Produkt leczniczy jest wskazany do stosowania w skojarzeniu z lenalidomidem, a następnie w monoterapii w leczeniu pacjentów dorosłych z nawrotową albo oporną na leczenie postacią chłoniaka nieziarniczego rozlanego z dużych komórek B (DLBCL), którzy nie kwalifikują się do autologicznego przeszczepu komórek macierzystych (ASCT).

Produkt leczniczy musi być podawany przez fachowy personel medyczny posiadający doświadczenie w leczeniu pacjentów z nowotworami. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji związanych z infuzją należy zastosować premedykację na 30 minut do 2 h przed podaniem infuzji tafasytamabu. W przypadku pacjentów, u których podczas pierwszych 3 infuzji nie występowały reakcje związane z infuzją, premedykacja przed podaniem kolejnych infuzji jest nieobowiązkowa. Premedykacja może obejmować leki przeciwgorączkowe (np. paracetamol), antagonistów receptora histaminowego H1 (np. difenhydraminę), antagonistów receptora histaminowego H₂ (np. cymetydynę) albo glikokortykosteroidy (np. metyloprednizolon). W przypadku wystąpienia reakcji związanej z infuzją (stopnia 2 albo wyższego) należy przerwać podawanie infuzji. Ponadto należy zastosować odpowiednie leczenie objawów. Po ustąpieniu objawów przedmiotowych i podmiotowych albo ich złagodzeniu do stopnia 1 można wznowić podawanie infuzji produktu leczniczego ze zmniejszoną szybkością podawania infuzji. Jeśli u pacjenta wystąpi reakcja związana z infuzją stopnia 1-3, przed podaniem kolejnych infuzji tafasytamabu należy zastosować premedykację. Zalecana dawka produktu leczniczego: 12 mg/kg mc. podawane w infuzji dożylnej według następującego schematu. Cykl 1: infuzja w dniach 1, 4, 8, 15 i 22 cyklu; cykle 2 i 3: infuzja w dniach 1, 8, 15 i 22 każdego cyklu; od cyklu 4 do momentu wystąpienia progresji choroby: infuzja w dniach 1 i 15 każdego cyklu. Każdy cykl trwa 28 dni. Ponadto pacjenci powinni samodzielnie przyjmować lenalidomid w kaps. w zalecanej dawce początkowej wynoszącej 25 mg w dniach od 1 do 21 każdego cyklu. Dawkę początkową i późniejszy sposób dawkowania można dostosować zgodnie (ChPL) dotyczącą lenalidomidu. Produkt leczniczy w skojarzeniu z lenalidomidem podaje się przez maksymalnie 12 cykli. Leczenie lenalidomidem należy zakończyć po maksymalnie 12 cyklach leczenia skojarzonego. Pacjenci powinni kontynuować przyjmowanie infuzji produktu leczniczego w monoterapii w dniach 1 i 15 każdego 28-dniowego cyklu do momentu wystąpienia progresji choroby albo niemożliwej do zaakceptowania toksyczności. Modyfikacje dawki w przypadku wystąpienia działań niepożądanych. Reakcje związane z infuzją: Stopień 2 (umiarkowany) - natychmiast przerwać podawanie infuzji produktu leczniczego i zastosować leczenie objawów przedmiotowych i podmiotowych; po ustąpieniu objawów przedmiotowych i podmiotowych albo ich złagodzeniu do stopnia 1 wznowić podawanie infuzji produktu leczniczego z szybkością nie większą niż 50% prędkości, przy której wystąpiła reakcja. Jeżeli w ciągu 1 h u pacjenta nie wystąpią żadne dodatkowe reakcje, a wyniki pomiaru parametrów życiowych będą stabilne, można zwiększać szybkość podawania infuzji co 30 minut, w zależności od tolerancji, do szybkości, przy której wystąpiła reakcja. Stopień 3 (ciężki) - natychmiast przerwać podawanie infuzji produktu leczniczego i zastosować leczenie objawów przedmiotowych i podmiotowych; po ustąpieniu objawów przedmiotowych i podmiotowych albo ich złagodzeniu do stopnia 1 wznowić podawanie