Leczenie substytucyjne u dorosłych, dzieci i młodzieży (0-18 lat) w: zespołach pierwotnych niedoborów odporności z upośledzeniem wytwarzania przeciwciał; hipogammaglobulinemii i nawracających zakażeniach bakteryjnych u pacjentów z przewlekłą białaczką limfatyczną, u których stosowanie profilaktycznych antybiotyków zakończyło się niepowodzeniem; hipogammaglobulinemii i nawracających zakażeniach bakteryjnych u pacjentów ze szpiczakiem mnogim w fazie plateau, u których szczepienie przeciwko pneumokokom zakończyło się niepowodzeniem; hipogammaglobulinemii u pacjentów po allogenicznym przeszczepie hematopoetycznych komórek macierzystych; wrodzonym nabytym zespole braku odporności (AIDS) z nawracającymi zakażeniami bakteryjnymi. Immunomodulacja u dorosłych, dzieci i młodzieży (0-18 lat) z: pierwotną małopłytkowością immunologiczną (ITP) u pacjentów z dużym ryzykiem krwawienia lub przed zabiegiem chirurgicznym w celu podwyższenia liczby płytek krwi; zespołem Guillain-Barré; chorobą Kawasaki.

Leczenie substytucyjne należy rozpoczynać i monitorować wyłącznie pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z niedoborem odporności. Dawkowanie i schemat dawkowania zależą od wskazań. W leczeniu substytucyjnym dawkowanie należy dostosować indywidualnie, w zależności od wskaźników farmakokinetycznych leku oraz odpowiedzi klinicznej. Leczenie substytucyjne zespołów pierwotnych niedoborów odporności. Schemat dawkowania należy ustalić tak, aby uzyskać w osoczu poziom IgG wynoszący co najmniej 6 g/l lub w normalnym zakresie referencyjnym dla wieku populacji (należy oznaczać poziom IgG przed kolejną infuzją). Od momentu rozpoczęcia leczenia do uzyskania wyrównania (poziomy IgG w stanie stacjonarnym) stężenia IgG potrzeba 3-6 m-cy. Zalecana dawka początkowa wynosi 0,4-0,8 g/kg mc. podana jednorazowo, a następnie co najmniej 0,2 g/kg mc. podawana co 3 lub 4 tyg. Dawka potrzebna do osiągnięcia w osoczu poziomu IgG 6 g/l wynosi 0,2-0,8 g/kg mc. w odstępach miesięcznych. Po uzyskaniu wyrównanego poziomu IgG, przerwy między infuzjami mogą wynosić 3-4 tyg. Należy kontrolować najniższe stężenie IgG w osoczu i oceniać łącznie z częstością zakażeń bakteryjnych. W celu zmniejszenia częstości zakażeń, konieczne może być zwiększenie dawki i docelowe zwiększenie najniższego stężenia we krwi. Wtórne niedobory odporności. Zalecana dawka wynosi 0,2-0,4 g/kg mc. co 3 lub 4 tyg. Należy kontrolować najniższe stężenie IgG w osoczu i oceniać łącznie z częstością zakażeń. Dawkę należy odpowiednio dostosować w celu uzyskania optymalnej ochrony przed zakażeniami. Zwiększenie dawki może być konieczne u pacjentów z utrzymującym się zakażeniem, a zmniejszenie dawki może być rozważane, jeśli u pacjent nie występuje infekcja. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna. Istnieją dwa alternatywne schematy leczenia: dawka 0,8-1 g/kg mc. podana pierwszego dnia; dawkę można powtórzyć raz w ciągu 3 dni. Dawka 0,4 g/kg mc. dziennie podawana przez 2-5 dni. W przypadku nawrotu leczenie można powtórzyć. Zespół Guillain-Barré: 0,4 g/kg mc. dziennie przez 5 dni (możliwe powtórzenie dawkowania w przypadku nawrotu). Choroba Kawasaki. Zaleca się podawanie 1,6-2,0 g/kg mc. w jednorazowej dawce. Leczenie powinno być skojarzone z ASA. Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP). Dawka początkowa: 2 g/kg podzielone na 2-5 kolejnych dni. Dawki podtrzymujące: 1 g/kg przez 1-2 kolejne dni co 3 tyg. Efekt leczenia należy oceniać po każdym cyklu. Jeśli po 6 m-cach nie jest obserwowany efekt leczenia, należy przerwać leczenie. Jeśli leczenie jest skuteczne, decyzję o leczeniu długoterminowym podejmuje lekarz na podstawie reakcji pacjenta i reakcji na leczenie podtrzymujące. Może być konieczne dostosowanie dawkowania i przerw między dawkowaniem zgodnie z indywidualnym przebiegiem choroby. Wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN). Dawka początkowa: 2 g/kg podawane przez 2-5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg co 2-4 tyg. lub 2 g/kg co 4-8 tyg. Efekt leczenia należy oceniać po każdym cyklu. Jeśli po 6 m-cach nie jest obserwowany efekt leczenia, należy przerwać leczenie. Jeśli leczenie jest skuteczne, decyzję o leczeniu długoterminowym podejmuje lekarz na podstawie reakcji pacjenta i reakcji na leczenie podtrzymujące. Może być konieczne dostosowanie dawkowania i przerw między dawkowaniem zgodnie z indywidualnym przebiegiem choroby. Leczenie substytucyjne. Zespoły pierwotnych niedoborów odporności: dawka początkowa: 0,4-0,8 g/kg; dawka podtrzymująca: 0,2-0,8 g/kg co 3-4 tyg. Wtórne niedobory odporności: 0,2-0,4 g/kg co 3-4 tyg. Immunomodulacja. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna: 0,8-1g/kg mc. pierwszego dnia; w razie potrzeby powtórzyć dawkę raz w ciągu 3 dni; lub 0,4 g/kg mc./dobę przez okres 2-5 dni. Zespół Guillain-Barré: 0,4 g/kg/dobę przez okres 5 dni. Choroba Kawasaki: 2 g/kg w jednej dawce, leczenie skojarzone zASA. Przewlekła zapalna poliradikuloneuropatia demielinizacyjna (CIDP): Dawka początkowa: 2 g/kg w dawkach podzielonych przez 2-5 dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg co 3 tyg. przez 1-2 dni. Wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN). Dawka początkowa: 2 g/kg przez 2-5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg co 2-4 tyg. lub 2 g/kg co 4-8 tyg. przez 2-5 dni. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (w wieku 0-18 lat) nie różni się od dawkowania u dorosłych, ponieważ dawkowanie w każdym wskazaniu jest określane na podstawie masy ciała i dostosowane do wyników klinicznych w powyższych chorobach. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma dostępnych dowodów potwierdzających konieczność dostosowania dawki. Zaburzenia czynności nerek. Nie jest wymagane dostosowanie dawki, chyba że istnieją ku temu wskazania kliniczne. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie jest wymagane dostosowanie dawki, chyba że istnieją ku temu wskazania kliniczne.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na ludzkie immunoglobuliny, szczególnie u pacjentów z przeciwciałami przeciwko IgA.

