Krótkotrwałe leczenie: zespołu lęku uogólnionego, zespołu lęku napadowego z agorafobią lub bez agorafobii, zespołu lękowego z wtórnym obniżeniem nastroju. Leczenie farmakologiczne jest wskazane tylko w sytuacjach, w których objawy są nasilone, zaburzają prawidłowe funkcjonowanie lub są bardzo uciążliwe dla pacjenta.

Tabl. o zmodyf. uwalnianiu. Optymalna dawka produktu leczniczego powinna zależeć od nasilenia objawów oraz indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę a leczenie rozpoczynać od dawki początkowej i stopniowo zwiększać w celu uniknięcia nadmiernej sedacji. Jeśli pacjent wymaga podawania większej dawki, dawkowanie należy bardzo ostrożnie zwiększać, aby uniknąć działań niepożądanych. Początkowo należy zwiększać tylko dawkę wieczorną, a następnie zwiększać dawki stosowane w ciągu dnia. Pacjenci nieleczeni dotychczas lekami psychotropowymi, zwykle powinni otrzymywać odpowiednio mniejszą dawkę niż pacjenci stosujący wcześniej leki uspokajające, przeciwdepresyjne lub nasenne albo pacjenci nadużywający w przeszłości alkoholu. Zgodnie z zaleceniami, należy stosować najmniejsze skuteczne dawki u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów ze zmianami w stanie zdrowia, aby uniknąć ataksji i nadmiernego uspokojenia. Zalecane jest przeprowadzanie okresowej kontroli pacjentów w celu ewentualnej koniecznej modyfikacji dawkowania. Zaburzenia lękowe. Dawka początkowa wynosi 1 mg w jednej dawce lub w dwóch dawkach podzielonych. Standardową dawką podtrzymującą jest 0,5 mg do 4 mg/dobę w jednej lub dwóch dawkach. Zespól lęku napadowego. Dawka początkowa wynosi 0,5 mg do 1 mg/dobę, podawane w jednej lub w dwóch dawkach. Zwiększenie dawki jest zalecane jedynie w przypadkach ciężkich i obezwładniających napadów paniki spełniających określone kryteria diagnostyczne oraz pod warunkiem, że lek jest dobrze tolerowany przez pacjenta. U większości pacjentów przeciętna dawka podtrzymująca wynosi od 4 mg do 6 mg na dobę. Nie należy przekraczać dawki 6 mg/dobę. Jeśli wystąpią działania niepożądane, zalecane jest zmniejszenie dawki. Pacjenci w podeszłym wieku lub w przypadku choroby powodującej osłabienie. U pacjentów w podeszłym wieku lub u pacjentów ze zmianami stanu zdrowia dawka początkowa wynosi 0,5 mg do 1 mg/dobę w jednej lub dwóch dawkach. Dawkę w razie potrzeby można zwiększyć, jeśli jest dobrze tolerowana przez pacjenta. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Dawka początkowa wynosi 0,5 mg do 1 mg/dobę, podawana w jednej lub dwóch dawkach, w razie potrzeby dawkę można zwiększyć, jeśli jest dobrze tolerowana przez pacjenta. Stosowanie u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby jest przeciwwskazane. Czas leczenia. Jak zawsze w przypadku leczenia benzodiazepinami, okres leczenia powinien być możliwie jak najkrótszy, maksymalnie 8-12 tyg., włączając czas zmniejszania dawki. W pewnych przypadkach przedłużenie okresu stosowania alprazolamu może być konieczne. Nie należy jednak tego czynić bez wcześniejszej oceny stanu pacjenta przez specjalistę. W razie przewlekłego stosowania istnieje ryzyko rozwinięcia się zależności lekowej. Przerwanie leczenia. Leczenie produktem należy przerwać poprzez stopniowe zmniejszanie dawki. Zaleca się, aby dawkę dobową produktu leczniczego zmniejszać o nie więcej niż 0,5 mg, co trzy dni. W niektórych przypadkach zmniejszenie dawki powinno