Wskazany głównie w leczeniu ostrych białaczek, a zwłaszcza ostrej białaczki szpikowej i ostrej białaczki limfoblastycznej. Preparat stosuje się także w leczeniu przewlekłej białaczki granulocytowej.

Dokładne dawkowanie i okres podawania produktu leczniczego są uzależnione od rodzaju oraz dawki innych leków cytotoksycznych stosowanych jednocześnie z produktem leczniczym. Stopień wchłaniania tioguaniny po podaniu doustnym jest zróżnicowany. Stężenie w osoczu może być zmniejszone w przypadku wystąpienia wymiotów lub podania leku wraz z posiłkiem. Lek może być stosowany na różnych etapach leczenia, w krótkotrwałych cyklach. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego w trakcie leczenia podtrzymującego lub w innych schematach długotrwałego ciągłego leczenia, z powodu dużego ryzyka hepatotoksyczności. Dorośli. Zwykle stosuje się dawkę od 100 do 200 mg/m² powierzchni ciała na dobę. Dzieci. U dzieci podawano dawki zbliżone do dawek stosowanych u dorosłych w przeliczeniu na powierzchnię ciała. Dawkowanie u pacjentów w podeszłym wieku. Nie ma specjalnych zaleceń, co do dawkowania produktu leczniczego u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku Lanvis stosowano w różnych schematach chemioterapii ostrych białaczek w dawkach takich samych jak u młodszych pacjentów. Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek i/lub wątroby. Należy rozważyć zmniejszenie dawki produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i/lub wątroby.

Nadwrażliwość na jakikolwiek składnik preparatu. Biorąc pod uwagę ciężkość chorób, w których wskazane jest stosowanie leku, brak jest bezwzględnych przeciwwskazań.

Lek jest aktywnym środkiem cytotoksycznym i należy go stosować wyłącznie pod nadzorem lekarza doświadczonego w podawaniu tego rodzaju leków. Immunizacja przy pomocy szczepionek zawierających żywe drobnoustroje może potencjalnie spowodować infekcję u pacjenta w immunosupresji. Dlatego nie zaleca się stosowania u tych pacjentów szczepionek zawierających żywe drobnoustroje. Wpływ na wątrobę. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego w trakcie leczenia podtrzymującego lub w innych schematach długotrwałego ciągłego leczenia, z powodu dużego ryzyka toksycznego uszkodzenia wątroby, związanego z uszkodzeniem śródbłonka naczyń. Tego rodzaju toksyczne uszkodzenie wątroby było obserwowane u dużego odsetka dzieci otrzymujących jako element leczenia podtrzymującego ostrej białaczki limfoblastycznej oraz w innych przypadkach, kiedy stosowane było ciągłe leczenie tioguaniną. Tego rodzaju toksyczne uszkodzenie wątroby występuje zdecydowanie częściej u płci męskiej. Toksyczne uszkodzenie wątroby zwykle przejawia się wystąpieniem objawów klinicznych zespołu zamknięcia żył wątrobowych (hiperbilirubinemia, tkliwa hepatomegalia, zwiększenie mc z powodu zatrzymania płynów i wodobrzusza) lub objawów nadciśnienia wrotnego (splenomegalia, małopłytkowość, żylaki przełyku). Zmiany histologiczne związane z toksycznym uszkodzeniem wątroby obejmują stwardnienie wątrobowowrotne, guzkowy rozrost regeneracyjny wątroby, zmiany o typie peliosis hepatis oraz włóknienie okołowrotne wątroby. Należy zaprzestać stosowania produktu leczniczego Lanvis u pacjentów, u których wystąpią oznaki toksycznego uszkodzenia wątroby, ponieważ donoszono o odwracalności objawów po odstawieniu produktu leczniczego. Monitorowani. Pacjenci leczeni tioguaniną muszą być objęci szczególną kontrolą, obejmującą badanie morfologii krwi oraz cotygodniowe badanie parametrów czynności wątroby. Wczesnymi wykładnikami toksycznego uszkodzenia wątroby są objawy związane z nadciśnieniem wrotnym, takie jak małopłytkowość nieproporcjonalna do neutropenii i splenomegalia. Odnotowano także zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych towarzyszące toksycznemu uszkodzeniu wątroby, lecz występuje ono nie zawsze. Wpływ na parametry hematologiczne. Leczenie produktem powoduje zahamowanie czynności szpiku kostnego prowadzące do leukopenii i małopłytkowości. Rzadziej opisywano niedokrwistość. Zahamowanie czynności szpiku kostnego jest łatwo odwracalne, jeśli odpowiednio wcześnie zaprzestanie się stosowania produktu leczniczego. Osoby z wrodzonym niedoborem enzymu metylotransferazy tiopuryny (TPMT), mogą być niezwykle wrażliwe na mielosupresyjne działanie tioguaniny i podatne na szybkie wystąpienie depresji szpiku kostnego po pierwszych dawkach produktu leczniczego. Mielosupresję może nasilać jednoczesne stosowanie leków hamujących enzym metylotransferazę tiopuryny takich jak: olsalazyna, mesalazyna lub sulfasalazyna. Niektóre laboratoria oferują badania w kierunku niedoboru TPMT, jednak badania te nie zapewniają zidentyfikowania wszystkich pacjentów z ryzykiem wystąpienia ciężkiej toksyczności. Dlatego nadal konieczna jest częsta kontrola parametrów krwi obwodowej. Podczas indukcji remisji ostrej białaczki szpikowej, często u pacjenta może wystąpić okres względnej aplazji szpiku kostnego i ważne jest zapewnienie niezbędnego leczenia wspomagającego. Pacjenci poddani leczeniu hamującemu czynność szpiku kostnego są szczególnie podatni na wystąpienie różnego rodzaju zakażeń. W trakcie indukcji remisji, zwłaszcza gdy dochodzi do szybkiego rozpadu komórek, należy podjąć odpowiednie środki ostrożności dla uniknięcia hiperurykemii i/lub hiperurykozurii oraz ryzyka wystąpienia nefropatii moczanowej. Monitorowanie. W trakcie indukcji remisji należy często wykonywać pełne badanie morfologii krwi. Po odstawieniu produktu leczniczego następuje dalsze zmniejszenie liczby leukocytów i płytek krwi. Dlatego też należy okresowo przerwać podawanie produktu leczniczego bezzwłocznie po stwierdzeniu nadmiernego zmniejszenia liczby tych elementów we krwi. Zespół Lesch-Nyhana. Enzymem katalizującym przemianę tioguaniny do czynnego związku jest fosforybozylotransferaza hipoksantynowo-guaninowa. Dlatego u pacjentów z niedoborem tego enzymu, np. z zespołem LeschNyhana, białaczka może być oporna na działanie produktu leczniczego. U dwojga dzieci z zespołem Lesch-Nyhana wykazano, że białaczka była oporna na azatioprynę (Imuran), która przekształcana jest, między innymi, do tego samego czynnego związku, co tioguanina. Produkt leczniczy zawiera laktozę, dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Nie badano wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

