Preparat jest wskazany u pacjentów w wieku 12 lat i starszych w leczeniu ostrego bólu o umiarkowanym nasileniu, który nie ustąpi po leczeniu innymi lekami przeciwbólowymi, takimi jak paracetamol lub ibuprofen (stosowanymi w monoterapii).

Dorośli i młodzież w wieku powyżej 12 lat: doustnie, jednorazowo 1-2 kaps.; w razie potrzeby dawkę można powtarzać co 6-8 h, nie częściej niż 4x/dobę. Dawka paracetamolu zależy od mc. oraz wieku pacjenta (zazwyczaj dawka pojedyncza wynosi 10-15 mg na kg mc.). W ciągu doby nie należy przekraczać łącznej dawki 60 mg/kg mc. Maks. dawka dobowa: paracetamolu wynosi 4000 mg; kodeiny wynosi 240 mg; co odpowiada 8 kaps. od 43 kg (dzieci powyżej 12 lat, młodzież i dorośli). Maks. dawki dobowej (na 24 h) w żadnym przypadku nie wolno przekraczać. Niewydolność wątroby i lekka niewydolność nerek. W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek oraz z zespołem Gilberta-Meulengrachta należy zmniejszyć dawkę lub wydłużyć odstępy pomiędzy dawkami. Ciężka niewydolność nerek. W przypadku ciężkiej niewydolności nerek (Cl_Cr < 10 ml/min) należy zachowywać co najmniej 8-godz. odstępy pomiędzy kolejnymi dawkami. Dzieci i młodzież. Dzieci w wieku poniżej 12 lat lub o mc. mniejszej niż 43 kg: leku nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 12 lat ze względu na ryzyko toksyczności opioidów związane ze zmiennym i nieprzewidywalnym metabolizmem kodeiny do morfiny.

Linia podziału na tabl. ułatwia tylko rozkruszenie w celu ułatwienia połknięcia, a nie podział na równe dawki. Tabl. i kaps. należy przyjmować w całości, popijając odpowiednią ilością płynu, pomiędzy posiłkami. Przyjmowanie po jedzeniu może opóźnić działanie. Nie należy przyjmować tabl. i kaps. w pozycji leżącej. Czas trwania przyjmowania leku powinien określić lekarz prowadzący leczenie. Czas trwania leczenia należy ograniczyć do 3 dni i jeśli nie osiągnięto skutecznego złagodzenia bólu, pacjenci/opiekunowie powinni zasięgnąć opinii lekarza.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. U dzieci i młodzieży (w wieku 0-18 lat) poddawanych zabiegowi usunięcia migdałka podniebiennego (tonsilektomia) i/lub gardłowego (adenoidektomia) w ramach leczenia zespołu obturacyjnego bezdechu śródsennego ze względu na zwiększone ryzyko ciężkich i zagrażających życiu działań niepożądanych. Produktu leczniczego nie należy stosować w następujących przypadkach: niewydolność oddechowa; depresja ośrodka oddechowego: utrata przytomności; śpiączka; zapalenie płuc; ostry atak astmy; okres przedporodowy; zagrożenie porodem przedwczesnym; u dzieci poniżej 12 rż. u kobiet w czasie karmienia piersią; u pacjentów, o których wiadomo, że mają bardzo szybki metabolizm z udziałem enzymu CYP2D6.