Przed podaniem preparat należy podgrzać do temperatury pokojowej lub temperatury ciała. Roztwór powinien być przezroczysty lub lekko opalizujący i bezbarwny lub jasnożółty. Nie wolno używać roztworów mętnych lub z osadem na dnie! Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

Podanie immunoglobuliny może osłabić w okresie od 6 tyg. do 3 miesięcy skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy takie jak wirus odry, różyczki, świnki i ospy wietrznej. Po podaniu niniejszego produktu leczniczego należy zachować 3 miesięczną przerwę przed szczepieniem szczepionką zawierającą żywe atenuowane wirusy. W przypadku szczepienia przeciwko odrze zmniejszenie skuteczności szczepionki może utrzymywać się do roku, dlatego zaleca się oznaczenie miana przeciwciał przeciwko wirusowi odry.

Bezpieczeństwo stosowania preparatu u kobiet w ciąży nie było oceniane w kontrolowanych badaniach klinicznych. W związku z tym kobietom w ciąży i okresie karmienia lek należy podawać z zachowaniem ostrożności. Wykazano, że produkty IVIg przenikają przez łożysko, co nasila się w trzecim trymestrze. Obserwacje kliniczne związane z podawaniem immunoglobulin wskazują, że podawanie tej grupy leków w czasie ciąży nie wywołuje szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, płód i noworodka. Immunoglobuliny są wydzielane do mleka matki, co może przyczyniać się do ochrony noworodka przed patogenami, które przenikają przez błony śluzowe. Obserwacje kliniczne związane z podawaniem immunoglobulin wskazują, że nie należy się spodziewać szkodliwego wpływu na płodność.