infuzji produktu leczniczego z szybkością nie większą niż 25% prędkości, przy której wystąpiła reakcja. Jeżeli w ciągu 1 h u pacjenta nie wystąpią żadne dodatkowe reakcje, a wyniki pomiaru parametrów życiowych będą stabilne, można zwiększać szybkość podawania infuzji co 30 minut, w zależności od tolerancji, do maks. 50% szybkości, przy której wystąpiła reakcja; jeśli reakcja wystąpi ponownie po wznowieniu podawania produktu, należy natychmiast przerwać podawanie infuzji. Stopień 4 (zagrażający życiu) - natychmiast przerwać podawanie infuzji i trwale zaprzestać stosowania produktu leczniczego. Supresja szpiku kostnego: liczba płytek krwi mniejsza niż 50 000/µl - wstrzymać podawanie produktu leczniczegoi lenalidomidu oraz kontrolować morfologię krwi co tydz./ do momentu, w którym liczba płytek krwi będzie wynosić co najmniej 50 000/µl; jeśli liczba płytek krwi powróci do wartości ≥50 000/µl, wznowićpodawanie produktu leczniczego w tej samej dawce i lenalidomidu w zmniejszonej dawce.Informacje dotyczące modyfikacji dawki znajdują się w ChPL dotyczącej enalidomidu. Liczba neutrofili mniejsza niż 1000/µl przez co najmniej 7 dni albo liczba neutrofili mniejsza niż 1000/µl i wzrost temp. ciała do co najmniej 38°C albo liczba neutrofili mniejsza niż 500/µl - wstrzymać podawanie produktu leczniczego i lenalidomidu oraz kontrolować morfologię krwi co tydz. do momentu, w którym liczba neutrofili będzie wynosić co najmniej 1000/µl.; jeśli liczba neutrofili powróci do wartości ≥1000/µl, wznowić podawanie produktu leczniczego w tej samej dawce i lenalidomidu w zmniejszonej dawce. Informacje dotyczące modyfikacji dawki znajdują się w ChPL dotyczącej lenalidomidu. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci poniżej 18 lat. Dane nie są dostępne. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat). Zaburzenia czynności nerek. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z łagodnymi albo umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie są dostępne dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, które umożliwiałyby sformułowanie zaleceń dotyczących dawkowania. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Nie są dostępne dane dotyczące pacjentów z umiarkowanymi albo ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, które umożliwiałyby sformułowanie zaleceń dotyczących dawkowania.

Produkt leczniczy jest przeznaczony do podania dożylnego po rekonstytucji i rozcieńczeniu. W przypadku pierwszej infuzji w cyklu 1 szybkość podawania infuzji dożylnej powinna wynosić 70 ml/h przez pierwsze 30 minut. Następnie należy zwiększyć szybkość, aby zakończyć podawanie pierwszej infuzji w czasie 2,5 h. Wszystkie kolejne infuzje należy podawać w czasie 1,5 - 2 h. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy rozważyć zalecane modyfikacje dawki. Produktu leczniczego nie wolno podawać jednocześnie z innymi produktami leczniczymi przy użyciu tego samego drenu do infuzji. Produktu leczniczego nie wolno podawać we wstrzyknięciu dożylnym ani w bolusie. Instrukcja dotycząca rekonstytucji i rozcieńczania produktu leczniczego, szczegóły patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Mogą występować reakcje związane z infuzją, przy czym ich występowanie zgłaszano częściej podczas pierwszej infuzji. Pacjentów należy uważnie monitorować przez cały czas trwania infuzji. Należy zalecić pacjentom, aby w przypadku wystąpienia w ciągu 24 h po podaniu infuzji objawów przedmiotowych i podmiotowych reakcji związanych z infuzją, w tym gorączki, dreszczy, wysypki albo problemów z oddychaniem, natychmiast skontaktowali się z pracownikiem służby zdrowia. Przed rozpoczęciem podawania infuzji tafasytamabu należy zastosować u pacjentów premedykację. W zależności od stopnia nasilenia reakcji związanej z infuzją należy przerwać albo zakończyć podawanie infuzji tafasytamabu i zastosować odpowiednie leczenie. Leczenie tafasytamabem może wywołać poważną lub ciężką supresję szpiku kostnego, w tym neutropenię, trombocytopenię i niedokrwistość. Przez cały czas trwania badania i przed rozpoczęciem każdego cyklu leczenia należy kontrolować morfologię krwi. W zależności od stopnia nasilenia działania niepożądanego należy wstrzymać podawanie infuzji tafasytamabu. Informacje dotyczące modyfikacji dawki znajdują się w ChPL dotyczącej lenalidomidu. W trakcie leczenia tafasytamabem zgłaszano neutropenię, w tym gorączkę neutropeniczną. Należy rozważyć podanie czynników stymulujących tworzenie kolonii granulocytów (granulocyte colonystimulating factors, G-CSF), w szczególności u pacjentów z neutropenią stopnia 3 albo 4. Pacjenta należy obserwować pod kątem wszelkich objawów podmiotowych i przedmiotowych rozwoju zakażenia, dokonać ich oceny i zastosować leczenie. W trakcie leczenia tafasytamabem zgłaszano trombocytopenię. Należy rozważyć wstrzymanie podawania produktów leczniczych, które mogą powodować zwiększenie ryzyka krwawienia (np. inhibitorów agregacji płytek krwi, leków przeciwzakrzepowych). Pacjentom należy zalecić, aby niezwłocznie zgłaszali objawy przedmiotowe albo podmiotowe w postaci zasinienia bądź krwawienia. W trakcie leczenia z zastosowaniem tafasytamabu u pacjentów występowały zakażenia prowadzące do zgonu i poważne zakażenia, w tym zakażenia oportunistyczne. Tafasytamab należy podawać pacjentom z czynnym zakażeniem wyłącznie w przypadku, gdy zakażenie jest odpowiednio leczone i dobrze kontrolowane. Pacjenci ze stwierdzonymi w wywiadzie nawracającymi albo przewlekłymi zakażeniami mogą być narażeni na zwiększone ryzyko zakażenia, w związku z czym należy odpowiednio ich monitorować. Należy zalecić pacjentom, aby w przypadku wystąpienia gorączki albo innych objawów potencjalnego zakażenia, takich jak dreszcze, kaszel albo ból podczas oddawania moczu, natychmiast skontaktowali się z pracownikiem służby zdrowia. Pacjenci z dużą łączną objętością guzów i szybko rosnącymi guzami mogą być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia zespołu rozpadu guza. U pacjentów z DLBCL w trakcie leczenia tafasytamabem obserwowano zespół rozpadu guza. Przed rozpoczęciem leczenia tafasytamabem należy podjąć odpowiednie działania/zastosować odpowiednią profilaktykę zgodnie z miejscowymi wytycznymi. W trakcie leczenia tafasytamabem pacjentów należy bardzo dokładnie monitorować pod kątem zespołu rozpadu guza. Nie badano bezpieczeństwa szczepień szczepionkami zawierającymi żywe drobnoustroje po leczeniu tafasytamabem i nie zaleca się szczepienia szczepionkami zawierającymi żywe drobnoustroje jednocześnie z leczeniem tafasytamabem. Produkt leczniczy zawiera 37,0 mg sodu na 5 fiol. (dawka dla pacjenta o mc. 83 kg), co odpowiada 1,85% zalecanej przez WHO maks. 2 g dobowej dawki sodu u os. dorosłych. Produkt nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. U pacjentów przyjmujących tafasytamab zgłaszano jednak zmęczenie i należy wziąć to pod uwagę w przypadku prowadzenia pojazdów czy obsługiwania maszyn.

