Profilaktyka przedekspozycyjna. Produkt jest wskazany do stosowania w profilaktyce przedekspozycyjnej COVID-19 u osób dorosłych i młodzieży w wieku 12 lat i starszych o mc. co najmniej 40 kg. Leczenie. Produkt jest wskazany w leczeniu osób dorosłych i młodzieży (w wieku 12 lat i starszych o mc. co najmniej 40 kg) z COVID-19, którzy nie wymagają uzupełniającej tlenoterapii i którzy podlegają zwiększonemu ryzyku progresji do ciężkiej postaci COVID-19.

Podawanie produktu leczniczego powinno odbywać się w warunkach umożliwiających leczenie ciężkich reakcji nadwrażliwości, takich jak anafilaksja. Pacjentów należy monitorować po podaniu produktu leczniczego zgodnie z lokalnie obowiązującą praktyką medyczną. Profilaktyka przedekspozycyjna. Zalecana dawka u osób dorosłych i młodzieży w wieku 12 lat i starszych o mc. co najmniej 40 kg wynosi 150 mg tiksagewimabu i 150 mg cilgawimabu, podawanych jako 2, następujące po sobie wstrzyknięcia domięśniowe. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności po ponownym podaniu produktu nie są dostępne. Leczenie. Zalecana dawka u osób dorosłych i młodzieży w wieku 12 lat i starszych o mc. co najmniej 40 kg wynosi 300 mg tiksagewimabu i 300 mg cilgawimabu, podawanych jako 2 oddzielne, następujące po sobie wstrzyknięcia domięśniowe. Produkt należy podać jak najszybciej po uzyskaniu dodatniego wyniku testu na obecność wirusa SARS-CoV-2 i w ciągu 7 dni od wystąpienia pierwszych objawów COVID-19; szczegóły dotyczące dawkowania, patrz ChPL. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowania dawki. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma konieczności dostosowania dawki. Dzieci i młodzież. Nie ma konieczności dostosowania dawki u młodzieży w wieku 12 lat i starszych, ważących co najmniej 40 kg. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu u dzieci poniżej 12 lat. Dane nie są dostępne.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Obserwowano ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym anafilaksję, podczas stosowania przeciwciał monoklonalnych. W przypadku wystąpienia podmiotowych i przedmiotowych objawów istotnej klinicznie reakcji nadwrażliwości lub reakcji anafilaktycznej, należy natychmiast przerwać podawanie produktu leczniczego i zastosować odpowiednie produkty lecznicze i/lub leczenie wspomagające. W badaniu PROVENT uczestnicy otrzymujący produkt doświadczali bardziej poważnych, niepożądanych zdarzeń sercowo-naczyniowych w porównaniu do grupy placebo (0,7% w porównaniu z 0,3%), zwłaszcza incydentów wieńcowych (np. zawał mięśnia sercowego). Mniejsze dysproporcje zaobserwowano dla ciężkich zdarzeń zakrzepowo-zatorowych (0,5% w porównaniu z 0,2%). U większości badanych występowały czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego i/lub choroby sercowo-naczyniowej w wywiadzie, które mogłyby wyjaśniać wystąpienie takich zdarzeń. Związek przyczynowy między produktem i tymi zdarzeniami nie został ustalony. Przed rozpoczęciem stosowania produktu należy rozważyć ryzyko i korzyści u osób z wysokim ryzykiem zdarzeń sercowo-naczyniowych lub zakrzepowo-zatorowych. Pacjentów należy poinformować o podmiotowych i przedmiotowych objawach wskazujących na zdarzenia sercowo-naczyniowe (zwłaszcza ból w klatce piersiowej, duszność, męczliwość, uczucie oszołomienia lub omdlenia) oraz konieczności niezwłocznego zwrócenia