Podane poniżej częstości występowania były przeważnie obliczane na podstawie liczby leczonych pacjentów, jeśli nie podano inaczej, np. według liczby infuzji. Czasami mogą wystąpić nieswoiste reakcje nadwrażliwości, takie jak dreszcze, ból głowy, zawroty głowy, gorączka, wymioty, reakcje alergiczne, nudności, ból stawów, spadek ciśnienia krwi, umiarkowany ból pleców. W rzadkich przypadkach ludzkie immunoglobuliny mogą spowodować nagły spadek ciśnienia krwi, a nawet wstrząs anafilaktyczny, również wtedy, gdy pacjent nie wykazywał nadwrażliwości na leki z tej grupy przy wcześniejszym podaniu. Po podaniu immunoglobuliny ludzkiej normalnej obserwowano przypadki przejściowego jałowego zapalenia opon mózgowych i rzadkie przypadki przemijających reakcji skórnych. U pacjentów, szczególnie tych z grupą krwi A, B i AB, obserwowano odwracalne reakcje hemolityczne. Po leczeniu dużymi dawkami IVIg może rzadko pojawić się niedokrwistość hemolityczna wymagająca przetoczenia krwi. Obserwowano wzrost poziomu kreatyniny w surowicy i/lub ostrą niewydolność nerek. Bardzo rzadko pojawiały się stany zakrzepowe takie jak: zawał serca, udar, zator płucny, głęboka zakrzepica żylna. Odnotowano poza tym następujące działania niepożądane zgłaszane spontanicznie: zaburzenia serca: angina pectoris (bardzo rzadko), zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: dreszcze (bardzo rzadko) zaburzenia układu immunologicznego: wstrząs anafilaktyczny (bardzo rzadko), reakcja uczuleniowa (bardzo rzadko). Badania diagnostyczne: spadek ciśnienia krwi (bardzo rzadko). Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: ból pleców (bardzo rzadko). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: duszność (bardzo rzadko). Zaburzenia naczyniowe: wstrząs (bardzo rzadko). Podejrzewane działania niepożądane leku zgłaszane w zakończonych badaniach klinicznych: przeprowadzono 3 badania kliniczne z wykorzystaniem produktu leczniczego (50 g/l): dwa z nich dotyczyły pacjentów z pierwotnymi niedoborami odporności (primary immunodeficiency - PID), a jedno- pacjentów z pierwotną małopłytkowością immunologiczną (immune thrombocytopenic purpura - ITP). Bezpieczeństwo stosowania produktu (50 g/l) oceniono na podstawie dwóch badań PID przeprowadzonych na grupie 68 pacjentów leczonych tym produktem. Okres leczenia trwał odpowiednio 6 i 12 miesięcy. Badanie dotyczące leczenia ITP przeprowadzono na 24 pacjentach. 92 pacjentów otrzymało łącznie 830 wlewów produktu (50 g/l), przy czym zarejestrowano łącznie 51 przypadków niepożądanych działań leku (ADRs). Przeprowadzono jedno badanie kliniczne produktu leczniczego 100 g/l z udziałem pacjentów z PID. 30 pacjentom podawano produkt Intratect 100 g/l przez okres od 3 do 6 miesięcy i oceniano pod względem bezpieczeństwa stosowania. Tych 30 pacjentów otrzymało łącznie 165 wlewów produktu leczniczego 100 g/l, z czego łącznie 19 wlewów (11,5%) było powiązanych z działaniami niepożądanymi leku (ADR). Odnotowane objawy w większości charakteryzowały się łagodnym natężeniem do umiarkowanego i ustępowały samoistnie. W trakcie badań nie odnotowano żadnych poważnych przypadków niepożądanych działań leku. Częstość na podstawie podanych infuzji (n=830) : zaburzenia krwi i układu chłonnego, Hemoliza (łagodna) - niezbyt często). Zaburzenia układu nerwowego: ból głowy - często; zaburzenie smaku - niezbyt często. Zaburzenia naczyniowe: nadciśnienie, powierzchniowe zakrzepowe zapalenie żył - niezbyt często. Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, ból żołądka - niezbyt często. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: wysypka grudkowata - niezbyt często. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: gorączka - często; dreszcze, uczucie gorąca - niezbyt często. Badania diagnostyczne: podwyższona temp. ciała, pozytywny wynik testu Coombsa (bezpośredniego i pośredniego) - niezbyt często. Zaburzenia układu immunologicznego: reakcja związana z infuzją - często; nadwrażliwość - niezbyt często. Zaburzenia układu nerwowego: ból głowy - często; zaburzenia czucia - niezbyt często. Zaburzenia serca: kołatanie serca - często. Zaburzenia naczyniowe: przekrwienie, nadciśnienie - niezbyt często. Zaburzenia żołądka i jelit: biegunka, ból brzucha - niezbyt często. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: ból stawów, ból pleców, ból kości - często; ból mięśni - niezbyt często. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: dyskomfort - często; zmęczenie, dreszcze, hipotermia - niezbyt często. Częstość na podstawie leczonych pacjentów (n=30) : zaburzenia krwi i układu chłonnego, Hemoliza (łagodna) - (często). Zaburzenia układu nerwowego: ból głowy - bardzo często; zaburzenie smaku - często. Zaburzenia naczyniowe: nadciśnienie, powierzchniowe zakrzepowe zapalenie żył - często. Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, ból żołądka - często. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: wysypka grudkowata - często. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: gorączka - często; dreszcze, uczucie gorąca - często. Badania diagnostyczne: podwyższona temp. ciała, pozytywny wynik testu Coombsa (bezpośredniego i pośredniego) - często. Zaburzenia układu immunologicznego: reakcja związana z infuzją - często; nadwrażliwość - niezbyt często. Zaburzenia układu nerwowego: ból głowy - często; zaburzenia czucia - często. Zaburzenia serca: kołatanie serca - często. Zaburzenia naczyniowe: przekrwienie, nadciśnienie - często. Zaburzenia żołądka i jelit: biegunka, ból brzucha - często. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: ból stawów, ból pleców, ból kości - często; ból mięśni - często. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: dyskomfort - bardzo często; zmęczenie, dreszcze, hipotermia - niezbyt często.

Przedawkowanie może prowadzić do przeciążenia płynem i wzrostu lepkości krwi, szczególnie u pacjentów z grup ryzyka, łącznie z pacjentami w starszym wieku lub pacjentami z zaburzeniami kardiologicznymi lub czynności nerek. U dzieci i młodzieży, z grupy ryzyka wystąpienia np. uszkodzenia serca lub zaburzenia czynności nerek, przedawkowanie może prowadzić do przeciążenia płynami i nadmiernej lepkości, tak jak w przypadku innych dożylnych immunoglobulin.

Normalna immunoglobulina ludzka zawiera głównie immunoglobulinę G (IgG) o szerokim spektrum przeciwciał przeciwko różnym czynnikom zakaźnym.

Immunoglobulina ludzka normalna (IV Ig). Dawka 50 mg. 1 ml zawiera: 50 mg immunoglobuliny ludzkiej normalnej (o czystości co najmniej 96% IgG). 1 fiol. 20 ml zawiera 1 g białka; 1 fiol. 50 ml zawiera 2,5 g białka; 1 fiol. 100 ml zawiera 5 g białka; 1 fiol. 200 ml zawiera 10 g białka. Rozkład podklas IgG (wartości przybliżone). IgG1: 57%; IgG2: 37%; IgG3: 3%; IgG4: 3%. Maks. zawartość IgA wynosi 900 mikrogramów/ml. Otrzymywana z osocza dawców krwi. Dawka 100 mg. 1 ml zawiera: 100 mg immunoglobuliny ludzkiej normalnej (o czystości nie mniejszej niż 96% IgG). 1 fiol. 10 ml zawiera 1 g białka; 1 fiol. 50 ml zawiera 5 g białka; 1 fiol. 100 ml zawiera 10 g białka; 1 fiol. 200 ml zawiera 20 g białka. Rozkład podklas IgG (wartości przybliżone). IgG1: 57%; IgG2: 37%; IgG3: 3%; IgG4: 3%. Maks. zawartość IgA wynosi 1800 µg/ml. Otrzymywana z osocza dawców krwi.