Produkt leczniczy jest wskazany: w leczeniu schizofrenii; w leczeniu zaburzeń dwubiegunowych: w leczeniu epizodów maniakalnych o umiarkowanym i ciężkim nasileniu w przebiegu choroby dwubiegunowej; w leczeniu epizodów ciężkiej depresji w przebiegu choroby dwubiegunowej; w zapobieganiu nawrotom epizodów maniakalnych i depresji u pacjentów z zaburzeniami dwubiegunowymi, którzy odpowiadali na leczenie kwetiapiną.

Dorośli. Leczenie schizofrenii: całkowita dawka dobowa przez pierwsze 4 dni leczenia wynosi: 50 mg (dzień 1.), 100 mg (dzień 2.), 200 mg (dzień 3.) i 300 mg (dzień 4.). Począwszy od dnia 4. zwykła skuteczna dawka kwetiapiny wynosi 300 mg/dobę. W zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leczenia u indywidualnego pacjenta, dawkę można modyfikować w zakresie 150-750 mg/dobę. Bezpieczeństwo stosowania dawek większych niż 800 mg/dobę nie było oceniane w badaniach klinicznych. Leczenie epizodów manii związanych z chorobą dwubiegunową: w leczeniu epizodów manii związanych z chorobą dwubiegunową całkowita dawka dobowa przez pierwsze 4 dni leczenia wynosi: 100 mg (dzień 1.), 200 mg (dzień 2.), 300 mg (dzień 3.) i 400 mg (dzień 4.). Można dalej zwiększać dawkę do osiągnięcia dawki 800 mg/dobę w 6. dniu leczenia, przy czym zwiększać dawkę należy o nie więcej niż o 200 mg/dobę. Dawkę można modyfikować w zakresie 200-800 mg/dobę, w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leczenia u indywidualnego pacjenta. Zwykła skuteczna dawka mieści się w przedziale między 400 a 800 mg/dobę. Osoby w podeszłym wieku: u osób w podeszłym wieku preparat należy stosować z dużą ostrożnością, szczególnie w początkowym okresie ustalania dawki. U osób w podeszłym wieku zalecana dawka początkowa wynosi 25 mg/dobę. Dawkę tę należy zwiększać o 25 lub 50 mg/dobę, aż do osiągnięcia dawki skutecznej, która zazwyczaj jest mniejsza niż u młodszych pacjentów. Jak wykazano w badaniu klinicznym, klirens osoczowy kwetiapiny po podaniu doustnym może być zmniejszony o 30-50% u osób w wieku 65 lat lub starszych. W takich przypadkach konieczne może być zmodyfikowanie dawki leku. U osób wyniszczonych i u osób ze skłonnością do reakcji hipotensyjnych zaleca się wolniejsze zwiększanie dawki i mniejsze dawki terapeutyczne. Dzieci i młodzież: nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności kwetiapiny u dzieci i młodzieży. Zaburzenie czynności nerek: chociaż u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny = 10-30 ml/min./1,73 m²) klirens osoczowy kwetiapiny po podaniu doustnym jest zmniejszony o około 25%, w badaniu klinicznym wykazano, że po podaniu takich samych dawek kwetiapiny u osób zdrowych i osób z chorobą nerek stężenia leku w osoczu nie różniły się. W związku z tym nie ma potrzeby modyfikowania dawek leku u takich chorych. Zaburzenie czynności wątroby: kwetiapina jest intensywnie metabolizowana w wątrobie a osoczowy klirens tego związku po podaniu doustnym jest u pacjentów z chorobą wątroby o 30% mniejszy niż u osób z prawidłową czynnością wątroby. W związku z tym w