U kobiet nie należy rozpoczynać leczenia tafasytamabem w skojarzeniu z lenalidomidem, o ile nie wykluczono ciąży. Patrz także ChPL dotycząca lenalidomidu. Kobietom w wieku rozrodczym należy zalecić stosowanie skutecznej metody antykoncepcji w trakcie leczenia tafasytamabem i przez co najmniej 3 m-ce po jego zakończeniu. Nie prowadzono badań dotyczących szkodliwego wpływu tafasytamabu na reprodukcję i rozwój. Brak danych dotyczących stosowania tafasytamabu u kobiet w okresie ciąży. Wiadomo jednak, że IgG przenikają przez łożysko, a na podstawie właściwości farmakologicznych tafasytamabu uważa się, że może on spowodować zmniejszenie liczby limfocytów B u płodu. W przypadku narażenia w okresie ciąży należy monitorować noworodki pod kątem zmniejszenia liczby limfocytów B i należy odroczyć szczepienia przy użyciu szczepionek zawierających żywe wirusy do momentu, w którym liczba limfocytów B u niemowlęcia powróci do wartości prawidłowej. Nie zaleca się stosowania tafasytamabu w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Lenalidomid może powodować uszkodzenie zarodka i płodu, i jest przeciwwskazany do stosowania w okresie ciąży i przez kobiety w wieku rozrodczym, chyba że spełnione są wszystkie warunki określone w programie zapobiegania ciąży podczas stosowania lenalidomidu. Nie wiadomo, czy tafasytamab przenika do mleka ludzkiego. Wiadomo jednak, że matczyne IgG przenikają do mleka ludzkiego. Brak danych dotyczących stosowania tafasytamabu u kobiet karmiących piersią. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych piersią. Kobietom należy zalecić, aby nie karmiły piersią w trakcie leczenia tafasytamabem i przez co najmniej 3 m-ce po przyjęciu ostatniej dawki tafasytamabu. Nie przeprowadzono żadnych ukierunkowanych badań oceniających potencjalny wpływ tafasytamabu na płodność. W prowadzonych na zwierzętach badaniach toksyczności po podaniu wielokrotnym nie zaobserwowano żadnych działań niepożądanych w odniesieniu do męskich i żeńskich narządów rozrodczych.

Najczęstsze działania niepożądane to: zakażenia (73%), neutropenia (51%), astenia (38%), niedokrwistość (36%), biegunka (36%), trombocytopenia (31%), kaszel (26%), obrzęk obwodowy (24%), gorączka (24%), zmniejszenie łaknienia (22%). Najczęstszymi poważnymi działaniami niepożądanymi były zakażenia (26%), w tym zapalenie płuc (7%), i gorączka neutropeniczna (6%). U 15% pacjentów doszło do trwałego zaprzestania stosowania tafasytamabu z powodu działań niepożądanych. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi prowadzącymi do trwałego zaprzestania stosowania tafasytamabu były zakażenia i zarażenia pasożytnicze (5%), zaburzenia układu nerwowego (2,5%) oraz zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia (2,5%). Częstość występowania modyfikacji dawki albo przerw w dawkowaniu z powodu działań niepożądanych wynosiła 65%. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi prowadzącymi do przerw w leczeniu tafasytamabem były zaburzenia krwi i układu chłonnego (41%). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze, w tym zakażenia oportunistyczne zakończone zgonem (np. aspergiloza oskrzelowo-płucna, zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc i zakażenie dróg moczowych); (często ) posocznica (w tym posocznica neutropeniczna). Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (często) rak podstawnokomórkowy. Zaburzenia krwi i układu chłonneg: (bardzo często) gorączka neutropeniczna, neutropenia, trombocytopenia, niedokrwistość, leukopenia; (często) limfopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) hipogammaglobulinemia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hipokaliemia, osłabienie łaknienia; (często) hipokalcemia, hipomagnezemia. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy parestezja, opaczne odczuwanie smaku. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność, kaszel; (często) zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, nieżyt nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, zaparcia, wymioty, nudności, ból brzucha. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) hiperbilirubinemia, wzrost aktywności aminotransferaz (w tym wzrost aktywności AlAT lub AspAT), wzrost aktywności gammaglutamylotransferazy. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka (w tym różne rodzaje wysypki, np. wysypka, wysypka plamisto-grudkowa, wysypka ze świądem, wysypka rumieniowa); (często) świąd, wypadanie włosów, rumień, nadmierna potliwość. Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) bóle pleców, skurcze mięśni; (częst) ból stawów, bóle kończyn, bóle mięśniowoszkieletowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) wzrost stężenia kreatyniny we krwi. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) astenia (w tym ogólne złe samopoczucie), uczucie zmęczenia, obrzęk obwodowy, gorączka; (często) zapalenie błon śluzowych. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie mc., zwiększenie stężenia białka C-reaktywnego. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) reakcja związana z infuzją. W porównaniu z częstościami występowania podczas leczenia skojarzonego z zastosowaniem lenalidomidu, częstości występowania innych niż hematologiczne działań niepożądanych podczas stosowania tafasytamabu w monoterapii były mniejsze o co najmniej 10% w przypadku zmniejszenia łaknienia, astenii, hipokaliemii, zaparcia, nudności, skurczów mięśni, duszności i zwiększenia stężenia białka C-reaktywnego. Leczenie tafasytamabem może wywołać poważną albo ciężką supresję szpiku kostnego, w tym neutropenię, trombocytopenię i niedokrwistość. W badaniu L-MIND supresja szpiku kostnego (tj. neutropenia, gorączka neutropeniczna, trombocytopenia, leukopenia, limfopenia albo niedokrwistość) występowała u 65,4% pacjentów leczonych tafasytamabem. Supresję szpiku kostnego leczono przez zmniejszenie dawki albo przerwanie stosowania lenalidomidu, przerwanie stosowania tafasytamabu lub podanie G-CSF. Supresja szpiku kostnego prowadziła do przerwania stosowania tafasytamabu w 41% przypadków, a do zaprzestania stosowania tafasytamabu - w 1,2% przypadków. Częstość występowania neutropenii wynosiła 51%. Częstość występowania neutropenii stopnia 3 albo 4 wynosiła 49%, a gorączki neutropenicznej stopnia 3 albo 4-12%. Mediana czasu trwania dowolnego działania niepożądanego w postaci neutropenii wynosiła 8 dni (zakres: 1-222 dni); mediana czasu do wystąpienia neutropenii po raz pierwszy wynosiła 49 dni (zakres: 1-994 dni). Częstość występowania trombocytopenii wynosiła 31%. Częstość występowania trombocytopenii stopnia 3 albo 4 wynosiła 17%. Mediana czasu trwania dowolnego działania niepożądanego w postaci trombocytopenii wynosiła 11 dni (zakres: 1-470 dni); mediana czasu do wystąpienia trombocytopenii po raz pierwszy wynosiła 71 dni (zakres: 1-358 dni). Częstość występowania niedokrwistości wynosiła 36%. Częstość występowania niedokrwistości stopnia 3 albo 4 wynosiła 7%. Mediana czasu trwania dowolnego działania niepożądanego w postaci niedokrwistości wynosiła 15 dni (zakres: 