Leczenie grypy. Oseltamiwir jest wskazany do stosowania u osób dorosłych i dzieci, w tym noworodków urodzonych w terminie, u których występują objawy typowe dla grypy, kiedy wirus grypy krąży w danym środowisku. Skuteczność leczenia wykazano wtedy, gdy zostaje rozpoczęte w ciągu dwóch dni od wystąpienia pierwszych objawów. Zapobieganie grypie. Zapobieganie poekspozycyjne u osób od 1 rż., po kontakcie z przypadkiem klinicznie rozpoznanej grypy, kiedy wirus grypy występuje w danym środowisku. Właściwe stosowanie oseltamiwiru do zapobiegania grypie powinno wynikać z indywidualnej analizy każdego przypadku, uwzględniającej okoliczności i specyfikę populacji wymagającej ochrony. W wyjątkowych sytuacjach (np. w przypadku, gdy szczepy krążące nie odpowiadają szczepom wirusa zawartym w szczepionce, lub w przypadku pandemii) można rozważyć sezonową profilaktykę u osób od 1 rż. Oseltamiwir jest wskazany do poekspozycyjnego zapobiegania grypie u niemowląt poniżej 1 rż. podczas pandemii grypy. Oseltamiwir nie zastępuje szczepienia przeciw grypie. Stosowanie leków przeciwwirusowych do leczenia grypy i zapobiegania jej powinno się opierać na oficjalnych zaleceniach. Decyzja dotycząca użycia oseltamiwiru do leczenia i profilaktyki powinna być podjęta po uwzględnieniu charakterystyki krążących wirusów grypy, dostępnych informacji dotyczących wrażliwości na leki szczepów wirusa w danym sezonie oraz skutków choroby w różnych obszarach geograficznych i w różnych populacjach pacjentów.

Dawkę 75 mg można podać jako: 1 kap. o mocy 75 mg lub 1 kaps. o mocy 30 mg i 1 kaps. o mocy 45 mg. Fabrycznie wytwarzany oseltamiwir w postaci prosz. do sporz. zaw. doustnej (6 mg/ml) jest produktem preferowanym dla dzieci i młodzieży oraz pacjentów dorosłych mających trudności z połykaniem kapsułek, lub gdy potrzebne są mniejsze dawki. Dorośli i młodzież od 13 lat. Leczenie: zalecana dawka doustna dla młodzieży (13-17 lat) i dorosłych to 75 mg oseltamiwiru młodzieży 2x/dobę przez 5 dni. Zalecana dawka podawana przez 5 dni: 75 mg/dobę, mc. >40 kg. Leczenie należy rozpocząć jak najszybciej w ciągu 1-szych 2 dni od wystąpienia objawów grypy. Profilaktyka po ekspozycji na wirus: zalecaną dawką w zapobieganiu grypie po bliskim kontakcie z osobą zakażoną u młodzieży (13-17 lat) i dorosłych jest 75 mg oseltamiwiru raz/dobę przez 10 dni. Zalecana dawka podawana przez 10 dni: 75 mg/dobę, mc. >40 kg. Leczenie należy rozpocząć jak najszybciej w ciągu 1-szych 2 dni od kontaktu z zarażoną osobą. Profilaktyka podczas epidemii grypy w danym środowisku: zalecana dawka do zapobiegania grypie podczas występowania masowych zachorowań w danym środowisku to 75 mg oseltamiwiru 1x/dobę przez okres do 6 tyg. Dzieci od 1 roku do 12 lat. Dla niemowląt i dzieci w wieku 1 roku lub starszych dostępny jest produkt leczniczy w postaci kaps. 30 mg, 45 mg i 75 mg. Leczenie: zaleca się następujące dawkowanie zależne od mc. u niemowląt i dzieci w wieku 1 roku lub starszych: 30 mg 2x/dobę: mc. 10-15 kg, zalecana dawka przez 5 dni; 45 mg 2x/dobę, mc. >15-23 kg, zalecana dawka przez 5 dni; 60 mg 2x/dobę, mc. >23-40 kg, zalecana dawka przez 5 dni; 70 mg 2x/dobę, mc. >40 kg zalecana dawka przez 5 dni. Leczenie należy rozpocząć jak najszybciej w ciągu 1-szych dwóch dni od wystąpienia objawów grypy. Profilaktyka po ekspozycji na wirus: zalecana dawka produktu w profilaktyce po ekspozycji na wirus: 30 mg raz/dobę: mc.10-15 kg, zalecana dawka przez 10 dni; 