Produkt leczniczy jest wskazany w celu redukcji spożycia alkoholu u dorosłych pacjentów uzależnionych od alkoholu, u których występuje wysoki poziom ryzyka picia (ang.DRL), bez fizycznych objawów z odstawienia, niewymagających natychmiastowej detoksykacji. Preparat należy przepisywać jedynie w połączeniu ze stałym wsparciem psychospołecznym ukierunkowanym na przestrzeganie zasad leczenia i redukcję spożycia alkoholu. Leczenie produktem leczniczym należy rozpoczynać jedynie u pacjentów, u których DRL utrzymuje się na wysokim poziome po 2 tyg. od wstępnej oceny.

Podczas wstępnej wizyty należy dokonać oceny stanu klinicznego pacjenta, stopnia uzależnienia od alkoholu oraz poziomu spożycia alkoholu (na podstawie informacji podanych przez pacjenta). Następnie należy poprosić pacjenta o odnotowywanie przez ok. 2 tyg. ilości spożywanego alkoholu. Na następnej wizycie, można rozpocząć leczenie produktem leczniczym u pacjentów, u których DRL utrzymuje się na wysokim poziomie w okresie tych 2 tyg. Produkt leczniczy należy stosować w połączeniu z interwencją psychospołeczną ukierunkowaną na przestrzeganie zasad leczenia i zmniejszenie spożycia alkoholu. W kluczowych badaniach największą poprawę obserwowano w ciągu 1-szych 4 tyg. Należy dokonywać regularnej (np. comiesięcznej) oceny odpowiedzi pacjenta na leczenie i potrzeby kontynuowania farmakoterapii. Lekarz powinien kontynuować ocenianie postępów pacjenta w ograniczaniu spożycia alkoholu, ogólne funkcjonowanie pacjenta, przestrzeganie przez pacjenta zasad terapii oraz ocenę wszelkich możliwych działań niepożądanych. Dostępne dane kliniczne dotyczące stosowania produktu leczniczego w randomizowanych badaniach z grupą kontrolną obejmują okres 6-12 m-cy. Należy zachować ostrożność przepisując produkt leczniczy dłużej niż przez 1 rok. Produkt leczniczy należy przyjmować w razie potrzeby: każdego dnia, w którym pacjent przewiduje, że może być narażony na ryzyko wypicia alkoholu powinien przyjąć 1 tabl. (18 mg), najlepiej 1-2 h przed przewidywanym czasem picia alkoholu. Jeśli pacjent rozpoczął picie alkoholu bez przyjęcia produktu leczniczego, powinien przyjąć 1 tabl. tak szybko, jak to możliwe. Maks. dawka to 1 tabl./dobę. Preparat może być przyjmowany z jedzeniem lub bez jedzenia. Pacjenci w podeszłym wieku (≥65 lat). Brak szczególnych zaleceń dotyczących dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Zaburzenia czynności nerek. Brak szczególnych zaleceń dotyczących dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Brak szczególnych zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności u dzieci i młodzieży.

Tabl. należy połykać w całości, nie należy dzielić lub rozkruszać, ponieważ nalmefen może powodować uczulenia skóry w wyniku bezpośredniego kontaktu ze skórą.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci przyjmujący leki z grupy agonistów receptorów opioidowych (takie jak opioidowe leki przeciwbólowe, opioidy stosowane w leczeniu substytucyjnym agonistami receptorów opioidowych (np. metadon) lub częściowi agoniści (np. buprenorfina)). Pacjenci uzależnieni od opioidów aktualnie lub w niedawnej przeszłości. Pacjenci z ostrymi objawami z odstawienia opioidów. Pacjenci, u których podejrzewa się stosowanie opioidów w ostatnim czasie. Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasyfikacja Child-Pugh). Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml/min/1,73 m² pc.). Pacjenci z ostrym zespołem z odstawienia alkoholu w ostatnim czasie (przebiegającym z omamami, napadami drgawek i delirium tremens).