przypadku rozpoznanego zaburzenia czynności wątroby, szczególnie w początkowej fazie leczenia, konieczne może być zmodyfikowanie dawki leku. Zalecana dawka początkowa wynosi 25 mg/dobę. Dawkę tę należy zwiększać o 25 lub 50 mg/dobę, aż do osiągnięcia dawki skutecznej, w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leczenia u indywidualnego pacjenta. Leczenie podtrzymujące: nie ma dostępnych dowodów naukowych, które pozwoliłyby odpowiedzieć na pytanie, jak długo można stosować kwetiapinę u chorych na schizofrenię, ale skuteczność leczenia podtrzymującego jest dobrze potwierdzona dla wielu innych leków przeciwpsychotycznych. W związku z tym zaleca się, aby pacjenci kontynuowali przyjmowanie leku; zaleca się stosowanie najmniejszej dawki potrzebnej do utrzymania remisji. Pacjentów należy okresowo kontrolować, aby ocenić, czy wymagają leczenia podtrzymującego czy nie. Ponowne rozpoczynanie leczenia po przerwie u chorych leczonych wcześniej kwetiapiną: nie ma dostępnych danych na temat takich przypadków. Jeśli potrzebne jest ponowne rozpoczęcie leczenia produktem u pacjentów, którzy wcześniej przerwali leczenie kwetiapiną, zaleca się następujący sposób postępowania: w przypadku ponownego rozpoczynania leczenia pacjentów, u których przerwa w terapii kwetiapiną była krótsza niż tydzień, można kontynuować terapię dawką stosowaną w leczeniu podtrzymującym. W przypadku ponownego rozpoczynania leczenia pacjentów, u których przerwa w stosowaniu leku była dłuższa niż jeden tydzień, należy przestrzegać początkowego schematu zwiększania dawki i ustalić skuteczną dawkę w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta. Zmiana innych leków przeciwpsychotycznych: nie zebrano danych, które dotyczyłyby szczególnie przestawiania pacjentów z innych leków przeciwpsychotycznych na kwetiapinę lub jednoczesnego stosowania kwetiapiny i innych leków przeciwpsychotycznych. U niektórych pacjentów chorych na schizofrenię dopuszczalne może być nagłe odstawienie wcześniej stosowanego leku przeciwpsychotycznego, ale u większości takich pacjentów bardziej odpowiednie jest stopniowe wycofywanie wcześniejszego leczenia. We wszystkich przypadkach, w których zmiana leczenia wymaga jednoczesnego podawania dwóch leków przeciwpsychotycznych, okres, w którym dwa leki są razem podawane, powinien być jak najkrótszy. Przestawiając pacjentów chorych na schizofrenię z leków przeciwpsychotycznych w postaci depot na preparat, terapię należy rozpocząć w momencie następnej planowej iniekcji leku depot. Okresowo należy oceniać konieczność kontynuowania jednoczesnego podawania leku, stosowanego z powodu pozapiramidowych objawów niepożądanych wywołanych przez wcześniejszą terapię lekiem w postaci depot.

Preparat należy podawać 2x/dobę, w czasie posiłków lub niezależnie od posiłków.

Nadwrażliwość na jakikolwiek składnik preparatu. Jednoczesne podawanie inhibitorów cytochromu P-450 3A4, takich jak inhibitory proteazy HIV, azolowe preparaty przeciwgrzybiczne, erytromycyna, klarytromycyna (antybiotyki) lub nefazodon.

