Przewlekła niewydolność serca. Leczenie stabilnej postaci łagodnej, umiarkowanej i ciężkiej przewlekłej niewydolności serca jako uzupełnienie standardowego leczenia podstawowego inhibitorami konwertazy angiotensyny (ACE), lekami moczopędnymi i digoksyną u pacjentów z prawidłową objętością wewnątrznaczyniową. Nadciśnienie tętnicze. Leczenie nadciśnienia tętniczego. Choroba wieńcowa. Profilaktyczne leczenie stabilnej choroby wieńcowej. Zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca. Leczenie pacjentów po przebytym zawale serca ze stwierdzonymi zaburzeniami czynności lewej komory (LVEF ≤40%).

Przewlekła niewydolność serca. W chwili rozpoczynania leczenia produktem stan pacjenta powinien być stabilny, bez potrzeby podawania dożylnego leków moczopędnych i cech dużego przewodnienia. Dawkę należy dostosować do wskazań i skuteczności leczenia u konkretnego pacjenta i w każdym przypadku podawać najmniejszą dawkę skuteczną i stopniowo zwiększać ją do dawki docelowej. Dawkę można podwajać, co 1-2 tyg., pod warunkiem, że dotychczasowe leczenie było dobrze tolerowane. U większości pacjentów leczenie można prowadzić w warunkach ambulatoryjnych. Dawkę należy ustalać indywidualnie. Każdorazowa decyzja o zwiększeniu dawki powinna być podejmowana przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu niewydolności serca i poprzedzona oceną stabilności stanu klinicznego pacjenta. U pacjentów z ciężką niewydolnością serca (klasa III i IV wg NYHA) o nieznanej przyczynie, ze względnymi przeciwwskazaniami (objawową bradykardią lub niskim ciśnieniem tętniczym), podejrzeniem astmy lub ciężkiej choroby płuc oraz u pacjentów z nietolerancją małych dawek, lub u których uprzednio zaprzestano stosowania beta-adrenolityku z powodu objawów podmiotowych - leczenie produktem powinno odbywać się pod ścisłą kontrolą specjalistyczną, najlepiej w warunkach szpitalnych. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE i/lub lekami moczopędnymi i/lub digoksyną, dawkowanie tych leków powinno zostać ustalone przed rozpoczęciem podawania produktu. Dorośli. Zalecana dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2x/dobę przez 2 tyg. W przypadku dobrej tolerancji produktu dawkę należy stopniowo zwiększać w odstępach nie krótszych niż 2 tyg., do dawki 6,25 mg 2x/dobę, następnie 12,5 mg 2x/dobę, aż do dawki 25 mg 2x/dobę. Dawka powinna być zwiększana do największej tolerowanej przez pacjenta. Zalecana dawka maks. u wszystkich pacjentów z ciężką niewydolnością serca, a także u pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością serca, o mc. mniejszej niż 85 kg wynosi 25 mg 2x/dobę. U pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością serca, o mc. większej niż 85 kg zalecana dawka maks. wynosi 50 mg 2x/dobę. U osób z ciśnieniem skurczowym <100 mmHg, podczas zwiększania dawki produktu może wystąpić pogorszenie czynności nerek i/lub serca. Z tego powodu przed każdym zwiększeniem dawki należy u tych pacjentów kontrolować czynność nerek, a także ocenić czy występują objawy nasilenia niewydolności serca lub związane z rozszerzeniem naczyń krwionośnych. Przejściowe nasilenie niewydolności serca, objawy związane z rozszerzeniem naczyń krwionośnych lub retencję płynów można skorygować dostosowując dawkę leku moczopędnego lub inhibitora ACE albo modyfikując lub czasowo przerywając leczenie produktem. W omawianej grupie pacjentów dawki produktu nie należy zwiększać do chwili stabilizacji stanu klinicznego. W przypadku przerwania terapii produktem na okres dłuższy niż 2 tyg. leczenie należy rozpocząć ponownie od dawki 3,125 mg 2x/dobę, a następnie zwiększać dawkę zgodnie z przedstawionymi powyżej zaleceniami. Osoby w podeszłym wieku. Dawkowanie jak u dorosłych. Dzieci. Nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności karwedylolu u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat). Nadciśnienie tętnicze. Zaleca się podawanie produktu raz/dobę. Dorośli. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz/dobę przez pierwsze dwie doby. Następnie leczenie kontynuuje się stosując dawkę 25 mg raz/dobę. U większości pacjentów jest to dawka wystarczająca, jednak w razie konieczności może zostać zwiększona do zalecanej dawki maks. 50 mg/dobę, podawanej raz/dobę lub w dwóch dawkach podzielonych. Dawkę produktu należy zwiększać w odstępach nie krótszych niż 2 tyg. Osoby w podeszłym wieku. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz/dobę. W wielu przypadkach dawka ta zapewnia właściwą kontrolę ciśnienia tętniczego. W przypadku braku zadowalającego obniżenia ciśnienia tętniczego, dawkę można stopniowo zwiększać do zalecanej maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 50 mg, podawać raz/dobę lub w dwóch dawkach podzielonych. Dzieci. Nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności karwedylolu u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat). Choroba wieńcowa. Dorośli. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2x/dobę przez pierwsze 2 doby. Następnie zalecana dawka wynosi 25 mg 2x/dobę. Osoby w podeszłym wieku. Zalecana maks. dawka dobowa wynosi 50 mg, podawana w dawkach podzielonych. Badanie z udziałem osób w podeszłym wieku z nadciśnieniem tętniczym wykazało, że nie ma różnic w profilu zdarzeń niepożądanych w porównaniu z osobami młodszymi. Inne badanie z udziałem pacjentów w podeszłym wieku z chorobą wieńcową serca wykazało brak różnic w zakresie zgłaszanych zdarzeń niepożądanych w porównaniu z pacjentami młodszymi. Dlatego u osób w podeszłym wieku nie ma konieczności modyfikacji dawki początkowej. Dzieci. Nie oceniono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania karwedylolu u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18). Zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca. Leczenie można rozpocząć u pacjentów, których stan hemodynamiczny jest stabilny i nie stwierdza się retencji płynów. W badaniu klinicznym leczenie karwedylolem było rozpoczynane od 3-21 dni od wystąpienia ostrego zawału mięśnia sercowego. Przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem pacjenci w stabilnym stanie hemodynamicznym muszą otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 h, z czego przez co najmniej 24 h poprzedzające leczenie karwedylolem, inhibitor ACE musi być podawany w niezmienianej dawce. U pacjentów po przebytym zawale mięśnia sercowego z zaburzeniami czynności lewej komory zalecana dawka początkowa wynosi 6,25 mg 2x/dobę. Po podaniu pierwszej dawki pacjent powinien pozostawać pod obserwacją przez 3 h. Dawkę należy zwiększać co 3-10 dni do dawki 12,5 mg 2x/dobę, a następnie do dawki 25 mg 2x/dobę. U pacjentów nietolerujących dawki początkowej 6,25 mg 2x/dobę, należy ją zmniejszyć do dawki 3,125 mg 2x/dobę i stosować taką dawkę przez 3-10 dni. Jeżeli dawka ta będzie dobrze tolerowana należy ją zwiększyć do dawki 6,25 mg 2x/dobę, a następnie stopniowo do dawki 25 mg 2x/dobę. Dawka powinna być zwiększana do największej tolerowanej przez pacjenta. Wszystkie wskazania. Pacjenci ze współistniejącymi chorobami wątroby. Karwedylol jest przeciwwskazany u pacjentów z klinicznie jawnym zaburzeniem czynności wątroby. Badanie farmakokinetyczne z udziałem pacjentów z marskością wątroby wykazało, że narażenie (AUC) na karwedylol zwiększyło się 6,8-krotnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby w porównaniu do zdrowych ochotników. Pacjenci ze współistniejącymi chorobami nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki produktu u pacjentów z niskim ciśnieniem krwi (skurczowym ciśnieniem tętniczym <100 mmHg). Podczas długotrwałego leczenia karwedylolem zachowana jest autoregulacja przepływu krwi i przesączania kłębuszkowego w nerkach. U pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością nerek nie jest konieczne dostosowanie dawki karwedylolu. Pacjenci z cukrzycą. Leki β-adrenolityczne mogą zwiększać insulinooporność i maskować objawy hipoglikemii. Liczne badania wykazały jednak, że β-adrenolityki rozszerzające naczynia krwionośne, np. karwedylol, wiążą się z bardziej korzystnym wpływem na profil glukozy i lipidów. Stwierdzono, że karwedylol może nasilać działanie insuliny i doust. leków hipoglikemizujących oraz łagodzić niektóre objawy zespołu metabolicznego. Czas leczenia. Karwedylol jest wskazany do leczenia długotrwałego. Leczenia nie należy przerywać nagle, lecz raczej stopniowo zmniejszać w tyg. odstępach. Jest to szczególnie ważne w przypadku pacjentów ze współistniejącą chorobą wieńcową.

