Leczenie następujących zakażeń bakteryjnych wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na azytromycynę: zakażenia dolnych dróg oddechowych: zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli i pozaszpitalne zapalenie płuc o przebiegu lekkim do umiarkowanego; zakażenia górnych dróg oddechowych: zapalenie zatok, zapalenie gardła lub migdałków; ostre zapalenie ucha środkowego; zakażenia skóry i tkanek miękkich o przebiegu lekkim do umiarkowanego, np. zapalenie mieszków włosowych, zapalenie tkanki łącznej, róża; niepowikłane zapalenie cewki moczowej i błony śluzowej szyjki macicy, wywołane przez Chlamydia trachomatis. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Produkt leczniczy należy przyjmować w pojedynczej dawce dobowej. Dzieci i młodzież o mc. powyżej 45 kg, dorośli i pacjenci w podeszłym wieku. Całkowita dawka azytromycyny wynosi 1500 mg i jest podzielona na 3 dni (500 mg raz/dobę). Tę samą dawkę łączną można także przyjmować przez 5 dni (500 mg w jednej dawce 1-go dnia, a następnie po 250 mg raz/dobę). W leczeniu niepowikłanych zakażeń cewki moczowej i błony śluzowej szyjki macicy wywołanych przez Chlamydia trachomatis podaje się doustnie jednorazowo dawkę 1000 mg. Dzieci i młodzież o mc. poniżej 45 kg. U tych pacjentów nie zaleca się stosowania produktu w postaci tabl. Można stosować azytromycynę w innej postaci, np. zawiesiny. Pacjenci w podeszłym wieku. U osób w podeszłym wieku nie ma konieczności modyfikacji dawki. Pacjenci z niewydolnością nerek. Nie ma konieczności modyfikacji dawki u pacjentów z lekką lub umiarkowaną niewydolnością nerek (GFR 10-80 ml/min). Pacjenci z niewydolnością wątroby. Nie ma konieczności modyfikacji dawki u pacjentów z lekką lub umiarkowaną niewydolnością wątroby.

Produkt leczniczy należy przyjmować w pojedynczej dawce dobowej. Tabl. o mocy 500 mg można podzielić na połowę i można je zażywać niezależnie od posiłku.

Nadwrażliwość na azytromycynę, erytromycynę lub na którykolwiek z antybiotyków makrolidowych lub ketolidowych albo jakąkolwiek substancję pomocniczą.