45 mg raz/dobę: mc. >15-23 kg, zalecana dawka przez 10 dni; 60 mg raz/dobę: mc. >23-40 kg, zalecana dawka przez 10 dni; 75 mg raz/dobę: mc. >40 kg: zalecana dawka przez 10 dni. Profilaktyka podczas epidemii grypy w danym środowisku: badania profilaktyki podczas epidemii grypy nie były przeprowadzone u dzieci poniżej 12 lat. Niemowlęta 0-12 m-cy. Leczenie: zalecane dawkowanie u niemowląt 0-12 m-cy wynosi 3 mg/kg mc. 2x/dobę. Dawkowanie to zostało określone na podstawie danych farmakokinetycznych i bezpieczeństwa, które wykazują, że taka dawka u niemowląt w wieku 0-12 m-cy zapewnia uzyskanie stężenia osoczowego proleku i czynnych metabolitów, które będzie mieć oczekiwaną skuteczność kliniczną przy profilu bezpieczeństwa porównywalnym z profilem ustalonym dla starszych dzieci i u dorosłych. U niemowląt w wieku 0-12 m-cy zaleca się następujące dawkowanie: 9 mg 2x/dobę: mc. 3 kg, zalecane dawkowanie przez 5 dni; 12 mg 2x/dobę: mc. 4 kg, zalecane dawkowanie przez 5 dni; 15 mg 2x/dobę: mc. 5 kg, zalecane dawkowanie przez 5 dni; 18 mg 2x/dobę: mc. 6 kg, zalecane dawkowanie przez 5 dni; 21 mg 2x/dobę: mc. 7 kg, zalecane dawkowanie przez 5 dni; 24 mg 2x/dobę: mc. 8 kg, zalecane dawkowanie przez 5 dni; 27 mg 2x/dobę: mc. 9 kg, zalecane dawkowanie przez 5 dni; 30 mg 2x/dobę: mc. 10 kg, zalecane dawkowanie przez 5 dni. Dane nie obejmują wszystkich możliwych wartości w zakresie mc. dla podanej populacji. Przy ustalaniu dawki dla wszystkich pacjentów w wieku poniżej 1 roku należy przyjąć 3 mg/kg bez względu na mc. pacjenta. Leczenie należy rozpocząć jak najszybciej w ciągu 1-szych 2 dni od wystąpienia objawów grypy. Powyższe zalecenia dotyczące dawkowania nie są przeznaczone dla wcześniaków to jest dzieci poniżej 36 tyg. licząc od dnia po zapłodnieniu. Nie są dostępne wystarczające dane dla tych pacjentów, u których może być wymagane inne dawkowanie ze względu na niedojrzałość czynności fizjologicznych. Profilaktyka po ekspozycji na wirus: podczas pandemii grypy zalecaną dawką w zapobieganiu grypie u niemowląt poniżej 1 roku jest połowa dobowej dawki leczniczej. Dawkowanie to jest określone na podstawie badań klinicznych udziałem niemowląt i dzieci w wieku 1 roku lub starszych i dorosłych, które wykazują, że dawka profilaktyczna odpowiadająca połowie dobowej dawki leczniczej jest klinicznie skuteczna do zapobiegania grypie. U niemowląt w wieku 0-12 m-cy zaleca się następujące dawkowanie zależne od wieku (patrz, ChPL symulacja ekspozycji): 3 mg/kg mc. raz/dobę: wiek 0-12 m-cy, zalecane dawkowanie przez 10 dni. Powyższe zalecenia dotyczące dawkowania nie są przeznaczone dla wcześniaków, to jest dzieci poniżej 36 tyg. wieku postkoncepcyjnego. Nie są dostępne wystarczające dane dla tych pacjentów, u których może być wymagane inne dawkowanie ze względu na niedojrzałość czynności fizjologicznych. Profilaktyka podczas epidemii grypy w danym środowisku: badania profilaktyki podczas epidemii grypy nie były przeprowadzone u dzieci w wieku 0-12 m-cy. Instrukcje dotyczące przygotowania roztw. bezpośrednio przed użyciem, patrz ChPL. Niewydolność wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie jest konieczne zmniejszenie dawki leczniczej ani profilaktycznej. Nie prowadzono badań u pacjentów pediatrycznych z zaburzeniami czynności wątroby. Niewydolność nerek. Leczenie grypy: zaleca się zmniejszenie dawki u dorosłych i młodzieży (13-17 lat) z umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością nerek. Zalecane dawkowanie: Cl_Cr >60 (ml/min): zalecana dawka lecznicza 75 mg 2x/dobę; Cl_Cr >30 do 60 (ml/min): zalecana dawka lecznicza 30 mg 2x/dobę: Cl_Cr >10 do 30 (ml/min): zalecana dawka lecznicza 30 mg raz/dobę; Cl_Cr ≤10 (ml/min): nie zaleca się (brak dostępnych danych); pacjenci hemodializowani 30 mg po każdej hemodializie; pacjenci dializowani otrzewnowo (dane pochodzą z badań pacjentów poddawanych ciągłej dializie otrzewnowej w warunkach ambulatoryjnych (ang. CAPD); należy się spodziewać, iż karboksylan oseltamiwiru zostanie w większym stopniu usunięty przy użyciu automatycznej dializy otrzewnowej (APD). Jeśli nefrolog uzna za konieczne można dokonać zmiany sposobu leczenia z APD na CAPD): zalecana dawka lecznicza pojedyncza 30 mg. Zapobieganie grypie: u dorosłych i młodzieży (13-17 lat) z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek zaleca się zmniejszenie dawki: Cl_Cr >60 (ml/min): zalecana dawka profilaktyczna 75 mg raz/dobę; Cl_Cr >30 do 60 (ml/min): zalecana dawka profilaktyczna 30 mg raz/dobę; Cl_Cr >10 do 30 (ml/min): zalecana dawka lecznicza 30 mg co drugi dzień; Cl_Cr ≤10: nie zaleca się dawek (brak dostępnych danych); pacjenci hemodializowani: zalecana dawka profilaktyczna 30 mg po co drugiej hemodializie; pacjenci dializowani otrzewnowo (dane pochodzą z badań pacjentów poddawanych ciągłej dializie otrzewnowej w warunkach ambulatoryjnych (CAPD); należy się spodziewać, iż karboksylan oseltamiwiru zostanie w większym stopniu usunięty przy użyciu automatycznej dializy otrzewnowej (APD). Jeśli nefrolog uzna za konieczne można dokonać zmiany sposobu leczenia z APD na CAPD): zalecana dawka lecznicza 30 mg raz/tyg. Brak jest wystarczających danych klinicznych dotyczących stosowania u niemowląt i dzieci (w wieku 12 lat i młodszych) z niewydolnością nerek, by można było określić zalecane dawkowanie w tej grupie pacjentów. Osoby w podeszłym wieku. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku, o ile nie stwierdza się umiarkowanej lub ciężkiej niewydolności nerek. Pacjenci z obniżoną odpornością. Leczenie: zalecana dawka doustna wynosi 75mg oseltamiwiru 2x/dobę przez 10 dni w przypadku pacjentów dorosłych. Leczenie należy rozpoczynać jak najszybciej, w ciągu 1-szych 2 dni po wystąpieniu objawów grypy. Profilaktyka sezonowa: długotrwała profilaktyka sezonowa trwająca do 12 tyg. była oceniania u pacjentów z obniżoną odpornością.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Oseltamiwir jest skuteczny tylko w przypadku choroby wywołanej przez wirusy grypy. Nie ma dowodów na skuteczność oseltamiwiru w przypadku choroby wywołanej przez inne czynniki niż wirusy grypy. Podawanie oseltamiwiru nie może wpływać na decyzję o stosowaniu u danej osoby corocznego szczepienia przeciw grypie. Ochrona przed grypą trwa jedynie tak długo, jak długo podaje się oseltamiwir. Oseltamiwir powinno się stosować do leczenia i zapobiegania grypie tylko wtedy, gdy wiarygodne dane epidemiologiczne wskazują, że wirus krąży w danym środowisku. Wykazano, że wrażliwość krążących szczepów wirusa grypy na oseltamiwir charakteryzuje się znaczną zmiennością. Z tego powodu, lekarz przed podjęciem decyzji o zastosowaniu oseltamiwiru, powinien uwzględnić najnowsze dostępne informacje dotyczące wrażliwości krążących wirusów na oseltamiwir. Nie są dostępne informacje o bezpieczeństwie i skuteczności oseltamiwiru u osób z chorobami na tyle ciężkimi lub niestabilnymi, że są uważane