Preparat jest szczepionką stosowaną w wieku od 9 lat w zapobieganiu wystąpienia: zmian przednowotworowych narządów płciowych (szyjki macicy, sromu i pochwy), zmian przednowotworowych odbytu, raka szyjki macicy oraz raka odbytu, związanych przyczynowo z zakażeniem pewnymi onkogennymi typami wirusa brodawczaka ludzkiego (HPV); brodawek narządów płciowych (kłykcin kończystych) związanych przyczynowo z zakażeniem określonymi typami wirusa brodawczaka ludzkiego. W celu uzyskania istotnych informacji dotyczących danych, na których oparto to wskazanie patrz ChPL. Zastosowanie szczepionki powinno być zgodne z oficjalnymi zaleceniami.

Osoby w wieku 9-13 lat włącznie: preparat może zostać podany zgodnie z 2 dawkowym schematem (0,5 ml w 0, 6 m-cu). Jeżeli druga dawka jest podana wcześniej niż po 6 m-cach od podania pierwszej dawki, należy zawsze podać trzecią dawkę. Preparat może być podany również w innym schemacie - 3 dawkowym (0,5 ml w 0, 2, 6 m-cu). Druga dawka powinna być podana co najmniej 1 m-c po pierwszej dawce, a trzecia dawka powinna być podana co najmniej 3 m-ce po dawce drugiej. Wszystkie 3 dawki należy podać w ciągu 1 roku. Osoby w wieku 14 lat i starsze. Preparat należy podawać zgodnie z 3 dawkowym schematem (0,5 ml w 0, 2, 6 m-cu). Druga dawka powinna być podana co najmniej 1 m-c po pierwszej dawce, a trzecia dawka powinna być podana co najmniej 3 m-ce po dawce drugiej. Wszystkie 3 dawki należy podać w ciągu 1 roku. Należy stosować szczepionkę zgodnie z oficjalnymi zaleceniami. Dzieci. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności szczepionki u dzieci w wieku poniżej 9 lat. Dane nie są dostępne. Zaleca się, aby osoby, które otrzymały pierwszą dawkę szczepionki ukończyły cykl szczepień, stosując szczepionkę. Nie ustalono, czy istnieje potrzeba podania dawki uzupełniającej.

