Padaczka, napady uogólnione: napady miokloniczne, napady toniczno-kloniczne, napady atoniczne, napady nieświadomości; napady częściowe: napady proste lub złożone, napady wtórnie uogólnione, zespół Lennoxa - Gastauta. Leczenie epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej, w przypadku gdy lit jest przeciwwskazany lub źle tolerowany. Kontynuację leczenia walproinianem można rozważać u pacjentów, u których uzyskano odpowiedź kliniczną na leczenie walproinianem ostrej fazy manii.

Zastosowanie postaci farmaceutycznej o przedłużonym uwalnianiu pozwala na podawanie produktu leczniczego w jednej dawce dobowej lub 2 dawkach/dobę. Jeśli istnieją wskazania, produkt leczniczy tabl. powl. o przedłużonym uwalnianiu może być stosowany u dzieci o mc. powyżej 17 kg, pod warunkiem możliwości połknięcia tabl. Ta postać produktu nie jest odpowiednia dla dzieci poniżej 6 lat (ryzyko zadławienia). Dawka dobowa produktu leczniczego powinna być ustalana w zależności od wieku i mc., poza tym zawsze należy brać pod uwagę indywidualną wrażliwość na walproinian. Podstawą ustalenia optymalnej dawki produktu leczniczego powinna być zawsze skuteczność kliniczna. Określenie stężenia leku w surowicy ma znaczenie pomocnicze i powinno być wykonywane w przypadku niedostatecznej kontroli napadów drgawkowych lub podejrzenia wystąpienia działań niepożądanych. Za stężenia skuteczne walproinianu w surowicy uznaje się 300-700 µmol/litr. Zmiana terapii na leczenie postaciami o przedłużonym uwalnianiu. W przypadku zmiany leku w postaci konwencjonalnych tabl. na lek w tabl. o przedłużonym uwalnianiu, zaleca się (zgodnie z obecnym stanem wiedzy) utrzymanie takiej samej dawki dobowej. Rozpoczynanie leczenia produktami leczniczymi w padaczce. W razie rozpoczynania leczenia produktem leczniczym jako jedynym lekiem przeciwpadaczkowym, dawkę należy zwiększać co 2-3 dni tak, aby po tyg. osiągnąć średnią zalecaną dawkę. W razie wprowadzania produktu leczniczego u pacjentów już leczonych innymi lekami przeciwpadaczkowymi, należy stopniowo zwiększać dawkę produktu leczniczego, aż do osiągnięcia średniej zalecanej dawki w ciągu 2 tyg. Następnie należy zmniejszyć dawkę pozostałych leków w stopniu zapewniającym optymalną kontrolę napadów drgawkowych lub ewentualnie zaprzestać ich stosowania. W razie konieczności dołączenia do terapii innych leków przeciwdrgawkowych, należy wprowadzać je stopniowo. Początkowa dawka dobowa wynosi zwykle 5-15 mg/kg mc. i powinna być zwiększana stopniowo co 2-3 dni po 5 mg/kg mc. do osiągnięcia dawki optymalnej (patrz: Rozpoczynanie leczenia produktami leczniczymi). Zwykle dawka dobowa wynosi 20-30 mg/kg mc. podawana w 1 lub w 2 dawkach podzielonych. W razie konieczności dawka dobowa może być nawet większa niż 50 mg/kg mc. pod warunkiem prowadzenia ścisłej kontroli klinicznej stanu pacjenta. Dzieci powyżej 17 kg mc. Przeciętna dawka to 30 mg/kg mc./dobę. Dorośli. Przeciętna dawka to 20-30 mg/kg mc./dobę. Pacjenci w podeszłym wieku. Farmakokinetyka leku może zmieniać się w stopniu nie mającym istotnego znaczenia klinicznego. Dawkowanie powinno być uzależnione od wyników terapii (kontrola napadów drgawkowych). Epizody maniakalne w chorobie afektywnej dwubiegunowej. Dorośli. Dawkę dobową powinien ustalić i sprawdzać indywidualnie lekarz prowadzący. Zalecana początkowa dawka dobowa wynosi 750 mg. Ponadto w badaniach klinicznych uzyskano zadowalający profil bezpieczeństwa po zastosowaniu dawki początkowej wynoszącej 20 mg walproinianu/kg mc.. Postacie leku o przedłużonym uwalnianiu można podawać raz lub 2x/dobę. Dawkę należy zwiększać tak szybko, jak to możliwe, do uzyskania najniższego stężenia terapeutycznego zapewniającego pożądany efekt kliniczny. Aby ustalić najniższą skuteczną dawkę dla konkretnego pacjenta, dawkę dobową należy dostosować do odpowiedzi klinicznej. Średnia dawka dobowa wynosi zazwyczaj 1000-2000 mg walproinianu. Pacjenci otrzymujący dawki dobowe przekraczające 45 mg/kg mc. powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją. Kontynuacja leczenia epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej powinna być dostosowywana indywidualnie tak, aby pacjent przyjmował najniższą skuteczną dawkę. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu leczniczego w leczeniu epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej nie zostały ustalone u pacjentów poniżej 18 lat. Dzieci i młodzież płci żeńskiej, kobiety w wieku rozrodczym. Leczenie walproinianem musi być wprowadzane i nadzorowane przez lekarza specjalizującego się w leczeniu padaczki lub choroby afektywnej dwubiegunowej. Walproinianu nie należy stosować u dzieci płci żeńskiej i kobiet w wieku rozrodczym, chyba że inne metody leczenia są nieskuteczne lub nie są tolerowane. Walproinian jest przepisywany i wydawany zgodnie z warunkami programu zapobiegania ciąży podczas stosowania walproinianu. Podczas regularnych kontroli lekarskich należy każdorazowo starannie rozważyć korzyści i ryzyko prowadzonej terapii. Walproinian najlepiej przepisywać w monoterapii oraz w najniższej skutecznej dawce i, jeśli to możliwe, w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Dawkę dobową należy podzielić na co najmniej 2 dawki pojedyncze. W związku z długotrwałym procesem uwalniania oraz charakterem substancji pomocniczych zawartych w postaci farmaceutycznej, obojętna matryca nie jest wchłaniana przez układ pokarmowy, ale jest wydalana z kałem po uwolnieniu substancji czynnych.

