wirusa zapalenia wątroby typu B oraz fosforan polirybozylorybitolu Haemophilus influenzae typu b sprzężony z toksoidem tężcowym (DTaP-HBV-IPV/Hib) u dzieci w drugim rż. Podanie szczepionki miesiąc po szczepionce DTaP-HBV-IPV/Hib prowadziło do uzyskania niższych wartości GMT w stosunku do grup A, C i W-135 mierzonych rSBA w porównaniu do podawania jednoczesnego. Znaczenie kliniczne tej obserwacji jest nieznane. Odpowiedź immunologiczna u niemowląt w wieku od 6 m-cy do poniżej 12 m-cy: podanie jednej dawki niemowlętom w wieku 6 m-cy wiązało się z niższymi mianami przeciwciał w teście bakteriobójczej aktywności surowicy przeprowadzonym z użyciem dopełniacza ludzkiego (hSBA) w odniesieniu do grup W-135 i Y w porównaniu z trzema dawkami podawanymi w wieku 2, 4 i 6 m-cy. Kliniczne znaczenie tych obserwacji jest nieznane. Jeżeli niemowlę w wieku od 6 m-cy do poniżej 12 m-cy może być narażone na szczególnie wysokie ryzyko inwazyjnej choroby meningokokowej z powodu ekspozycji na grupy W-135 i Y, można rozważyć podanie drugiej dawki szczepionki w ramach szczepienia pierwotnego w odstępie 2 m-cy. Odpowiedzi immunologiczne u dzieci w wieku 12-14 m-cy: dzieci w wieku 12-14 m-cy miały podobne odpowiedzi rSBA do grup A, C, W-135 oraz Y po m-cu od podania jednej dawki szczepionki lub po m-cu od podania dwóch dawek podawanych w odstępie dwóch m-cy. Podanie jednej dawki wiązało się z niższymi mianami hSBA w stosunku do grup W-135 i Y, w porównaniu z dwoma dawkami podawanymi w odstępie 2 m-cy. Podobne odpowiedzi do grup A i C obserwowano po jednej lub dwóch dawkach. Kliniczne znaczenie tych obserwacji jest nieznane. Jeżeli dziecko będzie narażone na szczególne ryzyko inwazyjnej choroby meningokokowej ze względu na narażenie na grupy W-135 i Y, należy rozważyć podanie drugiej dawki szczepionki w odstępie 2 m-cy. Odnośnie zmniejszania się przeciwciał przeciwko grupie A lub grupie C po pierwszej dawce szczepionki u dzieci w wieku 12-23 m-cy, patrz Długotrwałość utrzymywania się mian przeciwciał mierzonych w testach surowiczej odpowiedzi bakteriobójczej. Po podaniu szczepionki następuje zmniejszanie się mian przeciwciał przeciw grupie A, mierzonych za pomocą hSBA. Nie wiadomo, jakie jest kliniczne znaczenie zmniejszania się mian przeciwciał hSBA w stosunku do grupy A. Jednak, jeżeli pacjent jest szczególnie narażony na ryzyko zakażenia grupą A i otrzymał dawkę szczepionki wcześniej niż przed rokiem, można rozważyć podanie dawki przypominającej. W przypadku grup A, C, W-135 oraz Y obserwowano zmniejszanie się mian przeciwciał postępujące w czasie. Znaczenie kliniczne tego zmniejszania się miana przeciwciał jest nieznane. Można rozważyć podanie dawki przypominającej osobom zaszczepionym w wieku wczesnodziecięcym, pozostającym w grupie o wysokim ryzyku narażenia na chorobę meningokokową wywoływaną przez grupy A, C W-135 lub Y. Chociaż po podaniu szczepionki obserwowano zwiększenie stężenia przeciwciał przeciwko toksoidowi tężcowemu (TT), szczepionka ta nie zastępuje uodporniania przeciwko tężcowi. Podanie szczepionki w tym samym czasie ze szczepionką zawierającą TT lub miesiąc przed jej podaniem w drugim roku życia nie powoduje pogorszenia odpowiedzi immunologicznej na TT, ani nie wpływa istotnie na bezpieczeństwo. Brak danych dotyczących osób w wieku powyżej 2 lat. Nie przeprowadzono badań nad wpływem szczepionki na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak na tę zdolność mogą niekorzystnie wpływać niektóre działania opisane w punkcie „Działania niepożądane”.

