Dławica piersiowa niestabilna w tym naczynioskurczowa typu Prinzmetala. Świeży zawał mięśnia sercowego. Ostra niewydolność lewej komory serca. Przełom nadciśnieniowy z zastoinową niewydolnością krążenia. Kontrolowane obniżanie ciśnienia.

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie do potrzeb pacjenta, monitorując reakcję na leczenie, na podstawie parametrów klinicznych i hemodynamicznych. Produkt należy podawać w warunkach szpitalnych, w postaci rozcieńczonej (w ciągłym wlewie dożylnym przy użyciu automatycznego urządzenia regulującego szybkość wlewu kroplowego), albo w postaci nierozcieńczonej (przy użyciu strzykawkowej pompy inf.) przy stałym monitorowaniu parametrów sercowo-naczyniowych. Zależnie od rodzaju i nasilenia choroby, może być wskazane prowadzenie w trakcie leczenia inwazyjnych pomiarów hemodynamicznych jako uzupełnienie rutynowych badań diagnostycznych (pomiarów ciśnienia tętniczego, częstości akcji serca, diurezy). Leczenie triazotanem glicerolu rozpoczyna się od dawki 0,75 do 1,0 mg/h, następnie dawkę dostosowuje się do potrzeb pacjenta, zwykle nie przekraczając dawki 8 mg/h, w rzadkich przypadkach do 10 mg/h. Celowe jest, by rozpoczynać wlew od możliwie małej szybkości (nawet 5 µg/min), zwiększając szybkość 3-5 min o 5-10 µg/min aż do uzyskania reakcji. Pacjenci z nasilonymi objawami dławicy piersiowej: należy stosować dawki od 2-8 mg/h (33-133 µg/min). W ostrej niewydolności lewokomorowej (obrzęku płuc): produkt należy podawać w dawce 2-8 mg/h w ciągłym wlewie przez 1-2 dni. W świeżym zawale mięśnia sercowego, w celu zwalczania bólu wieńcowego (gdy podanie opioidów okazało się niewystarczające): 2-8 mg/h, aż do ustąpienia bólu. U pacjentów z przełomem nadciśnieniowym i niewydolnością serca glicerolu triazotan stosuje się we wlewie dożylnym, w dawce: 2-8 mg/h (średnio 5 mg/h) pod stałą kontrolą ciśnienia tętniczego i częstości akcji serca. W kontrolowanym obniżaniu ciśnienia: zależnie od stosowanej metody znieczulenia ogólnego oraz stopnia oczekiwanego obniżenia ciśnienia tętniczego, 2-10 µg glicerolu triazotanu/kg mc./min, pod stałą kontrolą ciśnienia tętniczego (pomiar inwazyjny) i EKG. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie, do osiągnięcia zamierzonego efektu terapeutycznego. Lek może być stosowany w postaci rozcieńczonej i nierozcieńczonej. W przypadku rozcieńczania roztw. płynem inf. należy przestrzegać zaleceń podanych przez producenta płynu, zwłaszcza dotyczących zgodności z innymi substancjami, przeciwwskazań, działań niepożądanych i interakcji. Lek można podawać z powszechnie stosowanymi w lecznictwie zamkniętym płynami inf. do wlewów takimi, jak: sól fizjologiczna, 5-10% roztw. glukozy, roztwór Ringera, szczegóły patrz ChPL. Produkt nie zawiera etanolu ani jonów potasu. Osoby w podeszłym wieku. Brak danych wskazujących na konieczność dostosowania dawkowania u osób w podeszłym wieku. Zaburzenia czynności nerek i/lub wątroby. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby lub z ciężką niewydolnością nerek konieczne może być odpowiednie dostosowanie dawki oraz monitorowanie stanu pacjenta. Podawanie glicerolu triazotanu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, ciężką niewydolnością nerek lub u osób w podeszłym wieku należy rozpocząć od możliwie najniższej dawki, a następnie odpowiednio ją zwiększyć lub zmniejszyć o 5 µg/min, w zależności od odpowiedzi na leczenie. Podawanie glicerolu triazotanu zaleca się rozpocząć od wlewu z szybkością 5-10 µg/min, zwiększaną co 5 min o 5 µg/min, aż do uzyskania reakcji. Dawkę można zwiększać maks. do 167 µg/min. Należy monitorować ciśnienie tętnicze, utrzymując poziom ≥90 mmHg, poprzez odpowiednią modyfikację szybkości podawania glicerolu triazotanu. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu u dzieci.

