Produkt jest wskazany do stosowania w monoterapii w leczeniu wielokrotnie nawracającego lub opornego na leczenie, agresywnego chłoniaka nieziarniczego z komórek B (ang. NHL) u osób dorosłych. Nie udowodniono korzyści z leczenia piksantronem stosowanym w piątej lub dalszej linii chemioterapii u pacjentów z opornością na ostatnio stosowane leczenie.

Produkt powinien podawać lekarz posiadający doświadczenie w stosowaniu leków przeciwnowotworowych przy zapewnionym dostępie do aparatury umożliwiającej regularne monitorowanie parametrów klinicznych, hematologicznych i biochemicznych w trakcie leczenia i po leczeniu. Zalecana dawka wynosi 50 mg/m²pc. piksantronu w dniach 1., 8. i 15. każdego 28-dniowego cyklu przez maks. 6 cykli. Uwaga: w UE zalecana dawka odnosi się do substancji czynnej - zasady (piksantronu). Obliczenie indywidualnej dawki, którą należy podać pacjentowi należy wykonać na podstawie mocy roztw. po rekonstytucji zawierającego 5,8 mg/ml piksantronu oraz zalecanej dawki 50 mg/m²pc. W niektórych testach klinicznych i publikacjach zalecaną dawkę oparto na formie soli (dimaleinianu piksantronu). Jednakże przed rozpoczęciem każdego cyklu dawkę można dostosować na podstawie najniższych wartości parametrów hematologicznych lub maks. toksyczności obserwowanych w trakcie poprzedzającego cyklu leczenia. Ilość produktu leczniczego w mg, którą należy podać, ustala się na podstawie pc. pacjenta. Wielkość pc. pacjenta ustala się za pomocą standardowo stosowanych metod obliczania pc. z wykorzystaniem mc. mierzonej w pierwszym dniu każdego cyklu. Należy zachować ostrożność u otyłych pacjentów jako, że dane dotyczące dawkowania w oparciu o wielkość pc. w tej grupie pacjentów są bardzo ograniczone. Wytyczne dotyczące modyfikacji dawki. Dostosowanie dawki i czas podawania kolejnych dawek należy ustalać w oparciu o ocenę kliniczną w zależności od stopnia i czasu trwania supresji szpiku kostnego. W kolejnych cyklach leczenia można zazwyczaj stosować wcześniej podawaną dawkę, jeśli liczby krwinek białych i płytek krwi powróciły do poziomów możliwych do zaakceptowania. Jeśli w pierwszym dniu któregokolwiek cyklu bezwzględna liczba neutrofilów (ang. ANC) wynosi <1,0 x 10⁹/l lub liczba płytek krwi wynosi <75 x 10⁹/l, zaleca się odroczenie leczenia do momentu, kiedy ANC powróci do wielkości ≥1,0 x 10⁹/l, a liczba płytek krwi do wielkości ≥75 x 10⁹/l. Modyfikacja dawki z powodu toksyczności hematologicznej w dniach 8. i 15. każdego cyklu. Stopień 1-2: liczba płytek krwi DGN - 50 x 10⁹/l, bezwzględna liczba neutrofilów DGN - 1,0 x 10⁹/l: bez zmiany dawki i schematu dawkowania. Stopień 3: liczba płytek krwi <50 - 25 x 10⁹/l, bezwzględna liczba neutrofilów <1,0 - 0,5 x 10⁹/l: odroczenie leczenia do momentu powrotu liczby płytek krwi ≥50 x 10⁹/l i ANC ≥1,0 x 10⁹/l. Stopień 4: liczba płytek krwi <25 x 10⁹/l, bezwzględna liczba neutrofilów <0,5 x 10⁹/l: odroczenie leczenia do momentu powrotu liczby płytek krwi ≥50 x 10⁹/l i ANC ≥1,0 x 10⁹/l. Zmniejszenie dawki o 20%. Modyfikacja leczenia z przyczyn innych niż toksyczność hematologiczna. Jakakolwiek toksyczność spowodowana lekiem 3. lub 4. stopnia inna niż kardiotoksyczność i inna niż nudności i wymioty: odroczenie leczenia do powrotu do 1°. Zmniejszenie dawki o 20%. Jakakolwiek kardiotoksyczność 3. lub 4. stopnia wg NYHA lub utrzymujący się spadek LVEF: odroczenie leczenia i monitorowanie do czasu wyzdrowienia. W przypadku, gdy utrzymuje się spadek LVEF ≥15% w stosunku do stanu wyjściowego należy rozważyć przerwanie leczenia. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dane nie są dostępne. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma potrzeby specjalnego dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat). Zaburzenie czynności nerek. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Pacjenci ze stężeniem kreatyniny w osoczu przekraczającym ponad >1,5-krotnie górną granicę normy byli wykluczeni z badania z randomizacją. Dlatego podczas stosowania produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu łagodnym lub umiarkowanym produkt leczniczy należy stosować z ostrożnością. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wydzielniczej wątroby. Pacjenci w złym stanie ogólnym. Obecnie brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności u pacjentów w złym stanie ogólnym (ECOG >2). Podczas leczenia takich pacjentów należy zachować ostrożność.

