Produkt leczniczy jest wskazany w celu przeciwdziałania hiperfosfatemii u dorosłych pacjentów poddawanych hemodializie lub dializie otrzewnowej. Produkt leczniczy jest również wskazany w celu przeciwdziałania hiperfosfatemii u dorosłych pacjentów z przewlekłą chorobą nerek nie poddawanych dializie, ze stężeniem fosforanów w surowicy ≥1,78 mmol/l. Produkt leczniczy należy stosować w ramach wielostronnego podejścia terapeutycznego - leczenie może uwzględniać uzupełnianie wapnia, 1,25-dihydroksy-wit. D₃ lub jednego z jej analogów w celu opanowania rozwoju osteodystrofii nerkowej.

Dawka początkowa. Zalecana dawka początkowa węglanu sewelameru, stosowana wraz z 3 posiłkami/dobę, wynosi 2,4 g/dobę (przy stężeniu fosforanów 1,78-2,42 mmol/l (5,5-7,5 mg/dl)) lub 4,8 g/dobę przy stężeniu fosforanów >2,42 mmol/l (>7,5 mg/dl). W przypadku pacjentów leczonych wcześniej produktami wiążącymi fosforany (chlorowodorek sewelameru lub preparat wapniowy) produkt leczniczy należy podawać w równoważnych dawkach (gram za gram) i monitorować stężenia fosforanów w surowicy w celu zapewnienia optymalnych dawek dobowych. Indywidualne dostosowanie dawki i dawka podtrzymująca. Należy monitorować stężenie fosforanów w surowicy i indywidualnie dostosować dawkę węglanu sewelameru zwiększając ją o 0,8 g 3x/dobę (2,4 g/dobę) co 2-4 tyg. aż do uzyskania możliwego do zaakceptowania stężenia fosforanów w surowicy oraz kontynuować dalsze regularne monitorowanie. Pacjenci stosujący produkt leczniczy powinni przestrzegać wskazanych zaleceń dietetycznych. W praktyce klinicznej leczenie jest kontynuowane zależnie od potrzeby obniżania stężenia fosforanów w surowicy i przewiduje się, że dawka dobowa będzie wynosić średnio około 6 g/dobę. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci poniżej 18 lat.

Tabl. należy połykać w całości. Przed podaniem nie należy ich kruszyć, żuć ani dzielić na części.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Hipofosfatemia. Niedrożność jelit.

Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dorosłych pacjentów z przewlekłą chorobą nerek nie poddawanych dializie, ze stężeniem fosforanów w surowicy ≤1,78 mmol/l. W związku z tym, stosowanie produktu leczniczego w tej grupie pacjentów nie jest obecnie zalecane. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u pacjentów z następującymi zaburzeniami: dysfagia, zaburzenia połykania, ciężkie zaburzenia motoryki żołądka i jelit w tym nieleczona lub ciężka gastropareza, zatrzymanie treści żołądkowej i nieprawidłowe lub nieregularne ruchy jelit, czynna choroba zapalna jelit, poważna operacja przewodu pokarmowego. W związku z tym, podczas stosowania produktu leczniczego u takich pacjentów należy zachować ostrożność. W bardzo rzadkich przypadkach podczas leczenia chlorowodorkiem sewelameru (w postaci kaps./tabl.), który zawiera taki sam czynny fragment cząsteczki jak węglan sewelameru, u pacjentów obserwowano zablokowanie jelit i niedrożność/podniedrożność. Objawem poprzedzającym może być zaparcie. Pacjentów leczonych produktem leczniczym, u których wystąpiło zaparcie, należy uważnie monitorować. W przypadku pacjentów, u których wystąpiło silne zaparcie lub inne ciężkie objawy żołądkowo-jelitowe, należy powtórnie przeanalizować celowość dalszego leczenia produktem leczniczym. U pacjentów z CKD (przewlekła choroba nerek) mogą wystąpić niskie stężenia rozpuszczalnych w tłuszczach wit. A, D, E i K, zależnie od ich podaży w diecie oraz od nasilenia choroby. Nie można wykluczyć możliwości wiązania przez produkt leczniczy wit. rozpuszczalnych w tłuszczach i zawartych w spożywanych pokarmach. U pacjentów nie przyjmujących witaminowych suplementów diety i leczonych sewelamerem należy regularnie kontrolować stężenie wit. A, D, E i K w surowicy. W razie konieczności zaleca się stosowanie wit. suplementów diety. Zaleca się, aby pacjenci z CKD nie poddawani dializie, otrzymywali suplementy wit. D (około 400 j.m. naturalnej wit. D/dobę), które mogą stanowić część preparatu wielowitaminowego stosowanego niezależnie oprócz produktu leczniczego. U pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej zaleca się dodatkowe monitorowanie stężenia witamin rozpuszczalnych w tłuszczach i kwasu foliowego, ponieważ stężenia witaminy A, D, E i K nie były badane u takich pacjentów podczas badania klinicznego. Ze względu na niewystarczającą ilość dostępnych danych nie można wykluczyć niedoboru folianów podczas długotrwałego leczenia produktem leczniczym. U pacjentów z CKD może wystąpić hipokalcemia lub hiperkalcemia. Produkt leczniczy nie zawiera wapnia. W związku z tym należy w regularnych odstępach czasu monitorować stężenie wapnia w surowicy i w razie potrzeby podawać preparaty wapnia. U pacjentów z przewlekłą chorobą nerek istnieje predyspozycja do wystąpienia kwasicy metabolicznej. W związku z tym w ramach dobrej praktyki klinicznej zaleca się monitorowanie stężenia wodorowęglanów. U pacjentów dializowanych występuje określone ryzyko zakażeń związanych z techniką dializowania. Zapalenie otrzewnej jest znanym powikłaniem u pacjentów dializowanych otrzewnowo i w badaniu klinicznym chlorowodorku sewelameru obserwowano większą liczbę przypadków zapalenia otrzewnej w grupie otrzymującej sewelamer niż w grupie kontrolnej. Należy ściśle monitorować pacjentów dializowanych otrzewnowo w celu zapewnienia stosowania prawidłowej techniki aseptycznej wraz z szybkim rozpoznaniem i leczeniem objawów przedmiotowych i podmiotowych związanych z zapaleniem otrzewnej. Rzadko zgłaszano trudności w połykaniu tabl. produktu leczniczego. Wiele z tych przypadków dotyczyło pacjentów z chorobami współistniejącymi, w tym z zaburzeniami połykania lub zaburzeniami czynności przełyku. Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu leczniczego u pacjentów z trudnościami w połykaniu. Należy rozważyć stosowanie prosz. do sporz. zaw. doustnej u pacjentów z trudnościami w połykaniu w wywiadzie. Zaleca się ściślejsze monitorowanie pacjentów z niedoczynnością tarczycy, którzy otrzymują sewelamer i lewotyroksynę w skojarzeniu. Podczas badania klinicznego trwającego rok nie obserwowano kumulacji sewelameru. Jednak nie można całkowicie wykluczyć możliwego wchłaniania i kumulacji sewelameru podczas długotrwałego leczenia (>1 rok). Produkt leczniczy nie jest wskazany w leczeniu nadczynności przytarczyc. U pacjentów z wtórną nadczynnością przytarczyc produkt leczniczy należy stosować w ramach wielostronnego podejścia terapeutycznego - leczenie może uwzględniać uzupełnianie wapnia, 1,25-dihydroksy-wit. D₃ lub jednego z jej analogów w celu zmniejszenia stężenia natywnego hormonu przytarczyc (iPTH). W literaturze opisano przypadki występowania ciężkich stanów zapalnych zlokalizowanych w różnych częściach przewodu pokarmowego (w tym ciężkich powikłań, takich jak krwawienie, perforacja, owrzodzenie, martwica, zapalenie jelita grubego) związanych z obecnością kryształów sewelameru. Nie wykazano jednak, aby kryształy sewelameru były przyczyną inicjującą tego typu zaburzenia. Należy ponownie rozważyć decyzję o leczeniu węglanem sewelameru u pacjentów, u których wystąpiły ciężkie objawy ze strony przewodu pokarmowego. Sewelamer nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji u pacjentów dializowanych. W badaniu interakcji pojedynczej dawki z udziałem zdrowych ochotników chlorowodorek sewelameru, który zawiera taki sam czynny fragment cząsteczki jak produkt leczniczy, zmniejszał biodostępność cyprofloksacyny o około 50%, gdy była ona podawana razem z chlorowodorkiem sewelameru. Produktu leczniczego nie należy stosować jednocześnie z cyprofloksacyną. U pacjentów po przeszczepieniu, którym jednocześnie podawano chlorowodorek sewelameru, obserwowano zmniejszone stężenie cyklosporyny, mykofenolanu mofetylu i takrolimusu bez jakichkolwiek konsekwencji klinicznych (np. bez odrzucania przeszczepu). Nie można wykluczyć ryzyka interakcji i w związku z tym należy rozważyć monitorowanie stężeń cyklosporyny, mykofenolanu mofetylu i takrolimusu we krwi podczas równoczesnego stosowania i po odstawieniu tych produktów leczniczych. Obserwowano bardzo rzadkie przypadki niedoczynności tarczycy u pacjentów, którym podawano jednocześnie chlorowodorek sewelameru, który zawiera taki sam czynny fragment cząsteczki jak węglan sewelameru, i lewotyroksynę. W związku z tym zaleca się ścisłe monitorowanie stężeń TSH u pacjentów otrzymujących węglan sewelameru i lewotyroksynę. Pacjenci stosujący leki przeciwarytmiczne w leczeniu arytmii i leki przeciwpadaczkowe w leczeniu napadów padaczkowych byli wyłączeni z udziału w badaniach klinicznych. Należy zachować ostrożność w przypadku przepisywania produktu leczniczego pacjentom stosującym te produkty lecznicze. W badaniach interakcji z udziałem zdrowych ochotników chlorowodorek sewelameru, który zawiera taki sam czynny fragment cząsteczki jak węglan sewelameru, nie wpływał na biodostępność digoksyny, warfaryny, enalaprylu i metoprololu. Po wprowadzeniu leku do obrotu opisywano bardzo rzadkie przypadki zwiększenia stężenia fosforanów u pacjentów przyjmujących inhibitory pompy protonowej jednocześnie z węglanem sewelameru. Produkt leczniczy nie jest wchłaniany przez organizm i może wpływać na biodostępność innych produktów leczniczych. Wszystkie produkty lecznicze, których zmniejszenie biodostępności mogłoby mieć znaczący wpływ kliniczny na bezpieczeństwo stosowania lub skuteczność, należy podawać co najmniej na jedną godzinę przed lub trzy godziny po podaniu produktu leczniczego lub lekarz powinien rozważyć monitorowanie stężenia tych produktów leczniczych we krwi.