Szczepionkę należy podawać w formie zastrzyku domięśniowego. Preferowanym miejscem podania jest okolica mięśnia naramiennego górnej części ramienia lub górna, przednio-boczna część uda. Szczepionki nie wolno wstrzykiwać do naczyń krwionośnych. Nie przeprowadzono badań dotyczących podania podskórnego ani śródskórnego. Te drogi podania nie są zalecane.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Osoby, u których po podaniu dawki szczepionki wystąpiły objawy wskazujące na nadwrażliwość, nie powinny otrzymać kolejnych dawek szczepionki. Należy przełożyć termin podania szczepionki u osób z ostrym przypadkiem choroby z wysoką gorączką. Jednakże obecność niewielkiego zakażenia, takiego jak łagodne zakażenie górnych dróg oddechowych lub niewielka gorączka, nie jest przeciwwskazaniem do uodpornienia.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Podejmując decyzję o zaszczepieniu określonej osoby, należy wziąć pod uwagę ryzyko jej wcześniejszego kontaktu z HPV oraz potencjalne korzyści z jej zaszczepienia. Należy zawsze zapewnić dostęp do właściwego leczenia na wypadek wystąpienia rzadkiej reakcji anafilaktycznej spowodowanej podaniem szczepionki. Omdlenie (zemdlenie), związane czasem z upadkiem, może nastąpić po każdym szczepieniu lub nawet przed podaniem szczepionki, zwłaszcza w przypadku młodzieży, jako psychogenna reakcja na wkłucie igły. Omdleniu może towarzyszyć kilka objawów neurologicznych takich jak przemijające zaburzenia widzenia, parestezje i toniczno-kloniczne ruchy kończyn w czasie odzyskiwania przytomności. Dlatego osoby zaszczepione powinny pozostać pod obserwacją przez ok. 15 minut po podaniu szczepionki. Ważne jest, aby istniały procedury zapobiegania urazom w wyniku omdlenia. Zaszczepienie szczepionką może nie być skuteczną ochroną u wszystkich zaszczepionych. Lek będzie chronił wyłącznie przed chorobami, które wywoływane są przez HPV typu 6, 11, 16 i 18 oraz w ograniczonym zakresie przed chorobami wywoływanymi przez pewne, pokrewne typy HPV. Z tego względu należy w dalszym ciągu stosować środki ostrożności przeciw chorobom przenoszonym drogą płciową. Preparat przeznaczony jest wyłącznie do stosowania profilaktycznego i nie wpływa na aktywne zakażenia HPV ani na stwierdzone objawy kliniczne. Nie wykazano leczniczego działania szczepionki. Dlatego też, szczepionka nie jest wskazana w leczeniu raka szyjki macicy, zmian dysplastycznych dużego stopnia szyjki macicy, sromu i pochwy czy brodawek narządów płciowych. Nie jest również przeznaczona do zapobiegania rozwojowi innych wykrytych zmian, związanych z wirusem HPV. Lek nie zapobiega wystąpieniu zmian wywoływanych przez typy HPV zawarte w szczepionce u osób, które w momencie zaszczepienia były zakażone wirusem HPV tego typu. W przypadku stosowania szczepionki Gardasil u dorosłych kobiet należy uwzględnić zmienność częstości występowania zakażeń danym typem HPV w różnych regionach geograficznych. Szczepienie nie zastępuje rutynowych badań szyjki macicy. Ponieważ żadna szczepionka nie jest w 100% skuteczna, a preparat nie zapewni ochrony przeciw każdemu typowi HPV ani przeciw istniejącym zakażeniom HPV, rutynowe badania przesiewowe szyjki macicy pozostają niezwykle ważne i powinny być prowadzone zgodnie z lokalnymi zaleceniami. Bezpieczeństwo i immunogenność szczepionki oceniono u osób w wieku 7-12 lat z potwierdzonym zakażeniem ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV). U osób z osłabioną odpowiedzią immunologiczną, albo w wyniku stosowania silnego leczenia immunosupresyjnego, wady genetycznej, bądź z innych przyczyn, może nie być odpowiedzi na szczepienie. Szczepionkę należy stosować ostrożnie u osób z trombocytopenią lub innymi zaburzeniami krzepnięcia, ponieważ po podaniu domięśniowym może u tych osób wystąpić krwawienie. Przeprowadzono długoterminowe badania kontrolne mające na celu określenie czasu trwania ochrony poszczepiennej. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania, immunogenności lub skuteczności przemawiających za możliwością zmiany szczepionki podczas szczepienia na inne szczepionki przeciw HPV, które nie obejmują tych samych typów wirusa HPV. W związku z tym ważne jest przepisanie tej samej szczepionki dla całego schematu szczepienia. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Nie przeprowadzono badań nad wpływem na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