za niezbędne do hospitalizacji. Skuteczność stosowania oseltamiwiru zarówno w leczeniu, jak i profilaktyce grypy u pacjentów z obniżoną odpornością, nie została w sposób pewny ustalona. Mimo tego, leczenie grypy u dorosłych pacjentów z obniżoną odpornością powinno trwać 10 dni, ponieważ nie przeprowadzono badań z krótszym czasem leczenia oseltamiwirem w tej grupie pacjentów. Nie ustalono skuteczności oseltamiwiru w leczeniu osób z przewlekłymi chorobami serca i/lub układu oddechowego. W tych populacjach nie stwierdzono różnic w częstości występowania powikłań między leczeniem oseltamiwirem i podawaniem placebo. Obecnie nie są dostępne żadne dane pozwalające na określenie zalecanego dawkowania dla wcześniaków (<36 tyg. wieku postkoncepcyjnego). W przypadku ciężkich zaburzeń czynności nerek występujących u młodzieży (13-17 lat) i dorosłych, zalecane jest dostosowanie zarówno dawki leczniczej, jak i profilaktycznej. Nie ma wystarczających danych klinicznych dotyczących stosowania tego produktu leczniczego u niemowląt i dzieci (od 1 rż.) z zaburzeniami czynności nerek, by można było określić zalecane dawkowanie w tej grupie pacjentów. Podczas podawania oseltamiwiru pacjentom chorym na grypę, zwłaszcza dzieciom i młodzieży, obserwowano występowanie zdarzeń neuropsychiatrycznych. Zdarzenia te występują również u chorych na grypę, którzy nie przyjmują oseltamiwiru. Należy ściśle obserwować pacjentów, czy nie występują u nich zmiany zachowania oraz rozważyć zagrożenia i korzyści z dalszego leczenia, indywidualnie dla każdego pacjenta. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w kaps., to znaczy produkt leczniczy uznaje się za „wolny od sodu”. Oseltamiwir nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Właściwości farmakokinetyczne oseltamiwiru, takie jak niski stopień wiązania z białkami i metabolizm niezależny od systemów CYP450 i glukuronidazy sugerują, że wystąpienie znaczących klinicznie interakcji lekowych za pośrednictwem tych mechanizmów jest mało prawdopodobne. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek, przyjmujących jednocześnie probenecyd, nie jest konieczne dostosowanie dawki. Jednoczesne stosowanie probenecydu, który jest silnym inhibitorem anionowej drogi wydzielania w cewkach nerkowych, prowadzi do ok. 2-krotnego wzrostu ekspozycji na aktywny metabolit oseltamiwiru. Oseltamiwir nie wykazuje interakcji kinetycznych z amoksycyliną, która jest wydalana tą samą drogą, co sugeruje, że interakcje oseltamiwiru zachodzące tą drogą są słabe. Wystąpienie znaczących klinicznie interakcji, spowodowanych konkurowaniem o wydzielanie cewkowe w nerkach, jest mało prawdopodobne ze względu na znany margines bezpieczeństwa dla większości takich substancji, sposobu eliminacji aktywnego metabolitu (przesączanie kłębuszkowe i anionowe wydzielanie kanalikowe) oraz pojemność tych dróg wydalania. Należy jednak zachować ostrożność, przepisując oseltamiwir pacjentom przyjmującym jednocześnie wydalane tą samą drogą substancje o wąskim marginesie terapeutycznym (np. chlorpropamid, metotreksat, fenylobutazon). Nie stwierdzono żadnych interakcji farmakokinetycznych oseltamiwiru ani jego głównych metabolitów podczas jednoczesnego podawania z paracetamolem, ASA, cymetydyną, lekami zobojętniającymi kwas żołądkowy (wodorotlenkami magnezu i glinu, węglanem wapnia), rymantadyną lub warfaryną (u pacjentów reagujących stabilnie na leczenie warfaryną i niechorujących na grypę).