Ze względu na ryzyko przedawkowania, należy sprawdzić czy inne przyjmowane równolegle leki nie zawierają paracetamolu i/lub kodeiny. Lek można stosować wyłącznie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka w następujących przypadkach: uzależnienie od opioidów; zaburzenia świadomości; stany z podwyższeniem ciśnienia śródczaszkowego; zaburzenia ośrodka oddechowego i czynności układu oddechowego; jednoczesne stosowanie inhibitorów MAO; POChP. Preparat należy stosować ze szczególną ostrożnością (tzn. z wydłużeniem odstępów pomiędzy dawkami lub w zmniejszonych dawkach) oraz pod kontrolą lekarza w następujących przypadkach: niewydolność hepatocytów (wskaźnik Child-Pugh < 9); przewlekły alkoholizm; ciężka niewydolność nerek (Cl_Cr < 10 ml/min) oraz pacjenci poddawani dializie; zespół Gilberta-Meulengrachta; choroby mogące przebiegać ze zmniejszeniem stężenia glutationu (np. w przypadku cukrzycy, zakażenia HIV, zespołu Downa, nowotworów). Kodeina jest metabolizowana przez enzym wątrobowy CYP2D6 do morfiny, jej aktywnego metabolitu. Jeśli pacjent ma niedobór lub jest całkowicie pozbawiony tego enzymu, nie zostanie uzyskane odpowiednie działanie przeciwbólowe. Szacunkowe dane wskazują, że do 7% populacji kaukaskiej może mieć niedobór tego enzymu. Jednak u pacjenta z szybkim lub bardzo szybkim metabolizmem, istnieje zwiększone ryzyko działań niepożądanych toksyczności opioidów nawet podczas stosowania zwykle zalecanych dawek. U tych pacjentów kodeina jest szybko przekształcana do morfiny, co prowadzi do osiągnięcia większego niż spodziewane stężenia morfiny. Należy kontrolować indywidualną reakcję pacjenta na lek, w celu szybkiego rozpoznania ewentualnego względnego przedawkowania. Szczególnie dotyczy to pacjentów w starszym wieku, z osłabioną czynnością nerek oraz z zaburzeniami oddychania (niebezpieczeństwo obrzęku płuc). Ogólnymi objawami toksyczności opioidów są: dezorientacja, senność, płytki oddech, małe źrenice, nudności, wymioty, zaparcia i brak apetytu. W ciężkich przypadkach mogą to być: objawy związane z hamowaniem czynności układu krążenia i układu oddechowego, które mogą zagrażać życiu, a w rzadkich przypadkach prowadzić do zgonu. Szacunkowa częstość występowania bardzo szybkiego metabolizmu w różnych populacjach: Afrykańska / Etiopska - 29%; Afroamerykańska - 3,4% - 6,5%; Azjatycka - 1,2% - 2%; Kaukaska - 3,6% - 6,5%; Grecka - 6,0%; Węgierska - 1,9%; Północno-europejska - 1%-2%. W publikowanej literaturze istnieją doniesienia, że kodeina stosowana pooperacyjnie u dzieci po zabiegu usunięcia migdałka podniebiennego i/lub gardłowego w obturacyjnym bezdechu śródsennym, prowadzi do rzadkich, lecz zagrażających życiu działań niepożądanych, w tym do zgonu. Wszystkie dzieci otrzymywały kodeinę w dawkach, które były w odpowiednim zakresie dawek; jednak istnieją dowody, że te dzieci bardzo szybko, albo szybko metabolizują kodeinę do morfiny. Lek nie jest zalecany do stosowania u dzieci, u których czynność układu oddechowego może być zaburzona, w tym u dzieci z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi, ciężkimi zaburzeniami serca lub układu oddechowego, zakażeniami górnych dróg oddechowych lub płuc, wielonarządowymi urazami lub rozległymi zabiegami chirurgicznymi. Te czynniki mogą nasilać objawy toksyczności morfiny. Ciężkie objawy ostrej nadwrażliwości (np. wstrząs anafilaktyczny) obserwowano bardzo rzadko. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości pacjent powinien odstawić lek i natychmiast skontaktować się z lekarzem. Przekroczenie zalecanej dawki może spowodować ciężkie uszkodzenie wątroby. W przypadku dłuższego stosowania paracetamolu w dużych dawkach mogą wystąpić bóle głowy, których nie wolno leczyć za pomocą podwyższonych dawek leku produktu leczniczego. W takich przypadkach nie należy dalej przyjmować leku przeciwbólowego bez uprzedniego porozumienia z lekarzem. Długotrwałe przyjmowanie leków przeciwbólowych, zwłaszcza w połączeniu z lekami przeciwbólowymi o działaniu przeciwzapalnym i przeciwgorączkowym, może prowadzić do trwałego uszkodzenia nerek i wystąpienia ryzyka niewydolności nerek (nefropatia po analgetykach). Nie należy nagle przerywać leczenia, jeśli produkt leczniczy stosowany był długotrwale, ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu odstawiennego. Mogą wystąpić bóle głowy oraz zmęczenie, bóle mięśniowe, zdenerwowanie i objawy wegetatywne. Objawy odstawienia ustępują zazwyczaj samoistnie w ciągu kilku dni. Należy poinstruować pacjenta, że w takich przypadkach nie powinien ponownie zaczynać przyjmowania leków przeciwbólowych, bez porozumienia z lekarzem. W przypadku obniżonego ciśnienia krwi z jednoczesną hipowolemią nie należy stosować tego produktu leczniczego w dużych dawkach. Podczas długotrwałego stosowania produktu leczniczego, podobnie jak w przypadku innych leków zawierających kodeinę, istnieje ryzyko uzależnienia. Należy zachować ostrożność stosując produkt leczniczy u osób uzależnionych w przeszłości od opioidów. Kodeina jest stosowana jako środek zastępczy przez osoby uzależnione od heroiny. Osoby uzależnione od alkoholu i leków uspokajających mają skłonności do nadużywania kodeiny. Leki zawierające kodeinę mogą być wydawane tylko z przepisu lekarza i stosowane pod ciągłą kontrolą lekarską. Należy poinstruować pacjenta, że odstępowanie osobom trzecim leków przepisywanych pacjentowi przez lekarza jest niedozwolone. Leczenie pacjentów po cholecystektomii należy prowadzić z zachowaniem ostrożności. Ze względu na skurcz zwieracza Oddiego mogą wystąpić objawy przypominające zawał serca oraz nasilenie objawów związanych z istniejącym zapaleniem trzustki. Lek może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, nawet jeśli jest przyjmowany zgodnie z zaleceniem lekarza. Podczas stosowania produktu leczniczego nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

Równoczesne stosowanie produktów leczniczych zaburzających czynność OUN, takich jak leki uspokajające, nasenne lub psychotropowe (np. chloropromazyna, tiorydazyna, perfenazyna) czy leków przeciwhistaminowych (np. prometazyna, meklozyna) obniżających ciśnienie, jak również innych leków przeciwbólowych, a także picie alkoholu może nasilić działanie uspokajające i depresję ośrodka oddechowego. Równoczesne stosowanie produktów leczniczych zwiększających metabolizm wątrobowy, jak niektóre leki nasenne i przeciwpadaczkowe (np. fenobarbital, fenytoina, karbamazepina) oraz ryfampicyny może powodować uszkodzenie wątroby, nawet podczas stosowania zalecanych dawek paracetamolu. Dotyczy to również substancji potencjalnie hepatotoksycznych oraz nadużywania alkoholu. Przyjmowanie produktu leczniczego z pokarmem i/lub lekami spowalniającymi opróżnianie żołądka (np. propentelina) może opóźnić wchłanianie paracetamolu oraz wystąpienie efektu