Nadciśnienie tętnicze samoistne, przewlekła stabilna dławica piersiowa, leczenie wspomagające umiarkowanej do ciężkiej stabilnej niewydolności serca.

Nadciśnienie tętnicze samoistne. Lek może być stosowany w leczeniu nadciśnienia w monoterapii lub w połączeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, szczególnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi. Zaleca się podawanie leku raz/dobę, jednakże zalecana najwyższa dawka jednorazowa wynosi 25 mg, a zalecana najwyższa dawka dobowa wynosi 50 mg. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg/dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zaleca się kontynuowanie leczenia dawką 25 mg/dobę. W razie potrzeby dawka może być stopniowo zwiększana w odstępach 2-tyg. lub większych. Pacjenci w podeszłym wieku: zalecana dawka początkowa w nadciśnieniu wynosi 12,5 mg raz/dobę, co może być dawką wystarczającą do kontynuacji leczenia. Jednakże przy braku właściwej odpowiedzi terapeutycznej przy tej dawce, dawka może być stopniowo zwiększana w odstępach 2-tyg. lub większych. Przewlekła stabilna dławica piersiowa. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2x/dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zaleca się kontynuowanie leczenia dawką 25 mg 2x/dobę. W razie potrzeby dawka może być stopniowo zwiększana w odstępach 2-tyg. lub większych. Zalecana najwyższa dawka dobowa wynosi 100 mg/dobę w 2 dawkach podzielonych. Pacjenci w podeszłym wieku: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2x/dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zaleca się kontynuowanie leczenia dawką 25 mg 2x/dobę, co stanowi najwyższą zalecaną dawkę dobową. Niewydolność serca. Leczenie umiarkowanej do ciężkiej stabilnej niewydolności serca jako leczenie wspomagające standardowe leczenie lekami moczopędnymi, inhibitorami ACE, preparatami naparstnicy i/lub lekami rozszerzającymi naczynia. Pacjent powinien być w stabilnym stanie klinicznym (brak zmian w klasyfikacji NYHA, bez hospitalizacji z powodu niewydolności serca), a podstawowe leczenie musi być stałe przez co najmniej 4 tyg. przed włączeniem leczenia karwedylolem. Ponadto pacjent powinien mieć zmniejszoną lewokomorową frakcję wyrzutową, częstość pracy serca powinna być wyższa niż 50 uderzeń na minutę, a ciśnienie skurczowe krwi wyższe niż 85 mmHg. Dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2x/dobę przez 2 tyg. Jeżeli dawka początkowa jest dobrze tolerowana, dawka może być stopniowo zwiększana w odstępach 2-tyg. lub większych, najpierw do 6,25 mg dwa 2x/dobę, potem do 12,5 mg 2x/dobę, na następnie do 25 mg 2x/dobę. Zaleca się, aby zwiększać dawkę do najwyższego poziomu tolerowanego przez pacjenta. Najwyższa zalecana dawka wynosi 25 mg 2x/dobę u pacjentów o mc. mniejszej niż 85 kg, i 50 mg 2x/dobę u pacjentów ważących więcej niż 85 kg, pod warunkiem, że niewydolność serca nie jest ciężka. Zwiększanie dawki do 50 mg 2x/dobę powinno być prowadzone ostrożnie, z dokładna obserwacja medyczna pacjenta. Na początku leczenia lub podczas zwiększania dawki może dojść do przejściowego nasilenia objawów niewydolności serca, szczególnie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca i/lub przyjmujących duże dawki leków moczopędnych. Zwykle nie stanowi to podstawy do przerwania leczenia, ale nie należy zwiększać dawki. Po rozpoczęciu leczenia karwedylolem lub po zwiększeniu dawki pacjent powinien być obserwowany przez lekarza/lekarza kardiologa. Przed każdym zwiększeniem dawki należy przeprowadzić badanie pacjenta pod kątem możliwych objawów pogorszenia niewydolności serca lub nadmiernego rozszerzenia naczyń (np. czynność nerek, mc., ciśnienie krwi, częstość i rytm pracy serca). Pogorszenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów w ustroju należy leczyć bez zwiększania dawki środka moczopędnego, a dawki karwedylolu nie należy zwiększać do czasu ustabilizowania stanu pacjenta. W przypadku wystąpienia bradykardii lub wydłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego, należy monitorować stężenie digoksyny we krwi. W niektórych przypadkach może być konieczne zmniejszenie dawki karwedylolu lub czasowe przerwanie leczenia. Nawet w takich przypadkach często można z powodzeniem stopniowo zwiększać dawkę karwedylolu. Jeżeli leczenie karwedylolem zostanie przerwane na dłużej niż 2 tyg., leczenie należy wznowić od dawki 3,125 mg 2x/dobę i zwiększać stopniowo dawkę zgodnie z powyższymi zaleceniami. Niewydolność nerek. Dawkowanie musi być ustalane indywidualnie dla każdego pacjenta, ale dane farmakokinetyczne nie wskazują, by dostosowanie dawkowania karwedylolu u pacjentów z niewydolnością nerek było konieczne. Umiarkowana niewydolność wątroby. Może być konieczne dostosowanie dawkowania. Dzieci i młodzież (<18 lat). Brak jest wystarczających danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania karwedylolu. Pacjenci w podeszłym wieku. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej podatni na działanie karwedylolu, i w związku z tym powinni być szczególnie starannie obserwowani. Podobnie jak w przypadku innych β-blokerów, a szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, odstawianie karwedylolu powinno być prowadzone stopniowo.

Nie ma potrzeby przyjmowania tabletek karwedylolu razem z posiłkiem. Jednakże zaleca się, aby pacjenci z niewydolnością serca przyjmowali karwedylol razem z posiłkiem, aby umożliwić spowolnienie wchłaniania i zmniejszyć ryzyko niedociśnienia ortostatycznego.

Niewydolność serca należąca do klasy IV według klasyfikacji NYHA wymagająca dożylnego leczenia lekami inotropowymi. Przewlekła obturacyjna choroba płuc ze skurczem oskrzeli, klinicznie istotna niewydolność wątroby, astma oskrzelowa, blok przedsionkowo-komorowy stopnia II lub III, ciężka bradykardia (czynność serca <50/min), wstrząs kardiogenny, zespół chorego węzła zatokowego (w tym blok zatokowo-przedsionkowy), ciężkie niedociśnienie (skurczowe ciśnienie krwi poniżej 85 mmHg), nadwrażliwość na karwedylol lub którąkolwiek substancję pomocniczą, kwasica metaboliczna, dławica Prinzmetala, nieleczony guz chromochłonny nadnerczy, ciężkie zaburzenia obwodowego krążenia tętniczego, jednoczesne dożylne leczenie werapamilem lub diltiazemem.

Ostrzeżenia, która należy uwzględnić szczególnie przy leczeniu pacjentów z niewydolnością serca. Zasadniczo karwedylol powinien być podawany jako lek dodatkowy do leków moczopędnych, inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE), preparatów naparstnicy i/lub leków rozszerzających naczynia. Leczenie karwedylolem można rozpocząć tylko wtedy, gdy pacjent jest leczony stałym konwencjonalnym leczeniem zasadniczym od co najmniej 4 tyg. Pacjenci z niewyrównanymi zaburzeniami muszą zostać ustabilizowani. Pacjenci z ciężką niewydolnością serca, utratą elektrolitów i hipowolemią, w podeszłym wieku i pacjenci z niskim początkowym ciśnieniem krwi powinni być obserwowani przez około 2 h po podaniu pierwszej dawki lub po zwiększeniu dawki, z uwagi na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Niedociśnienie spowodowane nadmiernym rozszerzeniem naczyń należy początkowo leczyć przez zmniejszenie dawki leku moczopędnego. Jeżeli objawy nie ustąpią, można zmniejszyć dawkę podawanego inhibitora ACE. Następnie można też zmniejszyć dawkę lub czasowo przerwać leczenie karwedylolem. Nie należy zwiększać dawki karwedylolu do czasu opanowania objawów pogorszenia niewydolności serca czy rozszerzenia naczyń. Podczas leczenia karwedylolem pacjentów z niewydolnością serca i niskim ciśnieniem