Wybierając azytromycynę do leczenia danego pacjenta, należy sprawdzić, czy stosowanie makrolidowej substancji przeciwbakteryjnej jest u niego odpowiednie. Należy to ocenić na podstawie odpowiedniego rozpoznania w kierunku bakteryjnej etiologii zakażenia oraz z uwzględnieniem zatwierdzonych wskazań i poziomu oporności na azytromycynę lub inne makrolidy. Na obszarach o dużej częstości występowania oporności na erytromycynę A szczególnie ważne jest uwzględnienie ewolucji podatności na azytromycynę i inne antybiotyki. Podobnie jak w przypadku innych makrolidów, w niektórych krajach europejskich stwierdzono wysokie wskaźniki oporności Streptococcus pneumoniae na azytromycynę. Należy to uwzględnić podczas leczenia zakażeń wywołanych przez Streptococcus pneumoniae. W przypadku bateryjnego zapalenia gardła stosowanie azytromycyny jest zalecane wyłącznie wtedy, gdy terapia pierwszego wyboru antybiotykami β-laktamowymi jest niemożliwa. Podobnie jak w przypadku erytromycyny i innych makrolidów, zgłaszano rzadkie przypadki ciężkich reakcji alergicznych, między innymi obrzęk naczynioruchowy i reakcję anafilaktyczną (rzadko zakończone zgonem). Niektóre z tych reakcji na azytromycynę skutkowały nawrotami objawów i wymagały dłuższego okresu obserwacji i leczenia. Nie ma konieczności modyfikacji dawki u pacjentów z lekką lub umiarkowaną niewydolnością nerek (GFR 10-80 ml/min). Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (GFR < 10 ml/min), ponieważ zaobserwowano u nich 33-procentowy wzrost narażenia organizmu na azytromycynę. Ponieważ wątroba jest główną drogą eliminacji azytromycyny, produkt ten należy stosować ostrożnie u pacjentów z poważną chorobą wątroby. Podczas stosowania azytromycyny zgłaszano przypadki piorunującego zapalenia wątroby prowadzącego do zagrażającej życiu niewydolności wątroby. U niektórych pacjentów mogła występować wcześniejsza choroba wątroby lub mogli oni przyjmować inne leki hepatotoksyczne. W przypadku wystąpienia objawów podmiotowych i przedmiotowych dysfunkcji wątroby, takich jak szybko rozwijająca się astenia, której towarzyszy żółtaczka, ciemno zabarwiony mocz, tendencja do krwawienia lub encefalopatia wątrobowa, należy przeprowadzić testy/badania czynności wątroby. W przypadku wystąpienia ciężkiej niewydolności wątroby przyjmowanie azytromycyny należy przerwać. U pacjentów otrzymujących pochodne sporyszu jednoczesne podawanie niektórych antybiotyków makrolidowych prowadziło do zatrucia sporyszem. Nie istnieją dane dotyczące możliwości interakcji pomiędzy sporyszem i azytromycyną. Niemniej jednak, ponieważ możliwe jest zatrucie sporyszem, nie należy jednocześnie stosować azytromycyny i pochodnych sporyszu. Podczas leczenia innymi makrolidami opisywano wydłużenie repolaryzacji serca oraz odstępu QT, co niesie ze sobą ryzyko powstania zaburzeń rytmu serca i torsade de pointes. Podobnego skutku stosowania azytromycyny nie można całkowicie wykluczyć u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem przedłużającej się repolaryzacji serca, dlatego należy zachować środki ostrożności podczas leczenia następujących pacjentów: Z wrodzonym lub udokumentowanym nabytym wydłużeniem odstępu QT; Otrzymujących inne substancje czynne, które powodują wydłużenie odstępu QT, takie jak leki przeciwarytmiczne klasy IA oraz III, cyzapryd i terfenadyna; z zaburzeniami elektrolitowymi, zwłaszcza hipokaliemią lub hipomagnezemią; ze znaczącą klinicznie bradykardią, zaburzeniami rytmu serca lub ciężką niewydolnością serca. Należy zwrócić uwagę na możliwość nadkażenia innymi, niewrażliwymi drobnoustrojami, w tym grzybami. Nadkażenie może powodować konieczność przerwania leczenia azytromycyną i wdrożenia właściwego postępowania. Należy zachować ostrożność podczas stosowania azytromycyny u pacjentów z zaburzeniami neurologicznymi lub chorobami psychicznymi. Po zastosowaniu antybiotyków makrolidowych opisywano występowanie rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego. Dlatego jeśli podczas leczenia azytromycyną występuje biegunka, należy rozważyć takie rozpoznanie. Jeśli wystąpi rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego spowodowane azytromycyną, przeciwwskazane jest podawanie leków hamujących perystaltykę jelit. W przypadku niemal wszystkich substancji przeciwbakteryjnych, w tym azytromycyny, zgłaszano biegunkę związaną z zakażeniem Clostridium difficile (CDAD), której nasilenie sięgało od łagodnej biegunki po zapalenie jelita grubego zakończone zgonem. Podawanie substancji przeciwbakteryjnych zmienia normalną florę jelita grubego, prowadząc do nadmiernego rozwoju C. difficile. C. difficile wytwarza toksyny A i B, które przyczyniają się do rozwoju CDAD. Wytwarzające hipertoksyny szczepy C. difficile wywołują zwiększenie zachorowalności i umieralności, ponieważ zakażenia te mogą być oporne na leczenie przeciwdrobnoustrojowe, co może wymagać kolektomii. CDAD należy brać pod uwagę w przypadku wszystkich pacjentów, u których po zastosowaniu antybiotyku występuje biegunka. Konieczne jest sporządzenie dokładnego wywiadu chorobowego, ponieważ zgłaszano występowanie CDAD 2 m-ce po podaniu substancji przeciwbakteryjnych. Brak jest doświadczeń dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności długotrwałego stosowania azytromycyny w wymienionych wskazaniach. W przypadku szybko nawracających zakażeń, należy rozważyć terapię innym antybiotykiem. Azytromycyna nie jest wskazana w leczeniu zakażonych ran oparzeniowych. W przypadku chorób przenoszonych drogą płciową, należy się upewnić, że nie ma jednocześnie zakażenia T. pallidum. U pacjentów otrzymujących azytromycynę zgłaszano nasilenie się objawów miastenii gravis lub pojawienie się zespołu miastenicznego. Produkt ten nie jest odpowiedni do leczenia ciężkich zakażeń, w przypadku których potrzebne jest szybkie uzyskanie wysokiego stężenia antybiotyku we krwi. Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności zapobiegania lub leczenia MAC u dzieci. Produkt zawiera laktozę jednowodną. Produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Nie istnieją dane, które wskazywałyby na wpływ produktu na zdolność pacjenta do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługę urządzeń mechanicznych.