trwać nawet dłużej. W razie wystąpienia nasilonych objawów odstawienia, należy powrócić do poprzednio stosowanej dawki, a następnie wydłużyć czas odstawiania leczenia. Częstość występowania objawów z odbicia i objawów odstawienia jest większa podczas leczenia napadów lęku większymi dawkami. Dzieci i młodzież. Produktu leczniczego nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, ze względu na bezpieczeństwo stosowania. Tabl. Leczenie produktem leczniczym powinno być możliwie jak najkrótsze. Pacjenci powinni być pod stałą opieką lekarską, aby można było ocenić potrzebę dalszego leczenia. Leczenie, włącznie z czasem obejmującym stopniowe zmniejszanie dawki, nie powinno trwać dłużej niż 8-12 tyg. W niektórych przypadkach może być jednak konieczne wydłużenie czasu leczenia; jeżeli tak, to decyzję o wydłużeniu leczenia należy podjąć na podstawie dokładnej oceny stanu pacjenta. W razie długotrwałego stosowania istnieje ryzyko rozwinięcia się zależności lekowej (niekorzystny stosunek korzyści do zagrożeń). Dawkę należy ustalić indywidualnie, biorąc pod uwagę nasilenie objawów choroby oraz reakcję pacjenta na leczenie. Leczenie należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki. Nie należy przekraczać dawki maksymalnej. Należy stosować schemat dawkowania, odpowiadający potrzebom największej liczby pacjentów. U pacjentów wymagających większych dawek alprazolamu, należy dawki zwiększać ostrożnie, aby uniknąć działań niepożądanych. Należy najpierw zwiększyć dawkę wieczorną, a dopiero gdy to konieczne, również dawkę poranną. Zespół lęku uogólnionego i zespół lękowy z wtórnym obniżeniem nastroju. Leczenie początkowe: dorośli: 0,25-0,5 mg 3x/dobę; osoby w wieku podeszłym: 0,25 mg 2-3x/dobę. Leczenie podtrzymujące: dorośli: 0,5-4 mg/dobę, w dwóch lub trzech dawkach podzielonych; osoby w wieku podeszłym: 0,5-0,75 mg/dobę w dwóch lub trzech dawkach podzielonych. Zespół lęku napadowego. Leczenie początkowe: 0,5 do 1 mg przed snem (dawki nie należy zwiększać o więcej niż 1 mg w ciągu 3-4 dni). Leczenie podtrzymujące: 4 mg/dobę w dawkach podzielonych. W wyjątkowych przypadkach 8-10 mg/dobę w dawkach podzielonych. Jeśli już po zastosowaniu dawek początkowych pojawią się działania niepożądane, należy dawki zmniejszyć. Alprazolam należy odstawiać stopniowo; po nagłym przerwaniu leczenia mogą wystąpić objawy odstawienia. Objawy te mogą mieć postać łagodnej dysforii, bezsenności, a także poważniejszych stanów, jak kurcze mięśni i brzucha, wymioty, pocenie się, drżenie i drgawki. Odstawianie alprazolamu powinno być wydłużone w czasie, np. jeśli pacjent zażywa dawkę 0,5 mg rano, 0,5 mg w południe i 1 mg wieczorem, zaleca się zmniejszanie dawki dobowej maks. o 0,25 mg co 3 dni. W niektórych przypadkach zalecane jest zmniejszenie dawki dobowej, bez względu na jej wartość początkową, o 0,5 mg co 3 dni. Jeśli wystąpią objawy odstawienia, należy ponownie wdrożyć poprzedni schemat dawkowania, do momentu zrównoważenia stanu pacjenta, a następnie ponownie rozpocząć, w wolniejszym tempie, stopniowe zmniejszanie dawki dobowej. Pacjenci leczeni alprazolamem w dawkach większych niż 4 mg w czasie zmniejszania dawek mają więcej problemów z odstawieniem alprazolamu. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, dlatego nie należy stosować tego produktu leczniczego w tej grupie pacjentów.

Tabl. należy połykać w całości.

