Produkt jest wskazany w leczeniu ciężkich zakażeń spowodowanych przez wrażliwe bakterie beztlenowe, a także zakażeń spowodowanych przez wrażliwe paciorkowce lub gronkowce, gdy zastosowanie innych antybiotyków jest niewłaściwe lub przeciwwskazane lub gdy leczenie innymi antybiotykami jest nieskuteczne: zakażenia górnych dróg oddechowych, w tym zapalenie migdałków podniebiennych, zapalenie ucha środkowego; zakażenia dolnych dróg oddechowych, w tym zachłystowe zapalenie płuc, ropniak opłucnej i ropień płuca; zakażenia skóry i tkanek miękkich; zakażenia kości i stawów, w tym zapalenie szpiku kostnego; posocznica. Z uwagi na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych (rzekomobłoniaste zapalenie jelit) należy zawsze rozważyć możliwość podania zamiast linkomycyny antybiotyku z innej grupy. Podejmując decyzję o leczeniu produktem należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Dorośli: 500 mg 3x/dobę (co 8 h); ciężkie zakażenia: 500 mg 4x/dobę (co 6 h). Dzieci. Produkt nie jest zalecany do stosowania u dzieci z powodu niemożności precyzyjnego dawkowania kaps. W zakażeniach paciorkowcami β-hemolizującymi leczenie należy prowadzić przynajmniej przez 10 dni. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek i wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby T_0,5 linkomycyny jest wydłużony. W takich przypadkach należy rozważyć zmniejszenie częstotliwości podawania linkomycyny. Jeśli u pacjenta z ciężką niewydolnością nerek konieczne jest leczenie linkomycyną, właściwa dawka wynosi 25-35% dawki zalecanej pacjentom z prawidłową czynnością nerek.

W celu zapewnienia optymalnego wchłaniania leku zaleca się, by przed podaniem linkomycyny oraz po jej podaniu nie przyjmować pokarmów przez 1-2 h.

Linkomycyna jest przeciwwskazana u osób ze stwierdzoną nadwrażliwością na linkomycynę, klindamycynę lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Reakcje z nadwrażliwości występowały u pacjentów nadwrażliwych na penicylinę. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji anafilaktycznej, konieczne jest natychmiastowe leczenie doraźne z zastosowaniem adrenaliny, tlenu i steroidów w postaci dożylnej. W razie wystąpienia odpowiednich wskazań należy udrożnić drogi oddechowe, ewentualnie wykonać intubację. Jeżeli w trakcie leczenia lub w ciągu kilku tygodni od jego zakończenia pojawi się biegunka, zwłaszcza ciężka i uporczywa, należy natychmiast odstawić lek. Biegunka może być bowiem objawem rzekomobłoniastego zapalenia jelit. Ta choroba, będąca powikłaniem antybiotykoterapii, może mieć przebieg zagrażający życiu. Natychmiast po ustaleniu rozpoznania rzekomobłoniastego zapalenia jelit należy wdrożyć odpowiednie leczenie (podaje się doustnie metronidazol, a w ciężkich przypadkach - wankomycynę). Nie należy podawać środków hamujących perystaltykę jelit ani innych działających zapierająco. Stwierdzono, że przyczyną rzekomobłoniastego zapalenia jelit są enterotoksyny bakterii Clostridium difficile. Rozpoznanie tej choroby opiera się przede wszystkim na objawach klinicznych. Można je potwierdzić endoskopowo, bakteriologicznym badaniem kału oraz wykryciem enterotoksyn. U osób w podeszłym wieku lub osłabionych rzekomobłoniaste zapalenie jelit może mieć ciężki przebieg. Możliwe są nawroty, pomimo zastosowania właściwego leczenia. Należy zachować ostrożność przepisując linkomycynę pacjentom z chorobami układu pokarmowego w wywiadach, zwłaszcza po przebytym zapaleniu jelita grubego. Ponieważ linkomycyna nie przenika dostatecznie do płynu mózgowo-rdzeniowego, nie należy jej stosować w leczeniu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Jeżeli leczenie linkomycyną trwa dłużej, należy kontrolować czynność wątroby i nerek. Stosowanie linkomycyny może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów, zwłaszcza drożdżaków. Linkomycyna ma właściwości blokujące płytkę nerwowo-mięśniową, co może nasilać działanie innych leków działających w ten sposób. Linkomycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów, którym jednocześnie podaje się leki blokujące połączenia nerwowo-mięśniowe. Linkomycynę należy stosować ostrożnie u chorych z atopią. Należy zachować ostrożność podając linkomycynę pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek i/lub wątroby, z występującymi jednocześnie zaburzeniami metabolicznymi. Podczas stosowania dużych dawek leku u tych pacjentów, należy monitorować stężenie linkomycyny w osoczu, gdyż T_0,5 leku w osoczu może być 2-3 razy dłuższy. Linkomycyna może mieć wpływ na wyniki badania aktywności fosfatazy zasadowej w osoczu krwi, powodując ich zawyżenie. Kapsułki zawierają laktozę i nie powinny być stosowane u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Nie badano wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych czy obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Wykazano antagonizm in vitro między linkomycyną a erytromycyną oraz makrolidami, które mają budowę chemiczną podobną do erytromycyny. Ponieważ może mieć to znaczenie kliniczne, nie należy podawać tych leków razem. Linkomycyna może nasilać działanie leków blokujących połączenia nerwowo-mięśniowe. Leki zawierające kaolin i pektynę hamują wchłanianie linkomycyny podanej doustnie. Podczas jednoczesnego stosowania tych leków wchłanianie linkomycyny zmniejsza się o 90%, dlatego leki te należy przyjmować co najmniej 2 h wcześniej lub 3- do 4 h później niż linkomycynę, aby uniknąć interakcji. Wykazano, że drobnoustroje oporne na klindamycynę są również oporne na linkomycynę (oporność krzyżowa).

