Dawka 5 mg. Samoistne nadciśnienie tętnicze. Obrzęki spowodowane zastoinową niewydolnością serca, przewlekłą niewydolnością nerek lub niewydolnością wątroby. Dawka 10 mg. Obrzęki spowodowane zastoinową niewydolnością serca, przewlekłą niewydolnością nerek lub niewydolnością wątroby.

Tabl. 5 mg. Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego. Zalecana dawka wynosi 2,5 mg/dobę, najlepiej przyjmowana podczas śniadania. Dawki tej nie należy zwiększać przed upływem 2 m-cy od rozpoczęcia leczenia. Dawka maksymalna wynosi 5 mg/dobę. Leczenie obrzęków. Zalecana dawka to 5 mg doustnie /dobę. Na ogół jest to również dawka podtrzymująca. W razie konieczności dawkę można zwiększać stopniowo do 20 mg/dobę. W pojedynczych przypadkach stosowano 40 mg torasemidu/dobę. Osoby w podeszłym wieku. Zalecenia dotyczące dawkowania nie ulegają zmianie u osób w podeszłym wieku. Jednak badania porównawcze u pacjentów podeszłym wieku i młodych są niewystarczające. Dzieci i młodzież. Brak doświadczeń dotyczących stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 rż. Niewydolność wątroby i nerek. Dane dotyczące dostosowania dawki torasemidu u pacjentów z niewydolnością wątroby i nerek są ograniczone. Podczas leczenia pacjentów z niewydolnością wątroby należy zachować ostrożność, ponieważ stężenia torasemidu w osoczu mogą być zwiększone. Tabl. 10, 20 mg. Leczenie obrzęków. Zalecana dawka to 5 mg doustnie /dobę. Na ogół jest to również dawka podtrzymująca. W razie konieczności dawkę można zwiększać stopniowo do 20 mg/dobę. W pojedynczych przypadkach stosowano 40 mg torasemidu na dobę. Osoby w podeszłym wieku. Zalecenia dotyczące dawkowania nie ulegają zmianie u osób w podeszłym wieku. Jednak badania porównawcze u pacjentów podeszłym wieku i młodych są niewystarczające. Dzieci i młodzież. Brak doświadczeń dotyczących stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 rż. Niewydolność wątroby i nerek. Dane dotyczące dostosowania dawki torasemidu u pacjentów z niewydolnością wątroby i nerek są ograniczone. Podczas leczenia pacjentów z niewydolnością wątroby należy zachować ostrożność, ponieważ stężenia torasemidu w osoczu mogą być zwiększone.

Tabl. należy przyjmować rano, bez rozgryzania, popijając niewielką ilością płynu. Lek jest zazwyczaj stosowany w leczeniu długotrwałym lub do czasu ustąpienia obrzęków.

Nadwrażliwość na substancję czynną, pochodne sulfonylomocznika lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, niewydolność nerek z bezmoczem, śpiączka wątrobowa i stan przedśpiączkowy, niedociśnienie tętnicze, karmienie piersią, hipowolemia.

