Dostarczanie aminokwasów podczas żywienia pozajelitowego u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby oraz zagrażającą lub stwierdzoną encefalopatią wątrobową.

W zależności od indywidualnego zapotrzebowania. Dawka standardowa: 7-10 ml/kg mc./dobę, co odpowiada 0,7-1,0 g aminokwasów/kg mc./dobę. Dawka maks.: 15 m/kg mc./dobę, co odpowiada 1,5 g aminokwasów/kg mc./dobę. Szybkość wlewu. Leczenie śpiączki wątrobowej: w encefalopatii wątrobowej zaleca się rozpoczynanie wlewu preparatu z większą szybkością aż do uzyskania efektów - przykładowo, dla pacjenta o mc. 70 kg: pierwsza i druga godz.: 150 ml/godz. (2 ml/kg mc./godz.), co odpowiada ok. 50 kropli/min trzecia i czwarta godz.: 75 ml/godz. (1 ml/kg mc./godz.), co odpowiada ok. 25 kropli/min od piątej godz.: 45 ml/godz. (0,6 ml/kg mc./godz.), co odpowiada ok. 15 kropli/min. Stosowanie podtrzymujące/żywienie pozajelitowe: 45 - 75 ml/godz., co odpowiada 15-25 kropli/min lub 0,6-1,0 ml/kg mc./godz. Okres stosowania: preparat może być podawany tak długo dopóki występuje ryzyko wystąpienia encefalopatii wątrobowej.

Wlew do żył centralnych.

Zaburzenia metabolizmu aminokwasów niezwiązane z funkcjonowaniem wątroby. Zagrażająca życiu niestabilność krążenia (wstrząs). Ostra odma płucna. Kwasica. Przewodnienie. Hipokaliemia. Hyponatremia. Nadwrażliwość na jakikolwiek składnik produktu leczniczego. Brak danych na temat stosowania preparatu u dzieci poniżej 2 rż. W związku z tym nie zaleca się stosowania roztworu u tych pacjentów do czasu zgromadzenia odpowiednich danych. Ze względu na swój skład, preparat może powodować znaczące zaburzenia metabolizmu w przypadku podania go z przyczyn innych niż wymienione w sekcji „Wskazania do stosowania”. Należy zdecydowanie wystrzegać się stosowania preparatu niezgodnie ze wskazaniami.

Ze względu na swój skład, preparat należy podawać pacjentom z jednoczesną niewydolnością nerek wyłącznie po przeanalizowaniu korzyści i ryzyka u każdego pacjenta. Dawkę należy dostosować do stężeń mocznika i kreatyniny w surowicy. Należy zachować ostrożność u pacjentów z podwyższoną osmolarnością surowicy. Nie podawać do żył obwodowych. Terapia aminokwasowa nie zastępuje rutynowych działań terapeutycznych, takich jak przeczyszczenie, podawanie laktulozy oraz/lub antybiotyków wyjaławiających przewód pokarmowy w leczeniu encefalopatii wątrobowej. Infuzję preparatu należy zawsze łączyć z podawaniem odpowiedniej ilości węglowodanów. W razie potrzeby należy uzupełniać elektrolity. Podczas leczenia pozajelitowego należy monitorować poziom płynów i elektrolitów, osmolarność, równowagę kwasowo - zasadową, poziom glukozy we krwi i funkcje wątroby. Typ i częstotliwość badań zależy od stopnia zaawansowania choroby pacjenta i stanu klinicznego. W szczególności, regularne i częste badania kliniczne i laboratoryjne są wymagane w przypadku pacjentów z zaburzeniami metabolizmu aminokwasów. Dawka powinna być ustalana na podstawie wieku pacjenta, stanu odżywienia i dominującej choroby. W przypadku uzupełniającego lub częściowego żywienia pozajelitowego, może być wymagane dodatkowe podanie składników pokarmowych zawierających białka. Wlew z pojedynczego pojemnika nie powinien być wykonywany przez okres dłuższy, niż 24 h. Kompletne żywienie pozajelitowe, poza podawaniem aminokwasów, obejmuje dostarczenie węglowodanów, niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, witamin i pierwiastków śladowych.

Nie stwierdzono interakcji farmakologicznych.

Brak danych na temat stosowania preparatu w tych przypadkach. Prawdopodobne jest, że warunki, kiedy wskazane jest zastosowanie tego preparatu, wykluczają ciążę lub karmienie piersią.

Pod warunkiem przestrzegania zaleceń dotyczących przeciwwskazań, dawkowania i środków ostrożności, nie należy spodziewać się żadnych działań niepożądanych.

Przedawkowanie lub zbyt szybka infuzja mogą objawiać się mdłościami, dreszczami, wymiotami oraz utratą aminokwasów przez nerki. W przypadku przedawkowania należy przerwać wlew i wznowić go po pewnym czasie ze zmniejszoną szybkością.

Dzięki podaniu preparatu zawierającego aminokwasy o składzie specjalnie dostosowanym do patologicznie zmienionego metabolizmu pacjentów z marskością wątroby, można osiągnąć normalizację zaburzonego poziomu aminokwasów. W rezultacie, objawy mózgowe choroby, takie jak encefalopatia wątrobowa, stan przedśpiączkowy lub śpiączka wątrobowa ustępują, a tolerancja i biosynteza białek znacząco poprawia się.

1000 ml roztworu zawiera: 8,8 g izoleucyny, 13,6 g leucyny, 10,6 g octanu lizyny, 1,2 g metioniny, 1,6 g fenyloalaniny, 4,6 g treoniny, 1,5 g tryptofanu, 10,6 g waliny, 8,8 g argininy, 4,7 g histydyny, 6,3 g glicyny, 8,3 g alaniny, 7,1 g proliny, 2,5 g kwasu asparaginowego, 0,55 g asparaginy H₂O, 0,8 g acetylocysteiny, 5,7 g kwasu glutaminowego, 1,66 g chlorowodorku ornityny, 3,7 g seryny, 0,86 g acetylotyrozyny oraz 51 mmol/l octanu i 10 mmol/l chlorków.