Kwetiapinę należy stosować ostrożnie u pacjentów z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego, chorobą naczyniową mózgu lub innymi stanami mogącymi predysponować do niedociśnienia. Kwetiapina może powodować niedociśnienie ortostatyczne, szczególnie w początkowym okresie zwiększania dawki; reakcja taka częściej występuje u osób w podeszłym wieku niż u osób młodszych. W badaniach klinicznych i podczas stosowania zgodnie z ChPL kwetiapina nie była związana z występowaniem trwałego wydłużenia odstępu QT. Jednakże w przypadku przedawkowania obserwowano wydłużenie odstępu QT. Należy zachować ostrożność przepisując kwetiapinę z lekami o znanym działaniu wydłużającym odstęp QT (w tym z innymi lekami przeciwpsychotycznymi), zwłaszcza u osób w podeszłym wieku, pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego QT, zastoinową niewydolnością serca, przerostem mięśnia sercowego, hipokaliemią i hipomagnezemią oraz u chorych z wydłużonym odstępem QT w wywiadzie rodzinnym. Kwetiapina nie jest zatwierdzona do leczenia pacjentów z psychozami związanymi z otępieniem. W randomizowanych badaniach kontrolowanych placebo przeprowadzonych w populacji pacjentów z demencją i leczonych pewnym atypowym lekiem przeciwpsychotycznym obserwowano około trzykrotne zwiększenie ryzyka wystąpienia niepożądanych działań ze strony naczyń mózgowych. Mechanizm zwiększenia ryzyka nie jest znany. Nie można wykluczyć zwiększenia ryzyka w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych lub innej populacji pacjentów. Kwetiapina powinna być stosowana z ostrożnością u chorych z czynnikami ryzyka udaru mózgu. W metaanalizie dotyczącej atypowych leków przeciwpsychotycznych opisywano, że pacjenci w wieku podeszłym z psychozami związanymi z otępieniem są w grupie zwiększonego ryzyka zgonu w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo. Jednakże w dwóch 10-tyg., kontrolowanych placebo badaniach dotyczących kwetiapiny w tej samej populacji pacjentów (n=710; średni wiek: 83 lata; zakres wieku: 56-99 lat) częstość zgonów wśród chorych leczonych kwetiapiną wynosiła 5,5% podczas gdy w grupie otrzymującej placebo - 3,2%. Pacjenci w tych badaniach umierali z różnych przyczyn zgodnych z oczekiwaniami dla tej populacji. Dane te nie pozwoliły na ustalenie związku przyczynowego między leczeniem kwetiapiną a zgonami pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem. W kontrolowanych badaniach klinicznych nie stwierdzano różnicy w częstości występowania napadów padaczkowych u osób otrzymujących kwetiapinę lub placebo. Zaleca się ostrożność w przypadku podawaniu kwetiapiny chorym z napadami padaczkowymi w wywiadzie i u osób, u których próg drgawkowy może być obniżony (np. z chorobą Alzheimera, w wieku powyżej 65 lat). W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych nie stwierdzono różnicy w częstości występowania pozapiramidowych objawów niepożądanych u chorych leczonych różnymi dawkami kwetiapiny lub przyjmujących placebo. W związku z tym nie stwierdzano też różnicy w zużyciu leków antycholinergicznych podawanych w leczeniu objawów pozapiramidowych. Niemniej jednak istnieje możliwość wywoływania przez preparat dyskinez późnych po dłuższym okresie leczenia. Jeśli wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe dyskinez późnych, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie produktu. Złośliwy zespół neuroleptyczny jest to potencjalnie śmiertelny stan związany z leczeniem przeciwpsychotycznym. W badaniach klinicznych złośliwy zespół neuroleptyczny był rzadko odnotowywany. Do klinicznych objawów tego zespołu należą: hipertermia, zmiany stanu psychicznego, sztywność mięśni, niestabilność