Leczenie ostrych napadów dławicy piersiowej. Zapobieganie napadom dławicy piersiowej przez podawanie leku przed wysiłkiem fizycznym. Leczenie wspomagające w nagłych przypadkach niewydolności lewokomorowej (astma sercowa).

Dorośli. Leczenie ostrych napadów dławicy piersiowej. Na początku napadu należy rozpylić pod język 1 dawkę (dawka = 400 µg). Jeśli objawy nie ustąpią, dawkę można powtarzać w odstępach czasu co 5 minut, do podania łącznie 3 dawek (rozpyleń aerozolu). Jeśli objawy nie ustąpią po 3 dawkach (rozpyleniach), pacjent powinien wezwać pogotowie ratunkowe. Najlepiej, aby pacjent pozostawał w pozycji siedzącej z uwagi na ryzyko objawowej hipotonii ortostatycznej. Zapobieganie napadom dławicy piersiowej. Dawkę (rozpylenie aerozolu) można podać przed wysiłkiem, który może wywoływać u pacjenta napady dławicy piersiowej. Leczenie ostrego kardiogennego obrzęku płuc. W leczeniu pacjentów z ostrym kardiogennym obrzękiem płuc bez hipotonii (tzn. ze skurczowym ciśnieniem tętniczym > 100 mmHg) można podać podjęzykowo 0,4 mg triazotanu glicerolu i powtarzać tę dawkę w odstępach czasu co 5-10 minut, kontrolując jednocześnie stan kliniczny pacjenta, w tym ciśnienie tętnicze. W razie potrzeby pacjenta można następnie przestawić na preparat dożylny lub inny lek wazodylatacyjny, w zależności od odpowiedzi klinicznej. Pacjenci w podeszłym wieku. Spadek ciśnienia tętniczego i omdlenie mogą stanowić szczególny problem przy stosowaniu azotanów u osób w podeszłym wieku. Pacjentom należy poradzić, aby każdorazowo przy przyjmowaniu nitrogliceryny postarali się znaleźć miejsce siedzące. Dzieci i młodzież. Jak dotąd brak dostępnych danych dotyczących stosowania leku w pediatrii.

Do stosowania podjęzykowo. Aerozol podjęzykowy jest sprzedawany albo w przezroczystym plastikowym, albo w aluminiowym pojemniku. Jeśli pacjent ma przezroczysty plastikowy pojemnik, stosując lek po raz 1-szy powinien zdjąć kołnierzyk bezpieczeństwa. Następnie, biorąc przezroczysty plastikowy pojemnik jedną ręką, łatwo zdjąć w bok nasadkę drugą ręką. Używając aluminiowego pojemnika nasadkę można łatwo zdjąć. Pompa dozownika powinna zostać napełniona przed pierwszym podaniem leku przez zdjęcie nasadki ochronnej i wykonanie kilku naciśnięć w powietrze aż do pojawienia się aerozolu. Może zaistnieć konieczność ponownego napełnienia, jeśli pompa nie była używana przez długi czas. Nie ma potrzeby wstrząsania pojemnika przed użyciem. Pojemnik należy trzymać pionowo z zaworem dozownika ustawionym do góry. Wylot zaworu dozownika należy umieścić blisko ust i rozpylić dawkę aerozolu pod język. Natychmiast po podaniu każdej dawki należy zamknąć usta. Nie należy wdychać aerozolu. Należy pouczyć pacjentów, aby nauczyli się lokalizować wylot zaworu dozownika tak, aby podanie leku w nocy nie sprawiało im trudności. Najlepiej, aby w czasie aplikacji leku pacjent siedział wyprostowany.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne azotany lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Dławica piersiowa spowodowana kardiomiopatią przerostową z zawężeniem drogi odpływu, gdyż lek może nasilić zawężenie drogi odpływu. Triazotan glicerolu jest przeciwwskazany z pacjentów stosujących inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (np. sildenafil, wardenafil, tadalafil). Możliwość zwiększonego ciśnienia śródczaszkowego np. krwotok mózgowy lub uraz głowy.