się o pomoc lekarską, jeśli takie objawy wystąpią. Należy zachować ostrożność podając produkt pacjentom z małopłytkowością lub zaburzeniami krzepnięcia. Badania kliniczne z produktem były prowadzone, gdy przeważały warianty α, β, χ i δ. Skuteczność tiksagewimabu i cilagawimabu przeciwko niektórym krążącym wariantom SARS-CoV-2 ze zmniejszoną wrażliwością w warunkach in-vitro jest nieokreślona. Na podstawie danych klinicznych z badania PROVENT szacuje się, że czas trwania ochrony po podaniu pojedynczej dawki produktu (150 mg tiksagewimabu i 150 mg cilgawimabu) wynosi co najmniej 6 m-cy. Ze względu na obserwowany spadek aktywności neutralizacyjnej in vitro przeciwko podwariantom Omikron BA.1, BA.1.1 (BA.1+R346K), BA.4 i BA.5 czas utrzymywania się ochrony produktu dla tych podwariantów jest obecnie nieznany. Profilaktyka przedekspozycyjna z wykorzystaniem produktu nie zastępuje szczepienia przeciw Covid-19, u osób, dla których szczepienie przeciwko COVID-19 jest zalecane. Produkt nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji u ludzi. Uważa się, że produkt nie jest metabolizowany przy udziale enzymów wątrobowych ani eliminowany przez nerki. Tiksagewimab i cilgawimab nie są wydalane przez nerki ani metabolizowane przy udziale enzymów cytochromu P450 (CYP); w związku z tym, wystąpienie interakcji z produktami leczniczymi wydalanymi przez nerki lub takimi, które są substratami, induktorami lub inhibitorami enzymów CYP jest mało prawdopodobne. Na podstawie modelowania farmakokinetycznego (PK) ustalono, że szczepienie przeciwko COVID-19 po podaniu produktu nie miało klinicznie znaczącego wpływu na klirens produktu. Na podstawie modelowania farmakokinetycznego ustalono, że stan obniżonej odporności nie miał klinicznie znaczącego wpływu na klirens produktu. Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji u ludzi.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania tiksagewimabu i cilgawimabu u kobiet w okresie ciąży. Nie przeprowadzono nieklinicznych badań dotyczących toksycznego wpływu tiksagewimabu i cilgawimabu na reprodukcję. W badaniach reaktywności krzyżowej tkanek z zastosowaniem tiksagewimabu i cilgawimabu oraz tkanek ludzkich płodów nie wykryto klinicznie istotnego wiązania. Wiadomo, że ludzkie przeciwciała będące immunoglobulinami klasy G1 (IgG1) przenikają przez łożysko i tym samym tiksagewimab i cilgawimab mogą być potencjalnie przekazywane przez matkę rozwijającemu się płodowi. Potencjalne korzyści z leczenia lub ryzyko związane z przeniknięciem tiksagewimabu i cilgawimabu przez łożysko do rozwijającego się płodu nie jest znane. Produkt należy stosować w okresie ciąży tylko w przypadku, gdy korzyści dla matki uzasadniają potencjalne ryzyko dla płodu. Nie wiadomo, czy tiksagewimab i cilgawimab przenikają do mleka ludzkiego, ale wiadomo, że IgG matki przenika do mleka w pierwszych dniach po urodzeniu. Jako, że tiksagewimab i cilgawimab są bezpośrednio ukierunkowane na białko kolca (ang. spike protein) wirusa SARS-CoV-2 oraz biorąc pod uwagę mały stopień wchłaniania ogólnoustrojowego po doustnym przyjęciu przeciwciał, można rozważyć podawanie produktu w okresie karmienia piersią, jeśli jest to wskazane klinicznie. Brak danych dotyczących wpływu tiksagewimabu i cilgawimabu na płodność u ludzi. W badaniach na zwierzętach nie badano wpływu produktu na płodność samców i samic.