Grypa wiąże się z niekorzystnym wpływem na ciążę i płód oraz ryzykiem powstania poważnych wad wrodzonych, w tym wrodzonych wad serca. Duża liczba danych dotyczących ekspozycji kobiet w ciąży na oseltamiwir, uzyskanych po wprowadzeniu produktu leczniczego zawierającego oseltamiwir do obrotu i z badań obserwacyjnych (ponad 1000 przypadków narażenia na lek w I trymestrze), wskazują na brak toksyczności oseltamiwiru powodującej wady wrodzone płodu lub noworodka. Jednak w 1 badaniu obserwacyjnym, mimo braku zwiększenia całkowitego ryzyka wad wrodzonych, wyniki dotyczące występowania poważnych wrodzonych wad serca, diagnozowanych w ciągu 12 m-cy po urodzeniu, nie były jednoznaczne. W tym badaniu, częstość występowania poważnych wrodzonych wad serca po narażeniu na oseltamiwir w I trymestrze ciąży wyniosła 1,76% (7 niemowląt na 397 ciąż) w porównaniu z 1,01% w ciążach z populacji ogólnej bez narażenia na lek (iloraz szans 1,75, 95% przedział ufności 0,51 do 5,98). Znaczenie kliniczne tych wyników nie jest jasne, gdyż badanie miało ograniczoną moc. Co więcej, badanie to było zbyt małe, aby wiarygodnie ocenić poszczególne rodzaje poważnych wad wrodzonych; ponadto, populacje kobiet narażonych na działanie oseltamiwiru i kobiet nienarażonych nie mogły być w pełni porównane, w szczególności, jeśli chodzi o potwierdzenie, czy zachorowały czy nie zachorowały na grypę. Badania na zwierzętach nie wskazują na toksyczny wpływ na reprodukcję. Stosowanie oseltamiwiru może być rozważane w czasie ciąży, jeśli jest niezbędne i po rozważeniu dostępnych informacji o bezpieczeństwie i korzyściach oraz patogenności krążącego szczepu wirusa grypy. U karmiących samic szczura, oseltamiwir oraz aktywny metabolit są wydzielane w mleku. Dane dotyczące dzieci karmionych piersią przez matki przyjmujące oseltamiwir oraz wydzielania oseltamiwiru do mleka ludzkiego są bardzo ograniczone. Ograniczone dane wskazują, że oseltamiwir i aktywny metabolit były wykrywane w mleku ludzkim, jednak ich stężenia były na tyle niskie, że dawka u niemowlęcia karmionego piersią byłaby subterapeutyczna. Biorąc pod uwagę powyższe informacje, patogenność krążącego wirusa grypy oraz chorobę zasadniczą kobiety karmiącej piersią, można rozważyć podawanie oseltamiwiru, jeśli istnieją istotne potencjalne korzyści dla matki karmiącej piersią. Dane przedkliniczne nie dowodzą, aby oseltamiwir wywierał wpływ na płodność kobiet lub mężczyzn.