Nadwrażliwość na alprazolam, inne benzodiazepiny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, Myasthenia gravis, ciężka niewydolność oddechowa, zespół bezdechu sennego,ciężka niewydolność wątroby. Nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

Tolerancja. Może rozwinąć się zmniejszenie skuteczności działania uspokajającego benzodiazepin po wielokrotnym stosowaniu przez okres kilku tyg. Uzależnienie. Stosowanie benzodiazepin może prowadzić do rozwoju uzależnienia fizycznego i psychicznego. Ryzyko rozwoju uzależnienia zwiększa się z dawką oraz czasem trwania leczenia; jest ono również większe u pacjentów nadużywających w przeszłości leków, alkoholu lub narkotyków. Uzależnienie może wystąpić podczas stosowania dawek leczniczych i/lub u pacjentów bez indywidualnych czynników ryzyka. Ryzyko uzależnienia lekowego wzrasta w razie jednoczesnego stosowania kilku benzodiazepin bez względu na wskazanie anksjolityczne lub nasenne. Zgłaszano również przypadki nadużywania alprazolamu. Objawy odstawienia. Jeśli dojdzie do uzależnienia, nagłe przerwanie leczenia będzie wiązało się z wystąpieniem objawów odstawienia. Mogą to być bóle głowy, bóle mięśni, bardzo silny lęk, napięcie, niepokój ruchowy, splątanie, drażliwość. W ciężkich przypadkach mogą wystąpić następujące objawy: derealizacja, depersonalizacja, przeczulica słuchowa, drętwienie i mrowienie kończyn, nadwrażliwość na światło, hałas i dotyk, omamy lub napady drgawkowe. Lęk z odbicia. Po odstawieniu produktu leczniczego może wystąpić przemijające nasilenie objawów, które były powodem rozpoczęcia leczenia benzodiazepinami. Objawom tym mogą dodatkowo towarzyszyć inne reakcje, w tym zmiany nastroju, lęk lub zaburzenia snu i niepokój psychoruchowy. Ponieważ ryzyko rozwoju zespołu odstawiennego/zespołu z odbicia jest większe po nagłym zaprzestaniu leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki o nie więcej niż 0,5 mg, co trzy dni. Niektórzy pacjenci mogą wymagać nawet wolniejszego zmniejszania dawki. Zwiększone ryzyko samobójstw i zachowań samobójczych. U pacjentów z depresją lub lękiem związanym z depresją, nie należy stosować benzodiazepin ani leków podobnych do beznodiazepin, gdyż mogą zwiększać ryzyko samobójstwa. Należy zatem zachować ostrożność oraz przepisywać ograniczoną liczbę tabletek produktu leczniczego, stosując alprazolam u pacjentów z depresją lub lękiem towarzyszącym depresji, z uwagi na występujące u nich myśli i skłonności samobójcze. Stwierdzono, że napady lęku panicznego pierwotne lub wtórne do zaburzeń depresyjnych były związane ze zwiększoną częstością zachowań samobójczych u pacjentów nieleczonych z powodu depresji. Dlatego duże dawki alprazolamu należy stosować w leczeniu napadów lęku panicznego bardzo ostrożnie, unikać monoterapii w leczeniu pacjentów z depresją lub pacjentów, u których występują myśli lub skłonności samobójcze.Czas trwania leczenia powinien być możliwie najkrótszy, w zależności od wskazania, ale nie powinien przekraczać ośmiu do 12 tyg. w przypadku zaburzeń lękowych, wliczając w to proces zmniejszania dawki. Wydłużenie czasu leczenia poza ten okres nie powinno być zlecane bez ponownej oceny stanu pacjenta przez specjalistę. W przypadku długotrwałego stosowania benzodiazepin konieczność kontynuowania leczenia powinna być okresowo weryfikowana przez lekarza prowadzącego. Długotrwałe stosowanie alprazolamu bez wątpienia może prowadzić do rozwoju zależności psychicznej. Korzystne może być poinformowanie pacjenta w momencie rozpoczynania leczenia, że będzie ono miało ograniczony czas trwania oraz dokładne wytłumaczenie, w jaki sposób odbywać się będzie stopniowe zmniejszanie dawki. Ponadto ważne jest przygotowanie pacjenta na możliwość wystąpienia objawów z odbicia, aby zminimalizować jego lęk, gdyby tak się stało podczas odstawiania produktu leczniczego. W niektórych wskazaniach, w przypadku benodiazepin o krótkim okresie działania (szczególnie podawanych w dużych dawkach), objawy odstawienia mogą wystąpić w przerwach między kolejnymi dawkami. W przypadku stosowania benzodiazepin o długim okresie działania należy ostrzec przed zmianą na beznodiazepiny o krótkim okresie działania, gdyż mogą wystąpić objawy odstawienia. Niepamięć.Benzodiazepiny mogą wywoływać amnezję następczą. Objawy amnezji występują najczęściej kilka godzin po zażyciu produktu leczniczego. Reakcje psychiczne i paradoksalne. Wiadomo, że podczas stosowania benzodiazepin mogą wystąpić takie