Tabl. należy popijać odpowiednią ilością płynu. Pacjenci z przewlekłą niewydolnością serca powinni przyjmować tabl. w czasie posiłku.

Nadwrażliwość na karwedylol lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niestabilna i/lub niewyrównana niewydolność serca. Niedrożność dróg oddechowych. Klinicznie istotne zaburzenia czynności wątroby. Blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia (chyba, że pacjent ma na stałe stymulator serca). Ciężka bradykardia (< 50 skurczów serca na minutę). Zespół chorego węzła zatokowego (w tym blok zatokowo-przedsionkowy). Ciężkie niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe < 85 mm Hg). Wstrząs kardiogenny. Skurcz oskrzeli lub astma oskrzelowa w wywiadzie. Obturacyjna choroba płuc. Nasilona retencja płynów z dużymi obrzękami zastoinowymi, wymagająca dożylnego zastosowania leków inotropowych. Kwasica metaboliczna. Nieleczony farmakologicznie (poprzez zablokowanie aktywności receptorów adrenergicznych typu α) guz chromochłonny nadnerczy (phaeochromocytoma).

Przewlekła zastoinowa niewydolność serca. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić nasilenie objawów niewydolności serca lub zatrzymanie płynów. W takim przypadku należy zwiększyć dawkę leku moczopędnego, a dawka karwedylolu nie powinna być zwiększana do czasu przywrócenia stabilnego stanu klinicznego pacjenta. Sporadycznie może być konieczne zmniejszenie dawki karwedylolu lub, w rzadkich przypadkach, jego odstawienie na pewien czas. Epizody takie nie wykluczają możliwości pomyślnego zwiększania dawki karwedylolu w przyszłości. Należy zachować ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów leczonych glikozydami naparstnicy, ponieważ oba leki wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Czynność nerek w przewlekłej zastoinowej niewydolności serca. U pacjentów z przewlekłą zastoinową niewydolnością serca i niskim ciśnieniem tętniczym (ciśnienie skurczowe niższe niż 100 mm Hg), chorobą niedokrwienną serca, rozsianymi zmianami naczyniowymi i/lub współistniejącą niewydolnością nerek, obserwowano przemijające pogorszenie czynności nerek podczas leczenia karwedylolem. Zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia sercowego. Przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem pacjent musi być w stabilnym stanie klinicznym i powinien otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 ostatnich h, a dawka inhibitora ACE powinna być stała przez co najmniej ostatnie 24 h. Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP). U pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP) z komponentą bronchospastyczną, nie stosujących leków doustnych lub wziewnych, nie należy stosować karwedylolu, chyba że spodziewane korzyści są większe od potencjalnego ryzyka. U pacjentów ze skłonnością do reakcji skurczowych oskrzeli, karwedylol może powodować zwiększenie oporu dróg oddechowych. Jeżeli karwedylol jest podawany takim pacjentom, należy ich uważnie obserwować na początku leczenia i podczas zwiększania dawki. Dawkę karwedylolu należy zmniejszyć w przypadku wystąpienia objawów skurczu oskrzeli podczas leczenia. Cukrzyca. Zaleca się ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów z cukrzycą, ponieważ karwedylol może maskować lub osłabiać wczesne objawy ostrej hipoglikemii. U pacjentów z cukrzycą i przewlekłą niewydolnością serca stosowanie karwedylolu może być związane z pogorszeniem kontroli stężenia glukozy we krwi. Choroby naczyń obwodowych. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami naczyń obwodowych, ponieważ leki β-adrenolityczne mogą wywoływać lub nasilać objawy niewydolności tętniczej. Zespół Raynauda. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (np. zespół Raynauda) ze względu na możliwość nasilenia objawów. Nadczynność tarczycy. Karwedylol może maskować objawy nadczynności tarczycy (głównie tachykardię). Znieczulenie i duże zabiegi chirurgiczne. Należy zachować ostrożność u pacjentów poddawanych zabiegom operacyjnym, ze względu na synergiczne ujemne działanie inotropowe karwedylolu i leków stosowanych w czasie znieczulenia ogólnego. Bradykardia. Karwedylol może powodować bradykardię. W przypadku zmniejszenia częstości tętna poniżej 55 skurczów serca na minutę należy zmniejszyć dawkę karwedylolu. Nadwrażliwość. Karwedylol należy ostrożnie stosować u pacjentów, u których wystąpiły ciężkie reakcje nadwrażliwości lub pacjentów w trakcie leczenia odczulającego, ponieważ β-adrenolityki mogą zarówno zwiększać wrażliwość na alergeny jak i ciężkość reakcji nadwrażliwości. Łuszczyca. U pacjentów z łuszczycą podczas stosowania β-adrenolityków w wywiadzie, można stosować karwedylol wyłącznie po rozważeniu stosunku ryzyka i spodziewanych korzyści. Stosowanie w skojarzeniu z antagonistami wapnia. Należy kontrolować zapis EKG i ciśnienie tętnicze w przypadku jednoczesnego stosowania karwedylolu i antagonistów wapnia typu werapamilu lub diltiazemu lub innych leków przeciwarytmicznych. Guz chromochłonny nadnerczy. U pacjentów z guzem chromochłonnym nadnerczy przed rozpoczęciem leczenia jakimkolwiek β-adrenolitykiem należy rozpocząć podawanie leku α- adrenolitycznego. Chociaż karwedylol wykazuje zarówno β-adrenolityczne jak i α-adrenolityczne właściwości farmakologiczne, brak doświadczenia w podawaniu karwedylolu pacjentom z tym schorzeniem. W związku z tym należy zachować ostrożność podając karwedylol pacjentom, u których podejrzewa się występowanie guza chromochłonnego nadnerczy. Dławica piersiowa typu Prinzmetala. Nieselektywne leki β-adrenolityczne mogą wywoływać ból w klatce piersiowej u pacjentów z dławicą piersiową typu Prinzmetala. Brak doświadczenia klinicznego w stosowaniu karwedylolu u tych pacjentów, choć możliwe jest, że działanie α-adrenolityczne karwedylolu zapobiegnie występowaniu takich objawów. Zaleca się ostrożność podczas podawania karwedylolu pacjentom, u których podejrzewa się występowanie dławicy piersiowej Prinzmetala. Karwedylol może zmniejszać wydzielanie łez, co może utrudnić korzystanie z soczewek kontaktowych. Zespół z odstawienia. Karwedylolu nie należy odstawiać nagle. Dotyczy to zwłaszcza pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Karwedylol należy odstawiać stopniowo (w ciągu dwóch tyg.). Produkt zawiera laktozę jednowodną. Produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Brak badań wpływu karwedylolu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Ze względu na indywidualną różnorodność w reakcji pacjenta (np. zawroty głowy, zmęczenie) może się pogorszyć zdolność prowadzenia pojazdów, obsługiwania maszyn lub pracy bez oparcia. Występuje to zwłaszcza do początku leczenia, po zwiększeniu dawki, w przypadku zmiany produktu leczniczego oraz w połączeniu z alkoholem.