autonomicznego układu nerwowego (nieregularne bicie serca lub zmiany ciśnienia, pocenie się, arytmia) i zwiększona aktywność fosfokinazy kreatynowej. W takich przypadkach należy odstawić preparat i zastosować odpowiednie leczenie. Jednoczesne stosowanie kwetiapiny z silnym induktorem enzymów wątrobowych, takim jak karbamazepina czy fenytoina, znacząco zmniejsza stężenie kwetiapiny w osoczu, co może mieć wpływ na skuteczność terapii tym lekiem. U pacjentów otrzymujących induktory enzymów wątrobowych - rozpocząć terapię produktem można jedynie wtedy, kiedy lekarz rozważy, czy korzyści z leczenia kwetiapiną są większe od ryzyka zaprzestania podawania induktora enzymów wątrobowych. Jest ważne, by wszelkie zmiany dawek induktora były dokonywane stopniowo, a w razie potrzeby był on zastąpiony lekiem nieindukującym enzymy (np. walproinianem sodu). W bardzo rzadkich przypadkach podczas leczenia kwetiapiną opisywano hiperglikemię lub zaostrzenie istniejącej wcześniej cukrzycy. U cukrzyków i pacjentów z czynnikami ryzyka mogącymi prowadzić do cukrzycy wskazana jest odpowiednia kontrola kliniczna. Dane odnośnie stosowania kwetiapiny w średnio nasilonych lub ciężkich epizodach manii jednocześnie z walproinianem lub litem są ograniczone; jednakże taka skojarzona terapia była dobrze tolerowana. Z danych tych wynika, że w 3. tyg. terapia wykazuje efekt addycyjny. Inne badanie nie wykazało addycyjnego efektu w 6. tyg. Brak danych odnośnie skojarzonej terapii trwającej dłużej niż 6 tyg. Po nagłym odstawieniu dużych dawek leków przeciwpsychotycznych w bardzo rzadkich przypadkach opisywano objawy odstawienne, takie jak nudności, wymioty i bezsenność. Możliwy jest również nawrót objawów psychotycznych i wystąpienie zaburzeń ruchowych (takich jak akatyzja, dystonia i dyskinezy). W związku z tym, gdy leczenie ma być zakończone, zaleca się stopniowe odstawianie leku. Preparat zawiera jednowodną laktozę. W związku z tym pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu. Ze względu na działanie na OUN, preparat może zmniejszać czujność u pacjenta. W związku z tym, w początkowej fazie leczenia, przez okres ustalany indywidualnie dla każdego pacjenta, należy zakazać prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych. W późniejszym okresie zakres ograniczeń należy ustalać oddzielnie dla każdego przypadku.

CYP3A4 cytochromu P-450 to enzym odpowiedzialny głównie za metabolizm kwetiapiny z udziałem cytochromu P-450. W badaniu interakcji u zdrowych ochotników jednoczesne podawanie kwetiapiny w dawce 25 mg i ketokonazolu - inhibitora CYP3A4, powodowało 5-8-krotne zwiększenie wartości AUC kwetiapiny. Z tego względu jednoczesne stosowanie kwetiapiny z inhibitorami CYP3A4 jest przeciwwskazane. Nie zaleca się też zażywania kwetiapiny z sokiem grejpfrutowym. Jeśli preparat stosuje się w skojarzeniu z innymi lekami działającymi na OUN należy zachować szczególną ostrożność. Wyniki badań in vitro dotyczących hamowania enzymów sugerują, że w warunkach in vivo kwetiapina i jej dziewięć metabolitów są słabymi inhibitorami procesów metabolicznych przebiegających z udziałem enzymów cytochromu P-450 (1A2, 2C9, 2C19, 2D6 i 3A4). Jednoczesne stosowanie kwetiapiny i fenytoiny prowadzi do zwiększenia osoczowego klirensu kwetiapiny, gdyż fenytoina indukuje izoenzym 3A4 cytochromu P-450. Jednoczesne podawanie kwetiapiny (250 mg 3x/dobę) i fenytoiny (100 mg 2x/dobę) zwiększało średni osoczowy klirens kwetiapiny pięciokrotnie. U chorych przyjmujących kwetiapinę i fenytoinę lub inne leki indukujące enzymy wątrobowe (np. karbamazepina, barbiturany, ryfampicyna, GKS), konieczne mogą okazać się zwiększone dawki