leczniczego. Przyjmowanie preparatu z lekami przyspieszającymi opróżnianie żołądka (jak np. metoklopramid) może nasilić wchłanianie paracetamolu oraz efekt leczniczy. Lek podawany jednocześnie z AZT (zydowudyna) nasila działanie toksyczne zydowudyny na szpik kostny. Przyjmowanie probenecydu utrudnia sprzęganie paracetamolu z kwasem glukuronowym i prowadzi do ok. 2-krotnego zmniejszenia klirensu paracetamolu. Przy jednoczesnym przyjmowaniu probenecydu należy zmniejszyć dawkę paracetamolu. Kolestyramina zmniejsza wchłanianie paracetamolu. Podczas przyjmowania produktu leczniczego należy unikać picia alkoholu, ponieważ efekt addycyjny alkoholu ze składnikami leku prowadzi do znacznego zmniejszenia wydolności psychomotorycznej organizmu. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (imipramina, amitryptylina) oraz opipramol mogą nasilać depresję ośrodka oddechowego wywołaną przez kodeinę. Jednoczesne stosowanie inhibitorów MAO (takich jak np. tranylcypromina) nasila działania na OUN oraz inne działania niepożądane w stopniu trudnym do przewidzenia. Dlatego stosowanie produktu leczniczego można rozpocząć dopiero po 2 tyg. od zakończenia terapii lekami z grupy inhibitorów MAO. Jednoczesne stosowanie z częściowymi agonistami (lub antagonistami) opioidowymi, takimi jak np. buprenorfina, pentazocyna może osłabić działania leku produktu leczniczego. Cymetydyna i inne leki zmieniające metabolizm wątrobowy mogą nasilać działanie leku. Podczas jednoczesnego stosowania cymetydyny z morfiną obserwowano zahamowanie rozkładu metabolicznego morfiny, stężenia prowadzące do wzrostu jej stężenia w osoczu krwi. Nie można wykluczyć wystąpienia takiej reakcji również w przypadku kodeiny. Paracetamol zawarty w produkcie leczniczym może wywierać pewien wpływ na wyniki oznaczeń stężenia kwasu moczowego oraz cukru we krwi.

Badania przeprowadzone u kobiet w ciąży nie wykazały związku między przyjmowaniem paracetamolu w 1-szych 3-4 m-cach ciąży a występowaniem wad rozwojowych płodu. Odnotowano jednak znaczący związek pomiędzy wadami rozwojowymi układu oddechowego a przyjmowaniem kodeiny w 1-szych 3 m-cach ciąży. Produkt leczniczy jest przeciwwskazany w I trymestrze ciąży. W II i III trymestrze ciąży pojedyncze dawki można stosować jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności. W okresie przedporodowym oraz w przypadku zagrożenia porodem przedwczesnym stosowanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane, ponieważ kodeina przechodzi przez łożysko i może hamować czynność oddechową u noworodka. W przypadku długotrwałego przyjmowania kodeiny może rozwinąć się u płodu uzależnienie od opioidów. Stosowanie kodeiny w III trymestrze ciąży może powodować wystąpienie zespołu odstawiennego u noworodków, niezależnie od dawki. Leku nie należy stosować w okresie karmienia piersią. Paracetamol i kodeina, a także morfina będąca jej metabolitem, przenikają do mleka kobiecego. W zalecanych dawkach leczniczych kodeina i jej aktywny metabolit mogą być obecne w mleku matki w bardzo małych dawkach i jest mało prawdopodobne, aby niekorzystnie wpływały na karmione piersią niemowlę. Jeżeli jednak pacjentka ma bardzo szybki metabolizm z udziałem enzymu CYP2D6, w mleku matki mogą występować większe stężenia aktywnego metabolitu, morfiny. W bardzo rzadkich przypadkach może to spowodować u niemowlęcia objawy toksyczności opioidów, które mogą prowadzić do zgonu.