Produkt powinien podawać lekarz posiadający doświadczenie w stosowaniu leków przeciwnowotworowych przy zapewnionym dostępie do aparatury umożliwiającej regularne monitorowanie parametrów klinicznych, hematologicznych i biochemicznych w trakcie leczenia i po leczeniu. Produkt leczniczy przeznaczony jest wyłącznie do stosowania dożylnego. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania dokanałowego. Produkt leczniczy jest przeznaczony do podawania w powolnym wlewie dożylnym (trwającym co najmniej 60 min.) za pomocą zestawu do infuzji wyposażonego w filtr, wyłącznie po rozpuszczeniu w 5 ml 0,9% roztw. chlorku sodu (9 mg/ml) do wstrzykiwań i po dalszym rozcieńczeniu w 0,9% roztw. chlorku sodu do wstrzykiwań do ostatecznej objętości 250 ml.

Nadwrażliwość na dimaleinian piksantronu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Uodpornienie żywą szczepionką wirusową; głęboka supresja szpiku kostnego; ciężkie zaburzenia czynności wątroby.

Przed każdym pierwszorazowym leczeniem produktem leczniczym należy przeprowadzić dokładną ocenę wyjściową liczby komórek krwi, stężenia bilirubiny całkowitej w surowicy, stężenia kreatyniny w surowicy i czynności serca określonej na podstawie wielkości frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF). Może dojść do ciężkiej supresji szpiku kostnego. U pacjentów leczonych produktem leczniczym może dojść do supresji szpiku kostnego (neutropenia, leukopenia, niedokrwistość, trombocytopenia i limfopenia) z neutropenią jako dominującym objawem. Przy zalecanym dawkowaniu i schemacie podawania neutropenia jest zazwyczaj przemijająca, osiąga najniższy poziom w dniach 15.-22. po podaniu leku w dniach 1., 8. i 15. i zazwyczaj ustępuje do 28. dnia cyklu. Konieczne jest uważne monitorowanie liczby komórek krwi, w tym leukocytów, krwinek czerwonych, płytek krwi i bezwzględnej liczby neutrofilów. Można zastosować rekombinowane hematopoetyczne czynniki wzrostu zgodnie z oficjalnymi wytycznymi lub wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej (ESMO). Należy rozważyć konieczność dostosowania dawki. W trakcie leczenia lub po zakończeniu leczenia produktem leczniczym może dojść do zaburzeń czynności serca, takich jak spadek LVEF lub prowadząca do zgonu zastoinowa niewydolność serca (ang. CHF). Czynna lub nieaktywna choroba sercowo-naczyniowa, wcześniejsze leczenie antracyklinami lub antracenedionami, wcześniej lub jednocześnie stosowana radioterapia okolicy śródpiersia lub jednoczesne stosowanie innych kardiotoksycznych produktów leczniczych mogą zwiększać ryzyko toksycznego wpływu na serce. Kardiotoksyczność po produkcie leczniczym może wystąpić niezależnie od tego, czy obecne są sercowe czynniki ryzyka. U pacjentów z chorobą serca lub czynnikami ryzyka, takimi jak wyjściowa wielkość LVEF <45% w badaniu za pomocą wielobramkowej angiografii radioizotopowej (MUGA), klinicznie istotne nieprawidłowości sercowo-naczyniowe [odpowiadające klasie 3. i 4. wg klasyfikacji Nowojorskiego Towarzystwa Chorób Serca (NYHA)], zawał mięśnia sercowego w okresie ostatnich 6 m-cy, poważne zaburzenia rytmu serca, nie poddające się leczeniu nadciśnienie tętnicze, niestabilna dławica piersiowa lub wcześniejsze leczenie doksorubicyną w dawce skumulowanej powyżej 450 mg/m²pc. lub jej równoważnikiem należy przeprowadzić dokładną analizę korzyści do ryzyka przed włączeniem leczenia produktem leczniczym. Czynność serca należy monitorować przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym i następnie okresowo. Jeśli w trakcie leczenia stwierdzi się toksyczny wpływ na serce, należy ponownie ocenić stosunek korzyści do ryzyka dalszego leczenia produktem leczniczym. Rozwój procesów nowotworowych, takich