preparatu, aby utrzymać kontrolę objawów schizofrenii. Należy zachować ostrożność w przypadku odstawiania fenytoiny i/lub zastępowania jej walproinianem, który nie ma działania indukującego enzymy. W badaniach z wielokrotnymi dawkami leku prowadzonymi w celu oceny farmakokinetyki kwetiapiny podawanej przed leczeniem i w czasie leczenia karbamazepiną (znany induktor enzymów wątrobowych), jednoczesne podawanie karbamazepiny w sposób istotny zwiększało klirens kwetiapiny. Zwiększenie klirensu zmniejszało układową ekspozycję na kwetiapinę (ocenioną na podstawie pola pod krzywą stężenia leku w czasie [AUC]) do około 13 % ekspozycji stwierdzanej w czasie podawania samej kwetiapiny, choć u niektórych pacjentów obserwowano jeszcze silniejszy efekt. W następstwie tej interakcji stężenia leku w osoczu mogą się zmniejszyć. W związku z tym w takich przypadkach należy rozważyć zastosowanie większych dawek kwetiapiny. Należy zauważyć, że w leczeniu schizofrenii maks. zalecana dobowa dawka leku wynosi 750 mg. Kontynuowane leczenie większymi dawkami można rozważać tylko po starannym wyważeniu ryzyka i korzyści u indywidualnego pacjenta. Wielokrotne podawanie dawek dobowych cymetydyny (400 mg 3x/dobę przez 4 dni), będącej znanym niespecyficznym inhibitorem enzymów, powodowało zmniejszenie o 20% średniego osoczowego klirensu kwetiapiny (150 mg 3x/dobę). Nie ma potrzeby modyfikowania dawki produktu w razie jego jednoczesnego podawania z cymetydyną. Tiorydazyna (200 mg 2x/dobę) zwiększała osoczowy klirens kwetiapiny po podaniu doustnym (300 mg 2x/dobę) o 65%. Podawanie jednocześnie z kwetiapiną (300 mg 2x/dobę) leku przeciwpsychotycznego haloperydolu (7,5 mg 2x/dobę) lub rysperydonu (3 mg 2x/dobę) nie zmieniało farmakokinetyki kwetiapiny w stanie stacjonarnym. Jednoczesne podawanie kwetiapiny (300 mg 2x/dobę) i leku przeciwdepresyjnego fluoksetyny (60 mg raz/dobę, znany inhibitor CYP3A4 i CYP2D6) lub imipraminy (75 mg 2x/dobę, znany inhibitor CYP2D6) nie zmieniało farmakokinetyki kwetiapiny w stanie stacjonarnym. Podawanie różnych dawek kwetiapiny (w schemacie dawkowania 3x/dobę, maks. do 750 mg/dobę) nie miało istotnego klinicznie wpływu na klirens antypiryny lub jej metabolitów. Wyniki te wskazują, że kwetiapina nie indukuje w istotny sposób enzymów wątrobowych odpowiedzialnych za metabolizm antypiryny przez cytochrom P-450. Jednoczesne podawanie kwetiapiny (250 mg 3x/dobę) i litu nie miało wpływu na parametry farmakokinetyczne litu w stanie stacjonarnym. Średni osoczowy klirens lorazepamu (2 mg, pojedyncza dawka) zmniejszył się w obecności kwetiapiny (250 mg 3x/dobę) o 20%. Podczas jednoczesnego podawania zarówno farmakokinetyka walproinianu sodu jak i kwetiapiny nie ulegały zmianom w stopniu istotnym klinicznie Nie przeprowadzano formalnych badań interakcji kwetiapiny z często stosowanymi lekami działającymi na układ sercowo-naczyniowy. Palenie tytoniu nie ma wpływu na osoczowy klirens kwetiapiny. Zgodnie z wynikami badań klinicznych, u pacjentów z psychozami kwetiapina nasila wpływ alkoholu na funkcje poznawcze i motoryczne. W związku z tym w czasie leczenia preparatem należy unikać spożywania alkoholu.

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania kwetiapiny u kobiet w ciąży.Preparat można stosować w czasie ciąży tylko po starannym oszacowaniu ryzyka i korzyści, jeśli spodziewane korzyści usprawiedliwiają ewentualne ryzyko. Gdy kwetiapina była przyjmowana w okresie ciąży, u noworodków obserwowano objawy odstawienne. Nie wiadomo, czy kwetiapina jest wydzielana do mleka kobiecego. Kobietom karmiącym piersią należy doradzać, aby w czasie przyjmowania produktu zrezygnowały z karmienia piersią.