Triazotan glicerolu należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów, u których dla utrzymania rzutu serca ważne znaczenie ma odpowiednie obciążenie wstępne (np. ostry wstrząs sercowonaczyniowy, taki jak wstrząs hipowolemiczny lub wstrząs kardiogenny z nieadekwatnymi rozkurczowymi ciśnieniami napełniania, zapaść, ciężka stenoza zastawki mitralnej, tamponada osierdzia, zaciskające zapalenie osierdzia, zaburzenia ortostatyczne), ponieważ podanie leku rozszerzającego naczynia u tych chorych może pogorszyć stan kliniczny. Triazotan glicerolu należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z ciężką hipotonią (skurczowe ciśnienie tętnicze poniżej 90 mm Hg) i u pacjentów we wstrząsie kardiogennym, chyba że odpowiednio wysokie ciśnienie końcowo-rozkurczowe lewej komory można zapewnić stosując kontrpulsację wewnątrzaortalną lub leki o działaniu inotropowo dodatnim. Triazotan glicerolu należy stosować szczególnie ostrożnie u pacjentów z chorobami naczyń mózgowych, gdyż objawy tych chorób mogą nasilać się przy spadkach ciśnienia. Triazotan glicerolu może nasilać niedotlenienie u pacjentów z chorobami płuc lub sercem płucnym. U pacjentów z zawałem serca może dojść do niedociśnienia tętniczego z bradykardią; uważa się, że jest to reakcja odruchowa. Teoretycznie stosowanie triazotanu glicerolu może pogarszać ukrwienie mięśnia sercowego u chorych z przerostem lewej komory związanym ze stenozą aortalną, z uwagi na niekorzystny efekt tachykardii i zmniejszonego ciśnienia rozkurczowego w aorcie. Dokładne badania hemodynamiczne u niewielkiej liczby pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej z lub bez współistnienia istotnej choroby wieńcowej, prowadzone w pozycji leżącej na plecach, nie wykazały reakcji niepożądanych po podjęzykowym podaniu triazotanu glicerolu. Wydaje się jednak rozsądnym, aby zachować ostrożność w leczeniu chodzących pacjentów z dławicą piersiową i współistniejącą umiarkowaną lub ciężką stenozą zastawki aortalnej. Szczególna ostrożność i kontrola medyczna są wymagane u pacjentów ze skłonnością do hipotonii ortostatycznej. Preparat należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania lub migreną. Istnieje duża zmienność międzyosobnicza dotycząca wrażliwości na azotany. Należy zawsze mieć to na uwadze przy ustalaniu dawkowania. Może występować tolerancja tego leku oraz tolerancja krzyżowa innych preparatów azotanów i azotynów. Tolerancja naczyniowego i przeciwdławicowego działania azotanów została wykazana w badaniach klinicznych, przez obserwację narażenia zawodowego oraz w doświadczeniach laboratoryjnych na izolowanych tkankach. Wyraźna tolerancja występuje u pracowników przemysłowych stale narażonych na triazotan glicerolu. Ponadto występuje uzależnienie fizyczne, ponieważ przy czasowym odstawieniu azotanów u tych pracowników występował ból w klatce piersiowej, ostry zawał mięśnia sercowego, a nawet nagły zgon. W różnych badaniach klinicznych pacjentów z dławicą piersiową, wkrótce po odstawieniu azotanów opisywano występowanie łatwiej prowokowanych napadów dławicy piersiowej oraz nawrotu "z odbicia"objawów hemodynamicznych. Względne znaczenie tych obserwacji w rutynowym klinicznym stosowaniu triazotanu glicerolu nie jest znane. Triazotan glicerolu zwiększa wydalanie katecholamin i kwasu wanilomigdałowego (VMA) w moczu. W przypadkach świeżego zawału serca lub ostrej niewydolności serca leczenie triazotanem glicerolu należy prowadzić ostrożnie, pod starannym nadzorem lekarskim i/lub z monitorowaniem parametrów hemodynamicznych. Należy zachować ostrożność u pacjentów z hipoksemią na tle ciężkiej niedokrwistości (łącznie z niedokrwistościami z powodu niedoboru dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej), ponieważ u tych chorych biotransformacja triazotanu glicerolu jest zmniejszona. Konieczne jest zachowanie ostrożności u pacjentów z hipoksemią i nieprawidłowym stosunkiem wentylacji do perfuzji z powodu choroby płuc lub niedokrwienia serca. U pacjentów z dławicą piersiową, zawałem serca lub niedokrwieniem mózgu często występują zaburzenia dotyczące drobnych dróg oddechowych (szczególnie hipoksja pęcherzykowa). W tej sytuacji dochodzi do skurczu naczyń w płucach, aby zwiększyć perfuzję w lepiej wentylowanych obszarach płuc kosztem obszarów hipoksji pęcherzykowej (objaw Eulera Liljestranda). Triazotan glicerolu, jako silny lek rozszerzający naczynia, może znosić tę ochronną wazokonstrykcję, prowadząc do zwiększonej perfuzji obszarów słabo wentylowanych, co pogarsza nieprawidłowy stosunek wentylacji do perfuzji i dodatkowo zmniejsza ciśnienie parcjalne tlenu w krwi tętniczej. Jeśli objawy dławicy nie ustępują po podaniu trzech dawek, pacjent powinien jak najszybciej uzyskać fachową pomoc medyczną. Produkt leczniczy zawiera 79,2 (objętościowych) % etanolu (alkoholu). Każda dawka (rozpylenie) zawiera 0,0396 g alkoholu. Jej zastosowanie może być szkodliwe w chorobach wątroby, chorobie alkoholowej, padaczce, urazach mózgu lub innych chorobach ośrodkowego układu nerwowego, w ciąży i u dzieci. Preparat może zmieniać lub nasilać działanie innych substancji. Produkt leczniczy zawiera glikol propylenowy. Może powodować podrażnienie błony śluzowej. Ze względu na to, że podczas podawania nitrogliceryny opisywano zawroty głowy i omdlenia na początku leczenia - przez indywidualnie ustalony okres - prowadzenie pojazdów, obsługa maszyn i podejmowanie czynności o zwiększonym ryzyku wypadków jest zabronione. Następnie, zakres ograniczeń zależy od indywidualnej wrażliwości pacjenta na objawy możliwego spadku ciśnienia. Ze względu na to, że podczas podawania nitrogliceryny opisywano zawroty głowy i omdlenia na początku leczenia - przez indywidualnie ustalony okres - prowadzenie pojazdów, obsługa maszyn i podejmowanie czynności o zwiększonym ryzyku wypadków jest zabronione. Następnie, zakres ograniczeń zależy od indywidualnej wrażliwości pacjenta na objawy możliwego spadku ciśnienia.

Nigdy nie stosować jednocześnie z: inhibitorami swoistej dla cyklicznego guanozynomonofosforanu (cGMP) fosfodiesterazy typu 5(np. syldenafil, wardenafil i tadalafil), które nasilają działanie przeciwnadciśnieniowe azotanów i dlatego ich jednoczesne podawanie z triazotanem glicerolu jest przeciwwskazane. Spożywanie napojów alkoholowych w trakcie stosowania preparatu jest surowo wzbronione. Ostrożnie stosować łącznie z: leczenie innymi lekami o działaniu hipotensyjnym (jak np. leki rozszerzające naczynia, leki przeciwnadciśnieniowe, β-adrenolityki, antagoniści kanałów wapniowych oraz neuroleptyki, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne i sapropteryna) może nasilać hipotensyjne działanie triazotanu glicerolu; N-acetylocysteina może nasilać naczyniorozkurczowe działanie nitrogliceryny; dihydroergotamina (biodostępność dihydroergotaminy może się zwiększyć). Szczególna uwaga wymagana jest u pacjentów z chorobą wieńcową, ponieważ dihydroergotamina antagonizuje działanie triazotanu glicerolu i może powodować skurcz naczyń wieńcowych. Istnieją dowody, że azotany mogą zmniejszać przeciwkrzepliwe działanie heparyny. W przypadku jednoczesnego stosowania heparyny i azotanów układowo zalecane jest wczesne i częste kontrolowanie działania przeciwkrzepliwego (skuteczność heparyny może się