Nadwrażliwość na kwas walproinowy lub pozostałe składniki preparatu. Ostre i przewlekłe zapalenie wątroby. W wywiadzie lub wywiadzie rodzinnym ciężkie, zwłaszcza polekowe uszkodzenie wątroby. Porfiria.

Szczególnie ostrożnie stosować u chorych z toczniem wielopostaciowym oraz u pacjentów z niewydolnością nerek (zaleca się monitorowanie stężenia wolnego kwasu walproinowego we krwi i indywidualny dobór dawki). U dzieci poniżej 3 rż. zaleca się stosować lek w monoterapii (przed rozpoczęciem leczenia należy zawsze rozważyć potencjalną korzyść ze stosowania leku w stosunku do ryzyka uszkodzenia wątroby), u dzieci w tym wieku należy unikać jednoczesnego podawania pochodnych kwasu salicylowego (zwiększone ryzyko uszkodzenia wątroby). Przed rozpoczęciem leczenia, a także w czasie pierwszych 6 m-cy terapii należy kontrolować wydolność wątroby oraz wskaźniki krzepnięcia krwi. W trakcie leczenia nie należy prowadzić pojazdów, obsługiwać urządzeń mechanicznych w ruchu, pić alkoholu.

Nasila działanie neuroleptyków, inhibitorów MAO, leków przeciwdepresyjnych, fenobarbitalu, prymidonu, fenytoiny oraz lamotryginy. Leki przeciwdrgawkowe (fenobarbital, fenytoina, karbamazepina) zmniejszają stężenie leku we krwi. Cymetydyna i erytromycyna mogą powodować zwiększenie stężenia walproinianów we krwi. Jednoczesne podawanie leków silnie wiążących się z białkami osocza (kwas acetylosalicylowy) może powodować zwiększenie stężenia walproinianu we krwi. Lek może nasilać działanie doustnych leków przeciwkrzepliwych (pochodnych warfaryny).

Ostrożnie stosować w ciąży, szczególnie w I trymestrze, najlepiej w monoterapii i w możliwie najmniejszych dawkach skutecznych. Lek w niewielkim stopniu jest wydzielany do mleka matki (jego stężenie w mleku wynosi od 1 do 10% stężenia leku we krwi matki) - ostrożnie stosować w okresie karmienia piersią.

Uszkodzenie wątroby aż do jej niewydolności (opisano kilka przypadków zgonu u osób przyjmujących przewlekle preparat). Szczególnie duże ryzyko niewydolności wątroby istnieje u noworodków i dzieci do 3 rż. z opóźnieniem umysłowym, uszkodzeniem organicznym OUN i/lub genetycznie uwarunkowanymi defektami metabolicznymi. W większości przypadków do uszkodzenia wątroby dochodzi podczas pierwszych 6 miesięcy leczenia, zazwyczaj w politerapii. Objawy sugerujące rozwijające się uszkodzenie wątroby to brak łaknienia, osłabienie, senność, powtarzające się nudności, bóle brzucha i nasilenie częstości napadów padaczkowych. Niekiedy obserwuje się zwiększenie stężenia amoniaku we krwi - jeżeli nie towarzyszą mu inne objawy nie jest konieczne odstawienie leku. Opisano kilka przypadków ostrego zapalenia trzustki, przeważnie u chorych leczonych dużymi dawkami leku; po jego odstawieniu objawy ustępują. Lek może powodować przemijające zmniejszenie stężenia płytek krwi (do 10-30 tys./mm), zależnie od dawki. W rzadkich przypadkach obserwowano wydłużenie czasu krwawienia, niedokrwistość i leukopenię, zaburzenia w układzie krzepnięcia. Mogą wystąpić zaburzenia ze strony układu nerwowego: drażliwość, drżenie pozycyjne rąk, senność. Niekiedy obserwuje się wzrost łaknienia i zwiększenie masy ciała, zwłaszcza u nastolatków i młodych kobiet. Opisywano także zaburzenia miesiączkowania i wypadanie włosów, zmiany skórne.

Sól sodowa kwasu walproinowego o szerokim spektrum działania przeciwdrgawkowego. Zwiększa stężenie kwasu γ-aminomasłowego (GABA) w mózgu; bezpośrednio nie wpływa na czynność ogniska padaczkowego, lecz hamuje szerzenie się patologicznych wyładowań w tkance mózgowej. Dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego. Postać o przedłużonym uwalnianiu zapewnia powolne i regularne uwalnianie się leku, co zapobiega wahaniom jego stężenia we krwi. T_0,5 wynosi 17 h u dorosłych, do 20-30 h u noworodków. Stężenie maksymalne we krwi utrzymuje się na stałym poziomie pomiędzy 4-14 h od podania. W 80-95% łączy się z białkami osocza (jest to zależne od dawki leku). Metabolizowany jest w wątrobie, wydalany z moczem w postaci nie zmienionej oraz w postaci metabolitów.

1 tabl. zawiera kwas walproinowy i jego sól sodową w przeliczeniu na walproinian sodu 300 mg lub 500 mg.