Niemowlętom szczepionkę można podawać jednocześnie ze skojarzonymi szczepionkami DTaP-HBV-IPV/Hib i 10-walentną skoniugowaną szczepionką przeciw pneumokokom. Osobom powyżej 1. rż. szczepionkę można podawać w tym samym czasie z następującymi szczepionkami: ze szczepionkami przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu A (HAV) i typu B (HBV), ze szczepionką przeciw odrze -- śwince - różyczce (MMR), ze szczepionką przeciw odrze - śwince - różyczce - ospie wietrznej (MMRV), z 10-walentną skoniugowaną szczepionką przeciw pneumokokom lub ze szczepionką przeciw grypie sezonowej bez adiuwantów. W drugim roku życia szczepionkę można także podawać w tym samym czasie ze skojarzonymi szczepionkami przeciw błonicy - tężcowi - krztuścowi (zawierającymi składnik bezkomórkowy) (szczepionkami DTaP), w tym ze szczepionkami DTaP skojarzonymi ze szczepionką przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby B, inaktywowaną szczepionką przeciw wirusowi polio lub szczepionką przeciw Haemophilus influenzae typ b (HBV, IPV lub Hib), taką jak szczepionka DTaPHBV-IPV/Hib, i 13-walentną skoniugowaną szczepionką przeciw pneumokokom. U osób w wieku 9-25 lat szczepionkę można podawać w tym samym czasie z dwuwalentną szczepionką rekombinowaną przeciw wirusowi brodawczaka ludzkiego typu 16 i 18 (HPV2). O ile to możliwe, szczepionka i szczepionka zawierająca TT, na przykład szczepionka DTaP-HBV-IPV/Hib, powinny być podawane w tym samym czasie lub szczepionkę należy podać co najmniej m-c przed szczepionką zawierającą TT. Miesiąc po jednoczasowym podaniu z 10-walentną skoniugowaną szczepionką pneumokokową stwierdzano niższe średnie geometryczne stężeń (GMCs) i średnie geometryczne mian (GMTs) przeciwciał w teście opsonofagocytozy (OPA) w przypadku jednego serotypu pneumokokowego (18C, skoniugowanego z toksoidem tężcowym jako nośnikiem białkowym). Znaczenie kliniczne tej obserwacji jest nieznane. Nie stwierdzono wpływu jednoczasowego podawania na odpowiedź immunologiczną w odniesieniu do pozostałych dziewięciu serotypów pneumokokowych. Miesiąc po jednoczasowym podaniu osobom w wieku 9-25 lat ze skojarzoną szczepionką adsorbowaną zawierającą toksoid tężcowy oraz zmniejszone ilości toksoidu błoniczego i bezkomórkowego składnika krztuścowego (Tdap) obserwowano mniejsze średnie geometryczne stężeń każdego z antygenów krztuścowych [toksoidu krztuścowego (PT), hemaglutyniny włókienkowej (FHA) i pertaktyny (PRN)]. U ponad 98% pacjentów stężenia anty-PT, FHA i PRN przekraczały wartości odcięcia stosowane do oznaczeń. Znaczenie kliniczne tych obserwacji jest nieznane. Nie stwierdzono wpływu jednoczasowego podania na odpowiedź immunologiczną na szczepionkę ani na antygeny tężcowe lub błonicze zawarte w szczepionce Tdap. W przypadku podawania szczepionki jednocześnie z innymi szczepionkami w postaci wstrzyknięć, szczepionki te należy bezwzględnie podawać w różne miejsca ciała. U pacjentów poddawanych leczeniu immunosupresyjnemu może nie pojawić się prawidłowa odpowiedź immunologiczna.