objawy jak niepokój (zwłaszcza ruchowy), pobudzenie, drażliwość, agresja, urojenia, wybuchy złości, koszmary senne, omamy, psychozy, nietypowe zachowanie oraz inne działania niepożądane dotyczące zachowania. W razie ich wystąpienia należy przerwać stosowanie produktu leczniczego. Bardziej prawdopodobne jest ich wystąpienie u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci w podeszłym wieku. Pacjentom w podeszłym wieku i/lub pacjentom osłabionym należy podawać mniejsze dawki skuteczne alprazolamu ze względu na ryzyko ataksji lub nadmiernej sedacji. Benzodiazepiny oraz podobne leki należy stosować z zachowaniem ostrożności z powodu ryzyka sedacji i/lub osłabienia siły mięśniowej, co może prowadzić do upadków mogących mieć poważne następstwa w tej grupie wiekowej. Zaleca się stosowanie mniejszych dawek alprazolamu u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową z powodu ryzyka depresji oddechowej. Stosowanie benzodiazepin u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby jest przeciwwskazane, ponieważ mogą one przyspieszać wystąpienie encefalopatii. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Benzodiazepiny nie są zalecane jako podstawowe leczenie chorób psychotycznych. Benzodiazepiny należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów nadużywających w przeszłości leków, alkoholu lub narkotyków. Ryzyko związane z jednoczesnym stosowaniem opioidów. Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego z opioidami może powodować uspokojenie, depresję oddechową, śpiączkę i zgon. Ze względu na te zagrożenia, jednoczesne przepisywanie leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny, lub podobnych leków, takich jak produkt leczniczy, z opioidami powinno ograniczać się tylko do pacjentów, u których alternatywne sposoby leczenia są niewystarczające. Jeśli zostanie podjęta decyzja o przepisaniu produktu leczniczego jednocześnie z opioidami, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę przez możliwie najkrótszy czas. Należy uważnie obserwować pacjentów, czy nie występują u nich objawy podmiotowe i przedmiotowe depresji oddechowej oraz uspokojenia. Z tego względu zdecydowanie zaleca się poinformować pacjentów i ich opiekunów (w stosownych przypadkach) o występującym zagrożeniu, aby byli świadomi tych objawów. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo i skuteczność alprazolamu nie zostało ustalone u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, dlatego nie należy stosować alprazolamu w tej grupie wiekowej. Laktoza jednowodna. Pacjenci z rzadko występującą, wrodzoną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy, nie powinni stosować tego produktu leczniczego. Pacjenci powinni być ostrzeżeni, aby nie prowadzili pojazdów, obsługiwali maszyn oraz nie wykonywali innych niebezpiecznych czynności (np. pracy na wysokości) podczas stosowania produktu leczniczego. Alprazolam może zaburzać aktywność psychofizyczną, szczególnie jeśli pacjent spożywa jednocześnie alkohol lub stosuje leki hamujące ośrodkowy układ nerwowy. Sedacja, amnezja, zaburzenia koncentracji i miorelaksacja mogą niekorzystnie wpłynąć na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, a niedobór snu może zwiększyć prawdopodobieństwo zaburzeń czujności. Pacjentów należy ostrzec przed takimi działaniami i możliwym ich nasileniu przez spożywany w czasie leczenia alkohol.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji. Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych. Alkohol. Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania tego produktu leczniczego. Należy pamiętać o możliwości addytywnego działania depresyjnego na OUN, kiedy benzodiazepiny stosowane są z alkoholem. To wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługę maszyn. Połączenie z lekami uspokajającymi działającymi na ośrodkowy układ nerwowy. Nasilenie ośrodkowego działania uspokajającego może wystąpić w razie jednoczesnego stosowania z lekami przeciwpsychotycznymi (neuroleptykami), lekami przeciwlękowymi/lekami uspokajającymi, opioidami, lekami przeciwdepresyjnymi, lekami przeciwdrgawkowymi lub lekami przeciwhistaminowymi działającymi uspokajająco. W razie jednoczesnego stosowania należy zmniejszyć dawkę jednego lub obu leków. Opioidy. Jednoczesne stosowanie leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny, lub podobnych leków, takich jak produkt leczniczy, z opioidami zwiększa ryzyko uspokojenia, depresji oddechowej, śpiączki