Interakcje farmakokinetyczne. Karwedylol jest substratem jak również inhibitorem glikoproteiny P. Dlatego biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P może być zwiększona podczas jednoczesnego podawania karwedylolu. Ponadto, biodostępność karwedylolu może być modyfikowana przez induktory lub inhibitory glikoproteiny P. Inhibitory oraz induktory CYP2D6 i CYP2C9 mogą modyfikować stereoselektywnie przed- i/lub ogólnoustrojowy metabolizm karwedylolu, co prowadzi do zwiększenia lub zmniejszenie stężenia R- i S- karwedylolu w osoczu. Niektóre przykłady obserwowane u pacjentów lub u osób zdrowych są wymienione poniżej, ale lista nie jest wyczerpująca. Digoksyna: Podczas jednoczesnego podania karwedylolu i digoksyny, może wystąpić zwiększenie o około 15% stężenia digoksyny w osoczu. Jednoczesne podawanie karwedylolu i glikozydów nasercowych może wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Dlatego zaleca się kontrolę stężenia digoksyny na początku leczenia, po zwiększeniu dawki albo w przypadku odstawienia karwedylolu. Ryfampicyna: W badaniu z udziałem 12 zdrowych ochotników, podanie ryfampicyny powodowało zmniejszenie stężenia karwedylolu w osoczu o około 70%, najprawdopodobniej w wyniku indukcji glikoproteiny P prowadzącej do zmniejszenia wchłaniania jelitowego karwedylolu. Cyklosporyna: W dwóch badaniach z udziałem pacjentów po przeszczepieniu nerki i serca przyjmujących doustnie cyklosporynę wykazano zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu po rozpoczęciu leczenia karwedylolem. U około 30% pacjentów, dawka cyklosporyny musiała być zmniejszona w celu utrzymania stężenia cyklosporyny w zakresie stężeń terapeutycznych, podczas gdy u pozostałych pacjentów nie było konieczne dostosowanie dawki cyklosporyny. Dawka cyklosporyny była u tych pacjentów zmniejszona średnio o około 20%. Z powodu istnienia dużej zmienności indywidualnej w reakcji pacjenta, zaleca się dokładną kontrolę stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem i ewentualne dostosowanie dawki cyklosporyny. Amiodaron: U pacjentów z niewydolnością serca, amiodaron zmniejszył klirens S-karwedylolu prawdopodobnie przez hamowanie CYP2C9. Średnie stężenie R-karwedylolu w osoczu nie uległo zmianie. W związku z tym istnieje potencjalne ryzyko nasilenia β-blokady spowodowane przez zwiększenie stężenia S-karwedylolu w osoczu. Fluoksetyna: W randomizowanym krzyżowym badaniu z udziałem 10 pacjentów z niewydolnością serca, jednoczesne stosowanie fluoksetyny, silnego inhibitora CYP2D6, powodowało stereoselektywne zahamowanie metabolizmu karwedylolu z 77% zwiększeniem średniego AUC (pola powierzchni pod krzywą) enancjomeru R (+). Jednakże, nie odnotowano różnic w działaniach niepożądanych, ciśnieniu tętniczym lub częstości akcji serca pomiędzy grupami. Interakcje farmakodynamiczne. Insulina lub doustne leki hipoglikemizujące: Leki o właściwościach blokujących receptory β mogą nasialać działanie insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych zmniejszające stężenie cukru we krwi. Objawy hipoglikemii mogą być maskowane lub osłabiane (zwłaszcza tachykardia). U pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe należy regularnie kontrolować stężenie glukozy we krwi. Leki zmniejszające stężenie katecholamin: Pacjentów przyjmujących lek o właściwościach blokujących receptory β i lek zmniejszający stężenie katecholamin (np. rezerpina i inhibitory monoaminooksydazy) należy obserwować czy nie wystąpi u nich niedociśnienie i/lub ciężka bradykardia. Digoksyna: Jednoczesne podawanie β-adrenolityków i digoksyny może powodować dodatkowe wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Werapamil, diltiazem, amiodaron lub inne leki przeciwarytmiczne: Podczas jednoczesnego podawania z karwedylolem może się zwiększać ryzyko wystąpienia zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Klonidyna: Jednoczesne podawanie klonidyny z lekami o właściwościach blokujących receptory β, może nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe i zwalniające czynność serca. Jeżeli planuje się zakończenie leczenia karwedylolem i klonidyną, najpierw należy odstawić karwedylol, a następnie w ciągu kilku dni klonidynę, stopniowo zmniejszając jej dawkę. Antagoniści wapnia. Opisywano pojedyncze przypadki zaburzeń przewodzenia (rzadko z zaburzeniami hemodynamicznymi), jeśli karwedylol był podawany w skojarzeniu z diltiazemem. Tak jak w przypadku innych leków o właściwościach blokujących receptory β, podczas leczenia skojarzonego z antagonistami wapnia typu werapamilu lub diltiazemu należy monitorować zapis EKG i ciśnienie tętnicze. Leki przeciwnadciśnieniowe: Podobnie jak w przypadku innych leków blokujących receptory β, karwedylol może nasilać działanie innych jednocześnie stosowanych leków przeciwnadciśnieniowych (np. antagonistów receptora α1) lub leków powodujących niedociśnienie, jako działanie niepożądane. Leki znieczulające: Podczas znieczulenia ogólnego należy monitorować parametry życiowe z powodu możliwego synergicznego działania inotropowego ujemnego i hipotensyjnego karwedylolu i leków znieczulających. NLPZ (niesteroidowe leki przeciwzapalne): Jednoczesne podawanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych i leków blokujących receptory β-adrenergiczne może powodować zwiększenie ciśnienia tętniczego i pogorszenie kontroli ciśnienia krwi. Leki β-adrenomimetyczne rozszerzające oskrzela: Nieselektywne β-adrenolityki osłabiają działanie rozszerzające oskrzela leków β-adrenomimetycznych. Zaleca się monitorowanie stanu pacjenta.