Lek można podawać z powszechnie stosowanymi w lecznictwie zamkniętym płynami infuzyjnymi, takimi jak: sól fizjologiczna, 5-10% roztwór glukozy, płyn Ringera. Zestawy do prowadzenia wlewu roztworu preparatu powinny być wykonane z polietylenu (PE), polipropylenu (PP) lub politetrafluoroetylenu (PTFE). Inne materiały, jak: polichlorek winylu (PVC) lub poliuretan (PU) powodują adsorpcję trójazotanu glicerolu do ściany zestawu infuzyjnego i zmniejszenie stężenia preparatu w roztworze. W przypadku używania materiałów wykonanych z PVC lub PU należy odpowiednio zwiększyć dawkowanie. Preparat nie zawiera etanolu ani jonów potasu. Podczas stosowania preparatu u chorych z cukrzycą insulinozależną należy zwrócić uwagę na fakt, że zawiera on glukozę (5% roztwór). Nie ma potrzeby modyfikowania dawki u osób w podeszłym wieku lub u chorych z niewydolnością nerek lub wątroby. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania preparatu u dzieci nie zostały ustalone.

Nadwrażliwość na trójazotan glicerolu, inne azotany lub pozostałe składniki preparatu. Ostra niewydolność krążenia (wstrząs lub zapaść naczyniowa). Wstrząs kardiogenny (wyjątkiem są sytuacje, w których przy pomocy odpowiedniego postępowania uzyskuje się wystarczająco wysokie ciśnienie późnorozkurczowe w lewej komorze serca). Znaczne niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe <90 mmHg). Tamponada serca. Kardiomiopatia przerostowa. Zaciskające zapalenie osierdzia. Hipowolemia.

Podanie nawet niewielkich dawek trójazotanu glicerolu może spowodować znacznego stopnia spadek ciśnienia, paradoksalną bradykardię, niedotlenienie mózgu lub nasilenie objawów choroby niedokrwiennej serca (zwłaszcza u chorych z hipowolemią lub niskim ciśnieniem tętniczym przed wykonaniem wlewu). Trójazotan glicerolu może nasilić objawy choroby niedokrwiennej serca w przebiegu kardiomiopatii przerostowej z zawężeniem drogi odpływu lewej komory. U części chorych, otrzymujących trójazotan glicerolu we wlewie przez 12 h/dobę, podczas przerwy w stosowaniu leku niekiedy może dochodzić do wystąpienia bólu wieńcowego. Szczególnie dokładnego monitorowania wymagają chorzy z zawałem serca z niskim ciśnieniem napełniania, ze zwężeniem zastawki dwudzielnej lub zastawki aorty, ze skłonnościami do niedociśnienia ortostatycznego oraz z chorobami przebiegającymi ze wzrostem ciśnienia śródczaszkowego. W trakcie stosowania preparatu może wystąpić rozwój tolerancji i tolerancji krzyżowej na inne związki azotanowe. W celu uniknięcia tego zjawiska należy stosować najmniejsze skuteczne dawki preparatu oraz rozważyć okresowe podawanie trójazotanu glicerolu na zmianę z innymi lekami rozszerzającymi naczynia krwionośne. Preparat nie powinien być stosowany u osób przyjmujących preparaty zawierające inhibitor fosfodiesterazy (np. sildenafil, wardenafil, tadalafil). Pacjentów leczonych preparatem należy ostrzec, aby nie stosowali inhibitorów fosfodiesterazy.