i zgonu z powodu nasilonego depresyjnego działania na ośrodkowy układ nerwowy. Dawka i czas trwania jednoczesnego stosowania powinny być ograniczone. Należy zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku, w przypadku stosowania z lekami wywołującymi depresję układu oddechowego, takimi jak opioidy (leki przeciwbólowe, leki przeciwkaszlowe, w substytucji). Podczas jednoczesnego stosowania klozapiny istnieje zwiększone ryzyko nagłego zatrzymania oddechu i/lub krążenia. Jednoczesne stosowanie imipraminy lub dezypraminy zwiększa ich stężenie w osoczu w stanie stacjonarnym. Alprazolam może zmniejszyć klirens digoksyny, zwiększając w ten sposób jej stężenie w osoczu. Alprazolam może zwiększyć stężenie w osoczu jednocześnie stosowanego litu. Cymetydyna zmniejsza klirens alprazolamu i wydłuża jego okres półtrwania. Etynyloestradiol również wydłuża okres półtrwania alprazolamu. Substancje hamujące określone enzymy wątrobowe (szczególnie enzym P450 3A4) mogą zwiększać stężenie alprazolamu i nasilać jego działanie. Dane z badań klinicznych alprazolamu, badań in-vitro alprazolamu oraz badań klinicznych leków podobnie metabolizowanych dostarczają dowodów na różnego stopnia interakcje i możliwe interakcje z alprazolamem dla pewnej liczby leków. Podczas jednoczesnego stosowania alprazolamu i leków wpływających na jego metabolizm, może dojść do interakcji farmakokinetycznych: nie zaleca się jednoczesnego stosowania alprazolamu z azolowymi lekami przeciwgrzybicznymi (ketokonazolem, itrakonazolem, posakonazolem, worykonazolem) w razie jednoczesnego podawania alprazolamu z nefazodonem, fluwoksaminą oraz cymetydyną należy zachować zwiększoną ostrożność i w razie potrzeby odpowiednio zmniejszyć dawki, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania alprazolamu z fluoksetyną, dekstropropoksyfenem, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, sertraliną, diltiazemem lub antybiotykami makrolidowymi (erytromycyną, klarytromycyną, telitromycyną). Interakcje, dotyczące inhibitorów proteazy HIV (np. rytonawir) i alprazolamu są złożone i zależne od czasu. W wyniku podawania małych dawek rytonawiru dochodzi do znacznego zaburzenia klirensu alprazolamu, wydłużenia okresu półtrwania w fazie eliminacji oraz nasilenia działania klinicznego. Jednak po długotrwałej ekspozycji na rytonawir, indukcja CYP3A równoważy ten wpływ hamujący. Opisana interakcja wymaga dostosowania dawki lub zaprzestania podawania alprazolamu.

Duża liczba danych z badań kohortowych wskazuje, że ekspozycja na benzodiazepiny w I trymestrze nie jest związana z podwyższonym ryzykiem znacznych wad rozwojowych. Niektóre epidemiologiczne wczesne kontrolne badania kliniczne wykazują zwiększone ryzyko rozszczepień wargi i/lub podniebienia. Dane wskazują, że ryzyko wystąpienia u niemowlęcia rozszczepienia wargi lub podniebienia w wyniku stosowania przez matkę benzodiazepiny wynosi mniej niż 2/1000, podczas gdy przewidywana częstość takich wad w populacji ogólnej wynosi w przybliżeniu 1/1000. Leczenie benzodiazepinami w dużej dawce w II i/lub III trymestrze ciąży powoduje zmniejszenie aktywności ruchowej oraz wahania rytmu serca płodu. Jeśli z powodów medycznych alprazolam jest stosowany w ostatnim okresie ciąży (III trymestr), nawet w małych dawkach, u noworodka mogą wystąpić objawy zespołu wiotkiego dziecka, takie jak hipotonia osiowa lub problemy ze ssaniem skutkujące niskim przyrostem masy ciała u noworodka. Objawy te są przemijające, jednak mogą się utrzymywać od 1 do 3 tyg., zgodnie z okresem półtrwania produktu leczniczego. Po stosowaniu dużych dawek może pojawić się u noworodków depresja ośrodka oddechowego lub bezdech i hipotermia. Ponadto, objawy odstawienia u noworodków, takie jak nadpobudliwość, pobudzenie i drżenie, można obserwować kilka dni po urodzeniu, nawet jeśli nie obserwuje się zespołu wiotkiego dziecka. Występowanie objawów odstawienia po urodzeniu zależy od okresu półtrwania substancji czynnej. Uwzględniając te dane, zastosowanie alprazolamu w czasie ciąży może być zasadne tylko wtedy, jeśli wskazania terapeutyczne i dawkowanie są ściśle przestrzegane. Jeśli leczenie alprazolamem jest konieczne w ostatnim okresie ciąży, należy unikać dużych dawek, a noworodka należy monitorować pod kątem objawów odstawienia i/lub zespołu wiotkiego dziecka. Alprazolam jest wydzielany z mlekiem matki w niewielkich ilościach. Jednakże nie zaleca się stosowania alprazolamu w czasie karmienia piersią.