W badaniu farmakokinetycznym jednoczesnego stosowania leków zobojętniających i azytromycyny nie zaobserwowano wpływu na całkowitą biodostępność azytromycyny, chociaż maks. stężenie w surowicy było zmniejszone o około 25%. W przypadku pacjentów przyjmujących zarówno azytromycynę, jak i leki zobojętniające, leków tych nie należy przyjmować jednocześnie. W przypadku zdrowych ochotników jednoczesne podawanie przez 5 dni azytromycyny i cetyryzyny 20 mg nie skutkowało w stanie stacjonarnym interakcją farmakokinetyczną oraz nie odnotowano istotnych zmian odstępu QT. Dobowa dawka 1200 mg azytromycyny, podawana jednocześnie z dydanozyną w dawce 400 mg na dobę 6 ochotnikom z dodatnim mianem HIV nie wywierała wpływu na farmakokinetykę dydanozyny w stanie stacjonarnym w porównaniu do placebo. Opisywano, że u niektórych pacjentów pewne antybiotyki makrolidowe zaburzają metabolizm digoksyny w jelitach. Dlatego u pacjentów leczonych jednocześnie azytromycyną i digoksyną należy brać pod uwagę możliwość zwiększenia stężenia digoksyny. Podanie jednorazowej dawki azytromycyny wynoszącej 1000 mg oraz podawanie dawek wielokrotnych wynoszących 1200 mg lub 600 mg miało jedynie słaby wpływ na farmakokinetykę zydowudyny lub jej glukuronowego metabolitu w osoczu lub na wydzielanie nerkowe. Jednakże podawanie azytromycyny powodowało zwiększenie stężenia fosforylowanej zydowudyny, klinicznie czynnego metabolitu, w komórkach jednojądrzastych krwi obwodowej. Znaczenie kliniczne tego zjawiska nie jest jasne, niemniej jednak może być korzystne dla pacjentów. Azytromycyna nie wchodzi w istotne interakcje z wątrobowym układem cytochromu P450. Uważa się, że nie podlega interakcjom farmakokinetycznym stwierdzanym w przypadku erytromycyny i innych makrolidów. W przypadku azytromycyny nie zachodzi indukcja lub dezaktywacja wątrobowego cytochromu P450 za pośrednictwem kompleksu cytochrom-metabolit. Jednoczesne stosowanie sporyszu i azytromycyny może teoretycznie powodować objawy zatrucia sporyszem i dlatego nie zaleca się jednoczesnego ich stosowania. Przeprowadzono badania farmakokinetyczne z azytromycyną i następującymi lekami, o których wiadomo, że podlegają istotnemu metabolizmowi pośredniczonemu przez cytochrom P450. Jednoczesne podawanie atorwastatyny (10 mg/dobę) i azytromycyny (500 mg/dobę) nie spowodowało zmiany stężenia atorwastatyny w osoczu (na podstawie oznaczania hamowania reduktazy HMG-CoA). W przeprowadzonym wśród zdrowych ochotników badaniu interakcji farmakokinetycznych nie zaobserwowano istotnego wpływu jednoczesnego podawania azytromycyny na stężenie w osoczu karbamazepiny lub jej aktywnego metabolitu. W badaniu farmakokinetycznym wpływu podawanej 2 h przed azytromycyną pojedynczej dawki cymetydyny nie zaobserwowano zmiany farmakokinetyki azytromycyny. Podczas badania farmakokinetycznego, azytromycyna nie zmieniła przeciwzakrzepowego działania pojedynczej dawki 15 mg warfaryny podawanej zdrowym ochotnikom. Opisywano zwiększoną skłonność do krwotoków, jeśli azytromycyna była stosowana jednocześnie z warfaryną lub doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi z grupy kumaryny. Choć nie ustalono, czy istnieje związek przyczynowo-skutkowy, okoliczność tę należy brać pod uwagę, ustalając częstotliwość kontrolowania czasu protrombinowego w przypadku stosowania azytromycyny u pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe z grupy kumaryny. Podczas badania farmakokinetycznego z udziałem zdrowych ochotników, którym podawano doustnie azytromycynę w dawce 500 mg/dobę przez 3 dni, a następnie podano im pojedynczą dawkę doustną 10 mg/kg mc. cyklosporyny, stwierdzono istotne podwyższenie parametrów C_max i AUC0-5 cyklosporyny. Dlatego też należy dokładnie rozważyć sytuację kliniczną przed jednoczesnym zastosowaniem obu leków. Jeśli leczenie