Ogólny profil bezpieczeństwa oseltamiwiru oparty jest na danych uzyskanych od 6049 pacjentów dorosłych lub młodzieży i 1473 dzieci leczonych oseltamiwirem lub placebo na grypę, oraz na danych uzyskanych od 3990 pacjentów dorosłych i/lub młodzieży i 253 dzieci otrzymujących oseltamiwir, placebo, lub nieleczonych w celu profilaktyki grypy w badaniach klinicznych. Dodatkowo, 199 dorosłych pacjentów z obniżoną odpornością otrzymywało oseltamiwir w leczeniu grypy i 475 pacjentów z obniżoną odpornością (w tym 18 dzieci, spośród których 10 otrzymywało oseltamiwir a 8 placebo) otrzymywało oseltamiwir lub placebo w celu profilaktyki grypy. U dorosłych lub młodzieży najczęściej zgłaszanymi niepożądanymi działaniami leku (ang. ARs) były nudności i wymioty w badaniach dotyczących leczenia, oraz nudności w badaniach dotyczących profilaktyki. Większość tych działań niepożądanych była zgłaszana jako jednorazowe wystąpienie w pierwszej lub drugiej dobie leczenia i ustępowała samoistnie w ciągu 1-2 dni. U dzieci najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były wymioty. U większości pacjentów powyższe niepożądane działania tego produktu leczniczego nie spowodowały przerwania terapii oseltamiwirem. Do rzadkich, ciężkich działań niepożądanych zgłaszanych po wprowadzeniu oseltamiwiru do obrotu należą: reakcje anafilaktyczne i rzekomoanafilaktyczne (anafilaktoidalne), zaburzenia wątroby (piorunujące zapalenie wątroby, zaburzenia czynnościowe wątroby i żółtaczka), obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevens- Johnsona i toksyczna martwica naskórka, krwawienie z przewodu pokarmowego i zaburzenia neuropsychiatryczne. Leczenie i zapobieganie grypie u dorosłych i młodzieży. Poniżej przedstawiono najczęściej występujące działania niepożądane obserwowane w badaniach dotyczących leczenia i profilaktyki z udziałem dorosłych lub młodzieży, którym podawano zalecaną dawkę (75 mg 2x/dobę przez 5 dni w ramach leczenia oraz 75 mg raz/dobę przez maks. 6 tyg. w ramach profilaktyki). Profil bezpieczeństwa zgłaszany u pacjentów przyjmujących zalecaną dawkę oseltamiwiru w ramach profilaktyki (75 mg raz/dobę przez maks. 6 tyg.) był zbliżony pod względem jakościowym do obserwowanego w badaniach dotyczących leczenia, pomimo dłuższego czasu przyjmowania dawki w badaniach profilaktyki. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie oskrzeli, opryszczka pospolita, zapalenie nosogardła, zakażenia górnych dróg oddechowych, zapalenie zatok. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje nadwrażliwości; (rzadko) reakcje anafilaktyczne, reakcje rzekomoanafilaktyczne. Zaburzenia psychiczne: (rzadko) pobudzenie, nieprawidłowe zachowanie, niepokój, splątanie urojenia, majaczenie, halucynacje, koszmary senne, samookaleczenie. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) bezsenność; (niezbyt często) zaburzenia świadomości, drgawki. Zaburzenia oka: (rzadko) zaburzenia wzroku. Zaburzenia serca: (niezbyt często) zaburzenia rytmu serca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) kaszel, ból gardła, wodnisty wyciek z nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności; (często) wymioty, ból brzucha (w tym ból nadbrzusza), niestrawność; (rzadko) krwawienia z przewodu pokarmowego, krwotoczne zapalenie jelita grubego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zwiększona aktywność enzymów wątrobowych; (rzadko) piorunujące zapalenie wątroby, niewydolność wątroby, zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) wyprysk, zapalenie skóry, wysypka, pokrzywka; (rzadko) obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona, toksyczna martwica naskórka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) ból, zawroty głowy (w tym zawroty głowy pochodzenia błędnikowego), zmęczenie, gorączka, ból kończyn. Leczenie i zapobieganie grypie u dzieci. W badaniach klinicznych oseltamiwiru podawanego w ramach leczenia grypy wzięło udział w sumie 1473 dzieci (w tym dzieci w wieku 1-12 lat bez schorzeń współistniejących oraz dzieci w wieku 6-12 lat chore na astmę). Z tego 851 dzieci przyjmowało oseltamiwir w postaci zawiesiny. Grupa 158 dzieci przyjmowała zalecaną dawkę oseltamiwiru raz/dobę w badaniu profilaktyki poekspozycyjnej w gospodarstwach domowych (n = 99), 6-tyg. badaniu dotyczącym zapobiegania sezonowego u dzieci (n = 49) i 12-tyg. pediatrycznym badaniu dotyczącym zapobiegania sezonowego u pacjentów z obniżoną odpornością (n = 10). Działania niepożądane występujące w badaniach dotyczących stosowania oseltamiwiru w leczeniu i zapobieganiu grypie u dzieci (dawkowanie oparte na wieku/mc. [30-75 mg raz/dobę]). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie ucha środkowego. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy. Zaburzenia oka: (często) zapalenie spojówek (w tym zaczerwienienie oczu, wydzielina z oczu i ból oczu). Zaburzenia ucha i błędnika: (często) ból ucha zaburzenia błony bębenkowej. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) kaszel, przekrwienie błony śluzowej nosa; (często) wodnista wydzielina z nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) wymioty; (często) ból brzucha (w tym ból nadbrzusza), niestrawność, nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) zapalenie skóry (w tym alergiczne i atopowe zapalenie skóry). Grypa może być związana z szeregiem różnych objawów neurologicznych i behawioralnych, które mogą obejmować halucynacje, majaczenia i nieprawidłowe zachowanie, w niektórych przypadkach zakończone zgonem. Zdarzenia te mogą wystąpić w przebiegu zapalenia mózgu lub encefalopatii, lecz także bez ciężkiego schorzenia. Po wprowadzeniu produktu do obrotu u pacjentów chorych na grypę, którzy przyjmowali oseltamiwir obserwowano przypadki drgawek i majaczenia (obejmujące objawy, takie jak: zmiany świadomości, splątanie, nieprawidłowe zachowanie, omamy, halucynacje, wzburzenie, niepokój, koszmary senne), w bardzo małej liczbie przypadków zakończone samookaleczeniem lub zgonem. Zdarzenia te występowały oraz ustępowały nagle i szybko a obserwowano je przede wszystkim u dzieci i młodzieży. Udział oseltamiwiru w tych zdarzeniach jest nieznany. Podobne reakcje neuropsychiatryczne występowały również u pacjentów chorych na grypę, którzy nie przyjmowali oseltamiwiru. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych, w tym zapalenie wątroby i podwyższona aktywność enzymów wątrobowych u pacjentów z chorobą grypopodobną. Do tych przypadków należy piorunujące zapalenie wątroby ze skutkiem śmiertelnym lub niewydolność wątroby. Dzieci i młodzież (niemowlęta w wieku poniżej 1 roku). W dwóch badaniach mających na celu opisanie farmakokinetyki, farmakodynamiki i profilu bezpieczeństwa terapii z użyciem oseltamiwiru u 135 dzieci w wieku poniżej 1 roku zarażonych grypą stwierdzono, że profil bezpieczeństwa był zbliżony w poszczególnych kohortach wiekowych, a najczęściej zgłaszanymi zdarzeniami niepożądanymi były wymioty, biegunki i pieluszkowe zapalenie skóry. Brak jest dostatecznych danych dla niemowląt w wieku postkoncepcyjnym poniżej 36 tyg. Dostępne dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania oseltamiwiru w leczeniu grypy u niemowląt w wieku poniżej 1 roku, pochodzące z prospektywnych i retrospektywnych badań obserwacyjnych (obejmujących łącznie ponad 2400 niemowląt z tej grupy wiekowej), epidemiologicznej bazy danych oraz zgłoszeń po wprowadzeniu leku do obrotu sugerują, że profil bezpieczeństwa u niemowląt w wieku poniżej 1 roku jest podobny do znanego profilu bezpieczeństwa u dzieci w wieku 1 roku i starszych. Osoby starsze i pacjenci z przewlekłą chorobą serca i/lub układu oddechowego. Populacja objęta badaniami dotyczącymi leczenia grypy składa się z dorosłych lub młodzieży bez schorzeń współistniejących oraz pacjentów z grupy ryzyka (pacjenci, u których istnieje większe ryzyko wystąpienia powikłań grypy, np. osoby starsze i pacjenci z przewlekłą chorobą serca lub układu oddechowego). Profil bezpieczeństwa u pacjentów z grupy ryzyka był zbliżony pod względem jakościowym do obserwowanego u dorosłych lub młodzieży bez schorzeń współistniejących. Pacjenci z obniżoną odpornością. W badaniu prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby, dotyczącym leczenia grypy, łącznie 199 dorosłych pacjentów z obniżoną odpornością (u których możliwe było przeprowadzenie oceny bezpieczeństwa) zostało losowo przydzielonych do grupy otrzymującej oseltamiwir przez 10 dni: 98 pacjentów otrzymywało standardową dawkę leku (75 mg 2x/dobę), a 101 pacjentów otrzymywało dawkę podwojoną (150 mg 2x/dobę). Profil bezpieczeństwa oseltamiwiru obserwowany w tym badaniu był spójny z profilem bezpieczeństwa obserwowanym we wcześniejszych badaniach klinicznych, w których oseltamiwir podawano w leczeniu grypy pacjentom bez obniżonej odporności (pod innymi względami zdrowym pacjentom lub pacjentom „z grupy ryzyka” [tj. pacjentom ze współwystępowaniem chorób układu oddechowego i/lub serca]). Odsetek pacjentów zgłaszających działania niepożądane był mniejszy w grupie dawki standardowej w porównaniu z grupą dawki podwojonej (odpowiednio 49,0% w porównaniu z 59,4%). W 12-tyg. badaniu profilaktyki z udziałem 475 pacjentów z obniżoną odpornością, w tym 18 dzieci w wieku 1-12 lat i starszych, profil bezpieczeństwa u 238 pacjentów, którzy przyjmowali oseltamiwir był taki sam, jak wcześniej obserwowany w badaniach klinicznych profilaktyki oseltamiwiru.. Dzieci z istniejącą astmą oskrzelową. Profil reakcji niepożądanych u dzieci z astmą oskrzelową był jakościowo zbliżony do obserwowanego u dzieci bez współistniejących schorzeń.

Raporty dotyczące przedawkowania oseltamiwiru zgłaszano z badań klinicznych oraz z okresu po wprowadzeniu produktu leczniczego zawierającego oseltamiwir do obrotu. W większości przypadków przedawkowania nie raportowano zdarzeń niepożądanych. Działania niepożądane zgłaszane w następstwie przedawkowania były podobne pod względem rodzaju i częstości występowania do tych obserwowanych po zastosowaniu oseltamiwiru w dawkach terapeutycznych. Nie jest znana swoista odtrutka. Przedawkowanie zgłaszano częściej u dzieci niż u dorosłych i młodzieży. Należy zachować ostrożność podczas przygotowywania oseltamiwiru w postaci zawiesiny doustnej oraz podczas podawania dzieciom produktów zawierających oseltamiwir.

Fosforan oseltamiwiru jest prolekiem aktywnego metabolitu (oseltamiwiru karboksylan). Ten aktywny metabolit jest selektywnym inhibitorem enzymów neuraminidazowych wirusa grypy, które są glikoproteinami występującymi na powierzchni wirionu. Aktywność neuraminidazy wirusowej ma istotny wpływ zarówno na wniknięcie cząstki wirusa do niezakażonych komórek, jak i na uwolnienie świeżo wytworzonych cząstek wirusa z zakażonych komórek i dalsze rozprzestrzenianie się zakaźnych wirusów w organizmie. Oseltamiwiru karboksylan in vitro hamuje neuraminidazy wirusa grypy typu A i B. Oseltamiwiru fosforan hamuje zakażenie wirusem grypy i replikację in vitro. W badaniach in vivo, na modelach zwierzęcych, przy ekspozycji na lek antywirusowy podobnej do tej, jaką osiąga się u człowieka podając 75 mg 2x/dobę, oseltamiwir podawany doustnie hamuje replikację i patogenność wirusa grypy A i B. Aktywność przeciwwirusowa oseltamiwiru wobec grypy A i B została poparta wynikami badań dotyczących narażenia na zakażenie zdrowych ochotników. Wartość IC50 enzymu neuraminidazy dla oseltamiwiru w klinicznie izolowanej grypie A wynosiła od 0,1 nM do 1,3 nM, zaś dla grypy B wynosiła 2,6 nM. W opublikowanych badaniach opisywano wyższe wartości IC50 dla grypy B, aż do średniej wartości 8,5 nM.

1 kaps. twarda zawiera oseltamiwiru fosforan, co odpowiada 30 mg, 45 mg lub 70 mg oseltamiwiru.