krwi (ciśnienie skurczowe < 100 mmHg), chorobą niedokrwienną serca i uogólnioną miażdżycą i/lub z niewydolnością nerek, obserwowano przejściowe pogorszenie czynności nerek. U pacjentów z niewydolnością serca i tymi czynnikami ryzyka należy dokładnie kontrolować czynność nerek podczas stopniowego zwiększania dawki karwedylolu. Jeżeli dojdzie do istotnego pogorszenia czynności nerek, należy zmniejszyć dawkę karwedylolu lub przerwać leczenie. Podczas jednoczesnego leczenia karwedylolem i preparatem naparstnicy należy mieć na uwadze, że zarówno preparaty naparstnicy, jak i karwedylol wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Inne ostrzeżenia dotyczące karwedylolu i ogólnie beta-blokerów. Pacjenci z POChP nie przyjmujący leków doustnych ani wziewnych nie powinni przyjmować karwedylolu, chyba że spodziewane korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem związanym ze stosowaniem. W przypadku stosowania karwedylolu u takich pacjentów, należy ich dokładnie obserwować na początku leczenia i podczas stopniowego dostosowywania dawki. Jeżeli podczas leczenia u pacjenta wystąpią oznaki skurczu oskrzeli, dawka karwedylolu musi zostać zmniejszona. Karwedylol może maskować przedmiotowe i podmiotowe objawy ostrej hipoglikemii; u pacjentów z cukrzycą i niewydolnością serca podczas leczenia karwedylolem mogą niekiedy wystąpić trudności z utrzymywaniem odpowiedniego stężenia glukozy we krwi. Dlatego pacjenci z cukrzycą przyjmujący karwedylol wymagają dokładnej obserwacji z zastosowaniem regularnych pomiarów stężenia glukozy we krwi i w razie potrzeby, dostosowania dawki leków przeciwcukrzycowych. Karwedylol może maskować przedmiotowe i podmiotowe objawy nadczynności tarczycy. Karwedylol może powodować bradykardię. Jeżeli dojdzie do zmniejszenia tętna poniżej 55/min i pojawią się objawy bradykardii, należy zmniejszyć dawkę karwedylolu. Przy jednoczesnym stosowaniu karwedylolu z blokerami kanału wapniowego, takimi jak werapamil czy diltiazem, lub innymi lekami przeciwarytmicznymi, w szczególności amiodaronem, należy kontrolować ciśnienie krwi i zapis EKG pacjenta. Należy unikać jednoczesnego podawania dożylnego. Cymetydynę można stosować jednocześnie z karwedylolem tylko z zachowaniem ostrożności, bowiem może ona nasilić działanie karwedylolu. Należy uprzedzić pacjentów noszących soczewki kontaktowe o możliwości zmniejszenia wydzielania łez. Należy zachować ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie oraz przechodzących leczenie odczulające, bowiem beta-blokery mogą nasilić zarówno wrażliwość na alergeny, jak i ciężkość reakcji anafilaktycznej. Należy zachować ostrożność podczas przepisywania beta-blokerów pacjentom z łuszczycą, bowiem może dojść do zaostrzenia objawów skórnych. Ponieważ karwedylol jest beta-blokerem rozszerzającym naczynia, zaostrzenie choroby naczyń obwodowych jest mniej prawdopodobne niż przy klasycznych beta-blokerach. Jednakże doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania karwedylolu w tej grupie pacjentów jest bardzo ograniczone. To samo dotyczy pacjentów z zespołem Raynauda, lecz tu może dojść do zaostrzenia objawów. Pacjenci ze znanym słabym metabolizmem debryzochiny powinni być dokładnie obserwowani na początku leczenia. Z uwagi na ograniczone doświadczenie kliniczne karwedylol nie powinien być podawany pacjentom z niestabilnym lub wtórnym nadciśnieniem tętniczym, niedociśnieniem ortostatycznym, ostrą zapalną chorobą serca, hemodynamicznie istotnym zwężeniem zastawki serca lub ujścia aorty/pnia płucnego, schyłkowym stadium choroby tętnic obwodowych oraz pacjentom leczonym jednocześnie agonistą receptora α₁ lub α₂. Z uwagi na ujemne działanie dromotropowe karwedylol należy stosować z ostrożnością u pacjentów z blokiem serca pierwszego