Przed rozpoczęciem leczenia należy wyrównać hipokaliemię, hiponatremię i hipowolemię. Zaburzenia oddawania moczu (np. łagodny rozrost gruczołu krokowego). Zaburzenia rytmu serca (np. blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia). Należy obserwować, czy u pacjenta występują objawy utraty elektrolitów i zagęszczenia krwi, zwłaszcza na początku leczenia i u pacjentów w podeszłym wieku. Podczas długotrwałego leczenia torasemidem zaleca się regularne kontrolowanie równowagi elektrolitowej, zwłaszcza stężenia potasu w surowicy (w szczególności u pacjentów otrzymujących glikozydy naparstnicy, glikokortykosteroidy, mineralokortykosteroidy lub leki przeczyszczające), stężenia glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów we krwi oraz liczby komórek krwi obwodowej (krwinek czerwonych, białych i płytek krwi). Zaleca się staranną obserwację stanu zdrowia pacjentów ze skłonnością do hiperurykemii i dny moczanowej. U pacjentów z cukrzycą utajoną lub jawną należy kontrolować metabolizm węglowodanów. Z uwagi na niewystarczające doświadczenie w stosowaniu torasemidu, należy zachować ostrożność w następujących przypadkach: w zaburzeniach równowagi kwasowo-zasadowej, podczas równoczesnego stosowania litu, antybiotyków aminoglikozydowych lub cefalosporyn, w niewydolności nerek wywołanej przez leki o działaniu nefrotoksycznym, u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 rż, w patologicznych zaburzeniach krwi (np. małopłytkowości lub niedokrwistości u pacjentów bez niewydolności nerek). Ten produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Podobnie jak w przypadku innych leków powodujących zmiany ciśnienia tętniczego krwi, pacjentów otrzymujących torasemid należy ostrzec, aby nie prowadzili pojazdów ani nie obsługiwali maszyn, jeśli występują u nich zawroty głowy lub podobne objawy. Jest to szczególnie istotne na początku leczenia, podczas zwiększania dawki, zmiany produktu na inny lub jednoczesnego spożycia alkoholu.

Podczas jednoczesnego stosowania glikozydów naparstnicy niedobór potasu i/lub magnezu może zwiększać wrażliwość mięśnia sercowego na te leki. Wydalanie potasu pod wpływem mineralo- i glikokortykosteroidów oraz leków przeczyszczających może się zwiększać. Działanie stosowanych jednocześnie leków przeciwnadciśnieniowych, w szczególności inhibitorów konwertazy angiotensyny, może być zwiększone. Trwające leczenie sekwencyjne lub skojarzone inhibitorami konwertazy angiotensyny, a także leczenia nowym inhibitorem konwertazy angiotensyny, może prowadzić do ciężkiego niedociśnienia tętniczego. Ryzyko można zminimalizować przez zmniejszenie dawki początkowej inhibitora konwertazy angiotensyny i/lub zmniejszenie dawki lub chwilowe odstawienie torasemidu na 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia inhibitorem konwertazy angiotensyny. Lek może zmniejszać wrażliwość tętnic na działanie leków presyjnych, takich jak adrenalina i noradrenalina. Preparat może osłabiać działanie leków przeciwcukrzycowych. Lek, szczególnie w dużych dawkach, może nasilać działanie nefrotoksyczne i ototoksyczne antybiotyków aminoglikozydowych, toksyczność preparatów cisplatyny i nefrotoksyczne działanie cefalosporyn. Lek może zwiększać stężenie litu w surowicy i jego działanie kardio- i neurotoksyczne. Produkt może nasilać działanie leków zwiotczających zawierających pochodne kurary oraz działanie teofiliny. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. indometacyna) mogą zmniejszać działanie moczopędne i hipotensyjne torasemidu, prawdopodobnie na drodze hamowania syntezy prostaglandyn. Probenecyd może zmniejszać skuteczność torasemidu przez hamowanie wydzielania kanalikowego. Lek hamuje wydalanie salicylanów przez nerki, zwiększając ryzyko ich działania toksycznego u pacjentów otrzymujących duże dawki tych leków. Nie badano jednoczesnego stosowania torasemidu i kolestyraminy u ludzi, ale w badaniu na zwierzętach jednoczesne podawanie kolestyraminy zmniejszało wchłanianie torasemidu przyjmowanego doustnie.

Brak danych doświadczalnych dotyczących wpływu torasemidu na rozwój zarodka i płodu u ludzi. Badania na szczurach nie wykazały działania teratogennego, jednak działania toksyczne na płód i ciężarne samice obserwowano u królików i szczurów po zastosowaniu dużych dawek. Lek przenika do organizmu płodu i wywołuje zaburzenia elektrolitowe. Istnieje również ryzyko małopłytkowości u noworodków. Do czasu uzyskania dodatkowych danych torasemid można podawać podczas ciąży tylko wtedy, gdy korzyści wyraźnie przewyższają ryzyko. Należy stosować możliwie najmniejszą dawkę. Brak informacji dotyczących przenikania torasemidu do mleka kobiecego lub mleka zwierząt. Z tego względu nie zaleca się stosowania torasemidu w okresie karmienia piersią. W badaniach nieklinicznych nie stwierdzono wpływu torasemidu na płodność.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) małopłytkowość, erytropenia, leukopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszenie apetytu, nasilenie zasadowicy metabolicznej, zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej zależne od dawki i czasu trwania leczenia, zwłaszcza np. hipowolemia, hipokaliemia i/lub hiponatremia; hipokaliemia w przypadku jednoczesnego stosowania diety ubogopotasowej, wymiotów, biegunki, nadużywania leków przeczyszczających oraz u pacjentów z przewlekłymi zaburzeniami czynności wątroby. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego (zwłaszcza na początku leczenia); (niezbyt często) parestezje. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (bardzo rzadko) szumy uszne, głuchota. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) powikłania zakrzepowo-zatorowe, dezorientacja (splątanie), niedociśnienie tętnicze, zaburzenia krążenia w sercu i ośrodkowym układzie nerwowym (w tym niedokrwienie serca i mózgu) wskutek zagęszczenia krwi. Mogą one prowadzić m.in. do zaburzeń rytmu serca, dławicy piersiowej, ostrego zawału serca lub omdleń. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból żołądka, nudności, wymioty, biegunka, zaparcie (zwłaszcza na początku leczenia); (niezbyt często) suchość błony śluzowej jamy ustnej: (bardzo rzadko) zapalenie trzustki. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) reakcje alergiczne (np. świąd, wysypka, nadwrażliwość na światło), ciężkie reakcje skórne. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) kurcze mięśni (zwłaszcza na początku leczenia). Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) u pacjentów z zaburzeniami w oddawaniu moczu (np. z powodu rozrostu gruczołu krokowego) zwiększone wytwarzanie moczu może prowadzić do zatrzymania moczu i nadmiernego rozciągnięcia pęcherza moczowego. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) uczucie zmęczenia, osłabienie (szczególnie na początku leczenia). Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie stężenia kwasu moczowego i glukozy we krwi; zwiększenie stężenia tłuszczów (triglicerydów, cholesterolu) we krwi; zwiększenie aktywności niektórych enzymów wątrobowych (gamma-GT) we krwi; (niezbyt często) zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika we krwi.

Typowy obraz zatrucia nie jest znany. W przypadku przedawkowania może występować nadmierna diureza, która wiąże się z ryzykiem utraty płynów i elektrolitów, co może powodować senność, splątanie, niedociśnienie tętnicze i zapaść krążeniową. Mogą występować zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Swoista odtrutka nie jest znana. W przypadku wystąpienia objawów podmiotowych i przedmiotowych przedawkowania należy zmniejszyć dawkę lub odstawić torasemid oraz uzupełnić niedobory płynów i elektrolitów.

Lek jest pętlowym lekiem moczopędnym. Jednak w małych dawkach jego profil farmakodynamiczny pod względem siły działania moczopędnego i czasu jego trwania przypomina leki z grupy tiazydów. W większych dawkach torasemid wywołuje szybką diurezę w sposób zależny od dawki i z wysokim pułapem działania. Maksymalne działanie moczopędne torasemidu występuje w ciągu 2-3 h po podaniu doustnym. U osób zdrowych siła działania moczopędnego po podaniu dawek od 5-100 mg zwiększała się w sposób logarytmiczny. Działanie torasemidu prowadzi do łagodnego zmniejszenia obrzęków i szczególnie do poprawy czynności mięśnia sercowego w przypadku niewydolności serca poprzez redukcję obciążenia wstępnego i następczego.

1 tabl. zawiera 5, 10, 20 mg torasemidu.