Brak odpowiednich doświadczeń w stosowaniu karwedylolu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach są niewystarczające w odniesieniu do wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka / płodu, przebieg porodu i rozwój noworodka. Potencjalne ryzyko dla ludzi jest nieznane. Karwedylolu nie należy stosować u kobiet w ciąży z wyjątkiem sytuacji, gdy korzyści dla kobiety są większe niż potencjalne zagrożenie dla płodu. Embriotoksyczność obserwowano u królików tylko po dużych dawkach, brak danych dotyczących podobnego działania u ludzi. Leki β-adrenolityczne zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co może spowodować wewnątrzmaciczne obumarcie płodu, poród niewczesny lub przedwczesny. Karwedylol i inne leki β-adrenolityczne przenikają przez barierę łożyska i mogą powodować u płodu i noworodka objawy takie jak: niedociśnienie, bradykardię, zaburzenia oddychania, hipoglikemię i hipotermię. Brak jest jakichkolwiek doniesień o działaniu teratogennym karwedylolu u zwierząt. Badania na zwierzętach wykazały, że karwedylol lub jego metabolity przenikają do mleka samicy w okresie laktacji. Nie wiadomo jednak czy karwedylol przenika do mleka kobiecego. Dlatego nie należy karmić piersią podczas stosowania karwedylolu.

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa. Częstość występowania działań niepożądanych nie jest zależna od dawki, z wyjątkiem zawrotów głowy, zaburzenia widzenia i bradykardii. Ryzyko wystąpienia większości działań niepożądanych związanych z karwedylolem jest podobne we wszystkich wskazaniach. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenia układu moczowego. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość; (rzadko) małopłytkowość; (bardzo rzadko) leukopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) nadwrażliwość (reakcja alergiczna). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zwiększenie mc, hipercholesterolemia, pogorszenie kontroli stężenia glukozy we krwi (hiperglikemia, hipoglikemia) u pacjentów ze stwierdzoną cukrzycą. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, obniżenie nastroju; (niezbyt często) zaburzenia snu. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, ból głowy; (niezbyt często) stan przedomdleniowy, omdlenie, parastezje. Zaburzenia oka: (często) zaburzenia widzenia, zmniejszone wydzielanie łez (suchość oka), podrażnienie oka. Zaburzenia serca: (bardzo często) niewydolność serca; (często) bradykardia, obrzęk, hiperwolemia, nadmiar płynów; (niezbyt często) blok przedsionkowo-komorowy, dławica piersiowa. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) niedociśnienie tętnicze; (często) niedociśnienie ortostatyczne, zaburzenia krążenia obwodowego (zimne kończyny, choroby naczyń obwodowych, nasilenie chromania przestankowego i zespół Raynaud’a). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, obrzęk płuc, astma u predysponowanych pacjentów; (rzadko) niedrożność nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, biegunka, wymioty, niestrawność, bóle brzucha. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT), aminotransferazy asparaginowej (AspAT) oraz gammaglutamylotransferazy (GGT). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) reakcje skórne (np. wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd, zmiany skóry łuszczycowe i o typie liszaja płaskiego), łysienie; (bardzo rzadko) ciężkie skórne działania niepożądane (np. rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka). Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból kończyn. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) niewydolność nerek i zaburzenia czynności nerek u pacjentów z uogólnioną chorobą naczyń i/lub w przebiegu niewydolności nerek, zaburzenia w oddawaniu moczu; (bardzo rzadko) nietrzymanie moczu u kobiet. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) osłabienie (zmęczenie); (często) ból. Opis wybranych działań niepożądanych. Zawroty głowy, omdlenia, bóle głowy i osłabienie są zwykle łagodne i są bardziej prawdopodobne na początku leczenia. U chorych z zastoinową niewydolnością serca, nasilenie niewydolności serca i retencji płynów mogą wystąpić podczas zwiększania dawki karwedylolu. Niewydolność serca jest często zgłaszanym działaniem niepożądanym u pacjentów otrzymujących placebo jak i leczonych karwedylolem (14,5% i 15,4%, odpowiednio, u pacjentów z dysfunkcją lewej komory po zawale serca). Przemijające pogorszenie czynności nerek zaobserwowano w trakcie leczenia karwedylolem u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca z niskim ciśnieniem krwi, chorobą niedokrwienną serca i uogólnioną chorobą naczyniową i/lub w przebiegu niewydolności nerek. Leki blokujące receptory adrenergiczne typu β mogą powodować ujawnienie cukrzycy utajonej, nasilenie objawów cukrzycy oraz pogorszenie kontroli stężenia glukozy we krwi. Karwedylol może powodować nietrzymanie moczu u kobiet, które ustępuje po odstawieniu produkty.

Objawy. W przypadku przedawkowania mogą wystąpić: ciężkie niedociśnienie tętnicze, bradykardię, niewydolność serca, wstrząs kardiogenny i zatrzymanie akcji serca. Mogą również wystąpić zaburzenia oddychania, skurcz oskrzeli, wymioty, zaburzenia świadomości i drgawki. Leczenie. Oprócz ogólnego leczenia podtrzymującego, należy monitorować parametry życiowe i w razie konieczności je wyrównywać na oddziale intensywnej opieki medycznej. Jeżeli wystąpiła bradykardia należy zastosować dożylnie atropinę w dawce od 0,5 mg-2 mg i/lub glukagon w dawce 1-10 mg doż. w celu podtrzymania czynności układu sercowo-naczyniowego lub leki sympatykomimetyczne (dobutamina, izoprenalina). W przypadku ciężkiej hipotonii należy zwiększyć objętość krwi krążącej podając w wlewie doż. 0,9 % roztw. chlorku sodu. W celu uzyskania dodatniego działania inotropowego należy rozważyć podanie inhibitorów fosfodiesterazy (PDE). Dodatkowo można podać dożylnie norepinefrynę w dawce 5-10 µg i powtórzyć podanie po skontrolowaniu ciśnienia krwi, lub podać norepinefrynę w dawce 5 µg/min we wlewie doż. Jeśli występuje bradykardia niereagująca na leczenie, należy zastosować stymulator serca. W przypadku skurczu oskrzeli należy podać pacjentowi leki β-sympatykomimetyczne (wziewnie lub doż.) lub aminofilinę dożylnie w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub wlewie. W przypadku wystąpienia drgawek zalecane jest podanie diazepamu lub klonazepamu, w powolnym wstrzyknięciu doż. W przypadku znacznego przedawkowania i wystąpienia wstrząsu, leczenie podtrzymujące należy prowadzić wystarczająco długo, czyli do chwili ustabilizowania stanu pacjenta, ponieważ można spodziewać się wydłużenia okresu półtrwania w fazie eliminacji i wystąpienia redystrybucji karwedylolu.

Karwedylol jest nieselektywnym lekiem blokującym receptory adrenergiczne typu β (β-1 i β-2), działa również umiarkowanie hamująco na receptory adrenergiczne typy α-1. Obniża ciśnienie krwi, rozszerzając naczynia krwionośne w wyniku hamującego działania na receptory adrenergiczne typu α-1. Lek zmniejsza opór naczyń obwodowych poprzez zahamowanie aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron. Aktywność reninowa osocza ulega znacznemu zmniejszeniu. Karwedylol nie wykazuje wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej i podobnie jak propranolol, działa stabilizująco na błony komórkowe.

1 tabl. zawiera 3,125 mg, 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedylolu.