Preparat jest wskazany: w monoterapii raka piersi z przerzutami u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem powikłań ze strony mięśnia sercowego. W leczeniu zaawansowanego raka jajnika u pacjentek, u których chemioterapia I rzutu związkami platyny zakończyła się niepowodzeniem. W leczeniu pacjentów z progresją szpiczaka mnogiego w terapii skojarzonej z bortezomibem, którzy wcześniej otrzymali co najmniej jeden rzut leczenia i którzy już zostali poddani transplantacji szpiku lub się do niej nie kwalifikują. W leczeniu mięsaka Kaposiego (ang. KS) w przebiegu AIDS u pacjentów z małą liczbą CD₄ (<200 limfocytów CD₄/mm³) ze znacznym zajęciem błon śluzowych, skóry lub narządów wewnętrznych. Preparat może być stosowany u pacjentów z AIDS-KS w chemioterapii pierwszego lub drugiego rzutu, gdy pomimo wcześniej stosowanej terapii skojarzonej złożonej z co najmniej dwóch spośród następujących leków: alkaloidów barwinka, bleomycyny i standardowej postaci farmaceutycznej doksorubicyny (lub innej antracykliny) obserwowano postęp choroby lub brak tolerancji.

Produkt leczniczy należy podawać tylko pod nadzorem specjalisty onkologa, mającego doświadczenie w stosowaniu leków cytotoksycznych. Produkt wykazuje unikalne właściwości farmakokinetyczne. Nie wolno go stosować zamiennie z innymi postaciami farmaceutycznymi chlorowodorku doksorubicyny. Rak piersi lub rak jajnika. Produkt leczniczy podawany jest dożylnie w dawce 50 mg/m2 pc. co 4 tyg., o ile choroba nie postępuje i tak długo jak pacjent toleruje leczenie. Szpiczak mnogi. Produkt leczniczy podawany jest dożylnie w dawce 30 mg/m2 pc. w 4. dniu 3-tyg. cyklu leczenia bortezomibem w postaci 1-godzinnego wlewu, podanego niezwłocznie po wlewie bortezomibu. Schemat leczenia bortezomibem obejmuje podanie dawki 1,3 mg/m2 w 1., 4., 8. oraz 11. dniu w 3-tyg. cyklach leczenia. Leczenie powinno być kontynuowane dopóki utrzymuje się odpowiedź na leczenie, tak długo jak pacjent toleruje leczenie. Dzień leczenia skojarzonego (4. dzień cyklu) może być odroczony do 48 h, jeżeli wystąpią wskazania medyczne. Jednak przerwa pomiędzy kolejnymi dawkami bortezomibu nie może być mniejsza niż 72 h. Mięsak Kaposiego w przebiegu AIDS. Produkt leczniczy podawany jest dożylnie w dawce 20 mg/m² pc. co 2-3 tyg. Należy unikać przerw krótszych niż 10 dni, gdyż nie można wykluczyć kumulacji leku i nasilenia toksyczności. W celu uzyskania odpowiedzi terapeutycznej zaleca się prowadzenie leczenia przez 2-3 m-ce. Leczenie kontynuować w miarę potrzeb tak, aby utrzymać odpowiedź terapeutyczną. Wszystkie grupy pacjentów. Jeśli u pacjenta występują wczesne objawy przedmiotowe lub podmiotowe reakcji na wlew, podawanie należy natychmiast przerwać, zastosować odpowiednią premedykację (leki przeciwhistaminowe i/lub krótko działające kortykosteroidy) i ponowić wlew z mniejszą szybkością. Wytyczne dotyczące modyfikacji dawkowania produktu leczniczego w związku z działaniami niepożądanymi. W celu opanowania działań niepożądanych, takich jak erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa (ang. PPE), zapalenie jamy ustnej lub toksyczny wpływ na układ krwiotwórczy, dawka może być zmniejszona lub podana później. Stopnie toksyczności oparte zostały na kryteriach toksyczności Narodowego Instytutu Raka (ang. NCI-CTC). Jeśli wymienione objawy toksyczności wystąpią u pacjentów z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS, zalecany 2-3 tyg. cykl leczenia może być zmodyfikowany w podobny sposób, szczegóły patrz ChPL. Erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa (PPE). Toksyczność 1. stopnia (łagodny rumień, obrzęk lub łuszczenie się nieograniczające codziennej aktywności). Tydz. 4 i 5.: taka sama dawka, jeśli u pacjenta nie wystąpiła poprzednio toksyczność skórna stopnia 3. lub 4.; jeśli wystąpiła - należy odczekać dodatkowy tydz. Tydz. 6.: zmniejszyć dawkę o 25%; powrócić do 4-tyg. przerwy. Toksyczność 2. stopnia (rumień, łuszczenie się lub obrzęk utrudniający, lecz nie uniemożliwiający normalnej aktywności fizycznej; małe pęcherze lub owrzodzenia o średnicy mniejszej niż 2 cm). Tydz. 4 i 5.: należy odczekać dodatkowy tydz. Tydz. 6.: zmniejszyć dawkę o 25%; powrócić do 4-tyg. przerwy. Toksyczność 3. stopnia (tworzenie się pęcherzy, owrzodzeń lub obrzęków utrudniających chodzenie lub normalną codzienną aktywność; niemożliwe noszenie normalnej odzieży). Tydz. 4 i 5.: należy odczekać dodatkowy tydz. Tydz. 6.: zaprzestać podawania leku. Toksyczność 4. stopnia (rozległe lub miejscowe procesy powodujące powikłania związane z zakażeniami lub wymagające pozostania w łóżku bądź hospitalizacji). Tydz. 4 i 5.: należy odczekać dodatkowy tydz. Tydz. 6.: zaprzestać podawania leku. Zapalenie jamy ustnej. Toksyczność 1. stopnia (bezbolesne owrzodzenie, rumień lub niewielka bolesność). Tydz. 4 i 5.: taka sama dawka, jeśli u pacjenta nie wystąpiło poprzednio zapalenie jamy ustnej stopnia 3 lub 4.; jeśli wystąpiło - należy odczekać dodatkowy tydz. Tydz. 6.: zmniejszyć dawkę o 25%; powrócić do 4-tyg. przerwy lub na podstawie oceny lekarza zaprzestać podawania leku. Toksyczność 2. stopnia (bolesny rumień, obrzęk lub owrzodzenie, ale z możliwością jedzenia). Tydz. 4 i 5.: należy odczekać dodatkowy tydzień. Tydz. 6.: zmniejszyć dawkę o 25%; powrócić do 4-tyg. przerwy lub na podstawie oceny lekarza zaprzestać podawania leku. Toksyczność 3. stopnia (bolesny rumień, obrzęk lub owrzodzenie bez możliwości jedzenia). Tydz. 4 i 5.: należy odczekać dodatkowy tydzień. Tydz. 6.: zaprzestać podawania leku. Toksyczność 4. stopnia (wymaga żywienia parenteralnego lub dojelitowego). Tydz. 4 i 5.: należy odczekać dodatkowy tydzień. Tydz. 6.: zaprzestać podawania leku. Toksyczny wpływ na układ krwiotwórczy [bezwzględną liczbę neutrofili (ang. ANC) lub płytki] - postępowanie dotyczące pacjentek z rakiem piersi lub rakiem jajnika. Toksyczność 1. stopnia: ANC 1500-1900, płytki 75 000 - 150 000 - wznowić leczenie bez zmniejszenia dawki. Toksyczność 2. stopnia: ANC 1000 - <1500, płytki 50 000 - <75 000 - należy odczekać do osiągnięcia ANC ≥1500 i płytek ≥75 000; podać ponownie bez zmniejszenia dawki. Toksyczność 3. stopnia: ANC 500 - <1000, płytki 25 000 - <50 000 - należy odczekać do osiągnięcia ANC ≥1500 i płytek ≥75 000; podać ponownie bez zmniejszenia dawki. Toksyczność 4. stopnia: ANC <500, płytki <25 000 - należy odczekać do osiągnięcia ANC ≥1500 i płytek ≥75 000; zmniejszyć dawkę o 25% lub kontynuować leczenie pełną dawką podając czynnik wzrostu. W przypadku pacjentów ze szpiczakiem mnogim, leczonych produktem leczniczym w skojarzeniu z bortezomibem, u których stwierdzono PPE lub zapalenie błony śluzowej, dawka produktu leczniczego powinna być zmodyfikowana zgodnie ze schemat modyfikacji dawkowania zastosowany w badaniu klinicznym dotyczącym pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących produkt w leczeniu skojarzonym. Bardziej szczegółowe informacje dotyczące dawkowania bortezomibu oraz dostosowania dawki zawarte są w ChPL bortezomibu. Modyfikacja dawki produktu leczniczego w trakcie leczenia skojarzonego z bortezomibem - pacjenci ze szpiczakiem mnogim. Gorączka ≥38^o C oraz ANC <1000/mm³: nie podawać należnej dawki produktu, jeśli objawy wystąpiły przed 4. dniem cyklu leczenia; jeśli po 4. dniu, kolejną dawkę należy zmniejszyć o 25% oraz zmniejszyć kolejną dawkę bortezomibu o 25%. Jeżeli w którymkolwiek dniu