Zaburzenia układu pokarmowego: (bardzo często) nudności, wymioty, zaparcia; (niezbyt często) suchość błony śluzowej jamy ustnej; (rzadko) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (aminotransferaz). Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) uczucie zmęczenia, niewielkie bóle głowy; (często) niewielka senność; (niezbyt często) zaburzenia snu. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) świąd, rumień, wysypka, pokrzywka; (rzadko) ostre reakcje alergiczne, w tym zespół Stevens-Johnsona; (bardzo rzadko) ciężkie reakcje skórne. Zaburzenia układu oddechowego: (niezbyt często) skrócenie oddechu; (bardzo rzadko) skurcz oskrzeli (tzw. astma po analgetykach). Obrzęk płuc może wystąpić przy dużych dawkach, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi poprzednio zaburzeniami czynności płuc. Zaburzenia naczyniowe: (często) zmniejszenie ciśnienia krwi i omdlenia podczas przyjmowania dużych dawek. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) małopłytkowość, leukocytopenia; (bardzo rzadko) agranulocytoza, pancytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) reakcje nadwrażliwości takie jak obrzęk naczynioruchowy, duszność, wzmożone pocenie, nudności, gwałtowne obniżenie ciśnienia krwi prowadzące do wstrząsu. Uwaga: Podczas długotrwałego stosowania dużych dawek istnieje ryzyko rozwoju uzależnienia. Po dużych dawkach i u osób o zwiększonej wrażliwości może dojść do zależnych od dawki zaburzeń koordynacji wzrokowo-ruchowej i pogorszenia ostrości widzenia. Ponadto może wystąpić zahamowanie ośrodka oddechowego i euforia. Kodeina, zwłaszcza w dawkach jednorazowych powyżej 60 mg, może zwiększać napięcie mięśniówki gładkiej. Po zastosowaniu dużych dawek terapeutycznych oraz podczas zatrucia produktem leczniczym mogą występować omdlenia oraz spadki ciśnienia krwi; u pacjentów podających w wywiadzie zaburzenia czynności płuc należy liczyć się z możliwością wystąpienia obrzęku płuc. Należy pouczyć pacjenta, by w przypadku wystąpienia oznak nadwrażliwości przerwał przyjmowanie produktu leczniczego i jak najszybciej skontaktował się z lekarzem. Nie zgłaszano dotychczas, by podczas stosowania produktu leczniczego zgodnie z jego przeznaczeniem zwiększył się zakres i rodzaj działań niepożądanych pochodzących od poszczególnych składników połączonych w jeden produkt złożony.

W przypadku przedawkowania produktu leczniczego mogą wystąpić objawy zatrucia, które odpowiadają objawom zatrucia poszczególnymi składnikami preparatu. Paracetamol: ryzyko zatrucia dotyczy szczególnie małych dzieci, osób w podeszłym wieku, z chorobami wątroby, uzależnionych od alkoholu, niedożywionych oraz przyjmujących jednocześnie leki indukujące enzymy. W takich przypadkach przedawkowanie może nawet doprowadzić do śmierci. Przypadkowe lub zamierzone przedawkowanie paracetamolu może w ciągu kilku do kilkunastu godzin spowodować nudności, wymioty, nadmierne pocenie, senność i ogólne osłabienie. Objawy te mogą ustąpić następnego dnia, pomimo, że zaczyna rozwijać się uszkodzenie wątroby, które następnie daje objawy rozpierania w nadbrzuszu, powrót nudności i żółtaczkę. Przedawkowanie po podaniu ok. 6 g lub większej dawki paracetamolu jednorazowo u osoby dorosłej, lub jednorazowo 140 mg/kg mc. u dziecka, powoduje obumieranie komórek wątroby, co może prowadzić do całkowitej, nieodwracalnej martwicy, później do niewydolności hepatocytów, kwasicy metabolicznej oraz encefalopatii. To z kolei może powodować śpiączkę - nawet ze skutkiem śmiertelnym. Jednocześnie obserwuje się zwiększoną aktywność