skojarzone uzna się za uzasadnione, należy monitorować stężenie cyklosporyny i odpowiednio dostosować jej dawkę. Jednoczesne podawanie pojedynczej dawki dobowej 600 mg azytromycyny i 400 mg efawirenzu przez 7 dni nie spowodowało klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych. Jednoczesne podanie pojedynczej dawki 1200 mg azytromycyny nie zmieniło właściwości farmakokinetycznych pojedynczej dawki 800 mg flukonazolu. Łączna ekspozycja i T_0,5 azytromycyny pozostały bez zmian po jednoczesnym podawaniu flukonazolu, przy czym zaobserwowano klinicznie nieistotny spadek C_max (18%) azytromycyny. Jednoczesne podanie pojedynczej dawki 1200 mg azytromycyny nie miało statystycznie istotnego wpływu na właściwości farmakokinetyczne indinawiru podawanego w dawce 800 mg 3x/dobę przez 5 dni. W przeprowadzonym wśród zdrowych ochotników badaniu interakcji farmakokinetycznych stwierdzono, że azytromycyna nie ma istotnego wpływu na właściwości farmakokinetyczne metyloprednizolonu. Jednoczesne podawanie azytromycyny w dawce 500 mg/dobę przez 3 dni zdrowym ochotnikom nie spowodowało klinicznie istotnych zmian właściwości farmakokinetycznych i farmakodynamicznych pojedynczej dawki 15 mg midazolamu. Jednoczesne podawanie azytromycyny (1200 mg) i nelfinawiru (750 mg 3x/dobę) spowodowało wzrost stężenia azytromycyny w stanie stacjonarnym. Nie zaobserwowano klinicznie istotnych działań niepożądanych i nie jest konieczna korekta dawki. Jednoczesne stosowanie azytromycyny i ryfabutyny nie wpływa na stężenie obu substancji czynnych w surowicy. U pacjentów otrzymujących jednocześnie azytromycynę i ryfabutynę zaobserwowano neutropenię. Choć neutropenia była związana ze stosowaniem ryfabutyny, nie stwierdzono związku przyczynowo-skutkowego połączenia z azytromycyną. U zdrowych ochotników płci męskiej nie stwierdzono przesłanek wpływu azytromycyny (500 mg/dobę przez 3 dni) na parametry AUC i C_max syldenafilu lub jego głównego metabolitu w krążeniu. Badania farmakokinetyczne wykazały brak przejawów występowania interakcji pomiędzy azytromycyną i terfenadyną. Rzadko zgłaszano przypadki, gdy nie można było całkowicie wykluczyć takich interakcji; niemniej jednak nie było pewności, że takie interakcje wystąpiły. Jednoczesne podawanie zdrowym ochotnikom azytromycyny i teofiliny nie skutkowało klinicznie istotnymi interakcjami farmakokinetycznymi. Jednoczesne podawanie azytromycyny w dawce 500 mg w Dniu 1 i 250 mg w Dniu 2 i triazolamu w dawce 0,125 mg w Dniu 2 czternastu zdrowym ochotnikom nie wywarło istotnego wpływu na żadną ze zmiennych farmakokinetycznych w przypadku triazolamu w porównaniu z podawaniem triazolamu i placebo. Jednoczesne podawanie trimetoprymu/sulfametoksazolu DS (160 mg/800 mg) przez 7 dni i azytromycyny 1200 mg w Dniu 7 nie wywarło istotnego wpływu na stężenie szczytowe, łączną ekspozycję lub wydalanie z moczem zarówno trimetoprymu, jak i sulfametoksazolu. Stężenie azytromycyny w osoczu było podobne jak stężenie obserwowane w innych badaniach. Choć wydaje się, że azytromycyna nie hamuje enzymu CYP3A4, zalecana jest ostrożność podczas rozważania połączenia tego leku z chinidyną, cyklosporyną, cyzaprydem, astemizolem, terfenadyną, alkaloidami sporyszu, pimozydem lub innymi produktami leczniczymi o wąskim przedziale terapeutycznym, metabolizowanymi głównie przez CYP3A4. Cyzapryd jest metabolizowany w wątrobie przez enzym CYP3A4. Ponieważ makrolidy hamują ten enzym, jednoczesne stosowanie cyzaprydu może powodować wydłużenie odstępu QT, komorowe zaburzenia rytmu i torsade de pointes. Brak danych dotyczących interakcji z astemizolem i alfentanylem. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych substancji i azytromycyny, ponieważ opisano nasilenie ich działania podczas jednoczesnego stosowania antybiotyku makrolidowego - erytromycyny.