Produkt leczniczy nie jest przeznaczony dla pacjentów, u których celem leczenia jest natychmiastowa abstynencja. Pośrednim celem na drodze do abstynencji jest redukcja spożycia alkoholu. W sytuacjach nagłych, gdy pacjentowi przyjmującemu nalmefen muszą być podane opioidy, ilość opioidu koniecznego dla uzyskania pożądanego działania może być większa niż zazwyczaj. Należy ściśle monitorować pacjenta, czy nie występują u niego objawy depresji oddechowej w wyniku podania opioidu lub inne działania niepożądane. Jeśli konieczne jest podanie opioidów w nagłym wypadku, dawka musi zawsze być ustalana indywidualnie. W razie konieczności podania wyjątkowo dużych dawek, niezbędna jest ścisła obserwacja pacjenta. Stosowanie produktu należy czasowo przerwać na 1 tydz. przed spodziewanym zastosowaniem opioidów, np. jeśli mogą być podane opioidowe leki przeciwbólowe przed planowanym zabiegiem chirurgicznym. Lekarz przepisujący produkt powinien doradzić pacjentowi, że jeśli zajdzie konieczność zastosowania opioidów, pacjent powinien poinformować personel medyczny o ostatnim przyjęciu produktu. Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktów leczniczych zawierających opioidy na przykład leków na kaszel, opioidowych leków przeciwbólowych. W badaniach klinicznych zgłaszano występowanie objawów psychicznych. Jeśli u pacjentów wystąpią objawy psychiczne niezwiązane z rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym i/lub nieprzemijające, lekarz powinien wziąć pod uwagę inne przyczyny tych objawów oraz dokonać ponownej oceny potrzeby kontynuowania leczenia produktem leczniczym. Stosowanie produktu nie było badane u pacjentów z niestabilną chorobą psychiczną. Należy zachować ostrożność, jeśli produkt jest przepisywany pacjentom ze współwystępującymi chorobami psychicznymi, takimi jak duże zaburzenia depresyjne. Doświadczenie ze stosowaniem produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniami napadowymi w wywiadzie, w tym z napadami po odstawieniu alkoholu jest ograniczone. Zaleca się zachowanie ostrożności rozpoczynając leczenie, którego celem jest redukcja spożycia alkoholu u tych pacjentów. Produkt leczniczy jest intensywnie metabolizowany przez wątrobę i wydalany głównie z moczem. Dlatego należy zachować ostrożność przepisując produkt pacjentom z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby bądź łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek, np. poprzez częstsze ich monitorowanie. Należy zachować ostrożność przepisując produkt pacjentom ze zwiększoną aktywnością AlAT lub AspAT (>3 x od wartości w górnej granicy normy), ponieważ pacjenci z tej grupy byli wykluczeni z programu badań klinicznych. Dostępne są ograniczone dane kliniczne dotyczące stosowania produktu leczniczego u pacjentów w podeszłym wieku uzależnionych od alkoholu. Należy zachować ostrożność przepisując produkt leczniczy pacjentom w podeszłym wieku. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania produktu leczniczego z silnym inhibitorem UGT2B7. Pacjenci z rzadko występującą nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lappa lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego. Wpływ nalmefenu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn nie był badany. Nalmefen może powodować takie reakcje niepożądane jak nudności, zawroty głowy, bezsenność i bóle głowy. W większości reakcje te miały nasilenie łagodne do umiarkowanego, występowały na początku leczenia i trwały przez krótki czas. Preparat nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji typu lek-lek in vivo. Na podstawie badań in vitro nie należy spodziewać się wystąpienia klinicznie istotnych interakcji pomiędzy nalmefenem lub jego metabolitami a jednocześnie przyjmowanymi lekami metabolizowanymi przez najczęstsze enzymy cytochromu CYP450 lub enzym UGT bądź przez transportery błonowe. Jednoczesne podawanie produktów leczniczych będących silnymi inhibitorami enzymu UGT2B7 (na przykład diklofenaku, flukonazolu, octanu medroksyprogesteronu, kwasu meklofenamowego) może spowodować istotne zwiększenie ekspozycji na nalmefen. Jest mało prawdopodobne, by stanowiło to problem podczas sporadycznego stosowania, jednak rozpoczynając długotrwałe jednoczesne leczenie silnym inhibitorem UGT2B7 nie można wykluczyć ryzyka zwiększenia ekspozycji na nalmefen. Natomiast jednoczesne podawanie induktora UGT (na przykład deksametazonu, fenobarbitalu, ryfampicyny, omeprazolu) może prowadzić do wystąpienia subterapeutycznych stężeń nalmefenu w osoczu. Jeśli preparat jest przyjmowany jednocześnie z agonistami opioidów (np. z pewnymi rodzajami produktów leczniczych na kaszel lub przeziębienie, niektórymi lekami przeciwbiegunkowymi i opioidowymi lekami przeciwbólowymi) pacjent może nie odnieść korzyści ze stosowania agonisty opioidów. Brak klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych typu lek-lek pomiędzy nalmefenem a alkoholem. Wydaje się, że po podaniu nalmefenu występuje nieznaczne upośledzenie zdolności poznawczych i psychomotorycznych. Działanie nalmefenu i alkoholu po jednoczesnym podaniu nie było jednak silniejsze niż suma ich działań, gdy każda z tych substancji była podawana oddzielnie. Jednoczesne przyjmowanie alkoholu i preparatu nie zapobiega zatruciu alkoholem.