1-535 dni); mediana czasu do wystąpienia niedokrwistości po raz pierwszy wynosiła 49 dni (zakres: 1-1129 dni). Gdy pacjenci uczestniczący w badaniu L-MIND przeszli ze stosowania tafasytamabu i lenalidomidu w fazie leczenia skojarzonego na wyłącznie tafasytamab w fazie kontynuacyjnej obejmującej monoterapię, częstości występowania zdarzeń hematologicznych spadły o co najmniej 20% w przypadku neutropenii, trombocytopenii i niedokrwistości; nie zgłaszano żadnych przypadków gorączki neutropenicznej podczas stosowania tafasytamabu w monoterapii. W badaniu L-MIND zakażenia występowały u 73% pacjentów. Częstość występowania zakażeń stopnia 3 albo 4 wynosiła 28%. Najczęściej zgłaszanymi zakażeniami stopnia 3 albo wyższego były zapalenie płuc (7%), zakażenia dróg oddechowych (4,9%), zakażenia dróg moczowych (4,9%) i posocznica (4,9%). U <1% pacjentów zakażenie zakończyło się zgonem (zapalenie płuc) w ciągu 30 dni po przyjęciu ostatniej dawki leku. Mediana czasu do wystąpienia zakażenia stopnia 3 albo 4 po raz pierwszy wynosiła 62,5 dnia (4-1014 dni). Mediana czasu trwania dowolnego zakażenia wynosiła 11 dni (zakres: 1-392 dni). Zalecenia dotyczące postępowania w przypadku zakażeń, szczegóły patrz ChPL. Zakażenie doprowadziło do przerwania dawkowania tafasytamabu w 27% przypadków, a do zaprzestania stosowania tafasytamabu - w 4,9% przypadków. W badaniu L-MIND reakcje związane z infuzją występowały u 6% pacjentów. Wszystkie reakcje związane z infuzją były stopnia 1 i ustępowały w dniu ich wystąpienia. 80% tych reakcji występowało w trakcie cyklu 1 albo 2. Do objawów podmiotowych należały dreszcze, uderzenia gorąca, duszność i nadciśnienie tętnicze. U 245 pacjentów leczonych tafasytamabem nie stwierdzono pojawienia się przeciwciał przeciwko tafasytamabowi w związku z leczeniem ani zwiększenia ich miana w związku z leczeniem. U 17/245 pacjentów (6,9%) wykryto występujące wcześniej przeciwciała przeciwko tafasytamabowi, przy czym nie miały one wpływu na farmakokinetykę, skuteczność ani bezpieczeństwo stosowania tafasytamabu. Pacjenci w podeszłym wieku. Spośród 81 pacjentów leczonych w ramach badania L-MIND 56 (69%) pacjentów było w wieku >65 lat. Wśród pacjentów w wieku >65 lat częstość występowania poważnych zdarzeń niepożądanych zaobserwowanych w czasie leczenia (TEAE) była wyższa pod względem liczbowym (55%) niż wśród pacjentów w wieku ≤65 lat (44%).

W przypadku przedawkowania należy uważnie obserwować pacjentów pod kątem objawów przedmiotowych albo podmiotowych działań niepożądanych i zastosować odpowiednie leczenie wspomagające.

Tafasytamab to przeciwciało monoklonalne o zwiększonym powinowactwie wiązania się z receptorem Fc skierowane przeciwko antygenowi CD19 ulegającemu ekspresji na powierzchni limfocytów pre-B i dojrzałych limfocytów B. Po związaniu się z CD19 tafasytamab wywołuje lizę limfocytów B poprzez: zaangażowanie komórek efektorowych układu odpornościowego, takich jak komórki naturalnej cytotoksyczności, limfocyty T γδ i fagocyty; bezpośrednią indukcję śmierci komórki (apoptozę). Modyfikacja fragmentu Fc powoduje zwiększenie cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał i fagocytozy komórek zależnej od przeciwciał.

1 fiol. proszku zawiera 200 mg tafasytamabu. Po rekonstytucji każdy ml roztworu zawiera 40 mg tafasytamabu. Tafasytamab to humanizowane, swoiste wobec antygenu CD19 przeciwciało monoklonalne podklasy immunoglobulin G (IgG), wytwarzane w komórkach ssaczych (jajnika chomika chińskiego) z wykorzystaniem technologii rekombinacji DNA.