Nie przeprowadzono kontrolowanych badań z udziałem kobiet ciężarnych; jednakże u potomstwa 302 pacjentek, leczonych linkomycyną w różnych stadiach zaawansowania ciąży, nie stwierdzono - po ponad 7 latach od momentu porodu - jakichkolwiek wad wrodzonych, czy też opóźnienia w rozwoju w porównaniu z grupą kontrolną. Linkomycyna może być stosowana podczas ciąży tylko wówczas, gdy jest to niezbędne. U ludzi linkomycyna przenika przez łożysko. W osoczu pobranym z pępowiny stwierdzono stężenie o wartości stanowiącej 25% stężenia występującego w osoczu matki. Nie stwierdzono gromadzenia się linkomycyny w płynie owodniowym. Istnieją doniesienia, że linkomycyna występuje w mleku matki. Produktu nie należy stosować w czasie karmienia piersią.

Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, bóle i dyskomfort w jamie brzusznej, dłużej utrzymująca się biegunka, zapalenie błony śluzowej przełyku. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: neutropenia, leukopenia, agranulocytoza, plamica małopłytkowa, niedokrwistość aplastyczna, pancytopenia. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: świąd, wykwity plamiste, pokrzywka, zapalenie błony śluzowej pochwy oraz pęcherzowe zapalenie skóry. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: żółtaczka, nieprawidłowe wyniki prób wątrobowych (zwłaszcza zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy). Zaburzenia układu immunologicznego: obrzęk naczynioruchowy, choroba posurowicza, rumień wielopostaciowy, niekiedy przypominający zespół Stevens-Johnsona, ciężkie reakcje anafilaktyczne. Zaburzenia serca: spadki ciśnienia tętniczego krwi, zatrzymanie krążenia i oddechu.

W razie przedawkowania mogą wystąpić objawy ze strony przewodu pokarmowego, w tym ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka. Nie ma swoistego antidotum. Lek można eliminować z organizmu wywołując wymioty lub stosując płukanie żołądka. Hemodializa lub dializa otrzewnowa nie są skuteczne w usuwaniu linkomycyny z osocza. Leki zawierające kaolin i pektynę hamują wchłanianie linkomycyny podanej doustnie. Podczas jednoczesnego stosowania tych leków wchłanianie linkomycyny zmniejsza się o 90%.

W zależności od wrażliwości bakterii i stężenia leku, linkomycyna może działać bakteriobójczo lub bakteriostatycznie.

1 kaps. zawiera 500 mg linkomycyny w postaci linkomycyny chlorowodorku.