podania produktu po 1. dniu każdego cyklu liczba płytek <25 000/mm³; hemoglobina <8g/dl; ANC <500/mm: nie podawać należnej dawki produktu, jeśli objawy wystąpiły przed 4. dniem cyklu leczenia. Jeśli objawy wystąpiły po 4. dniu, należy zmniejszyć dawkę o 25% w kolejnych cyklach w przypadku, gdy dawka bortezomibu jest zmniejszona z powodu toksycznego wpływu na układ krwiotwórczy; nie podawać należnej dawki bortezomibu. Jeśli w cyklu leczenia doszło do odstąpienia od podania 2 lub więcej dawek produktu, w kolejnych cyklach zmniejszyć dawkę o 25%. Stopień 3. lub 4. toksyczności poza-hematologicznej: nie podawać dawki produktu tak długo, aż nastąpi poprawa stanu do stopnia <2. i zmniejszyć dawkowanie o 25% dla wszystkich kolejnych dawek, nie podawać dawki bortezomibu tak długo, aż nastąpi poprawa stanu do stopnia <2. i zmniejszyć dawkowanie o 25% dla wszystkich kolejnych dawek. Ból neuropatyczny lub neuropatia obwodowa: bez modyfikacji dawki produktu, szczegóły patrz ChPL bortezomibu. Pacjenci z zaburzoną czynnością wątroby. Farmakokinetyka produktu leczniczego zbadana w nielicznej grupie pacjentów ze zwiększonym całkowitym stężeniem bilirubiny nie różni się od obserwowanej u pacjentów z prawidłowym całkowitym stężeniem bilirubiny. Jednakże, do czasu uzyskania dalszych danych, dawkowanie produktu leczniczego pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby należy zmniejszać w następujący, ustalony na podstawie doświadczeń pochodzących z programu badań klinicznych dotyczących piersi i jajnika, sposób: początek leczenia - jeśli stężenie bilirubiny mieści się w granicach 1,2 - 3,0 mg/dl, pierwszą dawkę należy zmniejszyć o 25%. Jeśli stężenie bilirubiny jest >3,0 mg/dl, pierwszą dawkę należy zmniejszyć o 50%. Jeśli pacjent toleruje pierwszą dawkę bez zwiększenia stężenia bilirubiny lub aktywności enzymów wątrobowych w surowicy, dawka w drugim cyklu może zostać zwiększona do następnego poziomu dawkowania, tj. jeśli zmniejszono pierwszą dawkę o 25%, to w drugim cyklu należy zwiększyć dawkę do pełnej wartości; jeśli zmniejszono pierwszą dawkę o 50%, to w drugim cyklu należy zwiększyć dawkę do 75% pełnej wartości. Jeśli jest tolerowana, dawka może zostać zwiększona do pełnej wartości w następnych cyklach. Produkt leczniczy można podawać pacjentom z przerzutami do wątroby z towarzyszącym zwiększeniem stężenia bilirubiny i aktywności enzymów wątrobowych do 4-krotnego przekroczenia górnej granicy wartości prawidłowych. Przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym należy dokonać oceny czynności wątroby stosując standardowe kliniczne testy laboratoryjne, takie jak oznaczenie aktywności AlAT i AspAT, aktywności fosfatazy zasadowej i stężenia bilirubiny. Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek. Ponieważ doksorubicyna jest metabolizowana przez wątrobę i wydalana z żółcią modyfikacja dawkowania nie jest konieczna. Wyniki badań dotyczących faramokinetyki populacyjnej (w zakresie badanego Cl_Cr 30-156 ml/min) wskazują, że klirens produktu leczniczego zależy od czynności nerek. Brak jest danych farmakokinetycznych dotyczących pacjentów z Cl_Cr poniżej 30 ml/min. Pacjenci z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS po splenektomii. Ze względu na brak doświadczenia nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u pacjentów po splenektomii. Dzieci i młodzież. Doświadczenie dotyczące stosowania u dzieci jest ograniczone. Z tego powodu nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u pacjentów <18 lat. Pacjenci w podeszłym wieku. Analiza populacyjna wykazała brak istotnego wpływu wieku pacjentów w badanym zakresie wieku (21-75 lat) na farmakokinetykę produktu leczniczego.

Przechowywać w temp. 2-8°C (w lodówce), nie zamrażać.

Nadwrażliwość na lek lub pozostałe składniki preparatu. Okres karmienia piersią. Preparatu nie wolno stosować w leczeniu chorych z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS, którzy mogą być skutecznie leczeni przy pomocy terapii miejscowej lub ogólnej interferonem-alfa.

Zaleca się, aby wszyscy pacjenci otrzymujący preparat byli rutynowo poddawani częstemu badaniu EKG. Przemijających zmian w zapisie EKG (takich jak spłaszczenie załamka T, obniżenie odcinka ST i łagodne zaburzenia rytmu) nie uważa się za bezwzględne wskazanie do przerwania leczenia preparatem. Ocena czynności lewej komory serca jest uznawana za obowiązującą przed każdym dodatkowym podaniem preparatu, które przekracza sumaryczną dawkę 450 mg antracyklin/m² pc. w ciągu życia. U pacjentów z chorobami serca, którzy wymagają leczenia, preparat można stosować tylko wówczas, gdy korzyści przewyższają ryzyko dla pacjenta. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością serca. Należy zachować ostrożność u pacjentów otrzymujących inne antracykliny. Ze względu na brak doświadczenia, nie zaleca się stosowania preparatu u chorych po splenektomii. Bezpieczeństwo i skuteczność u chorych w wieku poniżej 18 lat nie zostały określone. Brak danych farmakokinetycznych dotyczących chorych z klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min. Ze względu na różnice w profilu farmakokinetycznym i schemacie dawkowania, nie wolno stosować preparatu zamiennie z innymi postaciami farmaceutycznymi chlorowodorku doksorubicyny. Pacjenci muszą pozostawać pod kontrolą hematologiczną ze względu na ryzyko rozwoju wtórnych nowotworów: ostrych białaczek szpikowych i zespołów mielodysplastycznych. Leku nie wolno podawać w postaci bolusu lub nie rozcieńczonego roztworu. Jeśli u chorego wystąpią wczesne objawy lub oznaki niepożądanej reakcji na wlew, należy natychmiast przerwać wlew, zastosować odpowiednią premedykację (leki przeciwhistaminowe i/lub krótko działające kortykosteroidy) i ponowić wlew z mniejszą szybkością. W celu ograniczenia działań niepożądanych, takich jak rumień dłoni i podeszew stóp, zapalenie jamy ustnej lub toksyczny wpływ na układ krwiotwórczy, dawka może być zredukowana lub podana później (wytyczne dotyczące modyfikacji dawkowania - zob. ChPL). Przed rozpoczęciem leczenia oraz w trakcie jego prowadzenia należy kontrolować parametry czynności serca, obraz morfologiczny krwi oraz biochemiczne parametry czynności wątroby.

Lek może nasilać toksyczność, zwłaszcza mielotoksyczność innych cytostatyków. Nasila krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego wywołane cyklofosfamidem oraz hepatotoksyczność 6-merkaptopuryny.

Stosowanie leku w ciąży jest dopuszczalne jedynie w sytuacji, gdy jego zastosowanie u matki jest bezwzględnie konieczne, a stosowanie bezpieczniejszego leku alternatywnego jest niemożliwe lub przeciwwskazane. Kobietom w wieku rozrodczym należy zalecić stosowanie bezpiecznej antykoncepcji w trakcie terapii oraz przez 6 m-cy po zaprzestaniu leczenia. Lek jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.

U chorych na raka piersi lub raka jajnika: najczęściej rumień dłoni i podeszew stóp (46,1%) i zapalenie jamy ustnej (38,9%) - głównie łagodne; ciężkie przypadki (stopień III) stwierdzono odpowiednio u 19,5% i 8%, natomiast zagrażające życiu (stopień IV) - odpowiednio u 0,6% i 0,8%. Mielotoksyczność: leukopenia, niedokrwistość, neutropenia, małopłytkowość. Rzadko: ból głowy, reakcje alergiczne, dreszcze, zakażenia, ból w klatce piersiowej, bóle pleców, złe samopoczucie, grzybica jamy ustnej, zapalenie przełyku, nudności i wymioty, suchość jamy ustnej, wzdęcia, obrzęki obwodowe, utrata masy ciała, bezsenność, niepokój, neuropatia, depresja, hipertonia, zaburzenia oddychania, złuszczające zapalenie skóry, zapalenie spojówek, zaburzenia smaku, zakażenia układu moczowego, zapalenia pochwy. Kardiotoksyczność. Wtórne ostre białaczki szpikowe i mielodysplazje. U chorych na mięsaka Kaposiego: mielotoksyczność: leukopenia, neutropenia, niedokrwistość, małopłytkowość. Nudności, osłabienie, łysienie, gorączka, biegunka, ostre odczyny związane z wlewem, zapalenie jamy ustnej. Oportunistyczne zakażenia układu oddechowego (kandydoza, cytomegalia, opryszczka zwykła, zapalenia płuc wywołane przez Pneumocystis carinii, Mycobacterium avium complex). Rumień dłoni i podeszew stóp, kandydoza jamy ustnej, nudności i wymioty, duszność, ból brzucha, reakcje nadwrażliwości. Zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, aminotransferazy asparaginianowej oraz stężenia bilirubiny. Kardiotoksyczność. Wtórne ostre białaczki szpikowe i mielodysplazje.

Chlorowodorek doksorubicyny jest cytotoksycznym antybiotykiem antracyklinowym, otrzymywanym ze szczepu Streptomyces peucetius var. caesius. Dokładny mechanizm przeciwnowotworowej aktywności doksorubicyny nie jest znany. Uważa się, że zahamowanie syntezy DNA, RNA i syntezy białka jest odpowiedzialne za większość efektów cytotoksycznych. Jest to prawdopodobnie wynik wstawienia antracykliny między sąsiednie pary zasad w podwójnej helisie DNA, co uniemożliwia replikację DNA. Preparat jest długo przebywającą w krążeniu pegylowaną liposomalną postacią chlorowodorku doksorubicyny. Pegylowane liposomy zawierają wszczepione w powierzchnię segmenty hydrofilowego polimeru. Tak powstała ochronna otoczka, pozwala na przebywanie w krążeniu liposomów preparatu przez wydłużony czas. Osoczowe parametry farmakokinetyczne preparatu u ludzi znacznie odbiegają od opisywanych w literaturze dla standardowych preparatów doksorubicyny. Standardowy chlorowodorek doksorubicyny ulega rozległej dystrybucji tkankowej i szybkiej eliminacji. W przeciwieństwie profil farmakokinetyczny preparatu wskazuje, że jest on zamknięty w objętości płynu naczyniowego i że klirens doksorubicyny z krwi jest zależny od nośnika liposomalnego. T_0,5 wynosił średnio 73,9 h.

1 fiolka 10 ml zawiera 20 mg chlorowodorku doksorubicyny w postaci pegylowanych liposomów.