Jednoczesne stosowanie innych leków o działaniu hipotensyjnym, np. leków rozszerzających naczynia krwionośne, β-adrenolityków, antagonistów kanału wapniowego, leków moczopędnych, inhibitorów ACE, a także neuroleptyków, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych i/lub alkoholu może nasilać hipotensyjne działanie preparatu. Również inhibitory 5-fosfodiesterazy (np.sildenafil, wardenafil, tadalafil) mogą nasilać efekt hipotensyjny azotanów. W trakcie leczenia preparatem nie wolno przyjmować inhibitorów 5-fosfodiesterazy ponieważ może to prowadzić do zagrażających życiu powikłań sercowo-naczyniowych. Preparatu nie wolno stosować również u chorych, którzy ostatnio przyjmowali leki z grupy inhibitorów 5-fosfodiesterazy. Równoczesne podanie we wlewie dożylnym tkankowego aktywatora plazminogenu (t-PA) i trójazotanu glicerolu może nasilić klirens osoczowy t-PA przez zwiększenie przepływu krwi przez wątrobę. Stosowanie preparatu jednocześnie z dihydroergotaminą może prowadzić do zwiększenia jej stężenia we krwi i tym samym spowodować wzrost ciśnienia tętniczego krwi. W przypadku pacjentów leczonych wcześniej azotanami organicznymi np. dwuazotanem lub monoazotanem izosorbidu może być konieczne podawanie większych dawek preparatu w celu osiągnięcia pożądanych efektów hemodynamicznych. Równoczesne stosowanie heparyny i trójazotanu glicerolu może osłabić działanie heparyny.

Preparat może być stosowany u kobiet w ciąży wyłącznie pod nadzorem lekarza, jedynie w przypadku, gdy w jego opinii korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Nie podawać kobietom karmiącym piersią.

Najczęstszym działaniem niepożądanym jest ból głowy (u ponad 10% pacjentów). Jego nasilenie zmniejsza się stopniowo w miarę trwania leczenia. W początkowym okresie stosowania (lub przy zwiększaniu dawki) może wystąpić niedociśnienie (u 1-10% leczonych) z zawrotami głowy, sennością, odruchową tachykardią i uczuciem osłabienia. Niezbyt często (u mniej niż 1% leczonych) mogą wystąpić: nudności, wymioty, zaczerwienienie twarzy z uczuciem gorąca oraz skórne odczyny alergiczne np. wysypka, czasem o znacznym nasileniu. Wyjątkowo może dojść do złuszczającego zapalenia skóry. Przy stosowaniu azotanów organicznych opisywano znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego z nudnościami, wymiotami, niepokojem, zblednięciem i nadmierną potliwością. Sporadycznie może wystąpić zapaść, czasem przebiegająca z bradykardią i zaburzeniami rytmu serca oraz utratą przytomności. Niekiedy, przy znacznym obniżeniu ciśnienia tętniczego mogą ulec nasileniu dolegliwości dławicowe. W trakcie leczenia preparatem może dojść do czasowego zmniejszenia prężności tlenu we krwi z powodu względnej redystrybucji przepływu krwi do słabiej wentylowanych części płuc. Może to prowadzić, szczególnie u chorych z chorobą niedokrwienną serca, do niedotlenienia mięśnia sercowego.

Może dojść do nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego (ciśnienie skurczowe <90 mm Hg), zblednięcia, zwiększonej potliwości, pogorszenia wyczuwalności tętna, odruchowej tachykardii, bólów głowy, zawrotów głowy, osłabienia, oszołomienia, nudności, wymiotów oraz biegunki. Po zażyciu dużych dawek (ponad 20 mg/kg mc.), w związku z powstawaniem jonów azotynowych wskutek rozpadu trójazotanu glicerolu, istnieje możliwość wystąpienia methemoglobinemii z sinicą, dusznością i tachykardią. Bardzo duże dawki mogą spowodować zwiększenie ciśnienia śródczaszkowego i wystąpienia objawów mózgowych. W razie wystąpienia powyższych objawów należy wstrzymać podawanie preparatu i zastosować leczenie objawowe. Przy niedociśnieniu należy: unieść kończyny dolne, podawać tlen, zwiększyć objętość osocza i ewentualnie zastosować leczenie farmakologiczne (np.chlorowodorek norepinefrynę i/lub dopaminę) W przypadku wystąpienia methemoglobinemii - zastosować związki redukujące: witamine C, błękit metylenowy lub toluidynowy w razie potrzeby podawać tlen ,zastosować wentylację mechaniczną i przeprowadzić hemodializę, i przetoczenie krwi.