jak wtórna ostra białaczka szpikowa (ang. AML) lub zespół mielodysplastyczny (ang. MDS), jest dobrze opisanym ryzykiem związanym z chemioterapią zawierającą antracykliny lub inne inhibitory topoizomerazy II. Wtórne procesy nowotworowe, w tym ostra białaczka szpikowa i zespół mielodysplastyczny, mogą wystąpić podczas lub po zakończeniu leczenia produktem leczniczym. Podczas badań klinicznych zgłaszano zakażenia, takie jak zapalenie płuc, zapalenie tkanki podskórnej, zapalenie oskrzeli i posocznica. Zakażenia wiązały się z hospitalizacją, wstrząsem septycznym i zgonem. Bardziej podatni na zakażenia są pacjenci z neutropenią, jednakże w badaniach klinicznych nie odnotowano zwiększonej częstości występowania atypowych, trudnych do wyleczenia zakażeń, takich jak ogólnoustrojowe zakażenia grzybicze lub zakażenia drobnoustrojami oportunistycznymi, takimi jak Pneumocystis jiroveci. Produktu leczniczego nie należy podawać pacjentom z trwającymi ciężkimi zakażeniami, u pacjentów, u których w przeszłości występowały nawracające lub przewlekłe zakażenia i u osób ze współistniejącymi schorzeniami, które mogą dodatkowo zwiększać podatność na występowanie ciężkich zakażeń. Produkt leczniczy może wywoływać hiperurykemię w wyniku intensywnego katabolizmu puryn, który towarzyszy wywołanej przez lek szybkiej lizie komórek nowotworowych (zespół lizy guza) i może prowadzić do rozwoju zaburzeń równowagi elektrolitowej, co może być przyczyną uszkodzenia nerek. U pacjentów w wysokim ryzykiem wystąpienia lizy guza (zwiększona aktywność LDH, duża objętość guza, wysokie wyjściowe stężenie kwasu moczowego lub fosforanów w osoczu) należy oznaczać stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi po zakończeniu leczenia. Nawodnienie, alkalizacja moczu i profilaktyka za pomocą allopurynolu lub innych środków w celu zapobiegania hiperurykemii mogą zminimalizować możliwe powikłania zespołu lizy guza. Uodpornianie stosowane w czasie leczenia produktem leczniczym może być nieskuteczne. Z uwagi na immunosupresję związaną z leczeniem produktem leczniczym uodpornianie żywymi szczepionkami wirusowymi jest przeciwwskazane. W przypadku wystąpienia wynaczynienia należy natychmiast przerwać podawanie leku i rozpocząć ponownie przez inną żyłę. Właściwości nie wywołujące powstawania pęcherzy produktu leczniczego sprawiają, że ryzyko wystąpienia reakcji miejscowej po wynaczynieniu jest min. Istnieje ryzyko nadwrażliwości na światło na podstawie danych z badań nieklinicznych in vitro, in vivo i niepotwierdzonych przypadków zgłoszonych podczas programu badań klinicznych. Jako środek ostrożności należy poradzić pacjentom przestrzeganie zasad ochrony przed słońcem, takich jak noszenie odzieży chroniącej przed słońcem i stosowanie filtrów słonecznych. Ponieważ większość reakcji nadwrażliwości na światło wywołanych przez produkty lecznicze jest spowodowanych przez fale o długości w zakresie promieniowania UV-A, zaleca się stosowanie filtrów absorbujących promieniowanie UV-A. Po rozcieńczeniu produkt leczniczy zawiera ok. 1000 mg (43 mmol) sodu na dawkę. Należy to uwzględnić u pacjentów stosujących dietę z ograniczeniem sodu. Nie wiadomo, czy produkt leczniczy wywiera wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie zgłaszano interakcji z innymi produktami leczniczymi u ludzi i nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji z udziałem ludzi. W badaniach in vitro z najczęściej występującymi u ludzi izoenzymami układu cytochromu P450 (takimi jak CYP1A2, 2B6, 2C8, 2C9, 2C19, 2D6 i 3A4) wykazano możliwe hamowanie typu mieszanego CYP1A2 i CYP1C8, które może mieć znaczenie kliniczne. Nie obserwowano innych istotnych interakcji mających znaczenie kliniczne