Zaburzenia endokrynologiczne: (niezbyt często) hiperprolaktynemia. Zaburzenia oka: (często) niewyraźne widzenie. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) zaparcia, nudności; (niezbyt często) wymioty, objawy żołądkowo-jelitowe. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) astenia, drażliwość, zmęczenie; (nieznana) obrzęki obwodowe. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zaburzenia czynności wątroby, żółtaczka; (nieznana) zapalenie wątroby. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zmiany mc., zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego. Zaburzenia psychiczne: (często) dezorientacja, depresja; (niezbyt często) omamy, gniew, zachowania agresywne lub wrogie, lęk, pobudzenie, zmiany libido, bezsenność, zaburzenia myślenia, nerwowość, stymulacja (podekscytowanie). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszenie łaknienia. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) osłabienie siły mięśniowej. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) sedacja, senność; (często) ataksja, zaburzenia koordynacji, zaburzenia pamięci, niewyraźna mowa, trudności z koncentracją uwagi, zawroty głowy, ból głowy, oszołomienie; (niezbyt często) amnezja, dystonia, drżenie, zmiany nastroju; (rzadko) reakcje paradoksalne; (nieznana) objawy z układu autonomicznego. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia seksualne, zaburzenia miesiączkowania. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) nietrzymanie moczu, zatrzymanie moczu. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) zapalenie skóry; (nieznana) obrzęk naczynioworuchowy. Szczegóły patrz ChPL. Podczas stosowania benzodiazepin zgłaszano ciężkie reakcje anafilaktyczne lub anafilaktoidalne. Stosowanie alprazolamu (nawet w dawkach terapeutycznych) może prowadzić do rozwoju uzależnienia fizycznego: przerwanie leczenia może spowodować objawy odstawienia lub objawy z odbicia, może też dojść do uzależnienia psychicznego. Zgłaszano przypadki nadużywania benzodiazepin.

Podobnie jak w przypadku innych benzodiazepin, przedawkowanie rzadko bywa stanem zagrożenia życia, chyba że zastosowano je w połączeniu w innymi lekami wpływającymi depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy (w tym z alkoholem). W leczeniu przedawkowania jakiegokolwiek leku należy uwzględnić, iż mogło dojść do zażycia wielu leków. Przedawkowanie benzodiazepin przejawia się zazwyczaj depresją ośrodkowego układu nerwowego o różnym nasileniu od senności po śpiączkę. W łagodnych przypadkach objawy obejmują senność, dezorientację i letarg, w poważniejszych przypadkach objawy mogą obejmować ataksję, hipotonię, hipotensję, depresję ośrodka oddechowego, rzadko śpiączkę i bardzo rzadko śmierć. We wszystkich przypadkach przedawkowania należy monitorować oddech, tętno i ciśnienie tętnicze, i w razie potrzeby zastosować leczenie podtrzymujące. Może zaistnieć konieczność podania płynów dożylnych i zapewnienia drożności dróg oddechowych. Jeśli pacjent jest przytomny należy wywołać wymioty (w ciągu 1 h od przyjęcia leku), a w przypadku, gdy pacjent jest nieprzytomny, należy wykonać płukanie żołądka po uprzednim zabezpieczeniu drożności dróg oddechowych. Jeżeli płukanie żołądka nie przynosi poprawy, to w celu zmniejszenia wchłaniania powinno się podać węgiel aktywny. Diureza wymuszona i hemodializa nie mają tu zastosowania. Swoistym antidotum jest flumazenil.

Benzodiazepiny pobudzają oraz ułatwiają działanie hamujące kwasu gamma-aminomasłowego (GABA), który jest głównym inhibitorem przekaźnictwa nerwowego w mózgu i jest mediatorem pre- i postsynaptycznego we wszystkich obszarach OUN. Alprazolam jest pochodną benzodiazepiny o czasie działania krótkim do średniego oraz tak jak wszystkie benzodiazepiny, wywiera zależne od dawki działanie hamujące na wszystkich poziomach OUN, począwszy od niewielkiego uspokojenia, poprzez sen do śpiączki. W porównaniu do innych benzodiazepin, alprazolam wywiera silniejsze działanie aksjolityczne i przeciwlękowe, z zachowaniem działania zmniejszającego napięcie mięśniowe, przeciwdrgawkowe oraz uspokajająconasennego.

1 tabl. o zmodyfikowanym uwalnianiu zawiera 0,5 mg lub 1 mg alprazolamu.