Nie przeprowadzono odpowiednich, właściwie kontrolowanych badań u kobiet w ciąży. Ograniczone dane dotyczące ludzi nie wskazują na wzrost ryzyka wad wrodzonych. Azytromycyna przenika przez łożysko w ograniczonej ilości. Dane z badań na zwierzętach nie wskazują na występowanie bezpośredniego lub pośredniego toksycznego wpływu na reprodukcję. Azytromycynę można stosować w czasie ciąży wtedy, gdy podawanie tego produktu jest bezwzględnie konieczne. Ograniczone dane wskazują na przenikanie azytromycyny w ograniczonej ilości do mleka matki. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dziecka karmionego piersią. Produktu nie należy stosować w leczeniu kobiet karmiących piersią, chyba że korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla dziecka. Dane z badań na zwierzętach nie wskazują na wpływ podawania azytromycyny na płodność samców i samic. Brak danych dotyczących ludzi.

Zakażenia i zarażenia: (niezbyt często) kandydoza, kandydoza jamy ustnej, zakażenie pochwy; (nieznana) pseudomembranous colitis. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) leukopenia, neutropenia; (nieznana) małopłytkowość, niedokrwistość hemolityczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość; (nieznana) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) nerwowość; (rzadko) pobudzenie; (nieznana) agresja, wzmożony niepokój. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, bóle głowy, parestezje, zaburzenia smaku; (niezbyt często) hipestezja, senność, bezsenność; (nieznana) omdlenia, drgawki, podwyższony napęd psychomotoryczny, anosmia, ageuzja, parosmia, pogorszenie się stanu lub nasilenie się objawów miastenii gravis. Zaburzenia oka: (często) zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) głuchota; (niezbyt często) niedosłuch, szumy uszne; (rzadko) zawroty głowy. Zaburzenia pracy serca: (niezbyt często) kołatanie serca; (nieznana) torsade de pointes, zaburzenia rytmu serca, w tym częstoskurcz komorowy. Zaburzenia naczyniowe: (nieznana) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (bardzo często) biegunka, bóle brzucha, nudności, wzdęcia; (często) wymioty, niestrawność; (niezbyt często) zapalenie błony śluzowej żołądka, zaparcia; (nieznana) zapalenie trzustki, przebarwienie języka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zapalenie wątroby; (rzadko) nieprawidłowa czynność wątroby; (nieznana) niewydolność wątroby, rzadko prowadząca do zgonu, piorunujące zapalenie wątroby, marskość wątroby, żółtaczka cholestatyczna. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd; (niezbyt często) zespół Stevens-Johnsona, nadwrażliwość na światło, pokrzywka; (rzadko) reakcje uczuleniowe ( w tym obrzęk naczynioruchowy); (nieznana) martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe: (często) ból stawów. Zaburzenia czynności nerek i dróg moczowych: (nieznana) ostra niewydolność nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) nadmierne zmęczenie; (niezbyt często) ból w klatce piersiowej, obrzęk, złe samopoczucie, astenia. Badania diagnostyczne: (często) spadek liczby limfocytów, wzrost liczby granulocytów kwasochłonnych, spadek stężenia wodorowęglanu we krwi; (niezbyt często) wzrost aktywności AspAT, wzrost aktywności AIAT, wzrost stężenia bilirubiny, wzrost stężenia mocznika we krwi, wzrost stężenia kreatyniny we krwi, nieprawidłowe stężenie potasu we krwi; (nieznana) Wydłużenie odstępu QT na elektrodiagramie.

Działania niepożądane, które występowały po przyjęciu produktu w dawkach większych niż zalecane, były podobne do tych, które opisywano po podaniu zwykle stosowanych dawek. Charakterystyczne objawy po przedawkowaniu antybiotyków makrolidowych to: przemijająca utrata słuchu, silne nudności, wymioty i biegunka. W przypadku przedawkowania zaleca się podanie węgla leczniczego oraz zastosowanie leczenia objawowego, jak również ogólne leczenie podtrzymujące czynności życiowe.

Azytromycyna jest antybiotykiem makrolidowym należącym do grupy azalidów. Cząsteczka zostajem utworzona przez włączenie atomu azotu do pierścienia laktonowego erytromycyny A. Mechanizm działania azytromycyny polega na zahamowaniu syntezy białka bakteryjnego poprzez wiązanie z podjednostką 50 S rybosomu i w ten sposób zahamowanie translokacji peptydów.

1 tabl. powl. zawiera 500 mg azytromycyny (w postaci azytromycyny dwuwodnej).