We wszystkich badaniach klinicznych, osoby, które otrzymały immunoglobuliny lub produkty krwiopochodne w ciągu 6 m-cy poprzedzających 1-szą dawkę szczepionki, zostały wykluczone. Podawanie szczepionki w tym samym czasie (ale w inne miejsca wstrzyknięcia, w przypadku szczepionek w zastrzykach) co szczepionki przeciw zapaleniu wątroby typu B (rekombinowanej) nie zakłócało odpowiedzi immunologicznej na typy wirusa HPV. Wskaźniki seroprotekcji (odsetek osób osiągających ochronny poziom przeciwciał przeciw HB >10 mIU/ml) nie uległy zmianie (96,5% dla szczepienia współistniejącego i 97,5% dla szczepionki tylko przeciw zapaleniu wątroby typu B). Wartości średnich geometrycznych miana przeciwciał przeciw HB były niższe w przypadku równoczesnego podania, lecz kliniczne znaczenie tego faktu nie jest znane. Preparat może być podawany jednocześnie z dawką przypominającą skojarzonej szczepionki przeciw błonicy (d), tężcowi (T) oraz krztuścowi [komponent bezkomórkowy] (ap) i/lub poliomyelitis [inaktywowanej] (IPV) (szczepionki dTap, dT-IPV, dTap-IPV), bez istotnego wpływu na odpowiedź immunologiczną na jakikolwiek składnik którejkolwiek ze szczepionek. Jednakże w grupie otrzymującej szczepionki jednocześnie, zaobserwowano tendencję do niskich wartości średnich geometrycznych miana przeciwciał (GMT) przeciw HPV. Nie ustalono znaczenia klinicznego tej obserwacji. Jest ona oparta na wynikach badania klinicznego, w którym skojarzona szczepionka dTap-IPV podawana była jednocześnie z pierwszą dawką szczepionki. Nie prowadzono badań, dotyczących jednoczesnego podawania szczepionki ze szczepionkami innymi niż wymienione powyżej. W badaniach klinicznych 57,5% kobiet w wieku 16-26 lat oraz 31,2% kobiet w wieku 24-45 lat, które otrzymywały preparat, stosowało hormonalne środki antykoncepcyjne podczas okresu szczepień.

Nie prowadzono specyficznych badań szczepionki z udziałem kobiet ciężarnych. Podczas klinicznego programu rozwojowego 3819 kobiet (szczepionka = 1894 vs. placebo = 1925) zgłosiło zajście w ciążę co najmniej 1 raz. Nie było znaczących różnic w rodzajach wad lub odsetku ciąż, w których wystąpiły działania niepożądane, u osób otrzymujących preparat i placebo. Dane uzyskane u kobiet w ciąży (ponad 1000 przypadków) nie wskazują na ryzyko deformacji lub toksycznego wpływu na płód/noworodka. Dane dotyczące szczepionki podawanej w okresie ciąży nie wykazały jakiegokolwiek działania związanego z bezpieczeństwem stosowania. Jednak dane te są niewystarczające, aby zalecić stosowanie szczepionki w okresie ciąży. Należy przełożyć termin szczepienia do czasu zakończenia ciąży. U matek karmiących piersią, którym podano preparat lub placebo podczas okresu szczepień w ramach badań klinicznych częstość występowania działań niepożądanych u matki i niemowlęcia karmionego piersią była porównywalna w grupach zaszczepionych i placebo. Ponadto, immunogenność była porównywalna u matek karmiących piersią i u kobiet, które podczas podania szczepionki nie karmiły piersią. Preparat może być więc stosowany podczas karmienia piersią. Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. U samców szczurów nie zaobserwowano wpływu na płodność.