Łącznie 4 210 dorosłych uczestników otrzymało 150 mg tiksagewimabu i 150 mg cilgawimabu we wstrzyknięciu domięśniowym w badaniach klinicznych III fazy dotyczących profilaktyki. Do najczęściej występujących działań niepożądanych (≥1%) należały reakcje w miejscu wstrzyknięcia (1,3%) i nadwrażliwość (1,0%). Łącznie 452 niehospitalizowanych dorosłych pacjentów z COVID-19 o nasileniu łagodnym do umiarkowanego otrzymało 300 mg tiksagewimabu i 300 mg cilgawimabu we wstrzyknięciu domięśniowym w badaniach klinicznych III fazy dotyczących leczenia. Ogólny profil bezpieczeństwa był podobny do profilu bezpieczeństwa zgłaszanego u uczestników, którzy otrzymali 150 mg tiksagewimabu i 150 mg cilgawimabu w badaniach dotyczących profilaktyki. Do najczęściej występujących działań niepożądanych (≥1%) należały reakcje w miejscu wstrzyknięcia (2,4%). Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość - obejmuje preferowane terminy: wysypka i pokrzywka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) reakcja związana ze wstrzyknięciem - opis zdarzeń zgłaszanych w ramach preferowanego terminu reakcja związana ze wstrzyknięciem obejmuje ból głowy, dreszcze i zaczerwienienie, uczucie dyskomfortu oraz ból w pobliżu miejsca wstrzyknięcia. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) reakcja w miejscu wstrzyknięcia - obejmuje preferowane terminy: ból w miejscu wstrzyknięcia, rumień w miejscu wstrzyknięcia, świąd w miejscu wstrzyknięcia, reakcja w miejscu wstrzyknięcia i stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia. Nie są dostępne dane dotyczące dzieci i młodzieży <18 lat.

Nie ma swoistego leczenia w przypadku przedawkowania tiksagewimabu i cilgawimabu. Postępowanie w przypadku przedawkowania polega na zastosowaniu ogólnego leczenia wspomagającego, w tym monitorowania parametrów życiowych i obserwacji stanu klinicznego pacjenta. W badaniach klinicznych podawano domięśniowo dawki do 300 mg tiksagewimabu jak i cilgawimabu oraz podawano dożylnie dawki do 1500 mg tiksagewimabu jak i cilgawimabu bez wystąpienia toksyczności ograniczającej dawkę.

Tiksagewimab i cilgawimab to dwa rekombinowane ludzkie przeciwciała monoklonalne IgG1κ, z substytucjami aminokwasów w regionach Fc, w celu przedłużenia okresu półtrwania przeciwciała oraz w celu osłabienia funkcji efektorowej przeciwciała i potencjalnego ryzyka nasilenia choroby zależnego od przeciwciał. Tiksagewimab i cilgawimab mogą równocześnie wiązać się z niezachodzącymi na siebie epitopami domeny wiążącej receptor (ang. RBD) białka kolca wirusa SARS-CoV-2. Tiksagewimab, cilgawimab oraz tiksagewimab i cilgawimab łącznie wiążą się z białkiem kolca przy stałej równowagi reakcji dysocjacji o wartości odpowiednio K_D = 2,76 pmol, 13,0 pmol i 13,7 pmol, blokując jego interakcję z ludzkim receptorem ACE2, co zapobiega wnikaniu wirusa. Tiksagewimab, cilgawimab oraz tiksagewimab i cilgawimab łącznie blokowały wiązanie RBD z ludzkim receptorem ACE2 przy wartościach IC50 wynoszących odpowiednio 0,32 nmol (48 ng/mL), 0,53 nmol (80 ng/mL) i 0,43 nmol (65 ng/mL).

1 fiol. z tiksagewimabem zawiera 150 mg tiksagewimabu w 1,5 ml (100 mg/ml). 1 fiol. z cilgawimabem zawiera 150 mg cilgawimabu in 1,5 ml (100 mg/ml). Tiksagewimab i cilgawimab są wytwarzane w komórkach jajnika chomika chińskiego (ang. CHO) metodą rekombinacji DNA.