Trójazotan glicerolu działa jako donor tlenku azotu (NO), który powoduje rozkurcz mięśni gładkich ścian naczyń krwionośnych. NO stymuluje cyklazę guanylową, co zwiększa wewnątrzkomórkowe stężenie cyklicznego monofosforanu guanozyny (cGMP). W konsekwencji dochodzi do aktywacji kinaz białkowych zależnych od cGMP, a przez to do zmniejszenia fosforylacji różnych białek komórki mięśnia gładkiego. Ostatecznie prowadzi to do defosforylacji lekkiego łańcucha miozynowego i do zmniejszenia kurczliwości. Preparat rozszerza głównie łożysko żylne, a w większych dawkach również tętnice. W konsekwencji dochodzi do zmniejszenia powrotu żylnego krwi do serca i obniżenia ciśnienia późnorozkurczowego w lewej komorze (zmniejszenie obciążenia wstępnego). Działanie na naczynia tętnicze, a w większych dawkach także na tętniczki, prowadzi do zmniejszenia oporu naczyniowego (zmniejszenie obciążenia następczego). Obniżenie obciążenia wstępnego i następczego prowadzi do zmniejszenia zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen i zwiększenia podaży tlenu w mięśniu sercowym, zmniejszenia dolegliwości bólowych, ograniczenia strefy zawału, strefy okołozawałowej i strefy niedokrwienia. Trójazotan glicerolu powoduje redystrybucję przepływu krwi do rejonów podwsierdziowych serca, w sytuacji, gdy tętnice wieńcowe są częściowo niedrożne w wyniku istniejących w ich obrębie zmian miażdżycowych. Ponadto preparat przeciwdziała skurczom naczyń wieńcowych. Wykazano, że azotany poprawiają hemodynamike spoczynkową i wysiłkową u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca. Ten korzystny efekt uzyskiwany jest dzięki między innymi: zmniejszeniu cofania się krwi przez zastawki oraz zmniejszeniu zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen. Trójazotan glicerolu jest bardzo szybko i prawie całkowicie metabolizowany w organizmie. T_0,5 trójazotanu glicerolu wynosi 2-4 min. Ulega stopniowej, enzymatycznej denitryfikacji do dwuazotanów glicerolu, monoazotanów glicerolu, a ostatecznie do glicerolu. Enzymem niezbędnym w tym procesie jest S-transferaza glutationu. Enzym ten występuje w wielu tkankach i komórkach. Glicerol jest wykorzystywany, jako pośredni produkt, do innych procesów metabolicznych (synteza białek, glikogenu, lipidów i kwasu rybonukleinowego), a częściowo utleniany do CO₂ i wydalany z wydychanym powietrzem. Dwuazotany glicerolu i monoazotany glicerolu ulegają także glukuronizacji i są wydalane z moczem oraz, w niewielkim stopniu, przez drogi żółciowe. Nie stwierdzono gromadzenia trójazotanu glicerolu i jego metabolitów w organizmie. Przy niezmiennym dawkowaniu i stałym stężeniu azotanów we krwi obserwowano osłabienie skuteczności. Zaistniała tolerancja ustępuje po 25 h od zaprzestania podawania preparatu. Przy odpowiednio przerywanym stosowaniu nie zaobserwowano rozwoju tolerancji.

1 amp. zawiera 10 mg trójazotanu glicerolu w 10 ml roztworu izotonicznego. 1 fiolka zawiera 50 mg trójazotanu glicerolu w 50 ml roztworu izotonicznego.