z izoenzymami CYP cytochromu P450. Teofilina: podczas jednoczesnego podawania produktu leczniczego z wąskim wskaźnikiem terapeutycznym - teofiliny, która jest głównie metabolizowana przez CYP1A2, istnieje teoretyczne ryzyko, że dojdzie do podwyższenia stężenia tego substratu, co może prowadzić do toksycznego działania teofiliny. Należy uważnie monitorować stężenie teofiliny w tygodniach następujących bezpośrednio po rozpoczęciu jednoczesnego leczenia produktem leczniczym. Warfaryna jest częściowo metabolizowana przez CYP1A2, zatem istnieje teoretyczna obawa dotycząca jednoczesnego podawania tego produktu leczniczego i wpływu, jaki może mieć zahamowanie jego metabolizmu na jego zakładane działanie. Należy monitorować parametry krzepnięcia, zwłaszcza międzynarodowy współczynnik znormalizowany (ang. international normalised ratio, INR) w dniach bezpośrednio następujących po rozpoczęciu jednoczesnego leczenia produktem leczniczym. Amitryptylina, haloperydol, klozapina, ondansetron i propranolol są metabolizowane przez CYP1A2, zatem istnieje teoretyczna obawa, że jednoczesne stosowanie produktu leczniczego może zwiększyć stężenie tych produktów leczniczych we krwi. Chociaż nie potwierdzono ryzyka hamowania CYP2C8 przez piksantron, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania substancji, których metabolizm zachodzi głównie przez CYP2C8, takich jak repaglinid, rozyglitazon lub paklitaksel, np. poprzez uważną obserwację występowania działań niepożądanych. W badaniach in vitro wykazano, że piksantron jest substratem białek transportowych P-gp/ BRCP i OCT1, zaś czynniki, które mają zdolność hamowania tych białek, zmniejszają wychwyt i wydalanie piksantronu przez wątrobę. Podczas jednoczesnego podawania piksantronu ze środkami hamującymi te transportery, takimi jak cyklosporyna A lub takrolimus, często stosowanymi w chorobie przeszczep przeciwko gospodarzowi, i leki przeciwwirusowe stosowane w zakażeniu HIV (rytonawir, sakwinawir lub nelfinawir), należy dokładnie monitorować morfologię krwi. Ponadto należy zachować ostrożność w przypadku stałego jednoczesnego podawania piksantronu z lekami pobudzającymi transport błonowy (efflux), takimi jak ryfampicyna, karbamazepina i glikokortykoidy, z uwagi na możliwość zwiększenia wydalania piksantronu i w wyniku tego zmniejszenia ekspozycji ogólnoustrojowej.

Kobietom w wieku rozrodczym i ich partnerom należy zalecić zapobieganie ciąży. W trakcie leczenia i przez okres do 6 m-cy po zakończeniu leczenia kobiety i mężczyźni muszą stosować skuteczne metody zapobiegania ciąży. Brak danych dotyczących stosowania piksantronu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Produkt leczniczy nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym nie stosujących skutecznej metody antykoncepcji. Nie wiadomo, czy produkt leczniczy i jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Podczas leczenia produktem leczniczym należy przerwać karmienie piersią. Po wielokrotnym podawaniu produktu leczniczego w małych dawkach rzędu 0,1 mg/kg mc./dobę, wykryto zależną od dawki atrofię jąder u psów. Wpływ ten nie został oceniony u ludzi. Tak samo jak w przypadku innych środków z ogólnej klasy środków uszkadzających kwas deoksyrybonukleinowy (DNA), stosowanie produktu leczniczego może wiązać się z osłabieniem płodności. Ponieważ nie ustalono wpływu na płodność - pacjentom płci męskiej, jako środek ostrożności, należy zalecić stosowanie metod zapobiegania ciąży (najlepiej mechanicznych) w trakcie leczenia i przez okres do 6 m-cy po zakończeniu leczenia, aby zapewnić odpowiednią dojrzałość nowego nasienia. Aby uniknąć ryzyka długotrwałej niepłodności, należy rozważyć depozycję spermy w banku spermy.

Bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego oceniono u 407 pacjentów. Najczęściej występującym działaniem toksycznym jest supresja szpiku kostnego, zwłaszcza w linii neutrofilów. Chociaż częstość występowania ciężkiej supresji szpiku z następstwami klinicznymi jest stosunkowo mała, pacjenci leczeni produktem leczniczym byli uważnie monitorowani za pomocą regularnych badań morfologii krwi, zwłaszcza w kierunku neutropenii. Częstość występowania ciężkich zakażeń była mała i nie obserwowano zakażeń oportunistycznych związanych z osłabieniem odporności. Chociaż częstość występowania kardiotoksyczności z objawami niewydolności serca była mniejsza od zakładanej podczas stosowania pokrewnych produktów leczniczych, takich jak antracykliny, zaleca się monitorowanie LVEF za pomocą badania MUGA lub ECHO serca w celu oceny kardiotoksyczności subklinicznej. Doświadczenie dotyczące stosowania piksantronu jest ograniczone do pacjentów z LVEF ≥45%, dla większości chorych wartość tego parametru była ≥50%. Doświadczenie dotyczące podawania produktu leczniczego u pacjentów z większego stopnia zaburzeniem czynności serca jest ograniczone i takie leczenie można podjąć wyłącznie w kontekście badania klinicznego. Inne działania toksyczne, takie jak nudności, wymioty i biegunka były ogólnie niezbyt częste, łagodne, odwracalne, możliwe do opanowania i przewidywane u pacjentów leczonych środkami cytotoksycznymi. Wpływ na czynność wątroby i nerek był minimalny lub nie występował. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenie z neutropenią, zakażenie układu oddechowego, zakażenie; (niezbyt często) zapalenie oskrzeli, drożdżyca, zapalenie tkanki podskórnej, półpasiec, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zakażenie paznokci, grzybicze zakażenie jamy ustnej, opryszczka jamy ustnej, zapalenie płuc, zapalenie żołądka i jelit wywołane przez Salmonella, wstrząs septyczny. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (niezbyt często) progresja nowotworu wtórny proces nowotworowy (w tym ostra białaczka szpikowa i zespół mielodysplastyczny). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia, leukopenia, limfopenia, niedokrwistość, trombocytopenia; (często) neutropenia z gorączką, choroba krwi; (niezbyt często) niewydolność szpiku kostnego, eozynofilia. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość na produkt leczniczy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) jadłowstręt, hipofosfatemia; (niezbyt często) hiperurykemia, hipokalcemia, hiponatremia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) lęk, bezsenność, zaburzenia snu. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zaburzenia smaku, parestezje, ból głowy, senność; (niezbyt często) zawroty głowy, letarg. Zaburzenia oka: (często) zapalenie spojówek; (niezbyt często) suchość oka, zapalenie rogówki. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia serca: (często) niewydolność lewej komory, choroba serca, zastoinowa niewydolność serca, blok odnogi pęczka Hisa, tachykardia; (niezbyt często) zaburzenia rytmu serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) bladość, zmiana zabarwienia żył, niedociśnienie; (niezbyt często) choroba żył. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, kaszel; (niezbyt często) wysięk w opłucnej, zapalenie płuc, wyciek z nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty; (często) zapalenie jamy ustnej, biegunka, zaparcie, ból brzucha, suchość w jamie ustnej, niestrawność; (niezbyt często) zapalenie przełyku, parestezje w jamie ustnej, krwawienie z odbytu. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych; (niezbyt często) hiperbilirubinemia. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) zmiana zabarwienia skóry, łysienie; (często) rumień, zmiany w obrębie paznokci, świąd; (niezbyt często) nocne poty, wybroczyny, wysypka plamista, owrzodzenie skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból kości; (niezbyt często) bóle stawów, zapalenie stawów, bóle pleców, osłabienie mięśni, mięśniowo-szkieletowe bóle w klatce piersiowej, sztywność mięśni szkieletowych, bóle szyi, bóle kończyn. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) przebarwienie moczu; (często) białkomocz, krwiomocz; (niezbyt często) skąpomocz. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) samoistna erekcja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) osłabienie; (często) zmęczenie, zapalenie błon śluzowych, gorączka, bóle w klatce piersiowej, obrzęk; (niezbyt często) dreszcze, uczucie zimna w miejscu wstrzyknięcia, reakcja miejscowa. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi; (niezbyt często) obecność bilirubiny w moczu, zwiększenie stężenia fosforu we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy, zwiększenie liczby neutrofilów, zmniejszenie mc. Toksyczne działania hematologiczne były najczęściej obserwowanymi wpływami toksycznymi, ale były one zasadniczo łatwe do opanowania za pomocą środków immunopobudzających i transfuzji krwi w razie potrzeby. Podczas gdy w badaniach z randomizacją neutropenia 3.-4. stopnia występowała częściej u osób otrzymujących produkt leczniczy, w większości przypadków była ona niepowikłana, niekumulująca się i wiązała się z małym odsetkiem występowania neutropenii z gorączką lub zakażeń. Istotne jest, że leczenie wspomagające za pomocą czynników wzrostu nie było rutynowo wymagane, a transfuzje krwinek czerwonych i płytek krwi były niezbyt częste. W badaniu PIX 301 u 13 pacjentów (19,1%) w grupie produktu leczniczego doszło do zmniejszenia frakcji wyrzutowej. U 11 pacjentów leczonych produktem leczniczym te zdarzenia były stopnia 1.- 2., a u 2 pacjentów - stopnia 3. Zdarzenia te były przemijające i niezależne od dawki produktu leczniczego. Niewydolność serca (w terminologii MedDRA określana jako niewydolność serca i zastoinowa niewydolność serca) wystąpiła u 6 pacjentów (8,8%) leczonych produktem leczniczym (u 2 pacjentów - w stopniu 1.-2., u 1 pacjenta - w stopniu 3. i u 3 pacjentów - w stopniu 5.). U 3 pacjentów leczonych produktem leczniczym wystąpiły: tachykardia, zaburzenia rytmu serca, tachykardia zatokowa lub bradykardia. Zaleca się przeprowadzenie wstępnej ceny za pomocą badania MUGA lub ECHO serca, zwłaszcza u pacjentów z czynnikami ryzyka zwiększonej kardiotoksyczności. U pacjentów z czynnikami ryzyka, takimi jak duża skumulowana ekspozycja na wcześniej podawane antracykliny lub wcześniej obecna istotna choroba serca, należy rozważyć powtarzanie badania MUGA lub ECHO serca w celu oceny frakcji wyrzutowej lewej komory. Zmiana zabarwienia skóry i przebarwienie moczu są znanymi skutkami stosowania produktu leczniczego wywołanymi przez barwę związku (niebieska). Zmiana zabarwienia skóry z reguły ustępuje w ciągu kilku dni lub tyg. po tym jak dojdzie do eliminacji produktu leczniczego.

Nie było zgłoszeń dotyczących przedawkowania produktu leczniczego. W badaniach klinicznych dotyczących zwiększania dawki podawano pojedyncze dawki piksantronu sięgające 158 mg/m² bez obserwacji objawów toksycznych zależnych od dawki. W przypadku przedawkowania, zaleca się leczenie podtrzymujące.

Substancją czynną produktu leczniczego jest piksantron, antracenedion o działaniu cytotoksycznym. W przeciwieństwie do zarejestrowanych antracyklin (doksorubicyna i inne) i antracenedionów (mitoksantron), piksantron jest jedynie słabym inhibitorem topoizomerazy II. Ponadto w przeciwieństwie do antracyklin i antracenedionów piksantron bezpośrednio alkiluje DNA tworząc trwałe związki addycyjne z DNA i prowadząc do przerwania podwójnej nici. Ponadto z powodu wbudowania heteroatomu azotu do pierścienia i braku grup ketonowych piksantron ma mniejszy potencjał wytwarzania reaktywnych form tlenu wiążących żelazo i tworzenia metabolitów alkoholu, które uważa się za odpowiedzialne za działania kardiotoksyczne antracyklin. Z uwagi na swą unikalną budowę, w modelach zwierzęcych piksantron wywierał minimalny wpływ kardiotoksyczny w porównaniu z doksorubicyną i mitoksantronem.

1 fiol. zawiera dimaleinian piksantronu w ilości równoważnej 29 mg piksantronu.