U pacjentów w immunosupresji nie jest zalecane szczepienie szczepionkami zawierającymi żywe drobnoustroje. Jednoczesne stosowanie allopurynolu (Zyloric) w celu zahamowania powstawania kwasu moczowego nie wymagało zmiany dawkowania produktu leczniczego, tak jak jest to wymagane w przypadku 6-merkaptopuryny (Purinethol) i azatiopryny (Imuran). Badania in vitro wykazały, że pochodne aminosalicylanów np. olsalazyna, mesalazyna lub sulfasalazyna hamują aktywność enzymu metylotransferazy tiopuryny (TPMT) i dlatego produkty te należy ostrożnie stosować u pacjentów leczonych jednocześnie produktem leczniczym.

Należy unikać stosowania produktu leczniczego w okresie ciąży, zwłaszcza w I trymestrze. W każdym przypadku należy rozważyć stosunek potencjalnego zagrożenia dla płodu do oczekiwanej korzyści u matki. Tak jak w przypadku wszystkich leków cytotoksycznych, należy zalecić stosowanie skutecznych środków antykoncepcyjnych w przypadku stosowania produktu leczniczego przez któregokolwiek z partnerów. Brak danych dotyczących przenikania tioguaniny lub jej metabolitów do mleka kobiet. Uważa się, że nie należy karmić piersią podczas stosowania produktu leczniczego.