zmniejszać); pacjenci uprzednio leczeni preparatami azotanów organicznych (np. diazotanem izosorbidu, monoazotanem izosorbidu) mogą wymagać większych dawek triazotanu glicerolu. W przypadku stosowania w połączeniu z długo działającymi preparatami azotanów należy pamiętać o możliwości rozwoju tolerancji na działanie triazotanu glicerolu; NLPZ z wyjątkiem ASA mogą osłabiać odpowiedź terapeutyczną na triazotan glicerolu; podanie triazotanu glicerolu jednocześnie z amifostyną i ASA może nasilać hipotensyjne działanie triazotanu glicerolu; ASA - opisywano, że jednoczesne podanie ASA i triazotanu glicerolu prowadzi do zwiększonych stężeń triazotanu glicerolu w osoczu, przypuszczalnie z powodu zmniejszonego klirensu. Wykazywano również addycyjne hamowanie czynności płytek krwi; disulfiram - nie ma danych dotyczących możliwej interakcji pomiędzy disulfiramem i preparatem aerozolowym zawierającym niewielką ilość etanolu. Ponieważ nie można wykluczyć takiej interakcji, z tego powodu należy uwzględnić taki fakt w razie jednoczesnego stosowania obu leków.

Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na ciążę, rozwój zarodka i płodu, poród i rozwój postnatalny. Nie wiadomo jednak, czy wyniki badań na zwierzętach mogą odnosić się do ludzi. Podanie triazotanu glicerolu w czasie ciąży należy rozważać tylko wtedy, gdy spodziewane korzyści dla matki są większe niż potencjalne zagrożenie dla płodu. Nie wiadomo, czy triazotan glicerolu lub jego metabolity są wydzielane do mleka matki. Nie można wykluczyć ryzyka dla dziecka. Biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki należy podjąć decyzję, czy zakończyć/przerwać karmienie piersią, czy odstawić/przerwać leczenie triazotanem glicerolu. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na płodność. Nie wiadomo jednak, czy wyniki badań na zwierzętach mogą odnosić się do ludzi.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) methemoglobinemia. Zaburzenia psychiczne: (bardzo rzadko) niepokój ruchowy. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) bóle głowy; (często) zawroty głowy, senność; (niezbyt często) omdlenie; (bardzo rzadko) niedokrwienie mózgu. Zaburzenia serca: (często) tachykardia; (niezbyt często) nasilenie objawów dławicy piersiowej (paradoksalna reakcja na azotany), bradykardia,sinica; (nieznana) kołatanie serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie ortostatyczne; (niezbyt często) nagłe zaczerwienienie twarzy, zapaść krążeniowa. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo rzadko) zaburzenia oddychania. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) nudności, wymioty; (bardzo rzadko) pieczenie w przełyku, halitoza (nieprzyjemny zapach z ust). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) złuszczające zapalenie skóry, wysypka polekowa. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) osłabienie. Badania laboratoryjne: (często) obniżone ciśnienie krwi. Duża dawka triazotanu glicerolu może spowodować wymioty, sinicę, niepokój ruchowy, methemoglobinemię i zaburzenia oddychania. W trakcie leczenia nitrogliceryną może dojść do przejściowej hipoksemii wywołanej względną redystrybucją przepływu krwi w niedotlenionych pęcherzykach płucnych. Mogą wystąpić objawy alergiczne. Na początku leczenia może wystąpić ból głowy spowodowany rozszerzeniem naczyń krwionośnych, który jest najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym triazotanu glicerolu. Tak zwany “azotanowy ból głowy” zwykle ustępuje po kilku dniach. Niekiedy występuje zapaść z bradyarytmią i omdleniem. Podanie leku może spowodować łagodne, przejściowe uczucie pieczenia w ustach.