W 7 badaniach klinicznych (6 kontrolowanych placebo) osobom badanym podawano preparat lub placebo w dniu włączenia do badania oraz około 2 i 6 m-cy później. Niewielka liczba osób (0,2%) wycofała się z badania z powodu działań niepożądanych. Bezpieczeństwo oceniano albo wśród całej populacji, poddanej badaniom (6 badań), lub też u określonej wcześniej (jedno badanie) części populacji przy użyciu karty szczepień (ang. VRC) w okresie obserwacji wynoszącym 14 dni po każdym wstrzyknięciu szczepionki lub placebo. Używając karty szczepień, monitorowano 10 088 osób (6995 osób płci żeńskiej w wieku 9-45 lat i 3093 osób płci męskiej w wieku 9-26 lat w chwili włączenia do badania), które otrzymały szczepionkę i 7995 osób (5692 kobiet i 2303 mężczyzn), które otrzymały placebo. Do najczęściej obserwowanych działań niepożądanych należały reakcje w miejscu podania (77,1% zaszczepionych w okresie 5 dni po podaniu dawki szczepionki) i ból głowy (16,6% zaszczepionych). Były one na ogół łagodne lub umiarkowane. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (nieznana) zapalenie tkanki łącznej w miejscu wstrzyknięcia. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) Idiopatyczna plamica małopłytkowa, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne/rzekomoanafilaktyczne. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (nieznana) ostre rozsiane zapalenie mózgu i rdzenia, zawroty głowy, zespół Guillaina-Barrégo, omdlenia, którym czasem towarzyszą ruchy toniczno-kloniczne. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (często) nudności; (nieznana) wymioty. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból kończyn; (nieznana) ból stawów, ból mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) w miejscu wstrzyknięcia: rumień, ból, obrzęk; (często) gorączka. W miejscu wstrzyknięcia: krwiak, świąd; (nieznana) astenia, dreszcze, zmęczenie, złe samopoczucie; szczegóły, patrz ChPL. Dodatkowo w badaniach klinicznych działania niepożądane ocenione przez badacza jako związane ze szczepionką lub placebo obserwowano z częstościami mniejszymi niż 1%. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo rzadko) skurcz oskrzeli. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) pokrzywka - 9 przypadków (0,06%) pokrzywki odnotowano w grupie stosującej preparat a 20 przypadków (0,15%) obserwowano w grupie placebo zawierającego adiuwant. W badaniach klinicznych, podczas obserwacji prowadzonych u osób w populacji badanej pod względem bezpieczeństwa odnotowywano pewne nowe uwarunkowania medyczne. Wśród 15 706 osób, które otrzymały preparat i 13 617 osób, które otrzymały placebo, odnotowano 39 przypadków niespecyficznego zapalenia stawów lub artropatii, 24 w grupie stosujących preparat i 15 w grupie placebo. W badaniu klinicznym z udziałem 843 zdrowych, młodych mężczyzn i kobiet w wieku 11-17 lat jednoczesne podanie 1. dawki szczepionki z dawką przypominającą skojarzonej szczepionki przeciw błonicy, tężcowi, krztuścowi [komponent bezkomórkowy] oraz poliomyelitis [inaktywowanej] wykazało większą częstość występowania obrzęku w miejscu wstrzyknięcia oraz bólu głowy, zgłaszanych po jednoczesnym podaniu. Obserwowane różnice wynosiły <10% i u większości osób działania niepożądane zgłaszano jako łagodne do umiarkowanych pod względem nasilenia.

Istnieją doniesienia o podaniu szczepionki w dawkach większych niż zalecane. Zwykle profil działań niepożądanych zgłaszanych w przypadku przedawkowania był porównywalny do tego po podaniu zalecanych pojedynczych dawek szczepionki.

Preparat jest zawierającą adiuwant, niezakaźną, rekombinowaną, czterowalentną szczepionką otrzymaną z wysokooczyszczonych, wirusopodobnych cząsteczek (ang. VLP) głównego białka L1 kapsydu wirusów HPV typu 6, 11, 16 i 18. Wirusopodobne cząsteczki nie zawierają wirusowego DNA, dlatego nie mają zdolności zakażania komórek, namnażania się ani wywoływania choroby. HPV zakaża tylko ludzi, lecz badania na zwierzętach dotyczące analogicznych papillomawirusów sugerują, że skuteczność szczepionek opartych na L1 VLP jest związana z rozwojem immunologicznej odpowiedzi humoralnej.

1 dawka (0,5 ml) zawiera ok. 20 µg białka L1 wirusa brodawczaka ludzkiego typu 6, 40 µg białka L1 wirusa brodawczaka ludzkiego typu 11, 40 µg białka L1 wirusa brodawczaka ludzkiego typu 16, 20 µg białka L1 wirusa brodawczaka ludzkiego typu 18.