Brak współczesnej dokumentacji klinicznej tego produktu leczniczego, która mogłaby być wykorzystana dla oceny częstości występowania działań niepożądanych. Lek jest zwykle jedną ze składowych leczenia skojarzonego, dlatego nie jest możliwe przypisanie działań niepożądanych wyłącznie temu produktowi leczniczemu. Zaburzenia krwi i układu chłonnego. Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku kostnego. Zaburzenia żołądka i jelit. Często: zapalenie jamy ustnej, nietolerancja ze strony przewodu pokarmowego. Rzadko: martwica i perforacja jelit. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych. Bardzo często: toksyczne uszkodzenie wątroby związane z uszkodzeniem śródbłonka naczyniowego w przypadku, gdy jest stosowany w leczeniu podtrzymującym lub w innych schematach długotrwałego ciągłego leczenia, co nie jest zalecane. Toksyczne uszkodzenie wątroby zwykle przejawia się wystąpieniem objawów klinicznych zespołu zamknięcia żył wątrobowych (hiperbilirubinemia, tkliwa hepatomegalia, zwiększenie masy ciała z powodu zatrzymania płynów i wodobrzusza) lub w postaci objawów nadciśnienia wrotnego (splenomegalia, małopłytkowość, żylaki przełyku). Wystąpić może także zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych, fosfatazy alkalicznej i gamma-glutamylotransferazy oraz żółtaczka. Zmiany histologiczne związane z toksycznym uszkodzeniem wątroby obejmują stwardnienie wątrobowowrotne, guzkowy rozrost regeneracyjny wątroby, zmiany o typie peliosis hepatis oraz włóknienie okołowrotne wątroby. Często: toksyczne uszkodzenie wątroby w postaci zespołu zamknięcia żył wątrobowych w trakcie krótkotrwałego, cyklicznego leczenia. Opisywano odwracalność objawów hepatotoksyczności po zaprzestaniu krótkotrwałego bądź długotrwałego ciągłego leczenia. Rzadko: opisano kilka przypadków martwicy centralnej zrazików wątroby, w tym u pacjentów otrzymujących wielolekową chemioterapię, doustne środki antykoncepcyjne, duże dawki produktu leczniczego i pijących alkohol.

Głównym działaniem toksycznym leku jest hamujący wpływ na czynność szpiku kostnego; działanie toksyczne leku na układ krwiotwórczy jest bardziej nasilone po przedawkowaniu przewlekłym, niż po przyjęciu nadmiernej pojedynczej dawki. Ponieważ nie istnieje znane antidotum, należy ściśle monitorować obraz krwi i w razie potrzeby wdrożyć leczenie wspomagające z przetoczeniem krwi włącznie.

Tioguanina jest substancją cytostatyczną, sulfhydrylową pochodną guaniny i działa jak antymetabolit dla zasad purynowych. Tioguanina jest aktywowana do nukleotydu, kwasu tioguanylowego. Metabolity tioguaniny hamują syntezę puryn de novo oraz interkonwersję nukleotydów purynowych. Tioguanina jest również wbudowywana do kwasów nukleinowych i uważa się, że wbudowanie tioguaniny do DNA (kwasu dezoksyrybonukleinowego) przyczynia się do cytotoksyczności leku. Zwykle występuje oporność krzyżowa na tioguaninę i merkaptopurynę, i nie należy oczekiwać, by białaczka oporna na jeden lek, mogła być skutecznie leczona drugim lekiem. Tioguanina jest w znacznym stopniu metabolizowana in vivo. Istnieją dwie zasadnicze drogi jej przemian: metylacja do 2-amino-6-metylotiopuryny oraz dezaminacja do 2-hydroksy-6-merkaptopuryny, a następnie utlenianie do kwasu 6-tiomoczowego. Badania z użyciem radioaktywnej tioguaniny wykazały, że po podaniu doustnym największa radioaktywność we krwi występuje po 8-10 h, a następnie ulega stopniowemu zmniejszeniu. Dalsze badania z zastosowaniem techniki HPLC wykazały, że 6-tioguanina jest główną tiopuryną obecną przez przynajmniej pierwsze 8 h po podaniu dożylnym. Maks. stężenia w osoczu wynoszące 61-118 nmol/ml można osiągnąć po podaniu dożylnym 1-1,2 g 6-tioguaniny/m² p.c. Przebieg eliminacji leku z osocza ma charakter dwuwykładniczy (model dwukompartmentowy) z T_0,5 początkowym i końcowym odpowiednio 3 i 5-9 h. Po doustnym podaniu dawki 100 mg/m² pc., maks. stężenie leku w osoczu mierzone z zastosowaniem techniki HPLC pojawia się po 2-4 h i mieści się w przedziale 0,03-0,94 nmol/ml. W przypadku podawania leku jednocześnie z posiłkami lub w przypadku wystąpienia wymiotów lek osiąga mniejsze stężenie w osoczu.

1 tabl. zawiera 40 mg tioguaniny.