Objawy podmiotowe i przedmiotowe. Przy bardzo dużych dawkach może dojść do zwiększenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego z objawami mózgowymi. Opisywano również dodatkowe objawy żołądkowo-jelitowe, takie jak bóle kolkowe i biegunka. Leczenie przedawkowania. W razie przedawkowania należy prowadzić ocenę stanu klinicznego pacjenta, w tym objawów życiowych i stanu psychicznego i zapewnić leczenie podtrzymujące układu sercowo-naczyniowego i oddechowego zgodnie ze wskazaniami klinicznymi i zaleceniami krajowego ośrodka zatruć, jeśli takie są dostępne. W przypadku niewielkiej hipotonii należy ułożyć pacjenta w pozycji półleżącej z nogami uniesionymi do góry. Pacjentowi należy zapewnić komfort termiczny. Należy wykonać gazometrię krwi tętniczej i w razie stwierdzenia kwasicy lub w razie klinicznego rozpoznania sinicy u pacjenta należy uznać, że pacjent ma ciężką methemoglobinemię. Należy stosować tlenoterapię oraz podać dożylnie błękit metylenowy w dawce 1-2 mg/kg wagi ciała w ciągu 5 minut, o ile pacjent nie ma zdiagnozowanego niedoboru dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej.

Główne działanie farmakologiczne triazotanu glicerolu polega na rozkurczu mięśniówki gładkiej naczyń krwionośnych powodującym działanie rozszerzające zarówno na tętnice, jak i żyły obwodowe z silniejszym działaniem na układ żylny. Rozszerzenie naczyń zawłośniczkowych, w tym dużych żył sprzyja pozostawaniu krwi na obwodzie i zmniejsza powrót krwi żylnej do serca, przez co zmniejsza późnorozkurczowe ciśnienie lewokomorowe. Rozluźnienie tętniczek zmniejsza ogólny opór naczyniowy i ciśnienie tętnicze. Mechanizm, w którym triazotan glicerolu łagodzi objawy dławicy piersiowej nie jest całkowicie poznany. Zużycie oraz zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen są zmniejszane przez wpływ triazotanu glicerolu zarówno na tętnice, jak i żyły, co przypuszczalnie daje bardziej korzystny współczynnik zaopatrzenie-zapotrzebowanie. Chociażtriazotan glicerolu rozszerza również duże nasierdziowe tętnice wieńcowe, zakres, w jakim takie działanie przyczynia się do łagodzenia objawów dławicy wysiłkowej jest nieokreślony. Triazotan glicerolu w dawkach terapeutycznych może obniżać skurczowe, rozkurczowe i średnie tętnicze ciśnienie krwi. Efektywne ciśnienie perfuzji wieńcowej jest zwykle utrzymane, jednak może być zmniejszone w razie nadmiernego obniżenia ciśnienia krwi lub przyspieszonej czynności serca zmniejszającej czas rozkurczowego napełniania komór serca. Leczenie triazotanem glicerolu zmniejsza także podwyższone centralne ciśnienie żylne i ciśnienie zaklinowania we włośniczkach płucnych, płucny opór naczyniowy oraz ogólny opór naczyniowy. Czynność serca jest zwykle nieco przyspieszona, przypuszczalnie jako reakcja odruchowa na obniżenie ciśnienia krwi. Wskaźnik sercowy może być zwiększony, zmniejszony lub niezmieniony. Poprawa wskaźnika sercowego jest bardziej prawdopodobna u pacjentów ze zwiększonym ciśnieniem napełniania lewej komory oraz ogólnym oporem naczyniowym powiązanym ze zmniejszonym wskaźnikiem sercowym. Z drugiej strony, przy prawidłowym ciśnieniu napełniania i wskaźniku sercowym wskaźnik sercowy może być nieco zmniejszony.

8 mg triazotanu glicerolu w 1 g aerozolu (w postaci 1 % roztw. alkoholowych triazotanu glicerolu). 1 odmierzona dawka zawiera 0,4 mg (400 µg) triazotanu glicerolu.