Dane ze stosowania szczepionki u kobiet w ciąży są ograniczone. W badaniach na zwierzętach nie wykazano bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu szczepionki na przebieg ciąży, rozwój zarodka/płodu, przebieg porodu lub rozwój pourodzeniowy. Produkt leczniczy należy stosować u kobiet w ciąży wyłącznie w przypadku zdecydowanej konieczności, o ile możliwe korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Nie wiadomo, czy produkt leczniczy jest wydzielany z mlekiem matki albo przenika do mleka kobiecego. Produkt leczniczy należy stosować u kobiet karmiących piersią wyłącznie w przypadku, gdy możliwe korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem. W badaniach na zwierzętach nie wykazano bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu szczepionki na płodność.

Przedstawiony poniżej profil bezpieczeństwa szczepionki oparto na analizie dwóch zbiorów danych zgromadzonych w badaniach klinicznych: analizie zbiorczej danych uzyskanych od 9621 osób, którym podano jedną dawkę szczepionki, w tym od 3079 małych dzieci (w wieku 12-23 m-cy), 909 dzieci w wieku 2-5 lat, 990 dzieci w wieku 6-10 lat, 2317 nastolatków (11-17 lat) i 2326 osób dorosłych (od 18 do 55 lat). Analizie danych z badania z udziałem niemowląt, które w czasie podania pierwszej dawki były w wieku 6-12 tyg. (badanie MenACWY-TT-083), przy czym 1052 niemowląt otrzymało co najmniej jedną dawkę z 2 lub 3-dawkowego szczepienia pierwotnego, a 1008 w około 12. m-cu życia podano dawkę przypominającą. Dane dotyczące bezpieczeństwa analizowano również w odrębnym badaniu, w którym 274 osobom w wieku od 56 lat podano jedną dawkę szczepionki. Miejscowe i ogólne działania niepożądane: w grupach pacjentów w wieku 6-12 tyg. i 12-14 m-cy, którzy otrzymali 2 dawki szczepionki w odstępie 2 m-cy, pierwsza i druga dawka wiązały się z podobnymi reakcjami miejscowymi i układowymi. Profil miejscowych i ogólnych działań niepożądanych po dawce przypominającej szczepionki podanej osobom w wieku od 12 m-cy do 30 lat po szczepieniu pierwotnym szczepionką albo inną szczepionką skoniugowaną lub polisacharydową przeciwko meningokokom był podobny do profilu miejscowych i ogólnych działań niepożądanych obserwowanych po szczepieniu pierwotnym szczepionką, z wyjątkiem objawów z przewodu pokarmowego (w tym biegunki, wymiotów i nudności), które występowały bardzo często u pacjentów w wieku od 6 lat. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) utrata łaknienia. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) drażliwość; (niezbyt często) bezsenność, płacz. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) senność, bóle głowy; (niezbyt często) osłabienie czucia, zawroty głowy. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, wymioty, nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) świąd, wysypka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) ból mięśni, ból kończyn. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka, obrzęk w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia, zaczerwienienie w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie; (często) krwiak w miejscu wstrzyknięcia; (niezbyt często) pogorszenie samopoczucia, stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia, świąd w miejscu wstrzyknięcia, uczucie nadmiernego ciepła w miejscu wstrzyknięcia, brak czucia w miejscu wstrzyknięcia; (nieznana) rozległy obrzęk kończyny, w którą podano szczepionkę, często związany z rumieniem, czasem obejmujący sąsiedni staw lub obrzęk całej kończyny, w którą podano szczepionkę, szczegóły dotyczące działań niepożądanych patrz ChPL.

Nie opisano przypadków przedawkowania.

Przeciwciała przeciw otoczce polisacharydowej meningokoków chronią przed chorobą meningokokową poprzez aktywność bakteriobójczą zależną od układu dopełniacza. Produkt leczniczy indukuje wytwarzanie przeciwciał bakteriobójczych skierowanych przeciw polisacharydom otoczkowym Neisseria meningitidis grupy A, C, W-135 i Y, co wykazano w testach rSBA lub hSBA.

Po rekonstytucji, 1 dawka szczepionki (0,5 ml) zawiera: 5 µg polisacharydu Neisseria meningitidis grupy A¹, 5 µg polisacharydu Neisseria meningitidis grupy C, 5 µg polisacharydu Neisseria meningitidis grupy W-135¹, 5 µg polisacharydu Neisseria meningitidis grupy Y¹; skoniugowane z toksoidem tężcowym jako nośnikiem białkowym (44 µg).