Leczenie objawowe spastyczności u dorosłych po udarach mózgu.

Dorośli. Dawkowanie należy dostosować do indywidualnych potrzeb i tolerancji pacjenta. Zazwyczaj stosowana dawka dobowa wynosi 150-450 mg, doustnie, w 3 dawkach podzielonych. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności tolperyzonu u dzieci. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Doświadczenie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek jest ograniczone i w tej grupie pacjentów zaobserwowano większą częstość występowania działań niepożądanych. Dlatego u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek zaleca się indywidualne ustalanie dawkowania połączone ze ścisłym monitorowaniem stanu pacjenta i czynności nerek. Stosowanie tolperyzonu nie jest zalecane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Doświadczenie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby jest ograniczone i w tej grupie pacjentów zaobserwowano większą częstość występowania działań niepożądanych. Dlatego u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby zaleca się indywidualne ustalanie dawkowania połączone ze ścisłym monitorowaniem stanu pacjenta i czynności wątroby. Stosowanie tolperyzonu nie jest zalecane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Lek należy przyjmować po posiłku, popijając szklanką wody. Niedostateczna ilość spożytego pokarmu może zmniejszyć biodostępność tolperyzonu.

Nadwrażliwość na substancję czynną tolperyzon lub na podobny pod względem budowy chemicznej eperyzon lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Myasthenia gravis. Karmienie piersią.

Po wprowadzeniu tolperyzonu do obrotu najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były reakcje nadwrażliwości. Reakcje nadwrażliwości miały nasilenie od łagodnych reakcji skórnych do ciężkich reakcji ogólnoustrojowych, w tym wstrząsu anafilaktycznego. Objawy mogą obejmować: zaczerwienienie skóry, wysypkę, pokrzywkę, świąd, obrzęk naczynioruchowy, tachykardię, niedociśnienie tętnicze lub duszność. Kobiety, pacjenci z nadwrażliwością na inne leki lub z alergią w wywiadzie mogą być w grupie podwyższonego ryzyka. W przypadku znanej nadwrażliwości na lidokainę należy zachować zwiększoną ostrożność podczas stosowania tolperyzonu z powodu możliwych reakcji krzyżowych. Pacjentom należy doradzić, aby zachowali czujność w celu ewentualnego wykrycia objawów nadwrażliwości. W przypadku wystąpienia takich objawów, należy natychmiast zaprzestać stosowania tolperyzonu i zasięgnąć porady lekarza. Po wystąpieniu epizodu nadwrażliwości na tolperyzon, nie stosować go ponownie. Produkt zawiera laktozę jednowodną. Pacjenci z rzadko występującymi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją galaktozy, nietolerancją laktozy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku. Lek nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci, u których podczas stosowania tolperyzonu wystąpią zawroty głowy, senność, zaburzenia koncentracji, padaczka, zaburzenia widzenia lub osłabienie mięśni, powinni skonsultować się z lekarzem.

Badania farmakokinetyczne dotyczące interakcji z dekstrometorfanem-substratem izoenzymu CYP2D6 wskazują, że jednoczesne stosowanie tolperyzonu może zwiększać stężenie we krwi leków, które są metabolizowane głównie przez izoenzym CYP2D6, takich jak tiorydazyna, tolterodyna, wenlafaksyna, atomoksetyna, dezypramina, dekstrometorfan, metoprolol, nebiwolol, perfenazyna. Doświadczenia in vitro, wykonane na ludzkich mikrosomach wątrobowych i hepatocytach, nie sugerują znaczącego zahamowania ani indukcji innych izoenzymów CYP (CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP1A2, CYP3A4). Nie oczekuje się zwiększenia ekspozycji na tolperyzon po jednoczesnym zastosowaniu z substratami CYP2D6 i/lub innymi produktami leczniczymi ze względu na różnorodność szlaków metabolicznych tolperyzonu. Dostępność biologiczna tolperyzonu zmniejsza się, jeżeli jest on przyjmowany poza posiłkami. Dlatego zaleca się przyjmowanie tolperyzonu w czasie posiłku. Chociaż tolperyzon jest związkiem o działaniu ośrodkowym, jego potencjał wywoływania sedacji jest mały. W przypadku jednoczesnego podawania innych, działających ośrodkowo, produktów leczniczych zwiotczających mięśnie, należy rozważyć zmniejszenie dawki tolperyzonu. Tolperyzon nasila działanie kwasu niflumowego, dlatego w przypadku jednoczesnego stosowania tolperyzonu i kwasu niflumowego należy rozważyć zmniejszenie dawki kwasu niflumowego lub innych NLPZ.

Badania na zwierzętach nie wykazały działania teratogennego tolperyzonu. Ze względu na brak danych klinicznych i nieliczne opisy przypadków stosowania tolperyzonu w czasie ciąży, produktu nie należy stosować w okresie ciąży (szczególnie w I trymestrze), chyba że spodziewane korzyści z leczenia jednoznacznie przewyższają możliwe ryzyko dla płodu. Ze względu na brak danych dotyczących przenikania tolperyzonu do mleka kobiecego, przeciwwskazane jest stosowanie tolperyzonu w okresie karmienia piersią.