AspAT i dehydrogenazy mleczanowej oraz zwiększone stężenie bilirubiny, w połączeniu z wydłużeniem czasu protrombinowego, co może wystąpić 12-48 h od momentu przyjęcia leku. Objawy kliniczne i uszkodzenie wątroby zaczynają być widoczne zazwyczaj po 2 dobach i osiągają swój szczyt po 4-6 dobach. Również w przypadkach, gdy uszkodzenie wątroby nie jest ciężkie, może pojawić się ostra niewydolność nerek z ostrą martwicą kanalików. Do innych objawów niezależnych od wątroby, które obserwowano po przedawkowaniu paracetamolu, należą anomalie tkanki mięśnia sercowego i stany zapalne trzustki. Kodeina: po przedawkowaniu kodeiny mogą wystąpić: zahamowanie ośrodka oddechowego, senność, śpiączka, zwężenie źrenic, wymioty, bóle głowy, zatrzymanie moczu i zaparcie. Obserwowano również sinicę, niedotlenienie narządów, zimną skórę, atonię mięśni szkieletowych, w niektórych przypadkach bradykardię i gwałtowne obniżenie ciśnienia krwi. Czasami, zwłaszcza u dzieci, występują skurcze mięśniowe. Objawy te mogą się nasilić przy jednoczesnym spożyciu alkoholu lub przyjęciu leków zaburzających czynność OUN. Kodeina, zwłaszcza w dawkach powyżej 60 mg, może zwiększać napięcie mięśniówki gładkiej. Paracetamol: w momencie podejrzenia zatrucia paracetamolem: zaleca się oznaczenie stężenia paracetamolu w osoczu krwi; przeprowadzenie hemodializy może zmniejszyć stężenie paracetamolu we krwi; w ciągu 1-szych 10 h wskazane jest dożylne podanie substancji będącej donorem grup SH, np. N-acetylocysteiny. N-acetylocysteina wykazuje w pewnym stopniu działanie ochronne nawet po upływie 10 h, aż do 48 h od momentu zatrucia. W takim przypadku zaleca się podawanie przez dłuższy okres. W przypadku wystąpienia objawów klinicznych po podaniu dawki kodeiny powyżej 2 mg/kg mc. należy monitorować oddech w warunkach zapewniających możliwość reanimacji, aż do ustąpienia objawów. W przypadku braku objawów zaleca się obserwację przez co najmniej 6 h od momentu zatrucia. Zniesienie skutków działania kodeiny, przejawiających się depresją ośrodka oddechowego, można uzyskać podając antagonistę opioidów, np. nalokson. Nalokson można podać więcej niż jeden raz, ponieważ działanie kodeiny utrzymuje się dłużej niż działanie naloksonu. W przypadku, gdy nie ma możliwości podania naloksonu, wskazane jest leczenie objawowe, zwłaszcza ułożenie pacjenta w pozycji bocznej bezpiecznej, prowadzenie sztucznego oddychania i terapia przeciwwstrząsowa.

Paracetamol: paracetamol wykazuje właściwości przeciwbólowe, przeciwgorączkowe i bardzo słabe przeciwzapalne. Hamuje syntezę prostaglandyn w ośrodkowym układzie nerwowym poprzez hamowanie cyklooksygenazy kwasu arachidonowego. Skutkiem jest zmniejszenie wrażliwości na działanie mediatorów: kininy i serotoniny, oraz podwyższenie progu bólowego. Zmniejszenie stężenia prostaglandyn w podwzgórzu powoduje działanie przeciwgorączkowe. Paracetamol nie wpływa na agregację płytek krwi. Nie hamuje syntezy prostaglandyn w tkankach obwodowych. Kodeina: kodeina jest działającym ośrodkowo słabym analgetykiem. Kodeina działa poprzez receptory opioidowe µ, choć kodeina ma małe powinowactwo do tych receptorów, a jej działanie przeciwbólowe jest wynikiem przekształcenia do morfiny. Wykazano, że kodeina, szczególnie w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbólowymi, takimi jak paracetamol, jest skuteczna w leczeniu ostrego bólu nocyceptywnego. Działanie złożonego produktu leczniczego jest dłuższe i silniejsze niż każdego ze składników oddzielnie.

1 kaps. zawiera 500 mg paracetamolu oraz 30 mg kodeiny fosforanu półwodnego.