Produkt leczniczy jest stosowany: w zapobieganiu tężcowi u osób ze świeżymi ranami, które mogą być zakażone przetrwalnikami laseczki tężca; u osób, które nie były szczepione w ciągu ostatnich 10 lat, lub szczepione niezgodnie z programem szczepień lub przebieg szczepienia jest nieznany, w leczeniu tężca.

Po oczyszczeniu rany, usunięciu ciał obcych i martwych tkanek należy ocenić wskazanie do czynnego uodpornienia szczepionką przeciwtężcową i jednoczesnego podania immunoglobuliny przeciwtężcowej ludzkiej, domięśniowo w inne miejsce ciała zgodnie z następującymi zaleceniami. Czyste i małe zranienia. Nie zaleca się szczepienia ani stosowania immunoglobuliny przeciwtężcowej u tych pacjentów, którzy otrzymali ostatnią dawkę przypominającą szczepionki w ciągu ostatnich 10 lat lub, którzy byli szczepieni zgodnie z programem szczepień przeciw tężcowi. Zaleca się szczepionkę tym pacjentom, którzy nie otrzymali dawki przypominającej w ciągu ostatnich 10 lat lub, którzy nie byli szczepieni zgodnie z programem szczepień przeciw tężcowi oraz tym, u których nie jest znana historia szczepienia przeciw tężcowi. Podanie immunoglobuliny przeciwtężcowej nie jest konieczne. Zabrudzone duże zranienia. Nie zaleca się szczepienie tych pacjentów, którzy otrzymali ostatnią dawkę przypominającą szczepionki w ciągu ostatnich 5 lat lub, którzy byli szczepieni zgodnie z programem szczepień przeciw tężcowi. Należy zastosować szczepionkę jeśli od podania ostatniej dawki przypominającej upłynęło więcej niż 5 lat. W obu przypadkach nie jest konieczne podanie immunoglobuliny przeciwtężcowej. W przypadku pacjentów, którzy nie zostali zaszczepieni zgodnie z programem szczepień przeciw tężcowi lub historia szczepień jest nieznana, należy zastosować szczepionkę jednocześnie z immunoglobuliną przeciwtężcową. Do uodpornienia czynnego można stosować szczepionkę zawierająca tylko toksoid tężcowy (T) lub toksoid tężcowy i toksoid błonicy (Td szczepionka dla dorosłych). Szczepionka Td nie może być stosowana u pacjentów z obniżoną odpornością. Zaleca się, aby lekarz określił ryzyko wystąpienia tężca na podstawie prawdopodobieństwa zakażenia rany Clostridium tetani. Dawki dla dzieci i dorosłych są takie same. Zapobieganie tężcowi. 250 j.m. domięśniowo. Dawkę należy podwoić (500 j.m.) w przypadku ran powikłanych (ran głębokich z uszkodzonymi tkankami, zanieczyszczonych), lub gdy od zranienia upłynęły ponad 24 h, lub w przypadku osób dorosłych z nadwagą. Leczenie tężca. Wyniki kilku badań sugerują o znaczeniu stosowania jednorazowych dawek 3000-6000 j.m. immunoglobuliny ludzkiej przeciwtężcowej w leczeniu tężca jednocześnie ze stosowaniem innych odpowiednich metod leczenia.

Powolne wstrzykiwanie domięśniowe. W razie konieczności zastosowania większych dawek (5 ml lub więcej), zaleca się podzielenie dawki i wstrzykiwać w różne miejsca. W przypadku jednoczesnego podawania immunoglobuliny przeciwtężcowej i szczepionki należy stosować oddzielne strzykawki i igły. Wstrzyknięcia wykonać w różne miejsca ciała.

Nadwrażliwość na jakikolwiek składnik produktu leczniczego. Nadwrażliwości na immunoglobulinę ludzką.