Profil bezpieczeństwa stosowania tabletek zawierających tolperyzon jest poparty danymi uzyskanymi od ponad 12 000 pacjentów. Zgodnie z powyższymi danymi, najczęściej wymieniane zaburzenia w klasyfikacji układów i narządów to: zaburzenia skóry i tkanki podskórnej, zaburzenia ogólne, zaburzenia neurologiczne oraz zaburzenia żołądka i jelit. Według danych uzyskanych po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu, reakcje nadwrażliwości związane z podawaniem tolperyzonu stanowią około 50-60% zgłaszanych przypadków. Większość przypadków nie jest ciężka i samoistnie ustępuje. Bardzo rzadko zgłaszane są reakcje nadwrażliwości zagrażające życiu. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) niedokrwistość, powiększenie węzłów chłonnych. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje nadwrażliwości, reakcje anafilaktyczne, (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) anoreksja; (bardzo rzadko) nadmierne pragnienie. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność, zaburzenia snu; (rzadko) zmniejszenie aktywności, depresja; (bardzo rzadko) dezorientacja. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) ból głowy, zawroty głowy, senność; (rzadko) zaburzenia koncentracji, drżenie, drgawki, utrata czucia, zaburzenia czucia, letarg. Zaburzenia oka: (rzadko) zaburzenia wzroku. Zaburzenia ucha i błędnika: (rzadko) szum w uszach, zawroty głowy. Zaburzenia serca: (rzadko) dławica piersiowa, tachykardia, kołatanie serca, obniżenie ciśnienia krwi; (bardzo rzadko) bradykardia. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie; (rzadko) uderzenia gorąca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) duszność, krwawienie z nosa, szybki oddech. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) dyskomfort w jamie brzusznej, biegunka, suchość w jamie ustnej, niestrawność, nudności; (rzadko) ból w nadbrzuszu, zaparcie, wzdęcia, wymioty. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) łagodne uszkodzenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) alergiczne zapalenie skóry, nadmierna potliwość, świąd, pokrzywka, wysypka. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) mimowolne oddawanie moczu, białkomocz. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowego i tkanki łącznej: (niezbyt często) osłabienie mięśni, bóle mięśni, bóle kończyn; (rzadko) dyskomfort w kończynach; (bardzo rzadko) osteopenia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) astenia (osłabienie), złe samopoczucie, zmęczenie; (rzadko) uczucie bycia pijanym, uczucie gorąca, rozdrażnienie, pragnienie; (bardzo rzadko) dyskomfort w klatce piersiowej. Badania diagnostyczne: (rzadko) podwyższone stężenie bilirubiny we krwi, nieprawidłowa aktywność enzymów wątrobowych, zmniejszenie liczby płytek krwi, zwiększona liczba leukocytów we krwi; (bardzo rzadko) zwiększenie stężenia kreatyniny. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zostało odnotowane nowe działanie niepożądane (o nieznanej częstości)-obrzęk naczynioruchowy (włączając obrzęk twarzy i opuchnięcie ust).

Istnieje ograniczona liczba danych dotyczących przedawkowania produktu. Lek ma szeroki indeks terapeutyczny. Jak opisano w literaturze, dawki doustne tolperyzonu nawet 600 mg podane dzieciom nie wywoływały ciężkich objawów toksyczności. U niektórych dzieci po doustnym podaniu dawek 300-600 mg/dobę zaobserwowano rozdrażnienie. Objawy przedawkowania mogą obejmować senność, objawy żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, ból w nadbrzuszu), tachykardię, nadciśnienie, bradykinezję i zawroty głowy. W ciężkich przypadkach zgłaszano napady drgawkowe, depresję oddechowa, bezdech i śpiączkę. Nie ma specjalnej odtrutki na tolperyzon, zaleca się leczenie objawowe.

Tolperyzon jest lekiem zwiotczającym mięśnie szkieletowe działającym ośrodkowo. Dokładny mechanizm jego działania nie jest znany. Wykazuje duże powinowactwo do tkanki nerwowej, osiągając największe stężenia w pniu mózgowym, rdzeniu kręgowym i tkance nerwów obwodowych. Najważniejszym działaniem tolperyzonu jest jego hamujące działanie na czynność odruchową rdzenia kręgowego. Przypuszczalnie, wraz z hamującym działaniem na drogi zstępujące rdzenia kręgowego, działanie to zapewnia skuteczność terapeutyczną tolperyzonu. Struktura chemiczna tolperyzonu jest bardzo podobna do struktury lidokainy; tak samo, jak ten środek znieczulający miejscowo, tolperyzon stabilizuje błonę komórkową oraz zmniejsza pobudliwość pierwotnych dośrodkowych włókien nerwowych i neuronów ruchowych. Zależnie od dawki tolperyzon hamuje zależne od potencjału kanały sodowe, a tym samym zmniejsza amplitudę i częstotliwość potencjału czynnościowego (działanie to jest najsilniejsze w neuronach rogów grzbietowych rdzenia kręgowego).

1 tabl. powl. zawiera 150 mg tolperyzonu chlorowodorku.