Brak danych lub istnieją ograniczone dane (mniej niż 300 kobiet w ciąży) dotyczące stosowania nalmefenu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ leku na reprodukcję. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego podczas ciąży. Dostępne dane farmakodynamiczne i/lub toksykologiczne u zwierząt wykazały, że nalmefen i/lub jego metabolity przenikają do mleka. Nie wiadomo czy nalmefen przenika do mleka kobiecego. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków i/lub niemowląt. Musi być podjęta decyzja, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać i/lub wstrzymać podawanie produktu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla pacjentki. W badaniach płodności prowadzonych na szczurach nie zaobserwowano, by nalmefen wpływał na płodność, parzenie się zwierząt, parametry związane z ciążą lub nasieniem.

Ponad 3000 pacjentów stosowało nalmefen w badaniach klinicznych. Podsumowując, wydaje się, że profil bezpieczeństwa leku jest zgodny we wszystkich przeprowadzonych badaniach klinicznych. Częstość występowania reakcji niepożądanych obliczono na podstawie 3 randomizowanych, podwójnie zaślepionych badań klinicznych kontrolowanych placebo z udziałem pacjentów uzależnionych od alkoholu (1144 pacjentów stosujących lek w razie potrzeby oraz 797 pacjentów stosujących placebo w razie potrzeby). Do najczęstszych działań niepożądanych należały nudności, zawroty głowy, bezsenność i bóle głowy. W większości reakcje te miały nasilenie łagodne do umiarkowanego, występowały na początku leczenia i trwały przez krótki czas. W badaniach klinicznych zgłaszano występowanie stanu splątania oraz, rzadko, omamów i dysocjacji. W większości reakcje te miały nasilenie łagodne do umiarkowanego, występowały na początku leczenia i trwały przez krótki czas (od kilku h do kilku dni). Większość tych reakcji niepożądanych ustąpiła w miarę kontynuowania leczenia i nie obserwowano ich nawrotu po powtórnym podaniu leku. Działania te były na ogół krótkotrwałe, jednak mogły one być objawami psychozy alkoholowej, zespołu z odstawienia alkoholu lub współwystępującej choroby psychicznej. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszony apetyt. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) bezsenność; (często) zaburzenia snu, stany splątania, niepokój ruchowy, zmniejszone libido (w tym zanik libido); (nieznana) omamy (w tym omamy słuchowe, omamy dotykowe, omamy wzrokowe i omamy somatyczne), dysocjacja. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, ból głowy; (często) senność, drżenie, zaburzenia uwagi, parestezje, niedoczulica. Zaburzenia serca: (często) tachykardia, kołatanie. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności; (często) wymioty, suchość jamy ustnej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) nadmierna potliwość. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) skurcze mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) uczucie zmęczenia, astenia, złe samopoczucie, nieprawidłowe czucie. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie mc.

W badaniu z udziałem pacjentów z rozpoznaniem nałogowego hazardu badano zastosowanie nalmefenu w dawkach do 90 mg/dobę przez 16 tyg. W badaniu z udziałem pacjentów ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego, 20 pacjentów otrzymywało nalmefen w dawce 108 mg/dobę przez ponad 2 lata. Donoszono o przypadku przyjęcia pojedynczej dawki 450 mg nalmefenu, która nie spowodowała zmian ciśnienia krwi, częstości akcji serca, częstości oddechów i temperatury ciała. W tych sytuacjach nie obserwowano innych niż zwykle występujące działań niepożądanych, jednak doświadczenie w tym zakresie jest ograniczone. Postępowanie w przypadku przedawkowania powinno polegać na obserwacji pacjenta i leczeniu objawowym.

Nalmefen jest modulatorem układu opioidowego o odrębnym profilu działania na receptory µ, δ i κ. Badania in vitro wykazały, że nalmefen jest selektywnym ligandem receptora opioidowego o działaniu antagonistycznym na receptory µ i δ oraz działaniu częściowo agonistycznym na receptor κ. Badania in vivo wykazały, że nalmefen ogranicza spożycie alkoholu, prawdopodobnie poprzez modulowanie czynności układu mezolimbiczno-korowego. Dane pochodzące z badań nieklinicznych, badań klinicznych i piśmiennictwa nie sugerują, by stosowanie produktu leczniczego wiązało się z ryzykiem uzależnienia lub nadużywania produktu w żadnej postaci.

1 tabl. zawiera 18,06 mg nalmefenu (w postaci nalmefenu chlorowodorku dwuwodnego).