Stosować domięśniowo. Nie podawać donaczyniowo ze względu na ryzyko wywołania wstrząsu. Należy upewnić się, że igła nie znajduje się w naczyniu krwionośnym, odciągając tłok strzykawki. Nie stosować podskórnie. Prawdziwe reakcje alergiczne po zalecanym domięśniowym sposobie podania immunoglobuliny przeciwtężcowej ludzkiej występują rzadko. W przypadku wystąpienia wstrząsu należy postępować zgodnie z zasadami leczenia wstrząsu. Objawy nietolerancji immunoglobuliny mogą się pojawić w bardzo rzadko występujących przypadkach niedoboru IgA, jeżeli u pacjenta są obecne przeciwciała przeciwko IgA. Po podaniu produktu, pacjenci powinni pozostawać pod obserwacją przynajmniej przez 20 min. Nie można całkowicie wykluczyć prawdopodobieństwa przeniesienia czynników zakaźnych poprzez podanie produktów otrzymywanych z krwi lub osocza ludzkiego. Dotyczy to również czynników zakaźnych dotychczas nieznanych. Ryzyko przeniesienia czynników zakaźnych jest znacznie zmniejszone przez stosowanie odpowiednich procedur: selekcję dawców dokonywanej na podstawie wywiadu lekarskiego oraz badań przesiewowych pojedynczych donacji i pul osocza na obecność HBsAg oraz przeciwciał przeciw-HIV i HCV, badanie pul osocza na obecność materiału genetycznego HCV, zastosowania podczas produkcji, procesów unieczynniania i usuwania wirusów, zwalidowanych za pomocą wirusów modelowych. Procesy te uważa się za skuteczne wobec wirusów HIV, HCV HAV i HBV. Powyższe działania mogą mieć ograniczoną wartość w przypadku takich patogenów jak parwowirus B19. Z dotychczasowych doświadczeń wynika, że preparaty immunoglobulin nie przenoszą wirusa zapalenia wątroby typu A ani parwowirusa B19. Przyjmuje się, że obecność przeciwciał odgrywa istotną rolę zabezpieczającą przed zakażeniami wirusami. Dla dobra pacjentów, zaleca się o ile to możliwe, aby w każdym przypadku podania odnotować nazwę i numer serii produktu. Nie obserwowano wpływu immunoglobuliny przeciwtężcowej ludzkiej na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Stosowanie immunoglobulin może osłabić na okres, od co najmniej 6 tyg. do 3 m-cy skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy odry, różyczki, świnki oraz ospy wietrznej. Po podaniu immunoglobulin, we krwi pacjenta występuje przejściowy wzrost biernie wprowadzonych różnych przeciwciał, które mogą spowodować fałszywie dodatnie wyniki badań serologicznych.

Bezpieczeństwo stosowania produktu podczas ciąży nie było przedmiotem klinicznych kontrolowanych badań z tego powodu powinien być on stosowany z zachowaniem ostrożności u kobiet w ciąży lub karmiących piersią. Długotrwałe doświadczenie kliniczne w stosowaniu immunoglobulin a w szczególności immunoglobuliny anty-D nie wskazuje na to, że należy spodziewać się negatywnego wpływu na przebieg ciąży, rozwój płodu lub noworodka. Immunoglobuliny wydzielane są z ludzkim mlekiem, co może przyczyniać się do przekazywania noworodkowi przeciwciał ochronnych.

W miejscu wstrzyk. może wystąpić ból i tkliwość. Można temu zapobiec przez podzielenie dawki i podanie w różne miejsca. Niekiedy może pojawić się gorączka, dreszcze i reakcje skórne. W rzadkich przypadkach obserwowano: nudności, wymioty, spadek ciśnienia, tachykardię oraz reakcje alergiczne i anafilaktyczne, łącznie ze wstrząsem. Nie ma dokładnych inf. na temat częstości występowania działań niepożądanych zarówno z przeprowadzonych badań klinicznych jak i doświadczeń postmarketingowych. Inf. o ryzyku przeniesienia wirusów patrz Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności.

Nie są znane skutki przedawkowania.

Lek zawiera przeciwciała przeciw toksynie tężcowej. Jest uzyskiwana z osocza dawców zawierającego swoiste przeciwciała przeciw toksynie Clostridium tetani. Stężenie przeciwciał 0,01 j.m. w 1 ml surowicy uważa się za min. poziom przeciwciał przeciwtężcowych zapewniający ochronę przed rozwojem tężca.

1 ml roztw. zawiera: 160 mg białka osocza ludzkiego, w tym immunoglobulina G ≥95% oraz 250 j.m. immunoglobuliny przeciwtężcowej. Amp.-strzyk. 1 ml zawiera 250 j.m. immunoglobuliny ludzkiej przeciwtężcowej.