stopnia. Beta-blokery zmniejszają ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca podczas znieczulenia, jednakże równocześnie mogą zwiększyć ryzyko niedociśnienia. W związku z tym należy zachować ostrożność podczas stosowania pewnych leków znieczulających. Niedawne badania sugerują jednak korzystne działanie beta-blokerów na spadek okołooperacyjnej śmiertelności z przyczyn sercowych i liczby powikłań sercowo-naczyniowych. Podobnie jak w przypadku innych beta-blokerów, leczenie karwedylolem nie powinno być nagle przerywane. Odnosi się to szczególnie do pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Leczenie karwedylolem powinno być odstawiane stopniowo w ciągu dwóch tygodni, np. przez zmniejszanie dawki o połowę co trzy dni. W razie potrzeby, w tym samym czasie należy rozpocząć leczenie zastępcze, aby zapobiec zaostrzeniu dławicy piersiowej. Produkt leczniczy zawiera laktozę. Pacjenci z rzadkimi zaburzeniami dziedzicznymi, takimi jak nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy typu Lapp lub zespół złego wchłaniania glukozy i galaktozy nie powinni zażywać tego leku. U niektórych pacjentów może dojść do zmniejszenia czujności, zwłaszcza na początku leczenia lub podczas dostosowywania dawki. Nie stwierdzono, aby w warunkach dobrej kontroli leczenia karwedylol powodował zmniejszenie zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych.

Obserwowano pojedyncze przypadki zaburzenia przewodnictwa, rzadko z zaburzeniami hemodynamicznymi, u pacjentów przyjmujących karwedylol i (doustnie) diltiazem, werapamil i/lub amiodaron. Podobnie jak w przypadku innych beta-blokerów, przy jednoczesnym stosowaniu karwedylolu z blokerami kanału wapniowego, jak werapamil czy diltiazem, należy dokładnie monitorować ciśnienie krwi i EKG pacjenta z uwagi na zwiększone ryzyko zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego lub niewydolności serca (działanie synergistyczne). Należy również wdrożyć dokładną obserwację podczas jednoczesnego stosowania karwedylolu i któregokolwiek z leków przeciwarytmicznych klasy I lub amiodaronu (doustnie). Zgłaszano występowanie bradykardii, zatrzymanie akcji serca i migotanie komór bezpośrednio po rozpoczęciu leczenia beta-blokerem pacjentów przyjmujących amiodaron. Istnieje ryzyko wystąpienia niewydolności serca w przypadku jednoczesnego dożylnego podawania leków przeciwarytmicznych klasy la lub Ic. Jednoczesne podawanie rezerpiny, guanetydyny, metylodopy, guanfacyny i inhibitorów monoaminooksydazy (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B) może prowadzić do dodatkowego zmniejszenia częstości akcji serca. Zaleca się monitorowanie parametrów czynności życiowych. Jednoczesne podawanie pochodnych dihydropirydyny i karwedylolu powinno być prowadzone pod ścisłą obserwacją w związku ze zgłaszanymi przypadkami niewydolności serca i ciężkiego niedociśnienia. Azotany: nasilenie działania hipotensyjnego. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym przyjmujących jednocześnie karwedylol i digoksynę zaobserwowano wzrost stężenia digoksyny w stanie równowagi o około 16% a digitoksyny o około 13%. Zaleca się monitorowanie stężenia digoksyny w osoczu podczas rozpoczynania i przerywania leczenia oraz podczas dostosowywania dawki karwedylolu. Karwedylol może nasilić działanie innych jednocześnie stosowanych leków przeciwnadciśnieniowych (np. antagoniści receptora α ₁ ) i leków o ubocznym działaniu obniżającym ciśnienie, jak barbiturany, pochodne fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki rozszerzające naczynia, oraz alkoholu. Jednoczesne podawanie karwedylolu zwiększa stężenie cyklosporyny w osoczu; zaleca się dokładne kontrolowanie stężenia cyklosporyny. Hipoglikemiczne działanie insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych może być nasilone. Objawy hipoglikemii mogą być maskowane. Zaleca się dokładne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi u pacjentów z cukrzycą. W przypadku zakończenia leczenia karwedylolem i klonidyną, karwedylol należy odstawić na kilka dni przed stopniowym zmniejszaniem dawki klonidyny. Należy zwrócić uwagę na możliwe synergistyczne działanie inotropowe ujemne i hipotensyjne karwedylolu i leków znieczulających podczas znieczulenia. Przeciwnadciśnieniowe działanie karwedylolu jest osłabione przez zatrzymanie wody i sodu w ustroju. Pacjenci przyjmujący leki indukujące (np. ryfampicyna i barbiturany) lub hamujące (np. cymetydyna, ketokonazol, fluoksetyna, haloperydol, werapamil, erytromycyna) enzymy cytochromu P450 wymagają dokładnego kontrolowania podczas jednoczesnego leczenia karwedylolem, bowiem stężenie karwedylolu może być odpowiednio zmniejszone przez leki indukujące i zwiększone przez leki hamujące te enzymy. Sympatykomimetyki o działaniu alfa-sympatykomimetycznym i beta-sympatykomimetycznym: ryzyko nadciśnienia tętniczego i nadmiernej bradykardii. Ergotamina: nasilenie działania zwężającego naczynia. Leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe: nasilenie blokady nerwowo-mięśniowej.

Nie zaleca się stosowania karwedylolu podczas ciąży lub laktacji. Karwedylol nie wykazał żadnego działania teratogennego w badaniach rozrodczości u zwierząt, lecz brak jest wystarczających dowodów klinicznych bezpieczeństwa jego stosowania u kobiet w ciąży. Beta-blokery zmniejszają perfuzję łożyskową, co może doprowadzić do obumarcia płodu w macicy oraz niewczesnych i przedwczesnych porodów. Ponadto mogą wystąpić działania niepożądane (zwłaszcza hipoglikemia, bradykardia, upośledzenie czynności oddechowej i hipotermia) u płodu lub noworodka. Istnieje podwyższone ryzyko powikłań sercowych i płucnych noworodka w okresie poporodowym. Karwedylol nie powinien być stosowany u kobiet w ciąży, chyba że oczekiwane korzyści dla matki przeważają nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu/noworodka. Leczenie powinno być przerwane na 2-3 dni przed oczekiwanym terminem porodu. Jeżeli nie jest to możliwe, noworodek musi być monitorowany przez pierwsze 2-3 dni życia. Karwedylol ma właściwości lipofilne, a zgodnie z wynikami badań na karmiących samicach zwierząt karwedylol i jego metabolity przenikają do mleka. Dlatego matki przyjmujące karwedylol nie powinny karmić piersią.

Działania niepożądane występują przeważnie na początku leczenia. Częstość występowania działań niepożądanych nie zależy od dawki, z wyjątkiem zawrotów głowy, zaburzeń widzenia, bradykardii i pogorszenia niewydolności serca. Obserwowany w badaniach klinicznych profil działań niepożądanych u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i dławicą piersiową jest podobny do obserwowanego u pacjentów z niewydolnością serca. Jednakże częstość występowania zdarzeń niepożądanych u pacjentów z nadciśnieniem i dławicą piersiową jest mniejsza. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) łagodna małopłytkowość, leukopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hiperglikemia (u pacjentów z cukrzycą), hiperwolemia, zatrzymanie płynów; (często) hipercholesterolemia; (rzadko) obrzęk obwodowy. Zaburzenia psychiczne: (rzadko) zaburzenia snu, depresja. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy; ból głowy; (rzadko) omdlenie, parestezja. Zaburzenia oka: (bardzo często) zmniejszone wytwarzanie łez; (bardzo rzadko) zaburzenia widzenia, podrażnienie oka. Zaburzenia serca: (bardzo często) obrzęk stóp, bradykardia; (rzadko) osłabienie kurczliwości serca (w okresie dostosowywania dawki), pogorszenie niewydolności serca; (bardzo rzadko) blok przedsionkowo-komorowy, dławica piersiowa. Zaburzenia naczyń: (bardzo często) niedociśnienie ortostatyczne; (rzadko) niewydolność krążenia obwodowego; (bardzo rzadko) zaostrzenie objawów u pacjentów cierpiących na chromanie przestankowe lub zespół Raynauda. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność astmatyczna (u podatnych pacjentów); (rzadko) niedrożność nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, biegunka, bóle brzucha; (rzadko) zaparcie, wymioty; (bardzo rzadko) suchość błony śluzowej jamy ustnej. Zaburzenie wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) podwyższone stężenie transaminaz w surowicy. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) różnego typu reakcje skórne, np. osutka alergiczna, pokrzywka, świąd, reakcje podobne do liszaja płaskiego, łuszczyca lub zaostrzenie się istniejących zmian łuszczycowych. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości: (bardzo często) bóle kończyn. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) pogorszenie czynności nerek, upośledzenie czynności nerek, ostra niewydolność nerek (głównie u pacjentów z uogólnioną miażdżycą i/lub zaburzeniami czynności nerek); (bardzo rzadko) trudności w oddawaniu moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (bardzo często) obrzęk narządów płciowych; (bardzo rzadko) impotencja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) obrzęk, zmęczenie. Szczegóły patrz ChPL.

Przedawkowanie może spowodować ciężkie niedociśnienie, bradykardię, niewydolność serca, wstrząs kardiogenny i zatrzymanie akcji serca. Mogą również wystąpić trudności w oddychaniu, skurcz oskrzeli, wymioty, obniżenie poziomu świadomości i drgawki. Oprócz standardowego postępowania należy monitorować parametry czynności życiowych i w razie potrzeby wyrównać zaburzenia czynności w oddziale intensywnej opieki medycznej. Można zastosować następujące leczenie wspomagające: atropina: 0,5 - 2 mg dożylnie (w celu leczenia ciężkiej bradykardii), glukagon: początkowo 1 - 10 mg dożylnie, a następnie, w razie potrzeby, w powolnym wlewie dożylnym z szybkością 2-5 mg/godz. (w celu podtrzymania czynności układu sercowo-naczyniowego). Leki sympatykomimetyczne w zależności od ich skuteczności i masy ciała pacjenta: dobutamina, izoprenalina lub adrenalina. Jeżeli głównym objawem przedawkowania jest rozszerzenie naczyń obwodowych, pacjentowi należy podać noradrenalinę lub etylefrynę. Należy w sposób ciągły monitorować krążenie pacjenta. W przypadku bradykardii opornej na leczenie farmakologiczne należy zastosować stymulator serca. W celu leczenia skurczu oskrzeli należy podawać pacjentowi beta-sympatykomimetyki (wziewne lub dożylne, jeżeli wziewne nie dadzą oczekiwanego efektu) lub dożylnie teofilinę. W przypadku drgawek można zastosować diazepam w powolnym wstrzyknięciu dożylnym. Karwedylol wiąże się w wysokim stopniu z białkami osocza, więc nie można go usunąć z organizmu na drodze dializy. Ważne! W przypadkach ciężkiego przedawkowania, gdy pacjent jest w stanie wstrząsu, leczenie podtrzymujące należy prowadzić przez wystarczająco długi czas, gdyż eliminacja i redystrybucja karwedylolu mogą być wolniejsze niż zwykle. Okres leczenia odtruwającego zależy od nasilenia przedawkowania; leczenie podtrzymujące musi być prowadzone do czasu ustabilizowania się stanu pacjenta.

Karwedylol jest nieselektywnym lekiem beta-adrenolitycznym o działaniu rozszerzającym naczynia, który zmniejsza obwodowy opór naczyniowy przez selektywną blokadę receptorów alfal-adrenergicznych i hamowanie układu renina-angiotensyna przez nieselektywną blokadę receptorów beta-adrenergicznych. Lek powoduje zmniejszenie aktywności reninowej osocza i, rzadko, zatrzymanie płynów.

1 tabl. zawiera 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedylolu.