Karboplatyna jest wskazana w leczeniu zaawansowanego raka jajnika pochodzenia nabłonkowego w: leczeniu pierwszego rzutu, leczeniu drugiego rzutu, jeśli leczenie innymi lekami okazało się nieskuteczne; drobnokomórkowego raka płuca.

Karboplatynę należy podawać wyłącznie drogą dożylną. Zalecana dawka karboplatyny dla dotychczas nie leczonych dorosłych pacjentów z prawidłową czynnością nerek, tj. z Cl_Cr >60 ml/min wynosi 400 mg/m² pc. podawana w pojedynczej dawce w krótkiej infuzji dożylnej trwającej 15-60 min. Alternatywnym sposobem określania dawki może być zastosowanie wzoru Calverta: dawka (mg) = docelowa wartość AUC (mg/ml x min) x [GFR ml/min + 25], szczegóły dotyczące dawkowania patrz ChPL. Leczenia nie należy powtarzać wcześniej niż po upływie 4 tyg. od poprzedniego kursu leczenia karboplatyną i/lub zanim liczba granulocytów obojętnochłonnych nie wyniesie i co najmniej 2000 komórek/mm³, a liczba płytek krwi co najmniej 100 000 komórek/mm³. Dawkai początkowa powinna być zmniejszona o 20-25% u pacjentów z czynnikami ryzyka takimi jak wcześniejsza terapia mielosupresyjna i niski stopień stanu sprawności pacjenta (punktacja 2-4 wg skali ECOG-Zubroda lub poniżej 80 wg skali Karnofsky’ego). Zaleca się określenie najniższych wartości wyników morfologii krwi (nadir) przez wykonywanie cotyg. oznaczeń, podczas początkowych kursów leczenia karboplatyną, w celu dostosowania dawkowania w kolejnych cyklach leczenia. Do przygotowywania i podawania produktu leczniczego nie należy stosować igieł lub zestawów kroplówkowych zawierających elementy aluminiowe, które mogą mieć kontakt z karboplatyną. Aluminium reaguje z karboplatyną powodując tworzenie osadu i/lub utratę siły działania. Podczas przygotowywania i podawania produktu leczniczego należy stosować środki ostrożności zalecane dla substancji niebezpiecznych. Produkt leczniczy musi być przygotowywany przez personel, który został przeszkolony w zakresie bezpiecznego stosowania i zaopatrzony w rękawice ochronne, maskę i fartuch. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę karboplatyny należy zmniejszyć (wg wzoru Calverta) oraz kontrolować najniższe wartości hematologiczne (nadir) i czynność nerek. U pacjentów z Cl_Cr mniejszym niż 60 ml/min istnieje zwiększone ryzyko znacznego zahamowania czynności szpiku kostnego. Częstość występowania ciężkiej leukopenii, neutropenii lub trombocytopenii utrzymywała się na poziomie 25% zgodnie z poniższymi zaleceniami dotyczącymi dawkowania: wyjściowy Cl_Cr 41-59 ml/min: dawka początkowa (dzień 1) 250 mg/m² iv; wyjściowy Cl_Cr 16-40 ml/min: dawka początkowa (dzień 1) 200 mg/m² iv. Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania karboplatyny we wstrzyk. u chorych z Cl_Cr 15 ml/min lub mniejszym, które pozwoliłyby określić zalecane dawkowanie. Wszystkie powyższe zalecenia odnośnie dawkowania dotyczą leczenia początkowego. Późniejsze dawkowanie powinno być dostosowane w zależności od tolerancji pacjenta oraz dopuszczalnego poziomu mielosupresji. Leczenie skojarzone. Optymalne stosowanie karboplatyny w skojarzeniu z innymi środkami mielosupresyjnymi wymaga dostosowania dawkowania zależnie od obranych zasad leczenia i schematu leczenia. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w wieku powyżej 65 lat, dostosowanie dawki karboplatyny do ogólnego stanu jest niezbędne na początku leczenia oraz podczas kolejnych kursów terapeutycznych. Dzieci i młodzież. Nie ma wystarczających informacji pozwalających na ustalenie zaleceń dotyczących dawkowania u dzieci i młodzieży.

Przed podaniem inf. produkt należy rozcieńczyć, szczegóły patrz ChPL.

Nie wolno stosować karboplatyny: u pacjentów z nadwrażliwością na karboplatynę i/lub inne związki zawierające platynę; podczas laktacji; u pacjentów z istniejącymi wcześniej ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min.); u pacjentów z ciężką mielosupresją; u pacjentów z krwawiącymi guzami.

Karboplatynę powinny podawać osoby mające doświadczenie w stosowaniu leczenia przeciwnowotworowego. Mielosupresja spowodowana karboplatyną jest ściśle związana z klirensem nerkowym leku. U pacjentów z nieprawidłową czynnością nerek lub otrzymujących jednocześnie inne leki potencjalnie nefrotoksyczne wystąpienie cięższej i dłużej trwającej mielotoksyczność jest bardziej prawdopodobne. W związku z tym przed leczeniem i w trakcie leczenia należy dokładnie ocenić parametry czynności nerek. W normalnych warunkach nie należy powtarzać kursów karboplatyny częściej niż co m-ąc. Po podaniu karboplatyny występuje małopłytkowość, leukopenia i niedokrwistość. Zaleca się częstą kontrolę morfologii krwi obwodowej podczas leczenia i po zakończeniu leczenia karboplatyną. Leczenie karboplatyną w skojarzeniu z innymi lekami mielosupresyjnymi należy bardzo dokładnie zaplanować w odniesieniu do dawkowania i czasu w celu zminimalizowania działań addytywnych. U pacjentów z ciężką mielosupresją może być wymagane wspomagające leczenie transfuzją krwi. Karboplatyna może powodować nudności i wymioty. Istnieją doniesienia o użyteczności premedykacji lekami przeciwwymiotnymi w zmniejszaniu częstości występowania i nasilenia tych działań. Karboplatyna może powodować zaburzenia czynności nerek i wątroby. Bardzo duże dawki karboplatyny (>5-krotność dawki zalecanej w monoterapii) powodowały ciężkie zaburzenia czynności nerek i wątroby. Chociaż nie zebrano dowodów klinicznych na złożoną nefrotoksyczność, to jednak zaleca się nie łączyć karboplatyny z aminoglikozydami lub innymi lekami o działaniu nefrotoksycznym. Niezbyt często zgłaszano reakcje uczuleniowe na karboplatynę, np. wysypkę rumieniową, gorączkę bez określonej przyczyny lub świąd. Rzadko występowała anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy i reakcje rzekomoanafilaktyczne obejmujące skurcz oskrzeli, pokrzywkę i obrzęk twarzy. Takie reakcje są podobne do reakcji obserwowanych po podaniu innych leków zawierających platynę i mogą wystąpić w ciągu kilku min. Częstość występowania reakcji alergicznych może się zwiększyć w przypadku wcześniejszej ekspozycji na lek zawierający platynę, jednak reakcje uczuleniowe obserwowano także już po pierwotnej ekspozycji na karboplatynę. Pacjentów należy objąć ścisłą obserwacją możliwych reakcji uczuleniowych i stosować odpowiednie leczenie wspomagające. Nie badano możliwości działania rakotwórczego karboplatyny, ale zgłaszano działanie rakotwórcze w przypadku związków o podobnym mechanizmie działania i podobnej mutagenności. Nie udowodniono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności podawania karboplatyny u dzieci. Należy ściśle kontrolować morfologię krwi obwodowej oraz wykonywać badania czynności nerek i wątroby. Zaleca się badania liczby krwinek na początku leczenia i raz w tyg. podczas leczenia, aby ocenić nadir, hematologiczny w celu dostosowania następnej dawki. Ponadto należy regularnie dokonywać oceny neurologicznej pacjenta. Karboplatyna może powodować nudności i wymioty pośrednio zaburzając zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

U pacjentów otrzymujących równocześnie inne leki nefrotoksyczne istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia cięższej i dłużej trwającej nefrotoksyczności. Nie zaleca się stosowania karboplatyny z aminoglikozydami lub innymi lekami o działaniu nefrotoksycznym. Należy unikać równoczesnego podawania karboplatyny i środków chelatujących, ponieważ może teoretycznie prowadzić do zmniejszenia działania przeciwnowotworowego karboplatyny. Jednak sole dietylo-ditiokarbaminianu w doświadczeniach na zwierzętach i w klinicznym stosowaniu nie wpływały na działanie przeciwnowotworowe karboplatyny. Zmniejszenie stężenia fenytoiny w surowicy obserwowano w przypadku równoczesnego podawania karboplatyny i fenytoiny. Może to prowadzić do ponownego wystąpienia napadów padaczkowych i może wymagać zwiększenia dawki fenytoiny.

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania karboplatyny w okresie ciąży: wykazano embriotoksyczne i teratogenne działanie karboplatyny u szczurów. Jeśli karboplatyna jest stosowana w okresie ciąży, należy uprzedzić pacjentkę o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Należy zalecić kobietom w wieku rozrodczym stosowanie środków antykoncepcyjnych w celu uniknięcia ciąży. Wykazano mutagenne działanie karboplatyny in vivo i in vitro. W przypadku kobiet, które są w ciąży lub zaszły w ciążę podczas leczenia, należy zapewnić konsultacje genetyczne. Nie wiadomo, czy karboplatyna jest wydzielana do mleka kobiet karmiących. Należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia karboplatyną. Karboplatyna jest genotoksyczna. Dlatego też wskazane jest, aby mężczyźni leczeni karboplatyną wstrzymali się z prokreacją podczas leczenia i do 6 m-cy po zakończeniu leczenia oraz zwrócili się o poradę w sprawie zamrożenia spermy, w związku z możliwością nieodwracalnej bezpłodności związanej z leczeniem karboplatyną.

Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (niezbyt często) po podaniu karboplatyny w monoterapii lub w terapii skojarzonej zgłaszano wtórne nowotwory (nie ustalono związku przyczynowego); (bardzo rzadko) zgłaszano wystąpienie ostrej białaczki promielocytowej 6 lat po stosowaniu karboplatyny w monoterapii i wcześniejszej radioterapii. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) mielosupresja jest działaniem toksycznym karboplatyny ograniczającym wielkość dawki. Mielosupresja może mieć cięższą postać i utrzymywać się dłużej u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, intensywnie wcześniej leczonych, w złym stanie ogólnym i w wieku ≥65 lat. Mielosupresja pogarsza się podczas równoczesnego stosowania karboplatyny z innymi lekami o działaniu mielosupresyjnym. Mielosupresja jest zwykle odwracalna i nie ulega kumulacji w przypadku stosowania karboplatyny w monoterapii i w zalecanej dawce i częstości podawania. Przy podawaniu maks. tolerowanej dawki karboplatyny w monoterapii, małopłytkowość z nadirem liczby płytek <50 x 10⁹/l występuje u około jednej trzeciej pacjentów. Nadir zwykle występuje pomiędzy 14. i 21. dniem, z poprawą w ciągu 35 dni od rozpoczęcia leczenia. Leukopenia występuje u około 20 % pacjentów, ale poprawa od dnia wystąpienia nadiru (14-28. dzień) może być wolniejsza i zwykle występuje w ciągu 42 dni od rozpoczęcia leczenia. Neutropenia z liczbą granulocytów <1 x 10⁹/l występuje u około jednej piątej pacjentów. Wartości hemoglobiny <9,5 mg/100 ml obserwowano u 48 % pacjentów z prawidłowymi wartościami przed rozpoczęciem leczenia. Niedokrwistość występuje często i może się kumulować. Ponadto często zgłaszano powikłania krwotoczne, zwykle małe. Niezbyt często zgłaszano infekcyjne powikłania. Rzadko zgłaszano przypadki neutropenii z gorączką. Występowały pojedyncze przypadki zagrażających życiu zakażeń i krwawień. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) toksyczne działanie na nerki nie jest zwykle przyczyną ograniczającą wielkość dawki u pacjentów otrzymujących karboplatynę, ani nie wymaga działań zapobiegawczych takich jak nawadnianie dużymi ilościami płynów lub wymuszona diureza; niemniej jednak może wystąpić wzrost stężenia mocznika we krwi lub kreatyniny w surowicy krwi; (często) mogą wystąpić zaburzenia czynności nerek objawiające się spadkiem klirensu kreatyniny <60 ml/min. Częstość występowania i nasilenie nefrotoksyczności może zwiększać się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia karboplatyną. Nie wiadomo, czy odpowiedni program nawodnienia może wyeliminować takie działanie, ale zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia jest wymagane w przypadku umiarkowanych zmian czynności nerek (klirens kreatyniny 30-59 ml/min.). Karboplatyna jest przeciwwskazana u pacjentów z klirensem kreatyniny <30 ml/min. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) obniżenie stężenia elektrolitów w surowicy (sód, magnez, potas i wapń) zgłaszano po leczeniu karboplatyną. Spadki stężeń nie były na tyle istotne, aby spowodować wystąpienie objawów klinicznych; (rzadko) zgłaszano przypadki hiponatremii. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności bez wymiotów występują u około jednej czwartej pacjentów otrzymujących karboplatynę, wymioty zgłaszano u ponad połowy pacjentów, a u około jednej trzeciej występują ciężkie wymioty. Nudności i wymioty zwykle ustępują w ciągu 24 h po leczeniu i zwykle można je łagodzić (i im przeciwdziałać) stosując leki przeciwwymiotne. U jednej czwartej pacjentów nie występują żadne nudności ani wymioty. Wymioty, których nie można kontrolować za pomocą leków obserwowano tylko u 1 % pacjentów. Wydaje się, że wymioty występują częściej u pacjentów wcześniej leczonych, szczególnie u pacjentów wcześniej leczonych cisplatyną; bolesne zaburzenia żołądkowo-jelitowe występowały u 17 % pacjentów; (często) biegunka (6 %), zaparcie (4 %), zapalenie błon śluzowych; (rzadko) zmiany smaku. Zgłaszano przypadki jadłowstrętu. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) zgłaszano reakcje uczuleniowe na karboplatynę u <2 % pacjentów np. wysypka skórna, pokrzywka, rumień, gorączka bez określonej przyczyny lub świąd; (rzadko) występowała anafilaksja, wstrząs anafilaktyczny, obrzęk naczynioruchowy lub reakcje rzekomoanafilaktyczne obejmujące skurcz oskrzeli, pokrzywkę i obrzęk twarzy. Zaburzenia ucha i błędnika: (bardzo często) podkliniczne obniżenie ostrości słuchu, obejmujące ubytek słuchu w zakresie wysokich częstotliwości (4000-8000 Hz) określony za pomocą audiogramu zgłaszano u 15 % pacjentów leczonych karboplatyną; (często) tylko u 1% pacjentów obserwowano objawy kliniczne, w większości jako szumy w uszach. U pacjentów leczonych wcześniej cisplatyną, u których występował ubytek słuchu związany z tym leczeniem, zaburzenia słuchu były trwałe lub ulegały pogorszeniu. W przypadku podawania dawek karboplatyny większych niż zalecane w skojarzeniu z innymi ototoksycznymi lekami zgłaszano klinicznie istotną utratę słuchu u pacjentów pediatrycznych. Zaburzenia układu nerwowego: (często) częstość występowania neuropatii obwodowych po leczeniu karboplatyną wynosi 6%. U większości pacjentów neurotoksyczność jest ograniczona do parestezji i zmniejszenia głębokich odruchów ścięgnistych. Częstość i nasilenie tych działań niepożądanych wzrasta u pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów leczonych wcześniej cisplatyną. Parestezje występujące przed rozpoczęciem leczenia karboplatyną, szczególnie, jeśli związane są z wcześniejszym leczeniem cisplatyną, mogą utrzymywać się lub nasilać podczas leczenia karboplatyną; (niezbyt często) zgłaszano objawy ze strony OUN, jednak często wydają się one związane z jednoczesnym leczeniem przeciwwymiotnym. Zaburzenia oka: (rzadko) zgłaszano przemijające zaburzenia wzroku, czasami obejmujące przemijającą utratę wzroku, w związku z leczeniem platyną. Zwykle wiąże się to z dużą dawką leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia serca: (bardzo rzadko) zdarzenia sercowo-naczyniowe (niewydolność serca, zatorowość) oraz zdarzenia mózgowo-naczyniowe (udar mózgu) zgłaszano w pojedynczych przypadkach (nie ustalono związku przyczynowo-skutkowego z karboplatyną). Zgłaszano pojedyncze przypadki nadciśnienia. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) nieprawidłowości w badaniach czynności wątroby (zwykle łagodne lub umiarkowane) zgłaszano w związku z karboplatyną u około jednej trzeciej pacjentów z prawidłowymi wartościami przed rozpoczęciem leczenia. Częściej zwiększona jest aktywność fosfatazy alkalicznej niż AlAT, AspAT lub stężenie całkowitej bilirubiny. Większość takich nieprawidłowości ustępuje samoistni podczas kursu leczenia; (rzadko) ciężką niewydolność wątroby (w tym ostrą martwicę wątroby) zgłaszano po podaniu większych niż zalecane dawek karboplatyny. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) łysienie. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) hiperurikemia jest obserwowana u około jednej czwartej pacjentów. Stężenia kwasu moczowego w surowicy mogą być obniżone przez allopurynol, astenia; (często) zmęczenie; (niezbyt często) gorączka i dreszcze bez stwierdzonego zakażenia; reakcje w miejscu podania, takie jak: ból, rumień, obrzęk, pokrzywka i martwica; (rzadko) zespół hemolityczno-mocznicowy.

Karboplatynę podawano w badaniach I fazy w dawce do 1600 mg/m² pc. dożylnie na kurs leczenia. Po tych dawkach obserwowano zagrażające życiu niepożądane działania hematologiczne z granulocytopenią, małopłytkowością i niedokrwistością. Nadir granulocytów, trombocytów i hemoglobiny obserwowano pomiędzy 9-25. dniem (mediana: 12-17. dzień). Granulocyty osiągały wartości ≥500/µl po 8-14 dniach (mediana: 11), a wartość trombocytów wynosiła ≤25 000/µl po 3-8 dniach (mediana: 7). Ponadto występowały także następujące niehematologiczne działania niepożądane: zaburzenia czynności nerek z obniżeniem o 50 % wskaźnika przesączania kłębuszkowego, neuropatia, ototoksyczność, utrata wzroku, hiperbilirubinemia, zapalenie błon śluzowych, biegunka, nudności i wymioty z bólem głowy, rumień i ciężkie zakażenie. W większości przypadków zaburzenia słuchu były przemijające i odwracalne. Brak antidotum po przedawkowaniu karboplatyny. Spodziewane powikłania wskutek przedawkowania powinny być związane z mielosupresją oraz zaburzeniem czynności wątroby i nerek. Przeszczep szpiku i przetoczenia (trombocytów, krwi) mogą stanowić skuteczne metody leczenia niepożądanych działań hematologicznych.

Karboplatyna jest lekiem przeciwnowotworowym. Jej działanie wykazano przeciwko kilku mysim i ludzkim liniom komórek. Karboplatyna ma biochemiczne właściwości podobne do cisplatyny, w związku z tym tworzy głównie wewnątrzłańcuchowe i międzyłańcuchowe wiązania poprzeczne z DNA. Karboplatyna wykazuje działanie porównywalne do cisplatyny przeciwko różnym guzom niezależnie od ich umiejscowienia. Metody elucji alkalicznej i badania wiązań DNA wykazały jakościowo podobne mechanizmy działania karboplatyny i cisplatyny. Karboplatyna podobnie jak cisplatyna indukuje zmiany w nadspiralnej konformacji DNA, co jest zgodne z „działaniem skracającym DNA”. Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania leku u dzieci.

1 ml zawiera 10 mg karboplatyny.