Do najczęściej opisywanych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem kwetiapiny należą: senność, zawroty głowy, suchość błony śluzowej jamy ustnej, niewielkie osłabienie, zaparcia, tachykardia, niedociśnienie ortostatyczne i dyspepsja. Wyniki uzyskane z badań klinicznych wskazują, że liczba pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu objawów niepożądanych, była mniej więcej taka sama w grupie otrzymującej placebo i w grupie leczonej kwetiapiną. Podawanie kwetiapiny wiązało się z występowaniem: omdleń, złośliwego zespołu neuroleptycznego, leukopenii, neutropenii i obrzęków obwodowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (częste) leukopenia; (niezbyt częste) eozynofilia; (bardzo rzadkie) neutropenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt częste) nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (częste) zwiększenie masy ciała, zwiększenie aktywności aminotransferaz (AspAT, AlAT) w surowicy; (bardzo rzadkie) hiperglikemia, cukrzyca. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo częste) zawroty głowy, senność; (częste) omdlenia; (niezbyt częste) napady padaczkowe; (bardzo rzadkie) dyskinezy późne. Zaburzenia serca: (częste) tachykardia; (rzadkie) wydłużenie odstępu QT, arytmie komorowe, zespół torsade de pointes. Zaburzenia naczyń: (częste) niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: (częste) nieżyt błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (częste) suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaparcia, dyspepsja. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadkie) żółtaczka; (bardzo rzadkie) zapalenie wątroby. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (rzadkie) priapizm. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (częste) niewielkie osłabienie, obrzęki obwodowe; (rzadkie) złośliwy zespół neuroleptyczny. Badania diagnostyczne: (niezbyt częste) zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy, zwiększenie stężenia trójglicerydów w surowicy (nie na czczo), zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego. Leczenie kwetiapiną wiązało się z niewielkim, zależnym od dawki, zmniejszeniem stężenia hormonów tarczycy (T4 i wolna T4). Zmniejszenie stężenia zaznaczało się najsilniej w ciągu pierwszych 2-4 tyg. stosowania kwetiapiny i nie pogłębiało się podczas długotrwałego leczenia. Prawie we wszystkich przypadkach przerwanie leczenia kwetiapiną było związane z przemijaniem wpływu leku na stężenia T4 i wolnej T4, niezależnie od czasu trwania leczenia. Mniejsze spadki stężenia T3 i odwrotnej T3 obserwowano jedynie w przypadku stosowania większych dawek kwetiapiny. Stężenia TSH i TBG (białko wiążące tyroksynę) nie zmieniały się. Nie obserwowano istotnej klinicznie niedoczynności tarczycy. Kwetiapina może powodować wydłużenie odstępu QT_c, ale w badaniach klinicznych stosowanie kwetiapiny nie wiązało się z trwałym wydłużeniem odstępu QT_c. Ostre reakcje odstawienne opisywano bardzo rzadko.

W badaniach klinicznych doświadczenie dotyczące przedawkowania kwetiapiny jest ograniczone. Szacowano, że pacjenci przyjmowali dawki do 20 g; nie opisywano zgonów a pacjenci powracali do zdrowia bez żadnych trwałych konsekwencji. W czasie stosowania leku po jego dopuszczeniu na rynek pojawiały się bardzo rzadkie doniesienia na temat przedawkowania samej kwetiapiny, kończącego się zgonem lub śpiączką, lub wydłużeniem odstępu QT. Generalnie, opisywane objawy przedmiotowe i podmiotowe były objawami wynikającymi z nasilenia farmakologicznych działań leku i obejmowały senność i sedację, tachykardię i niedociśnienie. Nie ma specyficznego antidotum na kwetiapinę. W przypadkach ciężkiego zatrucia zawsze należy rozważać możliwość przedawkowania kilku różnych leków. Zaleca się procedury intensywnej opieki medycznej, w tym ustalenie i utrzymanie drożności dróg oddechowych, zapewnienie natlenowania i właściwej wentylacji, monitorowanie i podtrzymywanie czynności układu krążenia. Dokładny nadzór lekarski i monitorowanie pacjenta należy kontynuować do czasu normalizacji stanu pacjenta.

Kwetiapina jest atypowym lekiem przeciwpsychotycznym skutecznym zarówno w leczeniu pozytywnych, jak i negatywnych objawów schizofrenii.

1 tabl. zawiera 25 mg, 100 mg, 200 mg lub 300 mg kwetiapiny.