Brak danych lub istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania sewelameru u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały pewien toksyczny wpływ na reprodukcję w przypadku stosowania dużych dawek sewelameru u szczurów. Ponadto wykazano, że sewelamer zmniejsza wchłanianie niektórych wit., w tym kwasu foliowego. Potencjalne ryzyko dla człowieka nie jest znane. Produkt leczniczy Renvela może być stosowany u kobiet w okresie ciąży tylko w razie wyraźnej konieczności i po starannym rozważeniu korzyści i ryzyka dla matki i płodu. Nie wiadomo, czy sewelamer i/lub jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Brak wchłanialności sewelameru wskazuje, że przenikanie sewelameru do mleka ludzkiego jest mało prawdopodobne. Należy podjąć decyzję o kontynuacji/przerwaniu karmienia piersią lub kontynuacji/przerwaniu leczenia produktem leczniczym, biorąc pod uwagę korzyść dla dziecka wynikającą z karmienia piersią oraz korzyść dla matki wynikającą z leczenia produktem leczniczym. Brak danych dotyczących wpływu sewelameru na płodność ludzi. Badania na zwierzętach wykazały, że sewelamer nie zaburzał płodności samców i samic szczura w przypadku ekspozycji na odpowiednik podwójnej maks. dawki 13 g/dobę stosowanej u ludzi podczas badań klinicznych, wyliczony w oparciu o porównanie względnej pc.

Do najczęściej występujących (≥5% pacjentów) działań niepożądanych należały zaburzenia żołądka i jelit. Większość tych działań niepożądanych miało charakter łagodny lub umiarkowany. Bezpieczeństwo stosowania sewelameru (zarówno w postaci węglanu jak i chlorowodorku) badano w wielu próbach klinicznych obejmujących łącznie 969 pacjentów hemodializowanych, których leczenie trwało 4-50 tyg. (724 pacjentów leczonych chlorowodorkiem sewelameru i 245 leczonych węglanem sewelameru), 97 pacjentów dializowanych otrzewnowo, których leczenie trwało 12 tyg. (wszyscy leczeni chlorowodorkiem sewelameru), i 128 pacjentów z CKD nie poddawanych dializie, których leczenie trwało 8-12 tyg. (79 pacjentów leczonych chlorowodorkiem sewelameru i 49 leczonych węglanem sewelameru). Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) reakcje nadwrażliwości - działania niepożądane zgłaszane w okresie po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty, ból w nadbrzuszu, zaparcie; (często) biegunka, niestrawność, wzdęcia z oddawaniem gazów, ból brzucha; (nieznana) zablokowanie jelit, niedrożność lub podniedrożność, perforacja jelit. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) świąd, wysypka.

Chlorowodorek sewelameru, który zawiera taki sam czynny fragment cząsteczki jak węglan sewelameru, podawany zdrowym ochotnikom w dawkach do 14 g/dobę przez 8 dni nie powodował żadnych działań niepożądanych. U pacjentów z CKD maks. badana średnia dawka dobowa wynosiła 14,4 g węglanu sewelameru w pojedynczej dawce dobowej.

Produkt leczniczy zawiera sewelamer, niewchłanialny usieciowany polimer wiążący fosforany, niezawierający metalu i wapnia. Sewelamer zawiera liczne grupy aminowe oddzielone jednym atomem węgla od rdzenia polimeru, które w żołądku ulegają protonizacji. Takie protonizowane grupy aminowe wiążą w jelicie ujemnie naładowane jony, takie jak pochodzące z diety fosforany. Poprzez wiązanie fosforanów w przewodzie pokarmowym i zmniejszanie wchłaniania sewelamer zmniejsza stężenie fosforanów w surowicy. Podczas podawania produktu leczniczego wiążącego fosforany zawsze konieczne jest regularne monitorowanie stężenia fosforanów w surowicy. Podczas 2 randomizowanych, krzyżowych badań klinicznych, wykazano, że węglan sewelameru w postaci tabl. i prosz. podawany 3x/dobę stanowi równoważnik terapeutyczny chlorowodorku sewelameru i w związku z tym jest skuteczny w kontrolowaniu stężenia fosforanów w surowicy u pacjentów hemodializowanych z CKD.

1 tabl. zawiera 800 mg sewelameru węglanu.